بینا
سال:1391 | دوره:17 | شماره:3 (پی در پی 68) |تعداد مقالات:18

طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی (WHO)، دیابت تا سال 2030، 366 میلیون نفر به دیابت مبتلا خواهند شد و این افراد در معرض خطر اختلالات بینایی ناشی از آن خواهند بود. مرکز کنترل و پیش گیری از دیابت آمریکا اعلام کرد، این بیماری علت اصلی موارد جدید نابینایی در بالغین 74-20 سال آمریکایی بوده و تخمین زده می شود که تعداد مبتلایان به رتینوپاتی دیابتی از سال 2005 تا سال 2050، 3.5 برابر افزایش خواهد داشت و از 5.5 میلیون نفر به 16 میلیون نفر خواهد رسید.پیش رفت در درمان رتینوپاتی دیابتی در چهار دهه گذشته چشمگیر بوده و تلاش های متخصصین سراسر جهان منجر به تعیین دقیق روند بیماری و درمان موثر آن شده است. از جمله این مطالعات می توان به تقسیم بندی رتینوپاتی دیابتی Airlie house، مطالعه رتینوپاتی دیابتی (DRS)، مطالعه درمان زود هنگام رتینوپاتی دیابتی (ETDRS) و مطالعه عوارض و کنترل دیابت (DCCT) اشاره کرد. در این مطالعات، روش های نظام مند برای درمان بیماران دیابتی مطرح شده است.شبکه تحقیقات بالینی رتینوپاتی دیابتی (DRCR.net)، روش جدیدی برای مطالعات چند مرکزی طراحی کرده که در پیش رفت درمان های مربوط به این بیماری موثر بوده است. DRCR.net دارای حداقل 199 درمانگاه در آمریکا می باشد. تعدادی از مطالعاتی که روش های مختلف درمان ادم ماکولا دیابتی و PDR را مطرح کرده اند، بر اساس یافته های این شبکه تحقیقاتی است که اطلاعات مفید و موثری را در رابطه با درمان بیماری و طراحی مطالعات آینده فراهم می کنند. از موارد آن می توان کاهش خطر اندوفتالمیت همراه با تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون، اثبات عدم ارتباط مستقیم ضخامت مرکزی شبکیه با حدت بینایی و تعیین مفید بودن بالینی تقسیم بندی موضعی و منتشر ادم ماکولای دیابتی را نام برد.

تمایل بشر برای ایجاد تغییر در چهره ریشه در این واقعیت دارد که چهره فرد یک وسیله ارتباطی مهم بوده و گویای اطلاعات زیادی از قبیل سن، جنس، نژاد، احساسات، عواطف و حالات درونی وی می باشد. امروزه مداخلاتی از قبیل استفاده از حجم دهنده ها، سم بوتولینوم و نیز اعمال جراحی جوان سازی صورت به منظور بهبود ظاهر پوست و کاهش علایم پیری، بیش از پیش فراگیر شده اند.حجم دهنده ها ممکن است به تنهایی و یا به همراه تزریق بوتولینوم و سایر روش های غیرتهاجمی به کار رفته و قابل انجام در مطب می باشند. موفقیت در استفاده از حجم دهنده ها وابسته به عواملی از قبیل انتخاب درست ماده حجم دهنده، روش صحیح تزریق و انتخاب عمق مناسب، بی حسی مطلوب و سایر مهارت هایی است که از طریق آموزش و تجربه به دست می آیند. امروزه سم بوتولینوم یک دارو با کاربرد بسیار وسیع و روزافزون برای مقاصد مختلف بالینی می باشد. کشف اثرات زیبایی شناختی این دارو منجر به انقلاب بزرگی در روش ها و اعمال جوان سازی چهره طی چند دهه گذشته شده است. روش های جوان سازی شامل اعمال و روش هایی می باشند که از طریق افزایش استحکام (tightening) و قابلیت ارتجاعی پوست، کاهش چروک ها، حذف تلانژکتازی ها و رنگ گرفتگی ها (pigmentation) به بهبود ظاهر صورت کمک می کنند. تفصیل در مورد جزییات روش های مربوط به جوان سازی خارج از حوصله این مبحث است. هدف اصلی از این مطالعه معرفی اجمالی محصولات و روش های بهسازی چهره و اصول کلی استفاده از آن ها می باشد.

