نشریه جراحی ایران
سال:1387 | دوره:16 | شماره:3 |تعداد مقالات:15

زمینه و هدف: آناتومی عصب مدیان ممکن است در بیماران با سندرم کارپال تانل با افراد عادی متفاوت باشد و این مطالعه در جهت کمک به اجتناب از آسیب به عصب در جراحی آزادسازی کارپال تانل طراحی و اجرا شده است.مواد و روش ها: تعداد چهل بیمار که با تشخیص سندرم کارپال تانل ایدیوپاتیک و شدید تحت عمل جراحی آزاد کردن عصب مدیان قرار گرفتند. در این مطالعه گنجانده شده اند. فاصله بین چین دیستال مچ دست تا محل جدا شدن شاخه راجعه عصب مدیان اندازه گیری شد. آناتومی شاخه راجعه عصب مدیان بررسی شده و مشخص گردید که این شاخه از کدامیک از انواع آناتومیک اکسترالیگامنت، ترانس لیگامنت ویا ساب لیگامنت تبعیت می کنند. همینطور دقت شد که شاخه راجعه از کدام قسمت عصب مدیان (طرف اولنار، طرف رادیال ویا پالمار) جداشده و طی مسیر می کند.یافته ها: از تعداد 40 بیمار، سی و هشت نفر زن و دو نفر مرد بودند. میانگین سن بیماران 54 سال (محدوده 37 تا 76 سال) بود. نتایج نوع آناتومیک عصب راجعه بدین شرح بود: سی و هشت مورد اکسترالیگامنت و یک مورد ترانس لیگامنت بوده و یک مورد از نوع ساب لیگامنمت مشاهده شد. در تمامی موارد عصب راجعه از طرف رادیال عصب مدیان جدا شده و طی مسیر می کرد و هیچ مورد از جدا شدن عصب راجعه از طرف اولنار و یا پالمار عصب مدیان یافت نشد. میانگین طول فاصله چین دیستال مچ دست تا محل جدا شدن عصب راجعه از عصب مدیان 31 میلی متر (محدوده 29 تا 35 میلی متر) بود که پروگزیمال نسبت به تعیین محل آن با خطوط کاپلان است.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، آناتومی عصب مدیان در بیماران با سندرم کارپال تانل در مقایسه با افراد سالم متفاوت است و جراحان باید در حین عمل جراحی آزادسازی کارپال تانل این مساله را مدنظر قرار دهند.

اسطوره ها هر چند که دور از دسترس هستند ولی الگوی مناسبی برای تفسیر می باشند. الگوهای پزشکی در زمینه جراحی بسیارند معیار انتخاب نمونه های ذیل اعطای جایزه نوبل پزشکی به ایشان است. اذعان این نکته که جراحان با کار بالینی امکان برخورداری از شرایطی که منجر به کسب جایزه نوبل شوند را ندارند، عظمت کار جراحانی که در این بخش معرفی می شوند را به تصویر می کشد.

