بینا
سال:1394 | دوره:20 | شماره:3 (پی در پی 80) |تعداد مقالات:15

هدف: گزارش یک بیمار مبتلا به سردرد کلاستر همراه با بلفارواسپاسم ثانویه و درمان آن.گزارش مورد: خانم 37 ساله ای به خاطر سردرد شدید یک طرفه و بلفارواسپاسم همان طرف مراجعه نمود. سردرد وی ویژگی های سردرد کلاستر را داشت. بلفارواسپاسم با تجویز سم بوتولینوم بهبود یافت ولی سردرد هم چنان ادامه داشت و در نهایت با بتابلوکرها و داروهای روان گردان به طور کامل درمان گردید.نتیجه گیری: در بلفارواسپاسم های ثانویه علاوه بر درمان بلفارواسپاسم، درمان بیماری های زمینه ای آن ضروری است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: بررسی تاثیر پلی مورفیسم CCL2C-2518T در بیماری دژنراسیون وابسته به سن ماکولا (AMD).روش پژوهش: در این تحقیق رابطه بین پلی­مورفیسم C-2518T در منطقه پروموتوری ژن CCL2 در 48 بیمار مبتلا به AMD نوع خشک از منطقه شمال شرق کشور (شهرستان گناباد) با استفاده از روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و تکنیک پلی مورفیسم، طول قطعات هضم شده (RFLP) بررسی شد. گروه شاهد از 69 فرد سالم که از نظر سن، جنس و قومیت با گروه بیمار مطابقت داشته و فاقد رابطه خانوادگی با آن ها و یا سابقه بیماری AMD در فامیل بودند، تشکیل شد.یافته ها: افزایش فراوانی ژنوتیپی TT در این پلی مورفیسم به صورت معنی دار (p=0.008) در میان بیماران مبتلا به AMD بیان کننده ارتباط احتمالی این ژنوتیپ با استعداد ابتلا به بیماری AMD در این جمعیت می باشد. این ژنوتیپ در گروه بیماران نسبت به گروه شاهد دارای فراوانی بیش تری است (60.41 درصد در برابر 43.48 درصد).نتیجه گیری: ژنوتیپ TT پلی مورفیسم C-2518T با بیماری دژنراسیون وابسته به سن ماکولا در مبتلایان از شمال­شرق ایران مرتبط می باشد.

هدف: مقایسه پیامدهای بالینی پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) در بیماران مبتلا به قوزقرنیه با و بدون کراتوکنژنکتیویت بهاره (Vernal Keratoconjunctivitis; VKC).روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای گذشته نگر، 262 چشم مبتلا به قوزقرنیه (گروه 1) و 28 چشم دارای قوزقرنیه و VKC هم زمان (گروه 2) که تحت عمل DALK قرار گرفته بودند، برای ورود به پژوهش انتخاب شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل طول مدت پی گیری، بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA)، عیب انکساری، عوارض و بقای پیوند بود.یافته ها: میانگین طول مدت پی گیری بیماران در گروه اول 38.6±20.2 ماه و در گروه دوم 34.4±20.9 ماه بود (p=0.21).میانگین BCVA بعد از عمل بر حسب لوگمار 0.19±0.11 در گروه 1 و 0.20±0.15 در گروه 2 (p=0.79) و BSCVA³20.40 به ترتیب، 19.6 درصد و 88.5 درصد چشم بود (p=0.48). مشکلات مرتبط با اپی تلیوم در 31.3 درصد چشم ها در گروه 1 و 42.9 درصد چشم ها در گروه 2 (p=0.16) و ایجاد عروق جدید در مسیر بخیه و میکروآبسه ناشی از بخیه در چشم های دارای VKC بیش تر مشاهده شد (به ترتیب p=0.01 و p<0.001). در معاینه پی گیری ماه سی و سوم، میزان بقا بدون رد پیوند 56 درصد در گروه 1 و 33.3 درصد در گروه 2 همراه با میانگین دوره 41 و 32.1 ماه به ترتیب بود (p=0.15). میزان بقای پیوند 98.1 درصد در گروه 1 و 95 درصد در گروه 2 با میانگین دوره 88.6 و 884.4 ماه بود (p=0.47).نتیجه گیری: پیامدهای بالینی DALK در چشم های دارای قوزقرنیه و VKC هم زمان، قابل مقایسه با چشم های مبتلا به قوزقرنیه به تنهایی است. با این وجود، از آن جایی که عوارضی از جمله ایجاد عروق جدید در مسیر بخیه و آبسه در چشم های مبتلا به VKC هم زمان شایع تر می باشد، پی گیری دقیق تر بیماران در اینگونه موارد ضروری است.

