بینا
سال:1387 | دوره:14 | شماره:2 (پی در پی 55) |تعداد مقالات:21

مرد 70 ساله ای به دلیل جداشدگی رگماتوژن شبکیه ناشی از سودوفاکی در چشم چپ، تحت عمل استاندارد ویترکتومی از ناحیه پارس پلانا به همراه استفاده از (perfluorocorbon liquid) PFCL قرار گرفت. در پی گیری ها و پس از انجام عمل خارج کردن سیلیکون، تشخیص وجود PFCL زیر شبکیه ای در ناحیه فووآ برایش مسجل گردید. بهترین دید اصلاح شده بیمار در حد شمارش انگشتان در 40 سانتی متری بود که به دلیل آتروفی عصب بینایی و مزمن بودن بیماری، اقدام جراحی برای خارج کردن PFCL برای بیمار اندیکاسیون نداشت. فوندوس فوتوگرافی چشم چپ و  (optical coherence tomography) OCT اسپکترال، نشان دهنده بی پوشش (unroofed) شدن شبکیه یا نازک شدن شبکیه در ناحیه PFCL زیر شبکیه ای بودند. البته این منظره به علت انعکاس پذیری پایین (low reflectivity) شدید لایه های آتروفی شده شبکیه روی PFCL می باشد.

هدف: تعیین تاثیر یک بار تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب (اواستین) به تنهایی یا همراه با تریامسینولون و مقایسه آن با فوتوکوآگولیشن لیزری ماکولا (MPC) به عنوان درمان اولیه ادم ماکولای دیابتی (DME).روش پژوهش: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده سه بازویی، بر روی 103 چشم مبتلا به DME بارز بالینی از 97 بیمار بدون سابقه درمان قبلی، انجام شد. چشم های مورد مطالعه به صورت تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: گروه تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب (IVB) شامل 37 چشم، گروه تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب و تریامسینولون (IVB/IVT) شامل 33 چشم و گروه MPC شامل 33 چشم. پیامد اصلی مورد سنجش، بهترین دید اصلاح شده (BCVA) بود. نتایج تحلیل میان دوره ای مطالعه در این جا ارایه می شوند.یافته ها: میانگین تغییرات BCVA بر اساس لوگمار در هفته 12 در سه گروه IVB، IVB/IVT و MPC به ترتیب به قرار زیر بود: 0.23±0.22-، 0.31±0.13- و 0.31±0.08+. آنالیز رگرشنی (generalized estimating equation) GEE نشان داد که بهبود بینایی در گروه IVB در هر دو مقطع (P<0.001) 6 و (P=.024) 12 هفته معنی دار بود؛ در حالی که بهبود بینایی در گروه IVB/IVT تنها در هفته ششم از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). ضخامت مرکزی ماکولا در گروه های IVB و IVB/IVT، تنها در هفته ششم کاهش قابل توجهی را نشان داد (P<0.001).نتیجه گیری: در مقطع سه ماهه، بهبود بینایی در بیماران دچار DME، در صورت استفاده از تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب بیش تر از درمان با فوتوکوآگولیشن لیزری است به علاوه، به نظر می رسد که اضافه کردن تریامسینولون به IVB، با فایده بیش تری همراه نیست.

