مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:532 |تعداد مقالات:4

مقدمه: به تازگی، میزان شیوع سندرم متابولیک در جوامع در حال افزایش است و از طرفی، همراهی آن با برخی بیماری ها، می تواند میزان مرگ و میر بیماران را افزایش دهد. بنابراین، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی ارتباط سندرم متابولیک با شدت بیماری انسدادی مزمن ریوی (Chronic obstructive pulmonary disease یا COPD) بر اساس معیارهای Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease 2017 (GOLD 2017) در بیماران سرپایی انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی که بر روی 96 بیمار مبتلا به COPD مراجعه کننده به بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال های 97-1396 انجام شد، شدت COPD در بیماران بر اساس معیار GOLD 2017 مشخص شد. همچنین، میزان فراوانی سندرم متابولیک، لیپید پروفایل و شاخص های آنتروپومتری در بیماران مورد بررسی قرار گرفت و ارتباط شدت های مختلف COPD و سندرم متابولیک با سایر متغیرها مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: فراوانی سندرم متابولیک در بیماران دچار COPD، 5/86 درصد بود و همچنین، میانگین دور کمر، سطح قند خون ناشتا، فشار خون سیستول و دیاستول، شاخص توده ی بدنی و تری گلیسیری در بیماران مبتلا به سندرم متابولیک و COPD به طور معنی داری بیشتر از بیماران دچار COPD به تنهایی بود (050/0 > P). همچنین، ارتباط معنی داری بین شدت های مختلف COPD و سندرم متابولیک وجود نداشت (050/0 < P). نتیجه گیری: سندرم متابولیک با شدت های مختلف COPD بر اساس نتایج مطالعه ی ما در ارتباط نبود، اما به مطالعات بیشتری در این زمینه نیاز است

مقدمه: تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی، از عوارض شایع و ناراحت کننده ی بعد از عمل است. به نظر می رسد که مایع درمانی حین عمل در بروز این عارضه موثر باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه ی تاثیر تزریق 30 و 10 میلی لیتر/کیلوگرم کریستالوئید بر تهوع و استفراغ بعد از عمل کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک با بیهوشی عمومی بود. روش ها: در این مطالعه، 146 بیمار که به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. یک گروه، 30 میلی لیتر/کیلوگرم و گروه دیگر 10 میلی لیتر/کیلوگرم رینگر بلافاصله قبل از عمل دریافت کردند. میزان و شدت تهوع و استفراغ و نیاز به داروی ضد استفراغ بعد از عمل توسط متخصص بیهوشی در ریکاوری و 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل توسط پرستار اندازه گیری و ثبت گردید؛ بدون آن که پرستار از تخصیص هر بیمار به گرو های مورد مطالعه آگاهی داشته باشد. یافته ها: میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل در زمان های اندازه گیری شده بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. شدت استفراغ در 12 ساعت بعد از عمل در گروه 30 میلی لیتر/کیلوگرم کریستالوئید به طور معنی داری کمتر بود (01/0 > P). میزان داروی ضد استفراغ مورد استفاده در گروه 30 میلی لیتر/کیلوگرم به طور معنی داری کمتر بود. نتیجه گیری: استفاده از دز 30 میلی لیتر/کیلوگرم در برابر 10 میلی لیتر/کیلوگرم رینگر، میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک را کاهش نداد، اما شدت آن در 12 ساعت بعد از عمل و میزان داروی ضد استفراغ در 24 ساعت بعد از عمل را کاهش داد.