هدف: مقایسه تغییرات طول محوری چشم در اندازه گیری به دو روش تماسی و غیر تماسی بعد از ترابکولکتومی با میتومایسین C.روش پژوهش: سی و چهار چشم از 31 بیمار مبتلا به گلوکوم که کاندید جراحی ترابکولکتومی اولیه بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. طول محوری با استفاده از دستگاه های بیومتری A اسکن اولتراسوند به روش تماسی (UD-6000 Ultrasonic A/B scanner biometer, TOMEY) و بیومتری اپتیکال غیر تماسی (LenStar LS 900, Haag stereit)، یک روز قبل و سه و شش ماه پس از جراحی اندازه گیری شد. در نهایت مقادیر مربوط به سه و شش ماه پس از ترابکولکتومی با مقادیر قبل از عمل مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: پس از ترابکولکتومی با میتومایسین C، طول محوری در اندازه گیری با هر دو روش A اسکن و LenStar به ترتیب 0.21±0.16 و 0.14±0.13 میلی متر در سه ماه و 0.19±0.15 و 0.14±0.15 میلی متر در شش ماه پس از عمل کاهش یافت (در همه موارد p<0.001). در هر دو پی گیری سه و شش ماه بعد از عمل، میانگین کاهش طول محوری در اندازه گیری با LenStar به طور معنی داری از A اسکن کم تر بود [0.07±0.15] میلی متر (p=0.011) در سه ماه، 0.04±0.09 میلی متر (p=0.02) در شش ماه.[نتیجه گیری: استفاده از روش بیومتری غیرتماسی با حذف کاهش کاذب طول محوری ناشی از اثر پروب بیومتری تماسی روی چشم های نرم شده بعد از ترابکولکتومی باعث می شود اندازه گیری طول محوری جهت محاسبه قدرت لنز داخل چشمی بعد از ترابکولکتومی با دقت بیش تری انجام شود.

هدف: توصیف یک روش جراحی جدید برای کشت سلول های بنیادی تحت شرایط درون بافتی جهت بازسازی مجدد اپی تلیوم قرنیه در نقص کامل سلول های بنیادی لیمبوس.روش پژوهش: بیمارانی که از نقص کامل مزمن یک طرفه سلول های بنیادی لیمبوس به علت آسیب شیمیایی رنج میبرند، انتخاب شدند. قسمت کوچکی از بافت لیمبال به اندازه 2´1 میلی متر از چشم سالم طرف مقابل جدا شده و بر روی یک غشای آمنیوتیک روی ناحیه فوقانی لیمبوس چشم آسیب دیده بخیه زده شد. قطره چشمی استخراج شده از پرده آمنیوتیک (AMEED)، دوز 0.1 mg/ml به طور منظم مورد استفاده قرار گرفت، تا زمانی که سطح قرنیه به طور کامل توسط سلول های اپی تلیوم قرنیه پوشیده شد. سپس چشم ها تحت عمل پیوند قرنیه (بهبود بینایی) قرار گرفتند و نمونه های قرنیه جهت آزمایشات هیستوپاتولوژیک و آنالیز مولکولی برای یافتن مارکرهای سلول های لیمبوس آزمایش شدند.یافته ها: پنج چشم از 5 بیمار با میانگین سنی 32 سال تحت عمل جراحی قرار گرفتند. متوسط دوره زمانی پی گیری بیماران 12 ماه بود. در همه چشم ها اپی تلیوم سطح قرنیه به طور کامل طی دو هفته بازسازی شد و طی مدت سه تا چهار هفته بعدی عروق ملتحمه ای که روی سطح قرنیه را پوشانده بود به طور قابل توجهی پس رفت کرد. قرنیه های پیوند شده در پایان زمان پی گیری شفاف بودند و هیچ عارضه ای در چشم های دهنده و گیرنده ایجاد نشد. بررسی های آزمایشگاهی، مارکرهای سلول های بنیادی لیمیال را روی نمونه های قرنیه نشان دادند.نتیجه گیری: کشت درون بافتی سلول های بنیادی لیمبوس بر روی غشای آمنیوتیک با استفاده از AMEED یک روش موثر برای بازسازی سطح چشم در بیماران با نقص کامل یک طرفه سلول های بنیادی لیمبوس می باشد.

