بینا
سال:1379 | دوره:5 | شماره:4 (پی در پی 20) |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف: این مطالعه به دلیل روشهای متعدد پیشنهاد شده در برخورد با بیماران دچار ماکولوپاتی ناشی از هیپوتونی و اختلاف نظرهای موجود و به منظور بررسی نحوه درمان و نتیجه آن در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان لبافی نژاد طی سالهای 1374-76 انجام شده است. مواد و روشها: این مطالعه با روش بررسی اطلاعات موجود در پرونده بیماران مبتلا به ماکولوپاتی ناشی از هیپوتونی انجام گرفت و در آن سن، جنس، نوع جراحی، دید اصلاح شده قبل و بعد از عمل، فشار چشم قبل و بعد از عمل جراحی و رفرکشن آنها مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: طی مدت مورد بررسی 7 چشم از 6 بیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند که 5 چشم تحت عمل bleb revision و یک چشم تحت عمل کاتاراکت به همراه لنز داخل چشمی و یک مورد نیز تحت عمل bleb revision به همراه ECCE و PCIOL قرار گرفتند. در این بیماران یک هفته پس از عمل هیپوتونی برطرف گردید و به جز یکی در همه موارد حدت بینایی بهبود یافته بود.استنتاج: به نظر می رسد که عمل bleb revision یک روش موثر و مناسب در درمان این بیماران باشد و جراحی کاتاراکت نیز در مواردی که اندیکاسیون داشته باشد می تواند به عنوان یک روش موثر به کار رود. انجام تحقیقات تجربی بیشتر در این زمینه توصیه می گردد.

با توجه به اثرات سمی تزریق آنتی بیوتیک داخل چشمی و وجود گزارش هایی مبنی بر عوارض کم تر آمیکاسین، در این مقاله یک مورد سمیت شبکیه به دنبال تزریق داخل چشمی آمیکاسین در یک بیمار مراجعه کننده به بیمارستان فارابی گزارش می گردد.در یک مرد 48 ساله به دنبال ضربه های نافذ با شک به بروز آندوفتالمیت، تزریق داخل زجاجیه ای آمیکاسین با دوز درمانی انجام شد که به علت عدم پاسخ درمانی تحت عمل جراحی ویترکتومی عمیق قرار گرفت. یافته های بالینی میزان دید و آنژیوگرافی با فلورسئین حاکی از بروز سمیت ثانویه در شبکیه بوده اند. بنابراین سمیت شبکیه به دنبال تزریق داخل چشمی آمیکاسین نیز مطرح می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به عوارض شناخته شده تزریق جنتامایسین و تناقض هایی که در مورد تاثیر کاهش دهنده لنزکتومی و خارج کردن کپسول خلفی و ویتره بر روی عوارض این دارو وجود دارد و به منظور تعیین تاثیر ویترکتومی بر میزان سمیت شبکیه پس از تزریق جنتامایسین، این تحقیق بر روی مدل خرگوش در زاهدان انجام پذیرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش تجربی روی 9 خرگوش سفید آلمانی صورت گرفت. در چشم چپ این 9 خرگوش پس از انجام ویترکتومی مقدار 0.4 میلی گرم جنتامایسین تزریق شد و در چشم راست آنها نیز همان مقدار جنتامایسین پس از کشیدن 0.1 سی سی از مایع زلالیه تزریق گردید. الکترورتینوگرام به عنوان ملاک بررسی عملکرد شبکیه قبل از تزریق و 24 ساعت و 72 ساعت بعد از تزریق در تمام خرگوش ها به عمل آمد و موج اسکوتوپیک 24 دسی بل ثبت گردید. تغییر دامنه امواج در هر دو چشم نسبت به قبل از این عمل مشخص شد و تغییرات داخل هر گروه با Paired t-test و بین دو گروه با t-test مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: یک خرگوش به علت کاتاراکت ضربه ای حین عمل حذف گردید. میزان موج b در ابتدای دوره در دو گروه مشابه بود، بعد از 24 ساعت در گروه جنتامایسین تنها، به میزان 26.7± 25.3 میلی ولت و در گروه توام با ویترکتومی به میزان 74.9± 35.7 میلی ولت کاهش یافت (P<0.00001) و پس از 72 ساعت به ترتیب به میزان 80 ±27.8 و 86± 47.8 میلی ولت کاهش یافت.نتیجه گیری و پیشنهادات: ویترکتومی نسبی با برقراری ارتباط کامل بین فضاهای متعدد داخل ویتره باعث افزایش انتشار دارو به سمت شبکیه می شود. در چشم ویترکتومی نشده دیواره این فضاها یک مانع بالقوه در جلوگیری از انتشار ساده مواد در داخل ویتره می باشد که با حذف آنها دارو با سهولت بیشتری به شبکیه دسترسی پیدا می کند. تحقیق بیشتر در این زمینه توصیه می گردد.