زمینه و هدف: درمان های سنتی هنوز هم در پاره ای موارد موثر می باشد، ولی به نظر می رسد در مورد سیستم اسکلتی عضلانی عوارض زیادی برجا می گذارد، لذا جهت تعیین این عوارض تصمیم گرفتیم که نتایج این درمان روی سیستم اسکلتی عضلانی را بررسی نماییم. این در حالی است که شکسته بندهای محلی بدون هیچ مجوزی و به صورت آزادانه فعالیت می کنند و جوابگوی این عوارض نمی باشند.مواد و روش ها: از تاریخ 84/1/1 لغایت 84/6/31 بیمارانی که به کلینیک ارتوپدی بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد مراجعه کردند و بخاطر آسیب های سیستم اسکلتی عضلانی شن تحت درمان سنتی از قبیل تخته بند کردن و مرهم گذاشتن قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. عوارض حاصل از درمان ها و نیز نوع شکستگی، آسیب، سن، جنس، سطح تحصیلات فردیا والدین وی ثبت شد.یافته ها: 104 بیمار توسط شکسته بند محلی درمان شده بودند. شایعترین آسیب که توسط روش سنتی درمان شده بود، شکستگی دیستال رادیوس بود (21%) و رتبه دوم شکستگی متافیز دیستال رادیوس (9.6%) بود. بیشترین تعداد بیمارانیا والدین آنها دارای مدرک تحصیلی سیکل بودند (30.7%)، شایعترین عارضه آنها مالیونیون (بدجوش خوردن) و رتبه دوم کاهش حرکات مفصل مجاور عضو صدمه دیده بود (به ترتیب 41% و 17%). بیشترین روش درمان مورد استفاده تخته بند کردن بود (71%).نتیجه گیری: بیشتر بیماران درمان شده به روش سنتی فقط دچار یک مشکل بودند، لذا نیازی به مراجعه به بیمارستان حس نکردند و به شکسته بند محلی مراجعه کردند.با توجه به اینکه شایعترین عارضه مالیونیون بود، به نظر می رسد که عدم انجام رادیوگرافی قبل از درمان سبب می شود که بیماران از جابجایی قطعات شکسته اطلاع نداشته باشند و وجود شکستگی و وخامت اوضاع برایشان عینیت نداشته است و نیز فرد درمان گر اطلاعی از وضعیت قطعات و جابجایی آنها نداشته باشد، لذا تنواند جااندازی خوبی انجام دهد.محدودیت حرکت مفاصل هم به خاطر وضعیت بد بی حرکتی و درمان توسط شکسته بند محلی و هم بخاطر عدم انجام فیزیوتراپی مناسب حین درمان و بعد درمان می باشد.

زمینه و هدف: سرطان پستن از شایعترین سرطان های زنان با شیوع روبه افزایش در کشورهای در حال توسعه می باشد. همچنین در مقایسه با کشورهای توسعه یافته، سرطان پستان در ایران زنان را یک دهه زودتر مبتلا می کند. در این مطالعه یافته های اپیدمیولوژیک مربوط به توده های خوش خیم و بدخیم در زنان اصفهان ارایه می گردد.مواد و روش ها: 1542 زن بالای 20 سال مراجعه کننده به مرکز ماموگرافی بیمارستان سیدالشهدا بین سال های 1382 تا 1386 مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران توسط یک پزشک دوره دیده تحت معاینه قرار می گرفتند و اطلاعات آنها شامل سن، شکایت منجر به مراجعه و نتایج معاینه فیزیکی ثبت می گردید. سپس ماموگرافی و در صورت نیاز نمونه پاتولوژی از بیماران تهیه و نتایج ثبت می گردید.یافته ها: از بین 1542 مراجعه کننده 222 بیمار (14.4%) در معاینه فیزیکی و یا در ماموگرافی دارای توده بودند که 190 نفر (12.3%) آنها دارای توده خوش خیم و 32 بیمار (2.1%) دارای توده بدخیم بودند. شایعترین سن توده های خوش خیم 40 تا 19 سال با فراوانی (38.3%) و شایعترین سن توده های بدخیم نیز 40 تا 49 سال با فراوانی 38.4% بود. شایعترین شکایت منجر به مراجعه بیماران درد مبهم پستان بود که (59.4%) از کل شکایت را شامل می شد. شایعترین بدخیمی، کارسینوم مهاجم داکتال (90.2%) بود و سایر بدخیمی ها، کارسینوم مدولاری (7.3%) و کارسینوم توبولار (2.5%) بودند.نتیجه گیری: بر اساس مطالعه حاضر توده های پستان در میان زنان ایرانی 40 تا 49 سال شایع بوده، درد مبهم شایعترین شکایت مبتلایان به توده های پستان بوده و شایعترین نوع بدخیمی در آنها کارسینوم مهاجم داکتال می باشد.