امروزه با توجه به دسترسی به داروهای جدید که به خوبی مورد پذیرش بیماران بوده و بر اکثریت عفونت های باکتریایی شایع سطح خارجی چشم و قرنیه موثر می باشند، درمان بیماری های چشمی متحول شده و باعث انتقال مسوولیت درمان این بیماری ها به پزشکان عمومی شده است. با وجود موثر بودن این داروها، احتمال خطا در درمان موارد اندکی از عفونت های چشمی وجود دارد. بنابراین ضروری است پزشکان با اصول کلی کاربرد آنتی بیوتیک ها آشنایی داشته و اطلاعات کافی در رابطه با عوامل بیماری زا، طیف فعالیت آنتی بیوتیک ها و مسمومیت های دارویی داشته باشند.

هدف: مقایسه کارآیی تزریق داخل زجاجیه کلیندامایسین و دگزامتازون با درمان رایج توکسوپلاسموز چشمی.روش مطالعه: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سوکور، 68 بیمار مبتلا به توکسوپلاسموز چشمی فعال به طور تصادفی به دو گروه درمانی تقسیم شدند. سی و چهار بیمار درمان داخل زجاجیه کلیندامایسین و دگزامتازون (IVCD) و 34 بیمار دیگر درمان رایج (CT) شامل 6 هفته پیریمتامین و سولفادیازین همراه با پردنیزولون را دریافت کردند. برای گروهIVCD ، 1-3 تزریق داخل زجاجی های شامل یک میلی گرم کلیندامایسین و 400 میکروگرم دگزامتازون صورت گرفت. پیامد اولیه، تغییر در اندازه ضایعه شش هفته بعد از شروع درمان بود و حدت بینایی، التهاب زجاجیه، واکنش های دارویی و میزان عود، پیامدهای بعدی این مطالعه بودند.یافته ها: میانگین تعداد دفعات تزریق در گروه IVCD، 1.6 تزریق بود. اندازه ضایعه به شکل معنی داری بعد از درمان در هر دو گروه IVCD و درمان رایج کاهش یافته بود. (به ترتیب با 0.001>P و 0.009=P) با این وجود، اختلاف میانگین کاهش اندازه در هفته ششم بین دو گروه معنادار نبود (27.6±57 درصد در گروه IVCD و 29.3±58.4 درصد در گروه IVCD، P=0.86). در مقایسه با حدت بینایی پایه، دید بیماران به ترتیب در دو گروه IVCD و CT، 0.24± 0.44و 0.19±0.29 لوگمار افزایش یافته بود. ولی اختلاف بهبود بینایی بین 2 گروه معنی دار نبود (0.001>P). اثر تداخلی ایمونوگلوبولین M و گروه درمانی روی اندازه ضایعه معنادار بود (0.002=P) این موضوع نشان داد که بیماران IgM مثبت به درمان رایج و بیماران IgM منفی به IVCD بهتر پاسخ دادند. کاهش التهاب زجاجیه بین دو گروه معنادار نبود. در طول دو سال، چهار چشم (دو عدد در هر گروه) یک نوبت عود داشتند. عوارض نامطلوب دارویی در دو بیمار از گروه درمان رایج اتفاق افتاد. هیچ عارضه وابسته به تزریق، در گروه IVCD دیده نشد.نتیجه گیری: تزریق داخل زجاجیه کلیندامایسین و دگزامتازون را می توان به عنوان یک جایگزین مناسب برای درمان رایج توکسوپلاسموز چشمی درنظر گرفت. این شیوه درمانی باعث راحتی بیشتر بیمار، کاهش عوارض عمومی و نیاز به مراجعات و بررسی های خونی کمتر در مبتلایان به توکسوپلاسموز چشمی می شود.