هدف: گزارش نتایج فوتوداینامیک تراپی (PDT) در درمان تومورهای وازوپرولیفراتیو و همانژیومای مویرگی شبکیه.روش پژوهش: این مطالعه گذشته نگر بر روی 6 تومور وازوپرولیفراتیو در 5 چشم و 3 همانژیومای مویرگی شبکیه در 3 چشم که تحت PDT با ورتپورفین (Verteporfin) قرار گرفته بودند؛ انجام شد. بهترین دید اصلاح شده (BCVA) و ابعاد تومور قبل و سپس 1، 3 و 6 ماه پس از درمان و پس از آن بر اساس شرایط چشم مورد مطالعه، در زمان های خاص بررسی شدند.یافته ها: به طور میانگین 1.33 جلسه (1 تا 2 جلسه) فوتوداینامیک تراپی برای هر تومور انجام شد. میانگین مدت پی گیری پس از درمان 3.9±7.1 ماه بود. کاهش ارتفاع تومورهای وازوپرولیفراتیو و همانژیوماهای مویرگی درمان شده، بعد از درمان (0.73±1.73 میلی متر) نسبت به قبل از درمان (0.83±3.53 میلی متر)، در مجموع معنی دار بود (P<0.001). تفاوت BCVA قبل (1.06±1.70 لوگمار) و بعد (0.8±0.88 لوگمار) از درمان نیز بدون در نظر گرفتن نوع تومور، معنی دار بود (P=0.017). در تحلیل زیر گروه مبتلایان به تومورهای وازوپرولیفراتیو، بهبود میانگین BCVA (P=0.04) و میانگین ارتفاع تومور (P=0.04) بعد از درمان معنی دار بود. در مبتلایان به همانژیوماهای مویرگی شبکیه، میانگین BCVA بعد از درمان تفاوت معنی داری با BCVA قبل از درمان نداشت (P=0.4) ولی میانگین ارتفاع تومور بعد از درمان کاهش معنی داری داشت (p=0.024). حدت بینایی همه بیماران یا بهبود یافت یا در همان حد قبل از عمل ثابت ماند. در همه موارد، تومور پس رفت کرد. در آخرین معاینه، مایع زیر شبکیه در همه بیماران (به جز یک مورد با ویتریورتینوپاتی پرولیفراتیو قبل از درمان) جذب شده بود.نتیجه گیری: PDT با ورتپورفین، درمان موثری در همانژیوماهای مویرگی و تومورهای وازوپرولیفراتیو شبکیه می باشد.

هدف: ارزیابی تاثیر و عوارض ترموتراپی ترنس پوپیلاری (TTT) در بیماران مبتلا به استحاله اگزوداتیو وابسته به سن ماکولا.روش پژوهش: این مطالعه بر روی 20 چشم از 17 بیمار انجام شد. تشخیص بیماری بر اساس معاینه ته چشم و آنژیوگرافی صورت گرفت. TTT، با استفاده از لیزر دیود با طول موج 810 نانومتر، وسعت پرتو 2.5 تا 4 میلی متر و طول مدت 60 ثانیه با قدرت 300 تا 600 میلی وات انجام شد. بیماران یک هفته، 6 هفته، یک ماه، 3 ماه و 6 ماه پس از PTT و سپس سالانه بر حسب نیاز، معاینه شدند. بیمارانی که پس از 6 هفته علایم بالینی به همراه نشت در آنژیوگرافی داشتند، جهت ادامه درمان با سایر روش های درمانی به مراکز دیگر ارجاع می شدند.یافته ها: بیماران شامل 10 مرد و 7 زن با میانگین سنی 9.8±70.7 سال (84-50 سال) بودند. بهترین دید اصلاح شده (BCVA) قبل از درمان بین 20.50 تا 20.1300 بود. بعد از TTT، پس رفت نشت چه از نظر بالینی و چه از نظر آنژیوگرافی به همراه بهبود یا ثابت ماندن BCVA، از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.14). در 2 بیمار خون ریزی زجاجیه، در 2 بیمار خون ریزی زیر شبکیه در اطراف عصب بینایی و در یک بیمار اینفارکت ماکولا دیده شد. در آخرین پی گیری، 7 چشم (35 درصد) دچار اسکار فیبروتیک زیر شبکیه ای و 11 چشم (55 درصد) دچار آتروفی کوریورتینال شدند. در BCVA مبتلایان به اسکار و آتروفی، تفاوت معنی داری دیده نشد (P=0.91). افرادی دارای BCVA اولیه 20.60 یا بهتر، BCVA نهایی کم تری داشتند (P=0.03).نتیجه گیری: تعیین مرز بی خطر قدرت لیزر در این مطالعه میسر نشد. حدت بینایی بیماران پس از TTT نسبت به قبل از آن، یا ثابت مانده و یا کم تر شده بود. اگر چه پرتو لیزر توان انسداد عروق جدید مشیمیه را دارد ولی به نظر نمی آید که تاثیری در جلوگیری از پیدایش اسکار زیر شبکیه ای یا آتروفی کوریورتینال داشته باشد.

