بینا
سال:1393 | دوره:20 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

هدف: تعیین شیوع آمبلیوپی، عیوب انکساری و استرابیسم در کودکان 7-12 سال ساکن تهران در سال 1392روش: این مطالعه به روش مقطعی مبتنی بر جامعه و بر روی 2410 کودک دبستانی 7 تا 12 سال با انتخاب تصادفی صورت گرفت. دید با یانگ و چارت اسنلن اندازه گیری و چنانچه کم تر از 20.40 بود، دوباره با Pinhole بررسی شد. عیوب انکساری با فتورفرکتومتر و بدون سایکلوپلژی معاینه شد. استرابیسم با کاورتست و حرکت عضلات خارج چشمی در جهات مختلف ارزیابی شد. قسمت های قدامی و ته چشم با افتالموسکوپ مستقیم معاینه شد. آمبلیوپی به دید Optimal (دید باPinhole ) کم تر از 20.40 در یک یا دو چشم اطلاق شد (در صورت عدم وجود علت پاتولوژیک و آناتومیک).یافته ها: آمبلیوپی در 2.3 درصد از کودکان بدون اختلاف در جنسیت وجود داشت. شیوع آمبلیوپی در سنین پایین تر بیش تر بود (P=0.004) و شیوع دوربینی (³+2D)، نزدیک بینی (£-0.5D)، آستیگماتیسم (³0.75D) و انایزومتروپی به ترتیب 3.5، 4.9، 22.7 و 3.9 درصد محاسبه شد. 15.9 درصد از دوربین ها و 5.9 درصد از نزدیک بین ها، آمبلیوپ بودند. دوربینی با افزایش سن کاهش (P=0.029) و نزدیک بینی افزایش یافت (P<0.001) ولی آستیگماتیسم تغییری نداشت. استرابیسم در 2.3 درصد دیده شد. استرابیسم، عیوب انکساری به ویژه دوربینی و انایزومتروپی از مهم ترین عوامل خطر آمبلیوپی بودند.نتیجه گیری: شیوع بالای آمبلیوپی (2.3 درصد) نسبت به کشورهای پیش رفته (0.7 درصد) بیانگر ضرورت کاربرد روش های غربالگری به موقع و با حساسیت بالا می باشد. هم چنین با توجه به شیوع بالای آمبلیوپی در کودکان با عیوب انکساری، پیشنهاد می شود که عینک به صورت رایگان در اختیار کودکان آمبلیوپ تا سن 10 سالگی قرار گیرد.

هدف: توصیف تغییرات بیومتری و اثر آن ها بر محاسبه قدرت لنز داخل چشمی بعد از ترابکولکتومی و مقایسه دقت چهار فرمول SRK/T، SRK/II،Holladay و Hoffer Q در محاسبه قدرت لنز داخل چشمی در این بیماران.روش: سی و چهار چشم از 31 بیمار مبتلا به گلوکوم که کاندید جراحی ترابکولکتومی اولیه بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. با استفاده از دستگاه بیومتری غیرتماسی (LENSTAR) طول محوری، قدرت میانگین قرنیه و قدرت محاسبه شده لنز داخل چشمی با فرمول های SRK/T،SRK/II ،Holladay و Hoffer Q یک روز قبل و 3 و 6 ماه پس از ترابکولکتومی تعیین شد. مقادیر مربوط به 3 و 6 ماه پس از ترابکولکتومی با مقادیر قبل از عمل مقایسه شد و نمودار Bland- Altman برای تعیین میزان توافق مقادیر قبل و پس از عمل قدرت محاسبه شده لنز داخل چشمی مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: پس از ترابکولکتومی طول محوری کاهش یافت (0.14+0.13 و 0.14±0.15 میلی متر به ترتیب در 3 و 6 ماه بعد از عمل، P<0.001) قدرت میانگین قرنیه افزایش یافت -0.41±0.46 دیوپتر (P<0.001) و -0.27±0.47 دیوپتر (P=0.008) به ترتیب در 3 و 6 ماه بعد از عمل، قدرت محاسبه شده لنز داخل چشمی تفاوت قابل توجهی با مقادیر تعیین شده پیش از عمل نداشت -0.01±0.64 (P=0.895) و -0.2±0.71 (P=0.170) دیوپتر تغییر در 3 و 6 ماه با فرمول SRK/T، -0.04±0.76 (P=0.738) و دیوپتر تغییر در 3 و 6 ماه با فرمول SRK/II، 0.1±.75 (P=0.427) و -0.16±.79 (P=0.319) دیوپتر تغییر در 3 و 6 ماه با فرمول Holladay، 0.09±0.76 (P=0.505) و -0.14±0.9 (P=0.442) دیوپتر تغییر در 3 و 6 ماه با فرمول Hoffer Q.نتیجه گیری: پس از جراحی ترابکولکتومی طول محوری کاهش و قدرت میانگین قرنیه افزایش یافت که به نظر می رسد این تغییرات یکدیگر را خنثی می نماید بنابراین قدرت محاسبه شده لنز داخل چشمی قبل و پس از جراحی تفاوت قابل توجهی با هم ندارد.