هدف: گزارش پیامدهای بالینی جراحی انکساری گرافت (Graft Refractive Surgery: GRS) همزمان با فیکو امولیسیفیکاسیون در چشم هایی با سابقه قبلی کراتوپلاستی نفوذی (Penetrating Keratoplasty: PKP) و تعیین دقت محاسبه قدرت لنز داخل چشمی (Intraocular Lens: IOL) با استفاده از داده های کراتومتری قبل از جراحی.روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 14 چشم از 13 بیمار با سابقه قبلی کراتوپلاستی نفوذی، به صورت همزمان مورد جراحی انکساری گرافت شامل برش های آزادکننده با یا بدون بخیه های فشاری ربع مقابل در سطح دهنده - گیرنده و فیکوامولسیفیکاسیون با کارگذاری لنز داخل چشمی قرار گرفتند. برای محاسبه قدرت لنز داخل چشمی، از داده های کراتومتری قبل از عمل و فرمول SRK-T استفاده شد. دید تصحیح نشده (UCVA) و بهترین دید اصلاح شده با عینک (BCVA)، کراتومتری، آستیگماتیسم انکساری و کراتومتریک و عیب انکساری آشکار قبل از عمل با مقادیر پس از عمل مورد مقایسه قرار گرفتند. ایمنی مداخله جراحی با ارزیابی عوارض حین و بعد از عمل بررسی شد. تفاوت بین عیب انکساری هدف و عیب انکساری بعد از عمل به عنوان شاخص دقت محاسبه قدرت لنز داخل چشمی گرفته شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران 14.4±50.5 سال و متوسط مدت زمان پیگیری بعد از مداخله، 7.1±14.6 ماه بود. کاهش معنی داری در آستیگماتیسم کراتومتریک برداری به میزان 6.22 دیوپتر (0.03=P) رخ داد. عیب انکساری آشکار (مانیفست) از 3.96±3.31- دیوپتر به 2.38±1.69- دیوپتر کاهش یافت (0.02=P). معادل کروی عیب انکساری بعد از عمل با عیب انکساری هدف تفاوت معنی داری نداشت (به ترتیب 2.38±1.69- دیوپتر، 0.14±0.76-، 0.20=P). عارضه ای حین جراحی یا در هنگام معاینات پیگیری رخ نداد و تمام پیوندها در آخرین معاینه شفاف بودند.نتیجه گیری: جراحی انکساری گرافت و فیکوامولیسیفیکاسیون همزمان، روش موثری برای درمان آستیگماتیسم بعد از کراتوپلاستی نفوذی و کدورت لنز است. از آنجایی که نسبت مسطح شدن محور برش خورده به محور مخالف پس از جراحی انکساری گرافت نزدیک به 1 است، قدرت لنز داخل چشمی را می توان از داده های کراتومتری قبل از عمل با صحت قابل قبولی محاسبه کرد. اگر چه باید بیماران را در مورد احتمال خطاهای انکساری بالای بعد از جراحی که مستلزم مداخله جراحی دیگری است، مطلع کرد.