سابقه و هدف: با توجه به این که شایعترین منبع عفونت های داخل چشمی به دنبال عمل جراحی، فلور طبیعی پلک و ملتحمه هستند و عدم اطلاع از وضعیت آن در کشور و به منظور تعیین نوع و فراوانی ارگانیسم هایی که به طور طبیعی در این بخش از چشم وجود دارند، این مطالعه بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان متینی کاشان در سال 1377 انجام پذیرفت.بیماران و روش: پژوهش حاضر با روش توصیفی بر روی بیمارانی که به طور متوالی برای انجام عمل جراحی انتخابی در بخش چشم بیمارستان متینی بستری شده بودند، صورت پذیرفت. بیمارانی که سابقه بیماری های سیستمیک، مصرف داروی موضعی چشمی، عفونت چشم و یا اعضای اطراف آن را داشتند و یا قبلا تحت عمل جراحی آن چشم قرار گرفته بودند، از مطالعه حذف شدند. خصوصیات سن، جنس، علل مراجعه و محل سکونت بررسی و ثبت گردید. نمونه ها به روش استاندارد توسط کارورزان دوره دیده پزشکی گرفته شدند و به محیط کشت مورد نظر انتقال یافتند و پس از 48 ساعت توسط میکروب شناس مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: تحقیق بر روی 202 بیمار 94) مرد و 108 زن( با میانگین سنی 51 سال انجام گرفت. در 93 بیمار 45) درصد( نتیجه کشت مثبت بود. در 90.2 درصد از کشت های مثبت استافیلوکوک اپیدرمیدیس، در 6.5 درصد دیفتروئید و در 3.2 درصد استرپتوکوک رشد کرد. در افراد زیر 40 سال، 20 درصد موارد و در افراد بالای 40 سال، 47.6 درصد موارد نتیجه کشت مثبت بود. موارد مثبت در زنان و مردان مساوی بود. 177 بیمار 87.6) درصد( برای عمل جراحی آب مروارید بستری شده بودند که 46.3 درصد از کل کشت های مثبت مربوط به این گروه از بیماران بود.نتیجه گیری: در نزدیک به نیمی از بیماران قبل از عمل جراحی چشم، کشت مربوط به لبه پلک و ملتحمه مثبت بود و میزان آلودگی در سنین بالاتر بیشتر بود. از این رو رعایت نکات استریل کامل ضمن عمل جراحی و انجام یک تحقیق هم گروهی برای تعیین نقش فلور میکروبی و ملتحمه در بروز عفونت چشمی بعد از عمل توصیه می گردد.