هدف: تعیین تاثیر مصرف سیگار بر ضخامت مرکزی قرنیهروش پژوهش: در این مطالعه هم گروهی گذشته نگر که بر روی 1108 نفر از مردان با سنین 22 تا 55 سال صورت گرفت، افراد بر اساس سابقه مصرف سیگار به یکی از گروه های مواجهه (سیگاری) و غیرمواجهه (غیرسیگاری) تقسیم شدند. برای احراز شرایط ورود آزمایش های اندازه گیری قند خون، BUN/CR، اندازه گیری فشارخون و هم چنین معاینات کامل چشم صورت گرفت. در نهایت برای افرادی که کلیه آزمایش ها و معاینات آن ها طبیعی بود و شرایط ورود به مطالعه را داشتند، اندازه گیری ضخامت قرنیه با دستگاه پنتاکمOculus 70700 Type صورت گرفت.یافته ها: از مجموع 1108 مرد، 511 نفر با میانگین سنی 35.71±9.58 سال شامل 261 نفر (51.1 درصد) غیرسیگاری و 250 نفر (48.9 درصد) سیگاری، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. در گروه سیگاری، متوسط تعداد پاکت- سال سیگار مصرفی 14.45±12.82 و متوسط سن شروع مصرف سیگار، 20.29±6.05 سال بود. میانگین ضخامت قرنیه در کل افراد مطالعه 536.44±30.29 میکرومتر، در افراد سیگاری 537.98±30.33 میکرومتر و در افراد غیرسیگاری 534.96±0.21 میکرومتر حاصل شد. اختلاف مشاهده شده بین ضخامت قرنیه افراد سیگاری و غیرسیگاری در آزمون آماری معنی دار نبود (P=0.11) علاوه بر این در تحلیل چندمتغیره با استفاده از رگرسیون خطی برای کنترل اثر مخدوش کنندگی سن و فشار چشم باز هم اختلاف معنی داری بین ضخامت قرنیه افراد سیگاری و غیرسیگاری مشاهده نشد (P=0.28).نتیجه گیری: در اثر مصرف سیگار تاثیر معنی داری بر ضخامت قرنیه ایجاد نمی شود.

هدف: مقایسه حدت بینایی، عیب انکساری و عوارض عمل پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) با استفاده از قرنیه دهنده منجمد و نتایج و عوارض عمل پیوند قرنیه نافذ (Penetrating Keratoplasty; PK) و عمل DALK با استفاده از قرنیه دهنده تازه در بیماران مبتلا به قوزقرنیه.روش پژوهش: این مطالعه به صورت گزارش گروهی مداخله ای، گذشته نگر و مقایسه ای بر روی 61 چشم از 61 بیمار مبتلا به قوزقرنیه متوسط تا پیش رفته که در فاصله زمانی اسفند 1388 تا آذر 1389 تحت عمل پیوند قرنیه قرار گرفته بودند، صورت پذیرفت. PK به روش مرسوم و DALK با روش حباب بزرگ هوا که منجر به غشای دسمه برهنه در همه نمونه ها شد، انجام گردید. در عمل DALK، از هر دو بافت قرنیه دهنده تازه و منجمد شده استفاده شد. پیامدهای بالینی شامل بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA)، عیب انکساری، نتایج کراتومتری و عوارض بعد از عمل بین گروه های مورد مطالعه مقایسه گردید.یافته ها: هجده چشم (29.5 درصد) تحت عمل PK (گروه 1)، 28 چشم (45.9 درصد) تحت عمل DALK با استفاده از بافت قرنیه تازه (گروه 2) و 15 چشم (24.6 درصد) تحت عمل DALK با استفاده از بافت قرنیه منجمد شده (گروه 3) قرار گرفتند. میانگین طول مدت پی گیری بیماران 20.2±4.7 ماه در گروه 1 19.4±3.5 ماه در گروه 2 و 20.3±5.0 ماه در گروه 3 بود (P=0.65). در آخرین معاینه بعد از عمل، میانگین بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA) بر حسب لوگمار برابر با 0.14±0.08، 0.17±0.11 و 0.20±0.09 در گروه های اول تا سوم بود (P=0.22). معادل کروی عیب انکساری نیز برحسب دیوپتر به ترتیب برابر با -1.49±2.05، -3.56±4.38 و -2.53±3.02 بود (P=0.16). نتایج هر سه گروه از نظر عوارض بعد از عمل از جمله نقص دایم اپی تلیوم و عوارض مرتبط با بخیه قابل مقایسه بود. در گروه سوم، میزان رد پیوند غیرآندوتلیومی به صورت معناداری کم تر از گروه های اول و دوم بود (P=0.03).نتیجه گیری: قرنیه دهنده منجمد شده می تواند جایگزین مناسبی برای قرنیه های تازه جهت درمان قوزقرنیه به روش DALK با روش حباب بزرگ هوا باشد.