هدف: ارزیابی پیامدهای بینایی عمل جراحی فمتولیزیک بر بیماران با سابقه قبلی عمل جراحی پیوند قرنیه.روش پژوهش: در این مطالعه آینده نگر، 34 چشم از 31 بیمار که مورد عمل لیزیک با فلپ نازک و به روش فمتولیزیک قرار گرفته بودند، بررسی شدند. این بیماران به دنبال عمل پیوند قرنیه، دچار عیب انکساری بالا و کاهش بینایی شده بودند که بعد از معاینه کامل چشم و اندازه گیری دید دور اصلاح نشده (UCVA) و دید اصلاح شده با عینک (BCVA)، توسط یک جراح مورد عمل فمتولیزیک و فلپ با ضخامت 100 میکرون قرار گرفتند.یافته ها: بعد از 3-19 (4.18±10.14) ماه پی گیری، متوسط دید اصلاح نشده از  1.5لوگمار قبل از عمل (معادل 5.100 بر اساس سیستم متریک، 2 متر شمارش انگشت) به 0.3 لوگمار (معادل 5.10) لوگمار بعد از عمل افزایش داشت (0.05>P). متوسط دید اصلاح شده قبل از عمل 0.3 لوگمار (معادل 5.10 سیستم متریک) به 0.1 لوگمار (معادل 8.10) بعد از عمل افزایش یافت 0.05>P). متوسط معادل کروی قبل از عمل 3.87±6.98- به 2.69±2.18- بعد از عمل تغییر یافت 0.05)>P). متوسط Defocus equivalent قبل از عمل 3.74± 10.32به 2.93± 4.13بعد از عمل کاهش یافت (0.05<P). عارضه مهمی حین و بعد از عمل رخ نداد.نتیجه گیری: عمل فمتولیزیک بعد از پیوند قرنیه، روشی موثر و مطمئن در اصلاح عیوب انکساری متوسط و بالا و بهبود حدت بینایی می باشد.

هدف: تعیین بهترین روش درمانی ادم ماکولا از میان روش های تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب به تنهایی و یا به همراه تریامسینولون در مقایسه با روش درمان اولیه فوتوکوآگولاسیون لیزری ماکولا به عنوان درمان ابتدایی این عارضه بر حسب داده های یک کارآزمایی بالینی.روش پژوهش: تحقیق حاضر با استفاده از مدل سازی آمیخته نامتقارن با روش جدیدی در تحلیل داده های کارآزمایی بالینی درمان ادم ماکولای دیابتی از میان روش های تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب، تزریق این دارو به همراه تریامسینولون و روش فوتوکوآگولاسیون لیزری، بر اساس اطلاعات حاصل از 97 بیمار دیابتی انجام گرفته است. اثرگذاری گروه های درمانی، با بررسی همزمان میزان تغییرات بهترین دید اصلاح شده و همچنین میزان ضخامت مرکزی ماکولا، بدون حذف هیچ از یک داده های دور افتاده بررسی گردیده است.یافته ها: مدل دو متغیره آمیخته نامتقارن، برتری اثر درمانی دو گروه تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب و تزریق توام این دارو و تریامسینولون را نسبت به گروه فوکوآگولاسیون لیزری، در افزایش بهترین دید اصلاح شده و نیز کاهش ضخامت مرکزی ماکولای آنان نشان داد.نتیجه گیری: مدل دو متغیره آمیخته نامتقارن علاوه بر اثرگذاری دو متغیر طول مدت ابتلا به دیابت و جنسیت، اثر متفاوت روش های درمانی ارایه شده را بر تغییرات بهترین دید اصلاح شده و میزان ضخامت مرکزی ماکولا نشان داد.

هدف: تعیین مقدار استریوپسیس با آزمون های تیتموس و TNO در افراد علامت دار و بدون علامت دو چشمی به تفکیک نوع ناهمگونی ایجاد شده (متقاطع و غیر متقاطع).روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی، تعداد 80 نفر از دانشجویان رشته های مختلف دانشگاه علوم پزشکی زاهدان که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند، به صورت تصادفی انتخاب و در صورت رضایت، جهت انجام آزمون های مربوطه ارجاع داده شدند. عیوب انکساری به روش رتینوسکوپی تعیین و افراد بر حسب وجود یا عدم وجود علایم دو چشمی به دو گروه علامت دار و بدون علامت دو چشمی تقسیم شدند. انحراف چشم ها با استفاده از آزمون کاور متناوب با منشور و استریوپسیس با آزمون های TNO و تیتموس اندازه گیری شدند. پس از جمع آوری اطلاعات مورد نظر، تحلیل آماری داده ها در نرم افزار SPSS ویرایش 15 با استفاده از آزمون های من - ویتنی، ویلکاکسون، فیشر و همبستگی اسپیرمن صورت گرفت.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین استریوپسیس با آزمون TNO در افراد علامت دار و بدون علامت با ناهمگونی متقاطع به ترتیب 70.11±133.12 و 82.57±76.78 ثانیه بر کمان و با ناهمگونی غیرمتقاطع به ترتیب 67.5±135.0 و 49.7±83.2 ثانیه بر کمان و با آزمون تیتموس با ناهمگونی متقاطع به ترتیب 7.27±44.3 و 3.4±40.7 ثانیه بر کمان و با ناهمگونی غیرمتقاطع به ترتیب 12.1±50.0 و 0.0±40.0 ثانیه بر کمان بود. آزمون من - ویتنی تفاوت معنی داری بین استریوپسیس (با ناهمگونی متقاطع و غیر متقاطع) و علایم نشان داد (0.05>P).نتیجه گیری: استریوپسیس عامل مفیدی جهت تشخیص افراد علامت دار و بدون علامت دو چشمی بوده که بدین منظور می توان از آزمون های لوکال یا گلوبال استفاده نمود که اهمیت آزمون های گلوبال از انواع لوکال بیش تر است. هم چنین تفاوتی از لحاظ استریوپسیس بین ناهمگونی متقاطع و غیر متقاطع در کل افراد مورد مطالعه وجود ندارد.