هدف: مقایسه ضخامت دیواره کاروتید سمت درگیر در بیماران مبتلا به ایسکمی حاد غیر آرتریتی قدامی عصب بینایی (NAION) یک طرفه با سمت غیرمبتلا.روش پژوهش: در این مطالعه آینده نگر، 17 بیمار مبتلا به NAION یک طرفه که کم تر از 8 هفته از شروع بیماری آن ها گذشته بود؛ مورد بررسی قرار گرفتند. به وسیله اولتراسونوگرافی (B-mode)، ضخامت اینتیما - مدیای (IMT) سرخرگ های کاروتید مشترک و داخلی دو طرف اندازه گیری شد. اندازه گیری های سمت مبتلا با سمت غیردرگیر مقایسه شد.یافته ها: مطالعه بر روی 10 مرد و 7 زن با متوسط سنی 10.8±59.6 سال (74-45 سال) انجام شد. هیچ کدام از بیماران دارای سابقه مشکلات قلبی - عروقی یا مغزی - عروقی نبودند. میانگین فاصله بین شروع NAION و اندازه گیری ها 13.2±27.7 روز (45-10 روز) بود. میانگین IMT در هر دو سرخرگ کاروتید مشترک و داخلی، در سمت مبتلا (به ترتیب 0.14±1.19 و 0.29±1.41 میلی متر) در مقایسه با سمت غیرمبتلا (به ترتیب 0.11±0.92 و 0.2±0.83 میلی متر)، به طور بارز افزایش یافته بود (P<0.001).نتیجه گیری: به نظر می رسد NAION با افزایش ضخامت دیواره کاروتید سمت خود همراهی داشته باشد. در بیماران مبتلا به NAION، غربالگری کاروتید با سونوگرافی ممکن است در یافتن این بیماری عروق کاروتید مفید باشد.

هدف: تعیین نتایج درمان های غیرجراحی و جراحی در فلج عصب ششم در بیمارانی که طی 10 سال به مرکز لبافی نژاد مراجعه نموده اند.روش پژوهش: این بررسی گذشته نگر بر روی پرونده 33 بیمار (35 چشم) انجام شده به دلیل فلج عصب ششم بین سال های 1375 تا 1385 تحت درمان با تزریق بوتولینوم یا جراحی قرار گرفته بودند.یافته ها: بیماران به 3 گروه تقسیم شدند: در یک گروه، جراحی ماهیچه ها بدون جابه جایی انجام شد. در گروه دیگر جراحی ماهیچه ها همراه با جابه جایی انجام شد. در گروه سوم فقط تزریق سم بوتولینوم صورت گرفته بود. در گروه جراحی بدون جابه جایی، انحراف از 16.8±50.3 پریزم دیوپتر به 9.8±6.0 پریزم دیوپتر در جراحی اول و به 5.0±2.5 پریزم دیوپتر در جراحی دوم کاهش یافت. در گروه جراحی با جابه جایی، انحراف از 24.3±56.9 پریزم دیوپتر به 16.0±5.5 پریزم دیوپتر در جراحی اول و تقریبا به صفر در جراحی دوم کاهش یافت. در گروه بوتولینوم، پس از 6 ماه، انحراف از 10.5±44.3 پریزم دیوپتر به 15.0±20.0 پریزم دیوپتر کاهش یافت. گردش سر و محدودیت حرکتی نیز در هر 3 گروه به طور معنی داری کاهش یافت. فراوانی نیاز به عمل مجدد در کل حدود 21 درصد بود.نتیجه گیری: درمان های مختلف در فلج عصب ششم مرکز ما مانند مراکز دیگر، روش های موثری بوده اند و توانسته اند گردش سر، انحراف چشم و محدودیت حرکتی را بهبود بخشند. فراوانی نیاز به عمل مجدد در صورت انتخاب درست بیمار، اندک خواهد بود.

