پژوهش در پزشکی
سال:1393 | دوره:38 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: تا کنون هیچ مطالعه ای جهت بررسی تاثیر مکمل یاری کلسیم و ویتامین D بر فاکتور های التهابی و آدیپوسیتوکین ها در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 که دارای سطوح ناکافی ویتامین D سرم هستند انجام نشده است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مکمل یاری کلسیم و ویتامین D بر بیومارکرهای التهابی و آدیپوسیتوکین ها در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 دارای سطوح ناکافی ویتامین D سرم انجام گردید.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده، 118 فرد مبتلا به دیابت به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: 1- دریافت هفته ای 50000 IU ویتامینD و پلاسبوی کلسیم، 2- دریافت روزانه 1000 mg کلسیم کربنات و پلاسبوی ویتامین D،3- دریافت هفته ای 50000 IU ویتامین D و روزانه 1000 mg کلسیم کربنات و 4- دریافت پلاسبوی ویتامین D و کلسیم به مدت 8 هفته. در ابتدای مطالعه و پس از 8 هفته سطوح خونی عوامل التهابی و آدیپوسیتوکین ها تعیین شد.یافته ها: مکمل یاری هم زمان کلسیم و ویتامین D سبب کاهش معنی دار لپتین (تغییرات از ابتدای مطالعه -92±19 در برابر -9±18 ng/ml در گروه پلاسبو، P<0.001، IL-6 (تغییرات از ابتدای مطالعه -4±1 در برابر -3±1 ng/mlدر گروه پلاسبو،P<0.001 و TNF-a (تغییرات از ابتدای مطالعه -3.4±1.3 در برابر pg/ml -0.1±1.2 در گروه پلاسبو،p=0.04) گردید. افرادی که فقط مکمل کلسیم دریافت میکردند کاهش بیشتری در hs-CRP در مقایسه با پلاسبو پس از تعدیل سطوح ابتدایی داشتند ( تغییرات از ابتدای مطالعه -0.07±0.25 در برابر -ng/ml -0.02±0.24در گروه پلاسبو، (p=0.09نتیجه گیری: مکمل یاری هم زمان کلسیم و ویتامین D سبب بهبود التهاب از طریق کاهش فاکتورهایالتهابی IL-6، TNF-a در افراد دارای سطوح ناکافی ویتامین D و مبتلا به دیابت نوع 2 می شود.

سابقه و هدف: تاثیر مثبت ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی در فرایند ترمیم برخی بافت ها گزارش شده است. به نظر می رسد این ترشحات به علت دارا بودن متابولیت ها و فاکتورهای ویژه، در درمان زخم های دیابتی هم موثر باشد. در این مطالعه بر آن هستیم تا تاثیر ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان را بر استحکام زخم دیابتی بررسی نماییم.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی پلاسبو (تحت درمان با محیط کشت پایه) و دیابتی تجربی (تحت درمان با محیط کشت بهینه) تقسیم شدند. برای القاء دیابت در موش ها از تجویز داخل صفاقی آلوکسان استفاده شد و در ناحیه پشت موش ها یک برش با ضخامت کامل پوست ایجاد گردید. طی 24 ساعت پس از ایجاد زخم موش های گروه تجربی 200 میکرولیتر محیط کشت بهینه، و گروه پلاسبو نیز 200 میکرولیتر محیط کشت پایه را به صورت تزریق داخل وریدی دریافت نمودند. 15 روز بعد از ایجاد زخم، از زخم ها نمونه برداری شد و آزمایش بیومکانیکی از نوع کشش پذیری (tensiometery) روی آنها انجام شد و داده های به دست آمده با آزمون ANOVA تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: اختلاف وزن و قندخون موش های دیابتی با گروه سالم از نظر آماری معنی دار بود.(p<0.001) مقدار نیروی حداکثر گروه دیابتی تجربی (3.45±1.05) نسبت به گروه دیابتی کنترل (1.76±0.56) و گروه دیابتی پلاسبو (2.30±0.62) افزایش معنی داری یافته بود (p<0.05)علاوه برآن میزان استرس حداکثر گروه دیابتی تجربی (0.34±0.1) نسبت به گروه دیابتی کنترل (0.18±0.05)، و همچنین میزان سفتی ارتجاعی گروه دیابتی تجربی (3.19±1.07) در مقایسه با گروه دیابتی پلاسبو (2.20±0.19) افزایش معنی داری داشت (p<0.05)نتیجه گیری: به نظر می رسد که استفاده از ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان موجب افزایش استحکام زخم دیابتی می شود. مطالعات بیشتر با بررسی های بافت شناسی و مولکولی توصیه می گردد.