هدف: بررسی تغییرات عیب انکساری به دنبال کارگذاری اولیه لنز داخل چشمی در کودکان مبتلا به آب مروارید مادرزادی و تکاملی.روش پژوهش: در این مطالعه کوهورت تاریخی، کودکان 2-15 سال مبتلا به آب مروارید مادرزادی و تکاملی که تحت عمل جراحی لنزکتومی، برداشتن کپسول خلفی و ویترکتومی قدامی به همراه کارگذاری لنز داخل چشمی قرار گرفته و حداقل 5 سال پی گیری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان عیب انکساری یک ماه، سه ماه و سپس هر 6 ماه پس از عمل تعیین شد. بر اساس سن جراحی، بیماران به سه گروه تقسیم شدند: گروه 1 (2-4 سال)، گروه 2 (4-7 سال) و گروه 3 (7-15 سال). سه گروه از نظر شیفت نزدیک بینی و سرعت تغییر آن با هم مقایسه شدند. ارتباط عیب انکساری و تغییرات آن پس از عمل با سن جراحی، قدرت لنز داخل چشمی و بهترین دید اصلاح شده بررسی شد. بر اساس عیب انکساری نهایی، تخمینی برای کاهش قدرت لنز داخل چشمی جهت به دست آوردن امتروپی در نوجوانی ارایه شد.یافته ها: در این مطالعه که 41 چشم از 22 کودک مورد بررسی قرار گرفت، میزان شیفت نزدیک بینی در گروه اول -4.93±.84، در گروه دوم -2.99±1.72 و در گروه سوم -0.44±1.69 دیوپتر بود. سرعت تغییرات در هر سال در این سه گروه به ترتیب -0.53، -0.39 و -0.12 دیوپتر بود. شیفت نزدیک بینی و سرعت تغییر آن در کودکان کم تر از 7 سال از نظر آماری بیش تر از کودکان با سن بیش تر از 7 سال بود. بر خلاف متغیر سن حین عمل، قدرت لنز کارگذاشته شده و بهترین دید اصلاح شده نهایی تاثیر معنی داری در میزان شیفت نزدیک بینی نداشتند. کاهش قدرت لنز به ترتیب به میزان 20 و 15 درصد هنگام عمل در کودکان 2-4 و 4-7 سال احتمال امتروپی در نوجوانی را افزایش می دهد.نتیجه گیری: سن هنگام عمل ارتباط معنی داری با میزان تغییرات عیب انکساری بعد از عمل دارد ولی قدرت لنز کارگذاشته شده فاقد اثر بر روی این پیامد بعد از عمل می باشد. گرچه کاهش قدرت لنز هنگام عمل به میزان 20 و 15 درصد برای بیماران 2-4 و 4-7 سال احتمال امتروپی در نوجوانی را افزایش می دهد، به علت دامنه وسیع تغییرات در سنین پایین استفاده از چنین تخمینی با احتمال بیش تر دوربینی بیماران در نوجوانی همراه است.