هدف: تعیین اثر بستن چشم سالم بر حدت بینایی، حساسیت کنتراست و دید عمق در کودکان دبستانی مبتلا به تنبلی چشم.روش پژوهش: کودکان مبتلا به تنبلی چشم از مدارس ابتدایی ناحیه 2 شهر مشهد، به وسیله برنامه غربالگری تنبلی چشم شناسایی شدند و جهت درمان، به درمانگاه بینایی سنجی دانشگاه علوم پزشکی مشهد دعوت شدند. پس از آگاهی والدین از روند درمان و اخذ رضایت نامه، معاینات چشم پزشکی شامل حدت بینایی، بررسی سگمان قدامی و خلفی چشم با استفاده از اسلیت لمپ و افتالوسکوپ، اندازه گیری عیب انکساری و رفرکشن سابجکتیو انجام شدند. سپس بهترین دید اصلاح شده (BCVA) با استفاده از تابلوی اسنلن E، حساسیت کنتراست با چارت کمبریج و دید عمق با استفاده از آزمون تیتموس اندازه گیری شد. درمان، عبارت از بستن چشم سالم بود. همه سنجش های فوق، 2 هفته، یک ماه و 2 ماه بعد از اولین معاینه، دوباره تکرار شدند.یافته ها: از میان 1947 کودک بررسی شده، 289 نفر (14.8 درصد) دچار تنبلی چشم بودند که از این میان، 62 نفر به عنوان نمونه نهایی مطالعه شدند. قبل از درمان، 25.8 درصد کودکان BCVA کم تر از 3.10 در چشم مبتلا داشتند که پس از گذشت 2 ماه از درمان، حداقل دید افراد تحت مطالعه به 3.10 رسید. میانگین BCVA چشم های مبتلا قبل از مداخله 0.26±0.53 (لوگمار) بود که 2 ماه پس از درمان به 0.23±0.24 لوگمار رسید (P<0.001). میانگین حساسیت کنتراست چشم های مبتلا قبل از درمان 68.3 بود که 2 هفته، یک ماه و 2 ماه پس از درمان، به ترتیب به 152.5، 138.2 و 198 رسید (P<0.001).نتیجه گیری: حساسیت کنتراست دستگاه بینایی نسبت به تغییرات عملکرد بینایی، حساس تر از حدت بینایی است و با بستن چشم سالم در درمان تنبلی چشم، تغییرات حساسیت کنتراست محسوس تر از حدت بینایی است. بنابراین برای ارزیابی تغییرات عملکرد بینایی که با اندازه گیری حدت بینایی قابل تشخیص نیستند؛ آزمایش حساسیت کنتراست این تغییرات را نشان خواهد.