هدف: ارزیابی تاثیر استرس پریزماتیک عمودی بر سیگنال های پتانسیل بر انگیخته بینایی دو چشمی در فرکانس های فضایی مختلف.روش پژوهش: با استفاده از الگوهای تحریکی شطرنجی که در دو فرکانس فضایی پایین معادل 0.48 سیکل بر درجه و متوسط معادل 2.18 سیکل بر درجه با فرکانس زمانی 4 هرتز معکوس می شدند، تاثیر افزایش استرس بینایی ناشی از منشور عمودی در سه مرحله با منشورهای 1 و 2 و 3 دیوپتری و یک بار هم بدون این استرس (4 مرتبه) بر پاسخ های برانگیخته بینایی مطالعه گردید. این طرح بر روی 23 شرکت کننده (11 مرد و 12 زن) با دستگاه بینایی طبیعی (پریزم ورژنس عمودی و دید بعد طبیعی) انجام شد. در همه شرکت کنندگان دامنه و زمان تاخیر مولفه های P100 ،N75 و N135 در استرس های پریزماتیک عمودی مختلف ایجاد شده، اندازه گیری شدند. برای مقایسه میانگین دامنه و زمان تاخیر در استرس های پریزماتیک عمودی مختلف، روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته ها: در نتیجه اعمال استرس پریزماتیک عمودی، دامنه مولفه های P100 ،N75 و N135 در هر دو فرکانس فضایی پایین و متوسط روند رو به کاهش را نشان می دهند (0.001>P). این روند رو به کاهش با افزایش میزان استرس پریزماتیک بیش تر می شود، در حالی که زمان تاخیر این مولفه ها در اثر اعمال استرس پریزماتیک عمودی، در هر دو فرکانس فضایی پایین و متوسط روند رو به افزایش را نشان می دهد (0.001>P).نتیجه گیری: همان طور که بر اساس یافته های بالینی استرس های پریزماتیک عمودی موجب شکایات چشمی می شوند، در آزمون VEP نیز در همه مولفه های این سیگنال، متغیر های دامنه و زمان تاخیر تحت تاثیر استرس پریزماتیک عمودی قرار می گیرند.