هدف: اندازه گیری سطح سرمی و زلالیه پروتیین کلوتو و اندوتلین1- در سندرم سودواکسفولیشن (PES) و ارتباط آن ها با شدت سندرم سودواکسفولیشن.روش پژوهش: پانزده بیمار مبتلا به PES کاندید جراحی آب مروارید و 15 فرد مبتلا به آب مروارید وابسته به سن کاندید جراحی، جهت ورود به مطالعه انتخاب شدند. نمونه زلالیه در اتاق عمل قبل از انجام جراحی آب مروارید و نمونه سرم از خون محیطی هم زمان تهیه گردید و سطح اندوتلین 1- (ET-1) و کلوتو توسط روش الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: میزان پروتیین کلوتو در سرم گروه PES، 56.32±10.25 (ng/ml) و در گروه شاهد 65.06±12.32 (ng/ml) و هم چنین در زلالیه گروه PES، 49.02±10.98 (ng/ml) و در گروه شاهد 56.31±7.68 (ng/ml) بود. متوسط سطح ET-1 در سرم گروه PES، 1.66±0.75 (pg/ml) و در گروه شاهد 1.16±0.34 (pg/ml) و در زلالیه گروه PES، 1.28±0.04 (pg/ml) و در گروه شاهد 1.17±0.09 (pg/ml) بود. سطح سرمی و زلالیه ET-1 در سندرم سودواکسفولیشن به صورت معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود. سطح کلوتو زلالیه با ضریب همبستگی -0.61 ‍و هم چنین سطح سرمی کلوتو با ضریب همبستگی -0.65 رابطه معکوس معنی داری با شدت سودواکسفولیشن داشت که این رابطه در مورد ET-1 سرم و زلالیه معنی دار نبود.نتیجه گیری: در سندرم سودواکسفولیشن سطح کلوتو کاهش معنی دار و سطح اندوتلین1- افزایش معنی داری دارد. کلوتو بیش از اندوتلین1- با میزان شدت سودواکسفولیشن مرتبط است.

هدف: بررسی تاثیر یک نرم افزار چندرسانه ای در ارتقا توانایی تفسیر یافته های ارب اسکن در دستیاران چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در مقایسه با آموزش به روش مرسوم.روش پژوهش: این مطالعه به روش تصادفی و متقاطع (Randomized Cross-over Study) بر روی 17 دستیار چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شامل 11 دستیار سال دوم و 6 دستیار سال سوم صورت گرفت. ازیک نرم افزار چند رسانه ای به منظور آموزش نحوه تفسیر ارب اسکن و ارایه مقادیر طبیعی و غیرطبیعی در مطالعه استفاده شد. دانش قبلی دستیاران درباره نحوه تفسیر یافته های ارب اسکن توسط یک پیش آزمون ارزیابی شد. پس از آن، دستیاران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه یک، آموزش را به صورت کلاس حضوری و با روش بحث آزاد دریافت کرد. گروه دو، فقط مواد آموزشی ارائه شده در DVD را مطالعه کرد. پس از آن، پس آزمون یک برگزار شد و سپس گروه ها جابه جا شدند. دو هفته بعد از پس آزمون یک، پس آزمون دو برگزار شد.یافته ها: نه دستیار چشم پزشکی در گروه یک و 8 دستیار در گروه دو قرار گرفتند. متوسط سن شرکت کنندگان در گروه اول 29.1±1.7 سال (محدوده 27.32 سال) و در گروه دوم 29.1±1.7 سال (محدوده 27.32 سال) بود (P=0.81). نسبت مرد به زن در گروه یک، 7 به 2 و در گروه دو، 6 به 2 بود ( (P=0.82دستیاران سال دوم 66.7 درصد گروه یک و 62.5 درصد گروه دو را تشکیل می دادند (P=0.91). نتایج پیش آزمون بین دو گروه از نظر آماری تفاوتی نداشت. در گروه یک، افزایش معنادار در نتیجه پس آزمون 1 در مقایسه با پیش آزمون مشاهده شد. برنامه نرم افزاری نتوانست منجر به افزایش معنادار در نتایج پس آزمون 1 در گروه دوم شود. اختلاف آماری معنی دار بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون 2 در هر دو گروه مشاهده شد.نتیجه گیری: تنها آموزش به روش حضوری توانست باعث ارتقا توانائی تفسیر یافته های ارب اسکن در دستیاران چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شود و استفاده از یک نرم افزار چندرسانه ای باعث ارتقا معنادار این توانایی نشد.