هدف: مقایسه از بی حسی موضعی و بی هوشی عمومی در جراحی های زجاجیه و شبکیه از نظر میزان رضایت بیماران.روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای شامل 928 بیمار بود که طی 6 ماه در بیمارستان فارابی تحت اعمال جراحی شبکیه قرار می گرفتند. اطلاعات مورد بررسی شامل مشخصات بیمار، علت و نوع عمل جراحی، وجود و نوع بیماری زمینه ای و همراه، سابقه جراحی قبلی و نوع بی هوشی یا بی حسی در آن، روش بی هوشی یا بی حسی و میزان داروهایی که در عمل حاضر مورد تجویز قرار گرفته اند، درد و بی حرکتی حین عمل و تحمل شرایط عمل، تجویز داروهای آرام بخش و مقدار آن ها، تحمل تا پایان عمل، شدت درد در ساعات 1، 6، 12 و 24 بعد از عمل، وجود یا عدم عوارض بی هوشی در 24 ساعت اول بعد از عمل با تاکید بر وجود و شدت تهوع و استفراغ و در نهایت میزان رضایت بیمار و جراح از شرایط حین عمل بودند. انتخاب نوع بی هوشی بر اساس سن بیمار، وجود بیماری همراه و نظر جراح بود.یافته ها: از 928 بیمار مورد مطالعه، عمل جراحی در 343 مورد با بی حسی موضعی و در 585 مورد با بی هوشی عمومی انجام شد. میانگین سنی در بیماران گروه بی حسی موضعی 7.3±68.8 سال (78-51 سال) و در گروه بی هوشی عمومی 6.5±55.9 سال (70-43 سال) بود (P=0.041). گروه بی حسی موضعی، از نمره متوسط (American Society of Anesthetics) ASA بالاتری برخوردار بودند ولی از نظر شرایط حین عمل، بی دردی و بی حرکتی بیمار و رضایتمندی جراحان، گروه بی حسی موضعی با گروه بی هوشی عمومی قابل مقایسه بود؛ به طوری که در گروه بی حسی موضعی، 96.4 درصد بیماران شرایط مناسبی داشتند و در 98.8 درصد موارد، شرایط عمل خوب تا عالی بود. میزان درد بعد از عمل در گروه بی حسی موضعی به طور قابل توجهی کم بود؛ ضمن آن که بروز عوارض ناشی از بی هوشی در گروه بی حسی موضعی دیده نشد.نتیجه گیری: بی حسی موضعی برای جراحی های زجاجیه و شبکیه، جایگزین مناسبی برای بی هوشی عمومی است و در بیمارانی که مبتلا به مشکلات زمینه ای هستند؛ می تواند به عنوان روش انتخابی اول مطرح باشد.

هدف: مقایسه نتایج و عوارض کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در موقعیت های فوقانی و تحتانی.روش پژوهش: این مطالعه به روش کوهورت موازی، بر روی 106 چشم از 106 بیمار مبتلا به گلوکوم مقاوم انجام شد که به طور متوالی تحت جراحی کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در موقعیت فوقانی یا تحتانی قرار گرفتند. پیامدهای اصلی مورد سنجش شامل فشار داخل چشمی (IOP) و عوارض بودند. سایر پیامدهای مورد بررسی شامل بهترین دید اصلاح شده (BCVA) نهایی، تعداد داروهای مصرفی و میزان موفقیت (حداقل 30 درصد کاهش IOP و IOP بین 22-5 میلی متر جیوه با یا بدون داروی ضد گلوکومی) بودند. معیارهای شکست درمان شامل خارج کردن ایمپلنت، جراحی گلوکوم بعدی، تایزیس (phthisis bulbi) و از دست دادن دید درک نور بودند.یافته ها: ایمپلنت دریچه احمد در 58 چشم در موقعیت های فوقانی و در 48 چشم در موقعیت های تحتانی کار گذاشته شد. شاخص های پایه در هر دو گروه مشابه بودند به جز IOP قبل از عمل که در گروه فوقانی بیش تر بود (P=0.01). میانگین مدت پی گیری در گروه فوقانی 8.5±10.6 ماه و در گروه تحتانی 6.8±10.6 ماه بود (P=0.477). میانگین BCVA دو گروه در تمام معاینات بعد از عمل مشابه بود. بعد از یک سال، کاهش معنی دار (P<0.001) و مشابه (P=0.725) در IOP در هر دو گروه به دست آمد (27.2±47.0 درصد در گروه فوقانی و 24.5±43.0 درصد در گروه تحتانی). متوسط تعداد داروهای ضد گلوکومی در پایان سال اول در گروه فوقانی 1.2±1.3 و در گروه تحتانی 0.8±1.9 بود (P=0.256). میزان موفقیت بین گروه ها یکسان بود: 27 چشم (81.8 درصد) در گروه فوقانی در برابر 20 چشم (95.2 درصد) در گروه تحتانی (P=0.227). میزان بروز عوارض (مانند اکسپوژر ایمپلنت که نیاز به خارج کردن داشته باشد، نمای ظاهری نامناسب و اندوفتالمیت)، به طور کلی در گروه تحتانی بیش تر بود (25 درصد در مقابل 5.2 درصد، (P=0.004.نتیجه گیری: تاثیر کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در موقعیت فوقانی و تحتانی، از نظر کاهش IOP، کاهش تعداد داروهای گلوکومی و حفظ دید، مشابه است ولی میزان عوارض در موقعیت های تحتانی بیش تر است. بنابراین بهتر است در صورت فقدان منعی برای کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در کوآدران های فوقانی، از کارگذاری آن در کوآدران های تحتانی اجتناب گردد.