هدف: ارزیابی تغییر انحنای قرنیه پیوند شده بعد از جراحی رفرکتیو پیوند (Graft refractive surgery; GRS) و بررسی عوامل موثر بر این تغییر و یافتن یک ضریب به منظور پیش بینی مقدار تغییر در انحنای بعد از عمل.روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 78 چشم از 76 بیمار که به علت قوز قرنیه مورد عمل پیوند نافذ قرنیه قرار گرفته بودند، به دلیل آستیگماتیسم بالای بعد از پیوند، مورد عمل جراحی که شامل برش شل کننده با یا بدون بخیه در ربع مقابل بود قرار گرفتند. هر گونه تغییر انحنای پیوند با استفاده از دو ثابت، به نام های (CR) Coupling Ratio و (CC) Coupling Constant محاسبه شد. روش تحلیل رگرسیون چند متغیره برای یافتن اثرات احتمالی سن، شکل پیوند، تعداد برش، استفاده از بخیه فشاری، میزان اصلاح به دست آمده در آستیگماتیسم برداری و طول کلی برش بر روی CC به کار رفت.یافته ها: سن متوسط بیماران 10.3±30.1 سال و میانگین مدت زمان پی گیری بعد از عمل، 29.0±40.1 ماه بود. افزایش قابل توجه در کراتومتری متوسط به میزان 1.07±0.86 دیوپتر بعد از عمل وجود داشت (0.001>P). مقادیر CR و CC متوسط به ترتیب 1.09±0.62 و 0.70±0.34- بودند. ارتباط معنی داری میان معادل کروی کراتومتری قبل از عمل و CR کراتومتریک و بین اصلاح به دست آمده در آستیگماتیسم کراتومتریک برداری و CC کراتومتریک پیدا شد. به علاوه سن همبستگی منفی با CC و CR کراتومتریک داشت.نتیجه گیری: افزایش قابل توجهی در افزایش انحنای پیوند بعد از جراحی رفرکتیو پیوند رخ داد که به طور متوسط 0.86 دیوپتر بود. برای هر دیوپتر کاهش در آستیگماتیسم کراتومتریک، به طور متوسط 0.34 دیوپتر افزایش در انحنای پیوند بعد از عمل پیش بینی شد.

هدف: مقایسه نتایج بینایی و عوارض جراحی کارگذاری سه نوع لنز داخل چشمی فاکیک (آرتیزان، آرتیفلکس و ICL) برای اصلاح نزدیک بینی متوسط و بالا.روش پژوهش: در این مطالعه کوهورت تاریخی، 112 چشم نزدیک بین که یکی از سه نوع لنز داخل چشمی فاکیک (PIOL) در آن ها کار گذاشته شده بود، بررسی گردیدند (40 چشم آرتیزان، 36 چشم آرتیفلکس و 36 چشم ICL). بیماران به طور متوسط 11±30 ماه پی گیری شدند. ضمن بررسی عوارض حین جراحی، کلیه بیماران فراخوان شده و معاینات کامل چشم پزشکی شامل رفراکشن، بهترین دید اصلاح شده (BCVA) و اندازه گیری فشار داخل چشم، ضخامت مرکزی قرنیه و تعداد سلول های اندوتلیال به عمل آمد. همچنین اعوجاج های رده بالای چشم ها اندازه گیری و با مقادیر قبل از جراحی مقایسه گردید.یافته ها: عارضه قابل توجهی حین جراحی گزارش نشد. میزان بهبود بهترین دید اصلاح شده در گروه آرتیزان 25 درصد، آرتیفلکس 19.4درصد و ICL 38.9 درصد بود. عیب انکساری معادل کروی (SE) قبل از جراحی در سه گروه آرتیزان، آرتیفلکس و ICL به ترتیب 3.7±11.6-، 1.97±9.59- و 4.8±12.3- دیوپتر بود. مقایسه تغییرات معادل کروی در گروه های سه گانه از لحاظ آماری معنی دار نبود (0.237=P) همچنین میزان کاهش آستیگماتیسم در سه گروه آرتیزان، آرتیفلکس و ICL نیز به ترتیب 0.72±0.31، 0.62±0.45 و 0.57 ± 0.00دیوپتر بود (0.07=P). پس از جراحی به ترتیب 60 درصد، 91.7 درصد و 77.8 درصد چشم ها در سه گروه آرتیزان، آرتیفلکس و ICL در فاصله 1± دیوپتر از امتروپی قرار داشتند که بین گروه های آرتیزان و آرتیفلکس این اختلاف معنی دار بود (0.017=P). کاهش سلول های اندوتلیال در سه گروه آرتیزان، آرتیفلکس و ICL به ترتیب 9±10 درصد، 6±9 درصد و 10±9 درصد بود (0.694=P) تغییرات پاکی متری در سه گروه جزیی بوده، تفاوت معنی داری بین سه گروه وجود نداشت (0.754=P). اعوجاج های رده بالا، تروفویل (trefoil) عمودی و اعوجاجات کروی در گروه آرتیزان بیش تر از گروه ICL بود (به ترتیبP=0.032 ،P=0.039  و 0.001=P) همین طور اعوجاج های کلی و اعوجاجات کروی در گروه آرتیزان بیش تر از گروه آرتیفلکس بود (به ترتیب 0.028=P و 0.001=P).نتیجه گیری: نتایج بینایی شامل بهبود دید، کاهش معادل کروی و آستیگماتیسم بین سه گروه آرتیزان، آرتیفلکس و ICL قابل مقایسه بود. همچنین عارضه قابل توجه حین و بعد جراحی در سه گروه مشاهده نگردید. در بیمارانی که لنزهای داخل چشمی آرتیفلکس و ICL مورد استفاده قرار گرفته بود به علت ایجاد اعوجاج های رده بالا و عوارض کم تر در مقایسه با لنز داخل چشمی، آرتیزان کیفیت بینایی بهتری را به ارمغان می آورد.