سابقه و هدف: با توجه به نگرانی هایی که در مورد ورود میکروب ها به هنگام عمل جراحی به چشم وجود دارد و عوارض شناخته شده آن، این تحقیق به منظور تعیین تاثیر عمل جراحی کاتاراکت بر فلور میکروبی اتاق قدامی، بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان امام رضا (ع) در سال 1378 انجام گرفت و طی آن میزان آلودگی میکروبی اتاق قدامی در انتهای عمل جراحی کاتاراکت به روش خارج کپسولی همراه با گذاشتن لنز داخل چشمی بررسی شد و با فلور میکروبی طبیعی ملتحمه مقایسه گردید.مواد و روشها: مطالعه حاضر با روش تجربی (experimental) بر روی 50 چشم 50) بیمار( که تحت عمل جراحی کاتاراکت به روش خارج کپسولی و گذاشتن لنز داخل چشمی قرار گرفتند، صورت پذیرفت. ابتدا از ملتحمه نمونه گیری شد و سپس در انتهای عمل حدود 0.1 سی سی مایع زلالیه از اتاق قدامی برداشته و جهت کشت به آزمایشگاه میکروب شناسی ارسال گردید. تغییرات آلودگی با آزمون McNemar مورد قضاوت قرار گرفت و میکروب مقاوم و نیز میکروب هایی که حین عمل به چشم وارد گردیدند تعیین شدند.یافته ها: از 50 بیمار مورد مطالعه، 28 نفر 56) درصد( مرد و 22 نفر 44) درصد( زن با میانگین سنی63.9± 15  سال و محدوده سنی 5-87 سال بودند. در کشت ملتحمه (قبل از عمل) 20 مورد  و در کشت اتاق قدامی (پس از عمل) 5 مورد آلودگی میکروبی وجود داشت و آزمون نشان داد که این تغییر به لحاظ آماری معنی دار است (P<0.001). در 70 درصد موارد مثبت نمونه های ملتحمه، میکروب موجود استافیلوکوک ساپروفیتیکوس بود و در همه موارد مثبت نمونه های اتاق قدامی نیز همین سوش بوده است. در مدت متوسط 4 ماه پی گیری، موردی از اندوفتالمیت وجود نداشت.نتیجه گیری: اقدام های پیش گیرانه موجب کاهش آلودگی میکروبی ملتحمه می گردد ولی کماکان میکروب استافیلوکوک ساپروفیتیکوس مقاومت نموده و به علاوه در جریان عمل نیز همین میکروب وارد اتاق قدامی می شود، تحقیق برای شناخت عوامل موثر در مقاومت و نحوه ورود موارد جدید آن توصیه می گردد.

سابقه و هدف: ایجاد کیست عنبیه یکی از عوارض نادر بعد از جراحی یا ضربه های نفوذی چشم می باشد. با بزرگ شدن کیست، بیمار در معرض خطر کاهش دید و یا ابتلا به گلوکوم قرار می گیرد. با توجه به عدم موفقیت درمان های پیشنهادی از قبیل پاراسنتز، لیزر، دیاترمی، کرایو، تزریق ید و برداشتن کامل کیست، این مطالعه با هدف تعیین اثر درمانی الکل اتیلیک 98 درصد، بر بیماران مبتلا به کیست عنبیه مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) طی سالهای 1362-78 صورت پذیرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی، از نوع مقایسه قبل و بعد بر روی 102 بیمار مبتلا به کیست عنبیه صورت گرفت. پس از تشخیص بیماری و معاینه کامل، تحت بی حسی موضعی یا بیهوشی عمومی و زیر میکروسکوپ، پس از ثابت نگهداشتن چشم با نخ سیلک 4-0 و تخلیه مایع درون کیست، به همان میزان الکل اتیلیک درون کیست تزریق می شد که پس از 1 دقیقه این الکل تخلیه می گردید. روز بعد از تزریق، قطره آتروپین 1 درصد، 4 بار در روز و در صورت واکنش التهابی در اتاق قدامی قطره دگزامتازون تجویز می شد. تاثیر این روش با برطرف شدن کیست و یا عود آن تعیین گردید. یافته ها: از 102 بیمار مورد بررسی، 37 نفر 36.3) درصد( زن و 65 نفر 63.7) درصد( مرد با سنین 42.2± 18.4 سال و با محدوده سنی 4-71 سال بودند. مدت پی گیری 4 ماه تا 15  سال 4.1 ±3.8) سال ( بود. در 51 مورد 50) درصد( به دنبال اعمال جراحی، در 50 مورد 49) درصد( به علت ضربه های نافذ و در 1 مورد 1) درصد( نیز به دلیل مشکل مادرزادی کیست عنبیه ایجاد شده بود. در 3 مورد 2.9) درصد( به علت ارتباط کیست با اتاق قدامی تزریق انجام نشد و در 99 نفر دیگر، 90 نفر 88.2) درصد( بعد از یک مرحله تزریق و 6 مورد 5.9) درصد( بعد از 2 مرحله تزریق و 2 مورد 2.9) درصد( بعد از سه مرحله تزریق پاسخ مثبت دریافت گردید. تنها یک مورد به این روش درمانی جواب مثبت نداد.