هدف: این مطالعه با هدف بررسی همراهی هیدروپس ناشی از قوز قرنیه و پرولاپس دریچه میترال (MVP) صورت پذیرفت.مواد و روش ها: ساختار این تحقیق مورد - شاهدی است؛ گروه مورد بیماران مبتلا به هیدروپس حاد ناشی از قوز قرنیه بودند که طی سال 86-1385 به بیمارستان لبافی نژاد و یک مطب خصوصی مراجعه کردند. گروه شاهد افراد همسان از نظر سن و جنس بوده که به همان بیمارستان مراجعه داشتند و مبتلا به بیماری چشمی نبودند. معیار خروج از مطالعه در هر دو گروه شامل سابقه ضربه به چشم، کدورت یا بیماری های دژنراتیو قرنیه، تب روماتیسمی، سندرم مارفان، آرتریت روماتویید و لوپوس بود. با توجه به تعداد کم افراد در گروه مورد، جهت افزایش توان مطالعه تعداد نمونه در گروه شاهد چهار برابر گروه مورد انتخاب شد. برای همه شرکت کنندگان در مطالعه معاینه قلبی، اکوکاردیوگرافی دو بعدی M-mode و اکوی داپلر رنگی انجام شد. بیماران مبتلا به MVP، بر اساس معیارهای اصلی پرلوف (Perloff) مشخص شدند و نسبت آن ها در دو گروه با استفاده از آزمون های دقیق فیشر و رگرسیون لجستیک مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: 160 نفر (32 فرد مبتلا به هیدروپس و 128 فرد شاهد) با میانگین سنی 13.2±31.0 سال در این مطالعه وارد شدند. فراوانی MVP در گروه مورد 65.6 درصد و در گروه شاهد 9 درصد بود (P<0.001) و افراد مبتلا به هیدروپس 26.7 بار (حدود اطمینان 95 درصد: 75.2-9.5) شانس بیش تری از نظر ابتلا به MVP نسبت به گروه شاهد داشتند. بررسی بیماران به تفکیک جنس و گروه سنی نیز بیانگر همراهی بیش تر دو بیماری در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه موید همراهی بالای هیدروپس ناشی از قوز قرنیه و MVP می باشد. بنابراین توصیه می شود در این افراد، بررسی های قلبی - عروقی به منظور ارزیابی وضعیت دریچه میترال صورت پذیرد تا در موارد ضروری پیش گیری از آندوکاردیت به عمل آید.

