مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:516 |تعداد مقالات:5

مقدمه: فنتانیل شایع ترین دارو در القای بیهوشی در کودکان می باشد. یکی از عوارض فنتانیل، سرفه است که ﻣ ﯽ ﺗ ﻮ اﻧ د باعث ایجاد عوارضی نظیر پنوموتوراکس، افزایش فشار مغز و فشار داخل شکمی شود. مطالعه ی حاضر به مقایسه ی اثر دو داروی لیدوکائین و کتامین در پیش گیری از سرفه ی ناشی از فنتانیل در کودکان پرداخت. روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی آینده نگر تصادفی شده ی دو سو کور بود که در آن، 120 نفر از کودکان 6 ماه تا 2 سال با درجه ی بیهوشی I و II بر اساس معیارهای American Society of Anesthesiologists (ASA) به سه گروه 40 نفره تقسیم شدند و هر گروه، 1 دقیقه قبل از تزریق فنتانیل به ترتیب، لیدوکائین با دز 1 میلی گرم/کیلوگرم، کتامین با دز 15/0 میلی گرم/کیلوگرم و گروه شاهد با حجم مساوی، نرمال سالین 9/0 درصد دریافت کردند و کلیه ی بیماران به مدت یک دقیقه بعد از تجویز فنتانیل از نظر زمان بروز سرفه، شدت سرفه و همودینامیک مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: طبق نتایج بروز سرفه در گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر از دو گروه لیدوکائین و کتامین بود (04/0 = P). شدت سرفه در طول 1 دقیقه پس از تجویز فنتانیل در گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (03/0 = P). نتیجه گیری: با توجه به یافته های حاصل، تزریق وریدی هر کدام از دو پیش داروی لیدوکائین و کتامین بروز سرفه ی ناشی از فنتانیل و همچنین، شدت سرفه را در کودکان تحت القای بیهوشی کاهش می دهد.

مقدمه: کیست هیداتید نوعی بیماری انگلی می باشد که در اثر لارو انگل اکینوکوکوس گرانولوزوس ایجاد و به صورت اندمی در ایران یافت می شود. کیست هیداتید کبدی شایع ترین محل درگیری می باشد و در موارد علامت دار، جهت خارج کردن آن به عمل جراحی نیاز است. از مهم ترین عوارض جراحی کیست هیداتید کبدی می توان به فیستول صفراوی اشاره نمود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی عوامل اتیولوژیک بروز فیستول صفراوی به دنبال جراحی کیست هیداتید کبدی بود. روش ها: این مطالعه ی سرشماری از نوع مقطعی و گذشته نگر بود که بر روی 69 بیمار تحت عمل جراحی باز کیست هیداتید طی سال های 95-1392، در مرکز آموزشی-درمانی الزهرای (س) اصفهان انجام شد. اطلاعات مورد نیاز شامل سن، جنسیت، سابقه ی قبلی جراحی کبدی، اندازه ی کیست، محل کیست و سطح سرمی آلکالین فسفاتاز (Alkaline phosphatase یا ALP) پیش از عمل جراحی ثبت گردید. همچنین، بیماران از نظر بروز فیستول صفراوی پیگیری شدند. سپس ارتباط عوامل فوق با بروز فیستول صفراوی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: 15 نفر (7/21 درصد) از بیماران تحت جراحی دچار فیستول صفراوی شدند. ارتباط معنی داری بین جنسیت (08/0 = P)، سن (75/0 = P)، محل کیست (89/0 = P)، اندازه ی کیست (37/0 = P)، سابقه ی جراحی قبلی (50/0 = P) و سطح ALP پیش از عمل جراحی (26/0 = P) با بروز فیستول صفراوی مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، ارتباط معنی داری بین بروز فیستول صفراوی به دنبال جراحی باز کیست هیداتید با عواملی مانند سن، جنسیت، سابقه ی جراحی کبدی، اندازه ی کیست، مکان کیست و سطح سرمی ALP وجود ندارد. انجام مطالعات گسترده تر با جامعه ی آماری بزرگ تر توصیه می گردد.