زمینه و هدف: سینوس پایلونیدال،یک بیماری شایع می باشد که بیشتر افراد جوان را درگیر می کند. این بیماری با روش های مختلف جراحی (باز - بسته) درمان می گردد. روش جراحی ایده ال باید کمترین میزان عود و کمترین مدت زمان بستری در بیمارستان را داشته، بیشترین سود را به بیمار برساند. هدف این مقاله، گزارش تجربه ما در مورد روش لیمبرگ فلپ در درمان سینوس پایلونیدال و مقایسه با تجربیات مراکز دیگر در دنیا می باشد.مواد و روش ها: در این مطالع که یک مطالعه مشاهده ای - توصیفی - مقطعی می باشد، هفتاد بیمار که به روش لیمبرگ فلپ تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. روش جمع آوری داده ها به صورت سرشماری بود. اطلاعات مربوط به مطالعه از پرونده بیماران اخذ گردیده و به صورت مستقیم با بیماران تماس برقرار گردید و اطلاعات کسب شده با استفاده از نرم افزار SPSS14 بررسی شد.یافته ها: نتایج بدست آمده در این مطالعه نشان می دهد که جراحی سینوس پایلونیدال به روش لیمبرگ فلپ باعث بازگشت زودتر بیماران به فعالیت روزمره و همچنین کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان و کاهش عوارضی همچون هماتوم (0%) عفونت (2.6%) و نکروز فلپ (0%) و بی حسی محل عمل (26.31%) می شود. نکته بسیار مهم در این روش میزان بسیار پایین عود (0%) می باشد که از عوارض مهم این بیماری بوده و در نتیجه روش لیمبرگ فلپ به عنوان روشی مناسب در جراحی سینوس پایلونیدال مطرح می باشد.نتیجه گیری: در این روش عوارض زودرس و دیررس بیماری بسیار کمتر از روش های دیگر جراحی می باشد. با توجه به میزان عود پایینی که در این روش وجود دارد و با توجه به اینکه عود از عوارض بسیار مهم این بیماری می باشد و بروز هر بار عود مستلزم صرف هزینه و زمان بسیار برای بیمار بوده این روش می تواند روشی مناسب در جهت کاهش هزینه های بیمار و هزینه های مربوط به دوری از کار هم برای بیمار و هم برای جامعه باشد.

زمینه و هدف: تصحیح انحراف بینی مشکل است و تفاوت زیادی با انحراف تیغه بینی دارد. در تصحیح این انحراف نشان های غیر قرینگی را می توان ردیابی کرد. همراهی چهره نامتقارن با انحراف بینی نکته ای است که از نگاه جراحاتی که روی انحراف بینی متمرکز شده اند، دوره مانده است. این مقاله به مطالعه ارتباط چهره نامتقارن با انحراف بینی می پردازد.مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 5822 تصویر قبل و بعد از عمل مربوط به 547 بیمار زن و 124 بیمار مرد مورد بازنگری قرار گرفتند. از این تعداد بیماران سه گروه مشخص زیر برای مطالعه انتخاب شدند:گروه A: بیمارانی که عدم تقارن واضح در بینی و چهره دارند، گروه B: بیمارانی که بینی نامتقارن ولی چهره متقارن دارند، گروه C: بیمارانی که چههر نامتقارن و بینی صاف دارند.اندازه گیری های متفاوتی بر روی عکس های انتخاب شده انجام شد که شامل اندازه گیری گوشه خارجی چشم تا کناره های خارجی دهان (D1) و اندازه گیری خارجی ترین قسمت قوس گونه ای تا خط وسط صورت (D2) دریک طرف و مقایسه آن با طرف مقابل به منظور پیداکردن اختلافات تشریحی حقیقی بود. برای انجام مقایسه های مورد نظر از روش های آمار استنباطی نظیر آزمون ویلکاکسیونیومان - ویتنی و تحلیل واریانس بهره گرفته شد.یافته ها: به کارگیری آزمون ناپارامتری کروسکال والیس نشان داد که اختلاف میانگین اندازه D1 بین سه گروه از نظر آماری معنی دار بوده است (P<0.001). همچنین اختلاف میانگین اندازه D2 در سه گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان ندارد (P=0.963).نتیجه گیری: به نظر می رسد تاخیر رشد قابل توجهی در قسمت میانی صورت و اوربیت در طرف مقعر بینی وجود دارد و این مانع می تواند علت بسیاری از عدم تقارن های چهره و بینی باشد.