هدف: گزارش سه مورد عفونت نوکاردیایی قرینه بعد از کراتکتومی فوتورفرکتیو (PRK) و توصیف بالینی، میکروبیولوژی، هیستوپاتولوژی و اسکن کانفوکال از این عفونت نادر.گزارش طغیان: در 4 چشم از 3 بیمار (2 زن و یک مرد) که تحت جراحی PRK در یک مرکز و توسط یک جراح قرار گرفته بودند؛ عفونت نوکاردیایی قرنیه رخ داد. میانگین سنی بیماران 25 سال و متوسط زمان تظاهر عفونت 29 روز بعد از عمل جراحی بود. در همه موارد، ارزیابی میکروبیولوژی، هیستوپاتولوژی و اسکن کانفوکال انجام شد. دو چشم از دو بیمار اول نیاز به کراتکتومی لایه ای برای کاهش حجم قرینه درگیر (debuking) و به دست آوردن نمونه برای بررسی میکروبیولوژی و هیستوپاتولوژی پیدا کردند. ارزیابی میکروسکوپ نوری و کشت، عفونت نوکاردیایی را در همه بیماران اثبات کرد. اسکن کانفوکال نیز ساختمان های باریک و هایپررفلکتیو را در استرومای قرنیه نشان داد. همه موارد به قطره آمیکاسین موضعی پاسخ دادند و پس از درمان، در هیچ موردی عود مشاهده نشد.نتیجه گیری: نوکاردیا یکی از علل عفونت قرنیه بعد از PRK است. ظن بالینی و یافته های میکروبیولوژیک، هیستوپاتولوژیک و اسکن کانفوکال، در تشخیص به موقع کمک کننده هستند. عدم توجه به رعایت شرایط استریل هنگام جراحی، از علل احتمالی عفونت قرنیه در موارد گزارش شده بوده است.

هدف: تعیین اثر کراتکتومی فوتورفرکتیو (PRK) با میتومایسین (MMC) C- بر نزدیک بینی و آستیگماتیسم پس از پیوند نفوذی قرنیه (PKP).روش پژوهش: در این مطالعه 38 چشم از 32 بیمار با سابقه PKP جهت درمان قوز قرنیه یا کدورت قرنیه، به منظور اصلاح نزدیک بینی و آستیگماتیسم، تحت عمل PRK با MMC قرار گرفتند.یافته ها: میانگین معادل کروی و آستیگماتیسم قبل از عمل، به ترتیب 4.7±5.2- و 3±2.4- دیوپتر بود که 3 ماه پس از عمل، به ترتیب به 3.1±3.1- و 2.8±1.2- دیوپتر رسیدند. قرنیه در 55.3 درصد موارد شفاف، در 21.1 درصد موارد دچار مات شدگی جزیی (trace haze)، در 15.8 درصد موارد دچار مات شدگی متوسط و در 7.9 درصد موارد دچار مات شدگی شدید بود.نتیجه گیری: PRK با MMC، یک روش مطمئن و موثر جهت درمان نزدیک بینی و آستیگماتیسم پس از PKP می باشد و عارضه مهم آن مات شدگی قرنیه است.

هدف: معرفی یک بیمار با ابتلای ایزوله پلک به سودوتومور التهابی.معرفی بیمار: مرد 40 ساله ای با شکایت از تورم و قرمزی 4 ماهه پلک فوقانی چشم راست مراجعه کرده بود. وی قبل از مراجعه به مرکز ما، تحت درمان های متعدد با آنتی بیوتیک موضعی و سیستمیک قرار گرفته بود که بهبودی حاصل نشده بود. از ضایعه پلکی نمونه برداری شد و با تشخیص پاتولوژی سودوتومور التهابی پلک، تحت درمان با پردنیزولون خوراکی قرار گرفت. طی 6 ماه، ضایعه کاملا ناپدید شد.نتیجه گیری: درگیری ایزوله پلک در بیماری سودوتومور التهابی، پدیده نسبتا ناشایعی است که باید در توده های پلکی، به عنوان تشخیص افتراقی مدنظر قرار گیرد.