نتیجه گیری: با توجه به گزارش های دیگران و نتیجه 99 درصد موفقیت به دست آمده در این مطالعه، این روش درمانی برای کیست عنبیه در صورتی که به اتاق قدامی ارتباط نداشته باشد به عنوان یک روش موثر، ارزان و ساده جهت درمان پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: با توجه به وجود یک نظریه مبنی بر این که بیماران مبتلا به pseudoexfoliation syndrome (PXS)، بعد از اعمال جراحی نظیر ECCE دچار عوارض بیشتری در قرنیه می شوند و به منظور مقایسه تاثیر عمل جراحی آب مروارید و لنز داخل چشمی بر وضعیت قرنیه در بیماران PXS و گروه شاهد، این تحقیق بر روی مراجعین به بیمارستان خلیلی شیراز در سال 1376 انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق با روش کارآزمایی بالینی بر روی 101 بیمار شامل 50 نفر دارای PXS و 51 نفر بدون آن، که به شکل تصادفی انتخاب شدند صورت پذیرفت. ضخامت قرنیه بیماران قبل و بعد از عمل به وسیله پاکی متر اولتراسونیک اندازه گیری شد. سایر عوامل وابسته از قبیل سن و جنس و فشار چشمی قبل و بعد از عمل و التهاب چشمی و نوع لنز داخل چشمی نیز ثبت شدند و در نهایت دو گروه به وسیله آزمونهای آماری Chi square و Student t test مقایسه گردیدند.یافته ها: تعداد 101 بیمار شامل 55 مرد و 46 زن مورد بررسی قرار گرفتند که 50 نفر دارای PXS و 51 نفر فاقد آن، بودند. فشار بعد از عمل در تمام بیماران بیشتر از قبل از عمل بود 2± 2.86) افزایش( که از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). فشار داخل چشمی قبل از عمل در بیماران PXS بیشتر بود. در زیر گروهی از بیماران که قدر مطلق تفاوت فشار داخل چشمی قبل و بعد از عمل حدود 1 تا 4 میلی متر جیوه بود، شاخص ورم قرنیه (surgical edema index) در گروه PXS بیشتر بود (P<0.04). شاخص ورم قرنیه در مردان با PXS نیز بیشتر از مردان عادی بود (P<0.05).استنتاج: به نظر می رسد که تنها در گروه مردان و بیمارانی که افزایش فشار حدود 1 تا 4 میلی متر جیوه بعد از عمل داشته اند، یک افزایش معنی دار در ضخامت قرنیه بیماران دارای PXS بروز می نماید. نتایج بیشتر و کامل تر منوط به انجام مطالعه وسیع تر و بر روی تعداد بیشتر بیماران می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به گزارش های متفاوت از نتایج روش های مختلف عمل جراحی و عوارض ناشی از آنها در بیماران مبتلا به سندرم دوئن تیپ I و به منظور مقایسه نتایج جراحی جابجایی افقی عضلات رکتوس عمودی با رسسیون عضله رکتوس داخلی، این تحقیق روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه استرابیسم بیمارستان فارابی تهران در سال 1377 انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق با روش تجربی بر روی 28 بیمار که دارای ایزوتروپی، چرخش صورت (face turn) یا هر دو بودند، انجام پذیرفت. تعداد 14 بیمار تحت عمل جراحی انتقال کامل عضلات راست عمودی (گروه یک) و 14 بیمار تحت عمل جراحی رسسیون عضله راست داخلی (گروه دو) قرار گرفتند. چهار متغیر اصلی انحراف دور و نزدیک، چرخش سر و ابدوکسیون و در صورت امکان وسعت میدان دید واحد دو چشمی در بیماران قبل و بعد از عمل اندازه گیری شد و با آمارهای مناسب مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تحقیق روی 28 نفر با میانگین سنی 11.8 سال که 68 درصد دختر و 32 درصد پسر بودند انجام گرفت. سن، جنس و نوع درگیری چشم (از نظر یک طرفه یا دو طرفه بودن بیماری)، هیپرمتروپی و ... در بیماران مشابه بود. میانگین افزایش توانایی