صدمات نافذ مغزی و غیر از موارد ناشی از گلوله در جوامع شهری و غیر نظامی شایع نیستند و از طرف دیگر این صدمات در محیط کار به ندرت دیده می شوند. در این مقاله دو مورد نادر از ترومای نافذ مغزی در حین کار کردن با تیغه سنگ بری بیان می شود که به دنبال شکسته شدن تیغه ابزار و برخورد تیغه به سر آنها دچار شکستگی فرو رفته (Depressed Fracture) و پاره شدن دورا شدند. بیماران تحت جراحی قرار گرفتند و بدون عوارضی مرخص شدند.هدف از این گزارش اولا تاکید بر این مطلب است که ممکن است که هر جراح اعصابی با این نوع صدمات غیر منتظره و عجیب بندرت مواجه شدند و با کمک مهارت و تجربه خود این بیماران را درمان کند، ثانیا موضوع پیشگیری از وقوع چنین حوادثی از نظر رعایت بهداشت کار مورد تایید قرار گیرد و تولیدکنندگان این گونه وسایل لازم است به تکمیل وسایل خود با حفاظت کننده های مناسب اقدام نمایند تا امنیت مصرف کنندگان تا حد امکان تامین گردد.

زمینه و هدف: تومورهای استرومال دستگاه گوارش شایعترین تومورهای مزانشیمال دستگاه گوارش هستند. این تومورها به نسبت تومورهای منشا گیرنده از مخاط، شیوع کمی دارند، بنابراین مطالعات و مدارک موجود کمتری در این خصوص وجود دارد. در این مقاله به جمع بندی مطالعات موجود در این بررسی پرداخته شده است.مواد و روش ها: در تهیه این مقاله از میان 2257 مقالهیافته شده در بانک های اطلاعاتی، 158 مقاله مرتبط انتخاب و بررسی شد. در نهایت 58 مورد آن جمع بندی و مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: بروز حداکثر تومورهای استرومال دستگاه گوارش در دهه پنجم و ششم زندگی می باشد. این تومورها از سلول گانگلیونی مزانتریک دیواره دستگاه گوارش منشا می گیرند. اکثر این تومورها آنتی ژن CD34 و C-Kit را بروز می دهند که بروز این آنتی ژن، امکان افتراق این تومورها را از سایر تومورهای مزانشیمال فراهم می سازد. تظاهرات بالینی این تومورها اختصاصی نبوده و شایعترین علامت بالینی آن ها خونریزی گوارشی طول کشیده می باشد. بررسی آندوسکوپی و آندوسونوگرافی در تشخیص این ضایعات کمک کننده می باشند.نتیجه گیری: رزکسیون کامل تومور توسط جراحی مهمترین پایه درمانی در بیماران مبتلا به تومورهای استرومال دستگاه گوارش می باشد. Imatinib با مهار تیروزین کیناز داخل سلولییک درمان موثر دارویی در درمان این بیماران با تومورهای پیشرفته و متاستاتیک می باشد، که هم به عنوان درمان قبل از جراحی و هم مکمل جراحی استفاده می شود.

شوانومایک تومور خوش خیم با منشا اعصاب محیطی است. معمولا در سر، گردن، مدیاستن، خلف صفاق و سطوح فلکسور اندام ها دیده می شود. بروز شوانوما به صورت نادر در پستان زنان و با شیوع کمتر در پستان مردان، گزارش شده است. در این مطالعه ضمن معرفی یک مورد شوانومای پستان در مرد 57 ساله به مرور سایر گزارشات این بیماری نادر خواهیم پرداخت.

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به اپی درمولیزیس بولوزا (Epidermolysis Bullsa [EB]) در طول دوران حیات خود با عوارض متعددی مواجه خواهند بود که یکی از این عوارض کنتراکچرهای دست می باشد که متاسفانه تا کنون درمان موفقی نداشته است. در این روش از پرده های جفت جهت بهبودی کنتراکچرها دست استفاده شده است که نسبتا نتایج موفقی داشته است.مواد و روش ها: در این مطالعه حدود 10 بیمار مبتلا به اپی درمولیزیس بولوزا تحت آزادسازی کنتراکچرهای دست قرار گرفته اند. مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی شاهددار می باشد. میانگین سنی بیماران 2±7 سال بود. بعد از آزادسازی کنتراکچر دست به جای استفاده از گرافت پوستی، از پرده های جفت جهت پوشش استفاده شده است. در 6 بیمار از پرده آمنیون جهت دست چپ و در 4 بیمار از پرده کوریون جهت دست راست استفاده شده است و نتایج هر دو دست نیز با هم مقاسه شده اند.یافته ها: نتایج حاصله در پیگیری بیماران مشخص شد که استفاده از پرده های جنینی می تواند نتایج مطلوبی جهت حفظ عملکرد دست بیماران داشته باشد. فکلسیون (Flexion) مفاصل بین انگشتی کمتر ایجاد شده و عملکرد انگشت شست و کنتراکچر آن نیز بهبودی چشمگیری داشته است.نتیجه گیری: استفاده از پرده های جنینی مخصوصا آمنیون می تواند درمان مناسبی جهت آزادسازی کنتراکچرهای دست در اینگونه بیماران باشد.