مقدمه: خشونت خانگی علیه زنان، از جمله مشکلات شایع در جهان به شمار می رود. در ایران، مداخله ی آموزشی برای کنترل خشم، گام اصلی کاهش عواقب این رفتار در سطوح ارایه ی خدمات سلامت می باشد. پژوهش حاضر با هدف سنجش اثربخشی آموزش مدیریت خشم و استرس طبق برنامه ی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بر مهارت کنترل خشم زنان انجام شد. روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی شاهددار تصادفی بود و بر روی 44 زن متأهل در معرض خشونت خانگی که در سال 1397 به یکی از مراکز جامع سلامت شهر اصفهان مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. نمره ی مهارت کنترل خشم و فراوانی برخورد با خشونت، پس از چهار جلسه آموزش مهارت های کنترل خشم با گروه مشابه بدون دریافت آموزش (44 نفر) مقایسه گردید. پرسش نامه ی مهارت کنترل خشم و چک لیست ایرانی غربالگری خشونت قبل و سه ماه پس از پایان آموزش تکمیل گردید. داده ها با استفاده از آزمون های 2χ ، Independent t و Paired t در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: دو گروه از نظر خشونت و میانگین سنی مشابه بودند (530/0 = P). نمرات کنترل خشم گروه های مداخله و شاهد قبل از آموزش به ترتیب 92/9 ± 75/24 و 47/9 ± 25/23 بود (470/0 = P). پس از آموزش، نمره ی گروه مداخله 48/6 ± 30/31 و نمره ی گروه شاهد 72/8 ± 34/23 گزارش گردید (001/0 > P). تغییری در فراوانی برخورد با خشونت در دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: ارایه ی آموزش طبق محتوای برنامه ی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، مهارت کنترل خشم زنان را افزایش می دهد. تحقیقات خارجی نیز شیوه های مختلف آموزش را بر مهارت کنترل خشم مؤثر دانسته اند. در مطالعات طولانی مدت، مواجهه با خشونت نیز کاهش می یابد.

مقدمه: کندر، صمغ رزین درخت های جنس بوسولیا است که در طب قدیم ایران بر اثرات ضد التهابی و ضد توموری آن تأکید شده است. گلیوبلاستوما از بدخیم ترین سرطان های مقاوم به پرتودرمانی و شیمی درمانی در بزرگسالان است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر ماده ی مؤثره ی کندر، 3-او-استیل-بتا-بوسولیک اسید، بر بیان اینترلوکین-6 در رده ی سلولی گلیوبلاستومای انسانی بود. روش ها: رده ی سلولی گلیوبلاستومای انسانی از بانک سلولی انستیتو پاستور ایران خریداری و با غلظت های مختلف 3-او-استیل-بتا-بوسولیک اسید به مدت 24 ساعت تیمار شد و تأثیر آن بر میزان بقای سلولی با استفاده از روش MTT ارزیابی شد و Half maximal inhibitory concentration (50IC) محاسبه گردید. سلول های کشت شده با غلظت های 5، 15 و 25 میکرومولار 3-او-استیل-بتا-بوسولیک اسید تیمار گردید. RNA استخراج و complementary DNA (cDNA) ساخته شد و برای سنجش میزان بیان اینترلوکین-6 به روش Real-time polymerase chain reaction (Real-time PCR) مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: میزان 50IC برای 3-او-استیل-بتا-بوسولیک اسید معادل 88/39 میکرومولار به دست آمد و غلظت های 5، 15 و 25 میکرومولار 3-او-استیل-بتا-بوسولیک اسید، به صورت معنی دار و در حالت وابسته به دز، سبب کاهش بیان اینترلوکین-6 شدند (050/0 > P). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این آزمایش، حاکی از اثر ضد التهابی و ضد توموری 3-او-استیل-بتا-بوسولیک اسید از طریق کاهش بیان اینترلوکین-6 در محیط التهابی سلول های توموری گلیوبلاستوما می باشد. از این رو، می تواند به عنوان ماده ای سودمند در درمان سرطان گلیوبلاستوما مورد توجه قرار بگیرد.

مقدمه: انتروکولیت نکروزان، یکی از بیماری های شایع و وخیم نوزادان نارس است. به همین علت، مطالعات زیادی بر اتیولوژی و پیش گیری آن انجام شده است. از جمله در مطالعاتی به اثر پیش گیری کننده ی پره بیوتیک ها پرداخته شده است. هدف از انجام این مطالعه، ارایه ی تصویر روشنی از ارتباط مصرف مکمل های پره بیوتیک و انتروکولیت نکروزان در نوزادان نارس بود. روش ها: این مطالعه از نوع مطالعات ثانویه بود و با توجه به روش اجرا، به صورت مرور سیستماتیک انجام شد. جامعه ی آماری، شامل کلیه ی مطالعات از نوع کارآزمایی بالینی بود که از جوانب مختلف، به اثر پیش گیری کننده ی پره بیوتیک ها بر انتروکولیت نکروزان در نوزادان نارس پرداخته بودند. یافته ها: بعد از جستجوی واژه های کلیدی مشخص شده در پایگاه ها، 1358 مقاله به دست آمد که پس از بررسی های دقیق تر، 9 مقاله به نسبت بیشتری مرتبط شناخته شدند و در نهایت، با رد مقالات مرور سیستماتیک و توصیفی-تحلیلی از این بین، فقط 5 مقاله با توجه به هدف مرور سیستماتیک وارد مطالعه شدند. نتیجه گیری: بعد از تحلیل نهایی، نتایج تمام 5 کارآزمایی بالینی مورد مطالعه، بیانگر کاهش اندک در بروز انتروکولیت نکروزان در گروه های مصرف کننده ی پره بیوتیک ها بود، اما با توجه به تعداد کم مطالعات و همچنین، تعداد کم نوزادان شرکت کننده در این مطالعات، این نتیجه از لحاظ آماری معنی دار نبود و پیشنهاد می شود که مطالعات بیشتری با تعداد نمونه های بیشتر در این زمینه صورت بگیرد.