مقدمه: امروزه الکتروشوک درمانی (Electroconvulsive therapy یا ECT) به عنوان یکی از روش ها: ی درمانی کارامد در اختلالات روان پزشکی به وفور مورد استفاده قرار می گیرد. اساس یک الکتروشوک موفق را ایجاد تشنجی با شدت، کیفیت و مدت مناسب تشکیل می دهد. از این رو، جهت ایجاد چنین تشنجی باید از داروی بیهوشی مناسب استفاده گردد. مطالعه ی حاضر، با هدف مقایسه ی تاثیر افزودن رمی فنتانیل در برابر افزودن کتامین به پروپوفول بر تغییرات همودینامیک و مدت زمان تشنج انجام شد. روش ها: مطالعه ی کارآزمایی بالینی متقاطع حاضر، بر روی 40 بیمار کاندیدای الکتروشوک درمانی طی سال های 97-1396 انجام شد. بیماران برای دو نوبت درمان ECT به صورت تصادفی، هر بار یکی از ترکیب های درمانی شامل درمان با پروپوفول-رمی فنتانیل در برابر پروپوفول-کتامین جهت مرتبه ی دوم ECT دریافت نمودند. همچنین، تمام بیماران سوکسینیل کولین 5/0 میلی گرم/کیلوگرم و پروپوفول با دز 5/0 میلی گرم/کیلوگرم دریافت نمودند. فشار خون، ضربان قلب، درصد اشباع اکسیژن، مدت ریکاوری و زمان ایجاد تنفس خودبه خودی پس از ECT و عوارض در دو ترکیب درمانی ثبت و مقایسه گردید. یافته ها: دو گروه مطالعه از نظر فشار خون سیستول (180/0 = P)، فشار خون دیاستول (920/0 = P) و فشار خون متوسط شریانی (360/0 = P)، درصد اشباع اکسیژن (999/0 < P) و زمان ایجاد تنفس خودبه خودی در ریکاوری (950/0 = P) تفاوت معنی داری نداشتند. بروز تاکی کاردی (001/0 > P) و مدت زمان ریکاوری (040/0 = P) در گروه پروپوفول-کتامین به صورت معنی داری بیشتر بود. همچنین، تهوع و استفراغ در گروه پروپوفول-کتامین 8 مورد و بیشتر از گروه پروپوفول-رمی فنتانیل (2 مورد) بود (080/0 = P). میانگین زمان تشنج در گروه پروپوفول-کتامین، 74/7 ± 12/36 و در گروه پروپوفول-رمی فنتانیل، 13/5 ± 07/30 ثانیه ارزیابی شد که این مقدار به طور معنی داری در گروه پروپوفول-رمی فنتانیل پایین تر بود (001/0 > P). نتیجه گیری: طبق یافته ها: ی این مطالعه، استفاده از ترکیب پروپوفول-رمی فنتانیل با در نظر گرفتن مدت زمان القای تشنج، ثبات همودینامیک و نیز عوارض جانبی کمتر نسبت به ترکیب پروپوفول-کتامین ارجح است. با توجه به محدودیت مطالعات مقایسه ای بر روی کتامین و رمی فنتانیل، انجام مطالعات بیشتر در این زمینه توصیه می گردد.

سیستیک فیبروزیس (Cystic fibrosis یا CF) نوعی اختلال اتوزومی مغلوب است که به علت جهش هایی در ژن تنظیم کننده ی رسانایی میان غشایی سیستیک فیبروزیس (Cystic fibrosis transmembrane conductance regulator یا CFTR) ایجاد می شود. عدم تنظیم miRNA در بسیاری از بیماری های ریوی نظیر CF گزارش شده است. کاهش یا افزایش سطح miRNA اثرات مهمی بر پاسخ های ایمنی ذاتی در مسیر تنفسی CF دارد، مانند اختلال در عملکرد پاسخ التهابی ایجاد شده به واسطه ی نوتروفیل ها و ماکروفاژها و نیز التهاب مزمن که باعث تخریب و فیبروز بافت ریه در بیماران مبتلا به CF می شود. وجود یک نشانگر زیستی اختصاصی برای تشخیص پیشرفت بیماری ریوی، بررسی التهاب و عملکرد سلولی می تواند گزینه ی مناسبی برای تشخیص CF باشد. برای مثال، miRNAهای موجود در خلط، می توانند جهت بررسی عملکرد ریوی، بسیار ایده آل باشند. در حال حاضر، از miRNA در درمان یا تشخیص بالینی CF استفاده نمی شود، اما مطالعات زیادی miRNAها را به عنوان نشانگرهای زیستی بالقوه برای این بیماری بیان می کنند. این مطالعات، پیشنهاد می کنند که درمان های بر پایه ی miRNA که باعث افزایش بیان CFTR می شوند، می توانند گزینه ی بسیار مناسبی برای تنظیم میزان CFTR در آزمایش های بالینی بر روی بیماران CF باشند. در این مقاله ی مروری، پس از تشریح گروه های مختلف miRNA و مکانیسم عملکرد آن جهت تنظیم بیان پروتئین، مطالعات گوناگون مرتبط با miRNA در سیستیک فیبروزیس بررسی گردید. همچنین، امکان به کارگیری miRNA به عنوان نشانگر زیستی در بیماری سیستیک فیبروزیس و نقش آن در روش های درمانی مختلف بر پایه ی miRNA مورد بحث قرار گرفته است.