سوختگی های شیمیایی قرنیه از اورژانس های چشم پزشکی محسوب می شوند. این آسیب ها که موجب اختلال بارز عملکرد چشم می شوند، اغلب در بالغین جوان رخ می دهند. طبقه بندی این آسیب ها در تعیین صحیح شدت و پیش آگهی چشم آسیب دیده، به چشم پزشکان کمک می کند. مداخله درمانی فوری به دنبال تماس با مواد شیمیایی، شستشو با مایع فراوان است. درمان موثر در فازهای بینابینی و تاخیری بیماری، نیازمند فهم صحیح وقایع سلولی است که در هر فاز رخ می دهد. مراقبت های صحیح و به موقع دارویی و جراحی در این گونه آسیب ها که بالقوه کورکننده می باشند، منجر به نتایج مطلوبی می شود. با کمک دانش فعلی، تعداد زیادی از چشم های آسیب دیده حفظ می شوند، ولی برای بهبود پیش آگهی در آسیب های درجه چهار نیاز به پژوهش های بیشتری وجود دارد. تحقیقات حیوانی و انسانی پیش رو بر روی استفاده از ترکیبات موضعی جدید برای کاهش نورگ زایی، مهار التهاب و تسریع بازسازی متمرکز است. توجه خاص در پیشگیری از سوختگی شیمیایی اهمیتی معادل درمان آن داشته و نیازمند تاکید ویژه است.

هدف: ارزیابی اثر کراس لینکینگ کلاژن (پیوندهای متقاطع) قرنیه با اشعه ماورا بنفش A و ریبوفلاوین در درمان کراتیت استرومایی ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس مقاوم به درمان.گزارش موارد: دو بیمار با تشخیص کراتیت استرومایی نکروزان ناشی از ویروس هرپس مقاوم به درمان های معمول مورد درمان کراس لینکینگ قرار گرفتند و نتیجه بر اساس سیر بیماری، سرعت ترمیم اپی تلیوم و کاهش میزان انفیلتراسیون استروما مورد ارزیابی قرار گرفت. یکی از بیماران سابقه پیوند نفوذی قرنیه به علت زخم ناشی از کراتیت هرپسی داشت که به دلیل عود عفونت هرپس مراجعه نمود بود و با وجود عدم پاسخ به درمان های رایج، پاسخ خوبی به کراس لینکینگ نشان داد. بیمار دوم نیز دچار کراتیت نکروزان بود، پاسخ به کراس لینکینگ به نسبت مطلوب بود اما در پی گیری های بعدی عود عفونت مشاهده شد.نتیجه گیری: کراس لینکینگ، درمان به نسبت موثری در کراتیت هرپسی مقاوم به درمان های معمول می باشد، اما در بعضی موارد ممکن است بدون تاثیر بوده یا باعث تشدید بیماری شود.