زمینه و هدف: کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک، یکی از شایعترین جراحی های الکتیو می باشد و به عنوان درمان اولیه بیماری های علامت دار کیسه صفرا شناخته شده است. این شیوه جراحی نیز همانند روش های دیگر با وجود منافع موجود می تواند عوارضی را ایجاد کند که در صورت عدم توجه زندگی بیمار را به مخاطره اندازد. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی عوارض ایجاد شده در کله سیستکتومی های انجام شده به روش لاپاراسکوپیک در بیمارستان های همدان (1376 تا 1384) انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر، 426 بیمار با تشخیص قطعی کله سیستیت که در بین سال های 1376 تا 1384 دریکی از بیمارستان های همدان تحت عمل جراحی کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از 426 بیمار مورد بررسی، 53 نفر (12.44%) مرد و 373 نفر (87.56%) زن بودند. شایعترین عارضه ایجاد شده شامل باقی ماندن سنگ در مجاری صفراوی با 7 مورد (1.64%) بود و آسیب مجاری صفراوی و نشت صفرا هر کدام با 6 مورد (1.4%) و خونریزی از شریان سیستیک با 5 مورد (1.17%) در رتبه های بعدی قرار داشتند.نتیجه گیری: با وجود اینکه کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک به عنوان درمان اصلی بیماری های کیسه صفرا شناخته شده است، ولی آسیب مجاری صفراوی همچنان در حد بالایی قرار دارد و باید مورد توجه ویژه قرار گیرد.

زمینه و هدف: انجام پیوند ریه از پیشرفت های مهم جرحی در دوران معاصر است و از نظر پیچیدگی عمل، هماهنگی بین تیم های مختلف درمانی برای کنترل عفونت، مهار سیستم ایمنی، مقابله با رد مکرر پیوند و نیز درمان عوارض جراحییکی از مشکل ترین پیوند های می باشد. پیوند ریه از سال 1379 در ایران شروع شده است. ولی تا کنون از نتایج کلی بدست آمده گزارشی ارایه نشده است. در مطالعه حاضر روش جراحی، مشکلات مربوطه و نتایج بدست آمده روی بیمارانی که تحت عمل پیوند ریه قرار گرفته اند، ارایه می شود.مواد و روش ها: اطلاعات بدست آمده از طریق مرور پرونده ها و ویزیت های درمانگاهی بیماران تهیه شد. از تماس تلفنی با بیماران نیز برای تکمیل اطلاعات استفاده شد. اطلاعات مورد بررسی عبارت بود از: روش عمل جراحی، مرگ و میر، عوارض و نتایج نهایی درمان. نتایج درمان بر اساس خوب، رضایت بخش و بد ارزیابی شدند. نتایج خوب شامل بیمارانی بود که بعد از انجام عمل عارضه مهمی نداشته و احساس رضایت کامل می کردند. رضایت بخش در برگیرنده بیمارانی بود که علیرغم موفقیت پیوند دچار مشکلات دیگری شده اند ولی از انجام پیوند راضی بودند و بد شامل آن دسته از بیمارانی می شد که از نتیجه عمل ناراضی بودند.یافته ها: 21 بیمار تا پایان تیرماه 1387 تحت عمل پیوند ریه قرار گرفتند. بیماران شامل 8 زن و 13 مرد با میانگین سنی 40.1 سال و محدوده سنی 18 تا 64 سال بودند. هجده بیمار تحت پیوند 1 ریه از طریق توراکوتومی پوسترولترال و 3 بیمار تحت پیوند 2 ریه از طریق شکاف عرضی دو طرفه Clamshell قرار گرفتند.یازده بیمار فوت کرده و 10 بیمار زنده هستند. از 11 بیمار فوت کرده 6 بیمار به علت مشکلاتی از جمله طولانی بودن زمان ایسکمی و نامناسب بودن محلول های نگهدارنده فوت کردند. بعد از سال 1383 فقط یک مورد مرگ و میر به علت مشکلات فوق صورت گرفته است. از 10 بیمار زنده مانده در 9 نفر نتیجه خوب و در یک نفر رضایت بخش بوده است. از 11 بیمار فوت شده دو بیمار به مدت 9 و 10 ماه زنده بودند. مرگ این دو نفر بیشتر در اثر مشکلات خانوادگی و اجتماعی بود که منجر به عدم انجام درمان موثر در آنها شده بود. 13 مورد عارضه جراحی در 11 بیمار دیده شد که شامل: تنگی آناستوموز شریان 2 مورد (15.4%)، تنگی برونش در محل آناستوموز 1 مورد (7.7%)، هماتوم محل بخیه 1 مورد (7.7%)، خونریزی در محل عمل جراحی 2 مورد (15.4%)، آمفیزم وسیع گردن و سینه 3 مورد (23%)، پنوموتوراکس 4 مورد (30.8%) بود.نتیجه گیری: نتایج عمل جراحی پیوند ریه در طی سال های 79-1378 در حال بهبود بوده است. نتایج درمان در بیماران زده مانده خوب بوده است. روش درمانی پیوند ریه در ایران عملی و امکان پذیر شده است.