هدف: سنجش بالینی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به استرابیسم قبل و پس از جراحی استرابیسم.روش پژوهش: در این مطالعه، 122 بیمار با سن بیش از 14 سال مبتلا به استرابیسم و کاندید عمل جراحی به عنوان گروه آزمون جهت شرکت در مطالعه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی (Short Form-36) و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران استرابیسم (Adult Strabismus 20) جمع آوری شد. تغییر در نمرات روانی و عملکردی به عنوان تفاوت در نمرات به دست آمده در ارزیابی قبل و بعد از عمل محاسبه گردید.یافته ها: در تمامی بیماران مورد مطالعه، در معاینه سه ماه و شش ماه پس از عمل جراحی استرابیسم، هم راستایی چشم ها به طور موفقیت آمیزی حاصل شد. موفقیت بر اساس معیار بالینی تعریف گردید (میزان انحراف باقی مانده کم تر از 8 پریزم دیوپتر). افزیش سطح تحصیلات و داشتن شغل باعث بهبودی نمرات کیفیت زندگی به گونه معنی دار از نظر آماری گردید. نتایج حاصل شده بیانگر افزایش در هر دو نمرات روانی از 50.9 به 80.8 و مقیاس عملکردی از 50.6 به 81.8 بود. اختلاف معنی داری بین مولفه های کیفیت زندگی بیماران با نوع و میزان انحراف چشم آن ها وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که عمل جراحی در ارتقا سطح کیفیت زندگی بیماران موثر است. در تمام بیماران مبتلا به استرابیسم بهبودی در نمرات روانی و عملکردی به دنبال عمل جراحی مشاهده گردید. بنابراین ارزیابی کیفیت زندگی بیماران در زمان گزارش نتایج جراحی استرابیسم در کارآزمایی های بالینی ضروری به نظر می رسد و هم چنین می تواند از نظر بالینی کمک کننده باشد.

هدف: مقایسه شاخص های قرنیه و اتاق قدامی اندازه گیری شده توسط دو دستگاه گالیله و پنتاکم.روش: بیماران نزدیک بین که جهت جراحی عیوب انکساری به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه نموده بودند به صورت پی درپی وارد مطالعه شدند. برای تمام بیماران تصویربرداری با دو دستگاه گالیله و پنتاکم صورت گرفت.BFS قدامی و خلفی، انحنای محوری سطح قدامی و خلفی قرنیه، ضخامت مرکز قرنیه، قدرت اپتیکال واقعی کل قرنیه، حجم و عمق اتاق قدامی هم چنین زاویه اتاق قدامی و قطر مردمک در گالیله و پنتاکم با یک دیگر مقایسه شدند. تحلیل آماری با به کار بردن نرم افزار SPSS و توسط Paired t-test صورت گرفت. ضریب هم بستگی پیرسون برای بررسی رابطه اندازه گیری ها به کار رفت.یافته ها: شعاع انحنا خلفی در پنتاکم 6.42±0.32 mm و در گالیله 6.47±0.38 mm با متوسط تفاوت -0.04±0.19 بود (r=0.879 و p<0.001).BFS قدامی در پنتاکم 7.79±0.34 mm و در گالیله 7.75±0.39 با متوسط تفاوت 0.06±0.18 mm حاصل شد (r=0.877 p<0.001) شعاع انحنای قدامی در پنتاکم 43.8±1.9 D و در گالیله 43.8±2.4 D محاسبه گردید (r=0.905 و p<0.001).Post. Axial Curvature در پنتاکم -6.3±0.3 D و در گالیله -6.3±0.4 D به دست آمد (p<0.001 و r=0.873). قدرت اپتیکال واقعی کل قرنیه (Net corneal power) در پنتاکم 43.9±1.9 D و در گالیله 43.5±2.3 D محاسبه شد (p<0.001 و r=0.909). ضخامت مرکزی قرنیه در پنتاکم 537±44 m و در گالیله 553±51 m با متوسط تفاوت 16±24 m (p<0.001 و r=0.796) بود عمق اتاق قدامی در پنتاکم 3.29±0.4 mm و در گالیله 3.3±0.38 mm (p<0.001 و r=0.85) و حجم اتاق قدامی در پنتاکم 207±50 mm3 و در گالیله 129±39 mm3 بود (r=0.227 و p=0.004) زاویه اتاق قدامی در پنتاکم 39.7±9.2 و در گالیله 54.2±5.2 درجه، (p=0.051)، متوسط قطر مردمک در پنتاکم 3.91±1.77 mm و در گالیله 3.34±89 mm می باشد، با r=0.185 و p=0.018 هم بستگی یافته های پنتاکم وگالیله معنادار نبود.ISV در پنتاکم (Index of Surface Variance) جز یک مورد مشکوک بقیه موارد را طبیعی، گزارش کرده بود، ولی (Inf-sup Value) ISV در گالیله 86 درصد طبیعی، و 7 درصد مشکوک و 7 درصد غیرطبیعی گزارش شد که با p=0.003 هم بستگی یافته های پنتاکم و گالیله معنادار نبود.نتیجه گیری: دو دستگاه در اغلب متغیرها از توافق بالایی برخوردار هستند ولی در برخی موارد این هم بستگی پایین است و به نظر می رسد نمی توان از این دو دستگاه به صورت جایگزین استفاده نمود.