سابقه و هدف: در مورد خواص تعدیل ایمنی کیتین در مقایسه با کیتوسان تناقضاتی وجود دارد. برای پاسخ به این تناقضات، تاثیر میکروپارتیکل های کیتین را در مقایسه با میکروپارتیکل های کیتوسان بر تحریک سوسپانسیون سلولی آلوده به انگل لیشمانیا مورد مطالعه قراردادیم.روش بررسی: در این تحقیق که به روش تجربی انجام پذیرفت، موش های Balb/c با 2´105 پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور در فاز ایستایی، در قاعده دم و به طریقه داخل جلدی آلوده شدند و پس از دوهفته با روش PCR آلودگی موش ها تائید گردید. سپس سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا از غدد لنفی موش ها جدا شد. از میکروپارتیکل های کیتین که با سونیکاسیون و عبور دادن از صافی تهیه شده بودند و اندازه آنها با Master sizer بررسی شده بود، برای تحریک سلولی استفاده گردید. در نهایت غلظت سایتوکاین های TNF-a و IL-10 به روش الایزا در سوپرناتانت کشت سلولی اندازه گیری شد.یافته ها: تحریک با میکروپارتیکل های کیتین افزایش معنی دار تولید TNF- a و همچنین IL-10 را در مقایسه با کیتوسان نشان داد (p<0.001)نتیجه گیری: به نظر می رسد که میکروپارتیکل های کیتین قادر به تحریک تولید TNF-a و IL-10 در سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا باشند و احتمالا بتوان از آن به عنوان یک ایمونومدولاتور در واکسیناسیون و یا درمان ضایعات لیشمانیایی بهره گرفت.

سابقه و هدف: با توجه به تاثیر اضافه وزن دوران کودکی و نوجوانی در بروز بسیاری از بیماری های مزمن بزرگسالی، تعیین شاخص-های پیشگویی کننده آن می تواند نقش مهمی در سلامت افراد ایفا نماید. لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه چندین شاخص تن سنجی شامل نمایه توده بدن (BMI)، دور کمر (WC)، نسبت دور کمر به دور باسن (WHR)، نسبت دور کمر به قد (WHtR) و ضخامت چین پوستی (SF) در نوجوانان ایرانی به عنوان پیشگویی کننده درصد چربی بدن (PBF) و تشخیص نوجوانان با چربی بیش از حد انجام شد.روش بررسی: در مطالعه مقطعی حاضر که بر روی 133 نوجوان (65 پسر و 68 دختر) 10 تا 18 ساله انجام شد، درصد چربی بدن توسط آنالیز مقاومت بیوالکتریکی (BIA) و شاخص های تن سنجی برای هر یک از افراد اندازه گیری گردید. آنالیز آماری داده ها با استفاده از رگرسیون خطی و منحنی (receiver operating characteristic) ROC با تعدیل مخدوش گرهایی چون سن، جنس و درجه بلوغ انجام شد.یافته ها: نمایه توده بدنی، 67% تفاوت های بین فردی PBF را توضیح داده و R2adj مدل ها نشان داد که BMI در مقایسه با سایر شاخص ها، PBF را بهتر پیشگویی می کند (p<0.001)سطح زیر منحنی محاسبه شده برای BMI جهت تمایز بین چربی بدنی بیش از حد و نرمال 0.92 بود (p<0.001)که این مقدار در مقایسه با شاخص های WC، WHR و WHtR به طور معنی داری بالاتر بود (p<0.05)نتیجه گیری: از میان شاخص های تن سنجی بررسی شده،BMI توانایی بیشتری در پیشگویی PBF و تشخیص چربی بیش از حد در نوجوانان را دارد.