زمینه و هدف: اثر ترکیب Capectiabine با Oxaliplatin بر علیه موارد متعددی از سرطان های دستگاه گوارش نشان داده شده است. از طرف دیگر، ترکیب Oxaliplatin و Capecitabine به همراه انفوزیون مداوم 5FU به عنوان رژیم درمانی خط اول در سرطان معده به کار رفته است. اگر Oxaliplatin را جایگزین Cisplatin و Capecitabine را به جای 5FU تجویز نماییم، می توان این رژیم را به صورت سرپایی مورد استفاده قرار دهیم. لذا این مطالعه برای اثبات این موضوع و ارزیابی تاثیر این رژیم به عنوان خط اول درمان در بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته معده، انجام شد.مواد و روش ها: 23 بیمار با تشخیص سرطان پیشرفته معده تایید شده توسط پاتولوژی وارد مطالعه شدند. همه بیماران دارای عملکرد طبیعی ارگان های اصلی بودند و وضعیت عملکردی آنها صفر تا 2 بود. Capecitabine با دوز 850 میلی گرم به ازای هر مترمربع سطح بدون از روز اول تا 14، Oxaliplatin با دوز 100 میلی گرم به ازای هر مترمربع سطح بدن روز اول و Epirubicin با دوز 60 میلی گرم به ازای هر مترمربع سطح بدن روز اول هر 3 هفته تجویز شد، بیماران حداکثر 6 سیکل از رژیم فوق را دریافت کردند.یافته ها: در مجموع 156 کورس دارو تجویز شد. میانگین تعداد کورس های تجویزی در هر بیمار 6 بار بود. مجموع پاسخ کامل و نسبی (پاسخ کلی) [%95 (CI): %38.5-%80.3] %60.8 بود، پاسخ کامل در یک نفر (4.3%) و پاسخ نسبی در 13 نفر (56.5%) به دست آمد. میانگین طول عمر عاری از پیشرفت [Progression Free Survival (PFS)] 7 ماه و میانگین بقا کلی [Overal Survival (OSI)] بیماران 10.6 ماه بود. هیچگونه مسمومیت دارویی درجه 3 و 4 وجود نداشت، شایعترین مسمومیت هماتولوژیک آنمی 45% و شایعترین مسمومیت غیرهماتولوژیک نوروپاتی 10% بود.نتیجه گیری: با انجام این مطالعه ما به این نتیجه رسیدیم که در بیماران با سرطان معده غیر قابل جراحی و متاستاتیک رژیم متشکل از EXE (Epirubicin, Xeloda, Eloxatin) هر سه هفته یکبار موثر و قابل تحمل می باشد و می توان آن را به صورت سرپایی تجویز نمود، اگر چه نیازمند ارزیابی بیشتر توسط مطالعات بزرگتر می باشد.