داروهای ضدمالاریا شامل کلروکین و هیدروکسی کلروکین به صورت شایع در درمان بیماری های روماتیسمی استفاده می شوند. از عوارض این داروها تاثیر سو بر چشم می باشد که مهم ترین آن ها رتینوپاتی کلروکین ناشی از این داروها است. با توجه به اهمیت تشخیص زودهنگام این عارضه، لازم است بیماران مصرف کننده این داروها در دوره های زمانی معین مورد بررسی قرار گیرند. در این مقاله مروری جدیدترین دستورالعمل های بررسی و پی گیری این بیماران ارایه می شوند.

هدف: معرفی یک مورد کیست درمویید لیمبال یک طرفه در یک دختر بچه مبتلا به سندرم واکترل.معرفی بیمار: دختر بچه ای 4 ساله با توده ای سفیدرنگ، نرم و بدون درد در ناحیه اینفراتمپورال چشم چپ از بدو تولد مراجعه نمود. در معاینه چشم پزشکی به جز توده ذکر شده سایر معاینات طبیعی بود. رشد و نمو بیمار نیز طبیعی به نظر می رسید. بیمار از هنگام تولد علاوه بر توده چشمی، گروهی از یافته های فیزیکی شامل اسکولیوز ستون فقرات، مقعد بدون سوراخ، فیستول رکتوواژینال، کلیه نعل اسبی، دیورتیکولیت مثانه، مثانه نوروژنیک و بیماری مادرزادی قلبی (نقص دیواره بین دهلیزی) نیز داشت، که با توجه به یافته های ذکر شده تشخیص سندرم واکترل از بدو تولد برای وی مطرح شده بود.نتیجه گیری: در سندرم واکترل، نقص اکثر اعضا بدن وجود دارد. یکی از علامت های همراه، کیست درمویید اربیت است که به عنوان تظاهری جدا از سندرم واکترل توصیف می شود. تاکنون تنها یک مورد از همراهی این سندرم با درمویید اپی بولبار گزارش شده است. به نظر می رسد در صورت وجود کیست درمویید اپی بولبار در یک فرد، باید به وجود اختلالات پیچیده تری از جمله سندرم واکترل فکر کرد.

هدف: معرفی یک مورد تومور متاستاتیک پلک فوقانی راست با منشا آدنوکارسینوم ریه که فاقد علایم چشمی، سیستمیک یا متاستاتیک دیگر بود.معرفی بیمار: آقایی 68 ساله با توده ای بدون درد در پلک فوقانی راست با رشد تدریجی طی دو ماه گذشته مراجعه نمود. وی بدون هیچ سابقه بیماری چشمی قبل از ایجاد توده، از دو سال پیش به علت ابتلا به سرطان ریه به مدت یک سال تحت شیمی درمانی بوده است. به دنبال تشخیص سرطان ریه، در بررسی های به عمل آمده نتایج دیگر معاینات چشمی و سیستمیک طبیعی بود. توده پلک فوقانی به طور کامل خارج شد. در ارزیابی آسیب شناسی از توده، بافت توده مشابه آدنوکارسینوم ریه بود و تشخیص آدنوکارسینوم متاستاتیک پلک با منشا ریه گزارش گردید.نتیجه گیری: با وجود این که توده متاستاتیک پلک به طور معمول در بیمار با یک بدخیمی پیش رفته شناخته شده مشاهده می گردد ولی می تواند اولین علامت یک بدخیمی سیستمیک یا اولین نشانه متاستاز یک بدخیمی نیز باشد. بنابراین در هر توده مشکوک و راجعه پلک باید بیوپسی برای رد بدخیمی انجام شود.