سابقه و هدف: استئوارتریت زانو یکی از بیماری های شایع در جهان است که علاوه بر درمان های جراحی، درمان های دارویی متعددی برای آن پیشنهاد شده است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه دو روش درمان دارویی با استفاده از مخلوط اکسیژن-ازن و هیالورونیک اسید بر درد وناتوانی بیماران با استئوآرتریت زانو بود.روش بررسی: با استفاده از یک کارازمایی بالینی تصادفی شده، 60 (30بیمار در گروه مخلوط اکسیژن و ازون و30 بیمار در گروه هیالورونیک اسید) بیمار مبتلا به استئو ارتریت زانو بررسی شدند. در گروه ازن، 8 میلی لیتر مخلوط گاز اکسیژن-ازن با غلظت 15 میکروگرم در میلی لیتر و در گروه اسید هیالورونیک، 2 میلی لیتر محلول حاوی یک میلیون واحد هیالورونیک اسید داخل مفصل زانو تزریق شد. این کار در هر دو گروه در سه هفته متوالی تکرار و پرسشنامه های WOMAC و VAS برای آنها تکمیل شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS16 و با به کار گیری آزمون من ویتنیU با سطح معنی داری کمتر از 05/0 مقایسه گردید.یافته ها: شدت درد اولیه (VAS base) در گروه مخلوط ازون واکسیژن 8.3±0.8 و در گروه هیالورونیک اسید 8.07±0.13 بود (p<0.05)شدت درد در ماه اول و دوم بعد ازآخرین تزریق در گروه مخلوط ازون و اکسیژن برابر 5.43±1.43 و (p=0.0001) 2.63±1.12 و شدت درد در ماه اول ودوم بعدازآخرین تزریق در گروه هیالورونیک اسید برابر5±1.31 و(p=0.001) 2.97±1.24، اما دربین دو گروه تفاوت معنی داروجود نداشت. نمره Womac اولیه در گروه اکسیژن –ازون 62.7±8.3 و در گروه هیالورونیک اسید 60.3±10 بود. این شاخص در ماههای اول و دوم بعد ازآخرین تزریق در گروه ازن برابر 9.8±42.2و (p=0.001) 8.5±24.8و در گروه هیالورونیک برابر 10.9±42.13و (p=0.001) 9.8±26.6 بود، اما دربین دو گروه تفاوت معنی داروجود نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد که استفاده از روش های درمان دارویی برای کاهش درد و ناتوانی ناشی از استئو ارتریت زانو موثر است، اما دو روش درمانی مخلوط اکسیژن و ازون و هیالورونیک اسید مشابه هم عمل می کنند.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بیماری لیشمانیوز و نظر به اهمیت کشت انگل در تحقیقات مربوط به انگل لیشمانیا و لزوم استفاده از سرم جنین گاوی (FCS) در محیط کشت و نیز باتوجه به وجود مشکلاتی از قبیل قیمت بالا و احتمال آلودگی های ویروسی و نیز اینکه امکان تهیه این محصول فعلا در کشور ما مشکل بوده و واردات اینگونه مواد نیز خالی از اشکال نمی باشد، لذا در مطالعه حاضر امکان استفاده از سرم گاو، سرم گوسفند و سرم موش در کشت انگل L.majer و امکان جایگزینی آن با FCSدر محیط کشت به عنوان مکمل مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.روش بررسی: تحقیق به روش تجربی انجام گرفت. انگل لیشمانیا ازموسسه واکسن و سرم سازی رازی تهیه و در 5 فلاسک به ترتیب شامل فلاسک حاوی محیط DMEM و 10% سرم جنین گوساله، فلاسک حاوی محیط DMEM و10 % سرم گاو، فلاسک حاوی محیط DMEM و 10 % سرم گوسفند، فلاسک حاوی محیط DMEM و 10%سرم موش و فلاسک حاوی محیط DMEM به تنهایی، تعداد 1میلیون پروماستیگوت لیشمانیا ماژور اضافه گردید. سپس در روزهای 2، 4، 7، 9، 11، 21 و 24 تعداد انگل ها شمارش و با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: رشد انگل در روز های 2 و 4 پس از کشت در محیط حاوی 10 % سرم موش نسبت به سایر محیط ها بیشتر بود. همچنین در محیط حاوی 10% سرم گوسفند تا روز 24 پس از کشت امکان زنده ماندن انگل لیشمانیا ماژور وجود داشت، در حالی که در سایر فلاسک ها در روز 24 انگلی وجود نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد که اگر تعداد انگل برای روزهای کمتر از 7 مورد نظر باشد، محیط حاوی سرم موش بهتر از سایرمحیط-ها است، اما اگر تداوم و بقای انگل مورد نظر باشد محیط حاوی سرم گوسفند نسبت به سایر محیط ها مناسب تر است. در ضمن انجام تحقیقات بیشتر توصیه می شود.