هدف: بررسی دانش و عملکرد در زمینه سندرم بینایی ناشی از کار با رایانه در کاربران رایانه دانشگاه علوم پزشکی گیلانروش پژوهش: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی 280 نفر از کاربران رایانه دانشگاه علوم پزشکی گیلان و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده صورت گرفت. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه ای که از مطالعه متون موجود تهیه گردیده بود، استفاده شد که مشتمل بر سه بخش اطلاعات جمعیت شناسی، دانش و عملکرد در زمینه سندرم بینایی ناشی از کار با رایانه بود. در بخش دانش جهت پاسخ صحیح نمره 1 و در صورت پاسخ نادرست و نمی دانم یا عدم پاسخ نمره صفر در نظر گرفته شد. نتایج به صورت دانش ضعیف، متوسط، خوب و عالی درجه بندی گردید. مطلوب یا نامطلوب بودن عملکرد نیز با کمک سوالات عملکرد تعیین شد. تحلیل آماری داده ها، با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 16 و با کمک آزمون های t، تحلیل واریانس یک طرفه و کای مربع صورت گرفت.یافته ها: میانگین سنی واحدهای مورد پژوهش 38.1±8.05 سال بود. بیش تر بیماران، زن (66.8 درصد) و میزان تحصیلات 54.3 درصد از افراد مورد پژوهش کارشناسی بود. میانگین ساعت کار روزانه با رایانه 4.6±2.17 ساعت و میانگین سابقه کار با ان 8.7±4.9 سال محاسبه شد. منبع اطلاعات واحدها در مورد ارگونومی رایانه از طریق گذراندن دوره های آموزشی، تنها در 3.3 درصد از موارد بود. میانگین درصد آگاهی کلی (دانش) درنمونه ها 41.396±19.38، هم چنین میزان اگاهی کاربران در زمینه ابعاد مختلف دانش به کارگیری رایانه بین 5.4-90 درصد متفاوت بود. بین درصد اگاهی با متغیرهای سن و سابقه کار، ارتباط معنی داری وجود نداشت ولی در زمینه سطح تحصیلات ارتباط معنی دار بود (P=0.03). عملکرد 95 درصد از واحدها در زمینه میزان بازیابی (Refresh Rate) رایانه و 87.1 درصد در مورد فاصله سطح چشم از لبه بالایی نمایشگر، 68.7 درصد از نظر تنظیم کنتراست و شفافیت رایانه و 62.7 درصد در زمینه انجام معاینات چشمی نامطلوب بود.نتیجه گیری: در این مطالعه دانش کاربران رایانه در زمینه سندرم بینایی ناشی از کار با رایانه متوسط ارزیابی شد، هم چنین عملکرد آن ها در این زمینه نامطلوب بود.

به تازگی پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) به عنوان یک روش جایگزین برای پیوند قرنیه نافذ (Penetrating Keratoplasty; PK) جهت بیماری های قرنیه ای که اندوتلیوم را درگیر نمی کنند، معرفی شده است. در عمل DALK، نیازی به قرنیه با کیفیت مطلوب از نظر سلول های اندوتلیوم نمی باشد، بنابراین معیار انتخاب بافت قرنیه راحت تر است. این امتیاز منجر به افزایش دسترسی به بافت قرنیه های دهنده شده است. در ضمن به علت این که پیوند لایه ای قرنیه امکان استفاده از بافت قرنیه فاقد سلول را فراهم می کند، اخیرا روش های نگه داری طولانی مدت به عنوان راهی برای افزایش دسترسی به بافت قرنیه و رفع محدودیت های ناشی از هزینه نگه داری و حمل و نقل مورد توجه قرار گرفته اند. تغییرات جدید در روش پیوند قرنیه و بنابراین نوع قرنیه دهنده مورد نیاز، بانک های چشم و جراحان قرنیه را ملزم به بازنگری مجدد در معیارهای انتخاب بافت قرنیه می نماید. این تغییر در معیار انتخاب باید بر اساس شواهد باشد. هدف از این مقاله، مرور نظام مند بر نوع و کیفیت قرنیه های دهنده مورد استفاده در DALK و PK می باشد. هم چنین این مطالعه تاثیر ویژگی های وابسته به دهنده و متغیرهای مربوط به نگه داری بر روی کیفیت قرنیه های پیوند شده را ارزیابی و اثر کیفیت قرنیه پیوند شده بر روی نتایج بالینی، عوارض و بقا پیوند را بررسی می نماید.

شکستگی های کف حدقه از شایع ترین بیماری ها در بخش اکولوپلاستیک به شمار می روند. یکی از موارد ترمیم آن ها، گیرافتادن عضله رکتوس تحتانی در شکستگی می باشد. در مقاله حاضر، دو بیمار مبتلا به عارضه فوق معرفی می شوند که بدون درگیری بافت عضلانی و به دلیل گیر افتادن غلاف دور عضله، نیازمند مداخله پزشکی بودند. نتیجه درمان در هر دو بیمار عالی بود. هدف از مقاله حاضر، معرفی ویژگی های منحصر به فرد بالینی و رادیولوژیکی این دو بیمار می باشد.