ابدوکسیون پس از عمل در گروه یک (2.21 mm) با تفاوت معنی داری (P<0.001) بالاتر از گروه دو (صفر) بود. میانگین کاهش انحراف دور پس از عمل در گروه یک 15.92 پریزم دیوپتر و در گروه دو 18.89 پریزم دیوپتر بود (N.S). میانگین کاهش انحراف نزدیک پس از عمل در گروه یک 15.71 پریزم دیوپتر و در گروه دو 19.57 پریزم دیوپتر بود (N.S). میانگین کاهش درجه چرخش سر پس از عمل در گروه یک 9.14 درجه و در گروه دو 10.96 درجه بود (N.S). در گروه یک در 28.57 درصد بیماران پس از عمل انحراف عمودی ایجاد شد. این عارضه در هیچ یک از بیماران گروه دو مشاهده نشد. نیاز به جراحی مجدد در گروه یک در 71.42 درصد و در گروه دو در 35.71 درصد بیماران وجود داشت که تفاوت بین این دو معنی دار بود (P<0.05). استنتاج: با توجه به نتایج فوق به نظر می رسد که روش انتقال کامل عضلات راست عمودی مانند جراحی رسسیون عضله راست داخلی در اصلاح انحراف دور و نزدیک و چرخش سر در بیماران مبتلا به سندرم دوئن تیپ I موثر است و علاوه بر آن باعث افزایش میزان ابدوکسیون و وسعت میدان دید واحد دو چشمی نیز می گردد. ولی با توجه به عوارض خطیری مانند القا انحراف عمودی و افزایش نیاز به جراحی مجدد، این روش به عنوان جراحی اول در درمان این بیماران توصیه نمی گردد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع متفاوت کوررنگی و عدم اطلاع از وضعیت آن در منطقه، این مطالعه به منظور تعیین شیوع بیماری کوررنگی ارثی مادرزادی در دانش آموزان دبستانی شهرستان کرمانشاه در سال تحصیلی 1377-78 انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش توصیفی بر روی 1414 دانش آموز پسر و 1414 دانش آموز دختر که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شده بودند، صورت پذیرفت. کوررنگی با آزمایش Ishihara بررسی گردید و شیوع آن در نمونه ها تعیین و فاصله اطمینان آن در جامعه برآورد شد.یافته ها: از 2828 نفر مورد بررسی، 50 نفر 1.77) درصد( مبتلا به کوررنگی بودند که از این میان 47 نفر 3.32) درصد( پسر و 3 مورد 0.21) درصد( دختر بودند. انواع کوررنگی مشاهده شده شامل 33 مورد 66) درصد( Deuteranopia، 9 نفر 18) درصد( Protanopia و 8 مورد 16) درصد( نوع Total بود.نتیجه گیری: شیوع کوررنگی در دانش آموزان مقطع دبستانی کرمانشاه نسبت به آمارهای موجود در مناطق دیگر پایین تر می باشد. تحقیق برای سایر گروههای سنی را توصیه می نماید.

کراتوکنوس یک پدیده غیر التهابی و دو طرفه قرنیه است که منجر به اکتازی قرنیه و کاهش شدید دید می شود. در اوایل با اختلال دید تظاهر می کند که به راحتی با عینک قابل اصلاح نیست. سه مساله مهم و مورد ابتلای چشم پزشکان در این بیماری، تشخیص به خصوص در مراحل اولیه، علت ایجاد و بالاخره روش درمان آن می باشد که با ساخت دستگاههای توپوگرافی مشکل تشخیص آن حل شده است ولی هنوز در زمینه دو قسمت دیگر سوالاتی وجود دارد که هدف از نوشتن این مقاله، پاسخ به این دو قسمت می باشد.روش کار: همه مقالاتی که در زمینه کراتوکنوس و توپوگرافی تاکنون نوشته شده است از طریق مدلاین بررسی و مقالات مرتبط به موضوع که در ایران وجود داشته مورد مطالعه قرار گرفته که شامل 39 مقاله به زبان انگلیسی و 2 مقاله به زبان فارسی است.یافته ها: بهترین وسیله تشخیص کراتوکنوس توپوگرافی قرنیه می باشد و مهمترین عوامل ایجاد کننده آن تغییرات آنزیم های پروتئولیتیک بوده و بهترین روش درمانی در صورت عدم تحمل لنز تماسی، پیوند قرنیه می باشد (PK). استفاده از PRK، LASIK، اپی کراتوفاکیا و intra-corneal rings در درمان آن موثر نمی باشد.استنتاج: کراتوکنوس بیماری نسبتا شایعی است که در هر بیمار میوپ آستیگمات که به راحتی دید 20.20 کسب نکند باید به آن مشکوک شد.