سابقه و هدف: بیماری لوپوس یکی از شایع ترین بیماری های خودایمنی است و اینترفرون آلفا (IFN-a) جزء مهم ترین عوامل دخیل در پاتوژنز این بیماری محسوب می گردد. ملکول CD26 یک آنزیم غشایی است که با عملکرد اگزوپپتیدازی خود نقش مهمی در تنظیم پاسخ های ایمنی دارد. هدف از این تحقیق بررسی سطح سرمی مولکول IFN-a و CD26 در خون بیماران مبتلا به لوپوس بود.روش بررسی: این مطالعه مورد-شاهدی، بر روی نمونه های 46 بیمار مبتلا به لوپوس و 44 فرد سالم که به لحاظ سن و جنس تطبیق داده شده بودند انجام شد. بیماران با توجه به شدت بیماری به دو زیرگروه فعال (24 نفر) و غیرفعال (22 نفر) و با توجه به نتایج آزمایشات بالینی به دو زیرگروه با درگیری کلیوی (17 نفر) و بدون درگیری کلیوی (29 نفر) دسته بندی شدند. سپس سطح سرمی CD26 و IFN-a با تکنیک الایزا اندازه گیری و با آزمون من ویتنی مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: درگروه های بیمار و شاهد، غلظت سرمی IFN-a (7.39±31.7pg/mLدر برابر 62.36±7.5 pg/mL) و CD26 (579.66±409 ng/mL دربرابر 438.96±137) اختلافی با هم نداشتند. همچنین در مقایسه غلظت CD26 در دو زیرگروه بیماران فعال و غیرفعال (654.58±529 ng/mL دربرابر 497.93±199) اختلافی وجود نداشت. اما غلظت سرمی CD26 در زیرگروه بیماران با درگیری کلیوی (771.4±553 ng/mL) از بیماران بدون درگیری کلیه (467.26±243 ng/mL) بطور قابل توجهی بالاتر بود (p<0.05)نتیجه گیری: با توجه به این که sCD26 به تخریب سایتوکاین های التهابی کمک می نماید، می توان گفت افزایش معنی دار sCD26 در بیماران با درگیری کلیوی نشان دهنده واکنش کلیه به التهاب حاصل از پاسخ های خود ایمنی است. بنابراین پیشنهاد می گردد با اندازه گیری غلظت sCD26 به عنوان یک نشانگر زیستی معیاری جهت اندازه گیری پاسخ های کنترل کننده التهاب تعریف شود.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت محور GH/IGF-I و وجود گزارش هایی مبنی بر تاثیر فعالیت بدنی روی شاخص های این محور در کودکان سالم، این مطالعه با هدف تعیین تاثیر یک دوره فعالیت بدنی 8 هفته ای بر این محور در کودکان مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتیک (ISS) انجام شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 14 کودک (4 دختر و 10 پسر) مبتلا به ISS با سن تانر ≤ 1 به طور تصادفی به دو گروه کنترل (7 نفر) و مداخله (7 نفر) تقسیم شدند. آمادگی قلبی-تنفسی آزمودنی ها با استفاده از آزمون بروس روی تردمیل سنجیده شد. حداکثر مسافت استقامت (به متر)، به عنوان معیار ظرفیت ورزشی در نظر گرفته شد. برنامه فعالیت بدنی شامل فعالیت ها و بازی های ورزشی مناسب سن کودکان، همراه با دویدن، پریدن، و فعالیت های ورزشی رقابتی بود. شدت فعالیت بدنی با استفاده از ساعت مچ بند پولار در محدوده 40 تا 60 درصد حداکثر تواتر قلبی کنترل شد. گروه کنترل به طور همزمان در کلاس نقاشی شرکت کردند. مقادیر IGF-I و IGFBP-3 در ابتدا، پس از 5 هفته و پس از 8 هفته مداخله اندازه گیری شدند. جهت تحلیل آماری، از Repeated Measures استفاده شد. سطح معنی داری (p<0.05)در نظر گرفته شد.یافته ها: مقادیر IGF-I در ابتدای مطالعه، هفته 5 و هفته 8 در گروه مداخله به ترتیب 171، 110 و 93ng/dl (p=0.03)و در گروه کنترل به ترتیب 100، 99 و 74 (p=0.03) ng/dl بود. مقادیر IGFBP-3 در ابتدای مطالعه، هفته 5 و هفته 8 در گروه مداخله به ترتیب 2401، 1763 و 1861 ng/dl و در گروه کنترل به ترتیب 2004، 1288 و 1535 ng/dl بود (p>0.05)نتیجه گیری: به نظر می رسد پس از مرحله اولیه کاهشی، روند افزایشی عوامل رشدی (IGFBP-3) از هفته پنجم تمرین به بعد اتفاق می افتد،و پتسخ افزایشی IGF-I احتمالا پس از هفته هشتم اتفاق خواهد افتاد، بنابراین برای تعیین مدت لازم تمرین برای افزایش IGF-I به انجام پژوهش هایی با دوره طولانی تر از 8 هفنه نیاز می باشد.