هدف: معرفی یک مورد بیمار مبتلا به اگزوتروپی و گیرافتادگی عضله رکتوس داخلی متعاقب عمل داکریوسیستورینوستومی اندوسکوپیک (EDCR).معرفی بیمار: خانم 34 ساله ای، 18 روز بعد از انجام داکریوسیستورینوستومی اندوسکوپیک (EDCR) به علت انسداد مجرای نازولاکریمال چشم چپ، با شکایت از انحراف این چشم به سمت خارج و دوبینی شدید به درمانگاه مراجعه نمود. بیمار دچار اگزوتروپی چشم چپ با زاویه بالا در نگاه روبه رو و محدودیت حرکت کامل این چشم به طرف داخل و محدودیت نسبی به سمت خارج بود. آزمون Forced Duction، در هر دو جهت اداکشن و ابداکشن مثبت و آزمون Forced Generation، نشان دهنده فلج کامل عضله رکتوس داخلی بود. در CT اسکن، گیرافتادگی عضله رکتوس داخلی در دیواره داخلی اربیت سمت چپ همراه با شکستگی در این دیواره مشهود بود. طی اولین عمل جراحی، عضله آسیب دیده آزاد و شکستگی ترمیم شد و طی عمل های بعدی انتقال عضلات رکتوس عمودی به سمت داخل و قطع عضله رکتوس خارجی صورت گرفت. در نهایت اگزوتروپی بیمار به 10 پریسم دیوپتر در نگاه رو به رو رسید و دوبینی وی در این نگاه برطرف شد. به علاوه بیمار به علت آسیب عصب بینایی در حین عمل داکریوسیستورینوستومی، دچار آتروفی اپتیک و اختلال میدان دید شد. نتیجه گیری: تاکنون گیرافتادگی عضله رکتوس داخلی به دنبال عمل داکریوسیستورینوستومی اندوسکوپیک گزارش نشده است. در برخورد با هر بیمار مبتلا به استرابیسم متعاقب جراحی های اندوسکوپیک سینوس و بینی باید این عارضه را درنظر داشت و به انجام اقدامات تشخیصی و درمانی مناسب مبادرت ورزید.

هدف: توصیف علایم و نشانه های بالینی، تشخیص و درمان بیماری که به دنبال استفاده نادرست از قطره های بی حس کننده موضعی چشمی (تتراکایین) دچارکراتیت سمی شده بود.معرفی بیمار: آقایی 32 ساله با شکایت از درد، ترس از نور، قرمزی و کاهش بینایی در هر دو چشم به اورژانس بیمارستان امام حسین مراجعه نمود. بیمار به دنبال درد ناشی از جوشکاری به داروخانه مراجعه و بدون نسخه پزشک قطره تتراکایین دریافت کرده بود. در معاینه نقص اپی تلیال همراه با ارتشاح حلقوی قرنیه مشاهده شد که نشان دهنده کراتیت سمی ناشی از سو مصرف قطره تتراکایین بود. مشخصه این کراتیت نقص پایدار اپی تلیال قرنیه همراه با ارتشاح حلقوی کامل یا ناقص و کدورت قرنیه می باشد. وی در بیمارستان بستری و تحت درمان دارویی قرار گرفت ولی نتایج بینایی و آناتومیک پس از درمان در بیمار رضایت بخش نبود.نتیجه گیری: استفاده نادرست از تتراکایین می تواند با جلوگیری از ترمیم اپی تلیوم، موجب آسیب جدی و دایمی بینایی گردد. گرچه کراتیت سمی ناشی از مصرف نادرست بی حس کننده های موضعی نادر است، اما باید در مورد عوارض خطرناک مصرف خودسرانه این داروها به بیماران توضیح کافی داده شود. همچنین در مورد دسترسی آسان به این دارو و در اختیار گذاشتن آن بدون نسخه پزشک در داروخانه های کشور، باید تجدیدنظر صورت گیرد.