هدف: معرفی دو مورد کیست هیداتیک و آلوئولار اربیت و مقایسه بالینی، رادیولوژیک، پاتولوژیک و نتایج درمانی آن ها.معرفی بیماران: دو بیمار نوجوان ساکن مناطق روستایی و دامداری، با بیرون زدگی پیش رونده چشم مراجعه نمودند و در تصویربرداری، کیست داخل حدقه مشاهده شد که با ظن بالینی کیست هیداتیک و آلوئولار جراحی شدند. بررسی پاتولوژی تشخیص های فوق را تایید کرد.نتیجه گیری: یافته های بالینی و نمای تصویربرداری قبل از عمل می توانند به تشخیص بیماران فوق کمک کنند دانستن ماهیت بیماری قبل از جراحی در جلوگیری از عوارض بسیار ارزشمند است. کیست آلوئولار بسیار مهاجم تر از کیست هیداتیک است و درمان آن مشکل تر است.

هدف: معرفی یک مورد توکسوکاریازیس چشمی در یک مرد جوان از منطقه شمالی ایران.معرفی بیمار: مرد 20 ساله ای با شکایت از کاهش دید و قرمزی چشم چپ که از 10 روز قبل شروع شده بود، به درمانگاه چشم بیمارستان لبافی نژاد مراجعه کرد. سابقه مشکلات مشابه را 2 سال قبل هم ذکر می کرد که بدون هیچ درمانی، بهبود نسبی پیدا کرده بود. در معاینه، چشم راست نرمال و دید چشم چپ در حد شمارش انگشتان از 2 متری بود و مارکوس گان منفی بود. در معاینه چشم چپ، واکنش یاخته ای خفیفی در اتاق قدامی به همراه واکنش یاخته ای نسبتا شدید در زجاجیه قدامی (4-3+) دیده می شد ودر فوندوسکوپی، ارگانیزیشن زجاجیه خلفی به همراه یک نوار فیبروز روی شبکیه ای و یک گرانولوم التهابی در ناحیه سوپرونازال شبکیه مشاهده می گردید. آزمایش های سرولوژیک به عمل آمده برای توکسوکاریازیس، با عیار بالا مثبت بودند.نتیجه گیری: توکسوکاریازیس چشمی از علل نادر ولی شدید یووییت بینابینی به همراه کاهش دید یک طرفه در افراد جوان سالم می باشد که باید از سایر علل یووییت های بینابینی، به ویژه از پارس پلانیت افتراق داده شود.

هدف: گزارش ویژگی های بالینی و هیستوپاتولوژیک یک مورد هیستیوسایتومای فیبروز آتیپیک عود کننده در لیمبوس و بروز نئوپلازی سنگ فرشی داخل اپی تلیومی به دنبال آن.معرفی بیمار: خانم 25 ساله ای با یک ضایعه ژلاتینی عروقی در ناحیه لیمبوس نازال چشم چپ مراجعه نمود. تشخیص هیستوپاتولوژیک اولیه در یک آزمایشگاه آسیب شناسی، ملانومای بدخیم غیرپیگمانته بود. تشخیص آسیب شناسی عود ضایعه یک سال بعد در آزمایشگاه دیگر، ملانومای بدخیم با تمایز ضعیف بود. در همین زمان، نمونه به آزمایشگاه آسیب شناسی دیگری ارجاع گردید که رشد یاخته های دوکی با آتیپی متوسط گزارش شد. سه سال بعد، ضایعه پانوس مانندی در محل ضایعه قبلی ایجاد شد که تحت عمل جراحی قرار گرفت و نمونه برداشته شده داخل فرمالین 10 درصد به آزمایشگاه آسیب شناسی بانک چشم فرستاده شد. با مرور اسلایدهای مربوط به اولین عود ضایعه و بررسی هیستوپاتولوژیک نمونه جدید، تشخیص نهایی هیستیوسایتومای فیبروز آتیپیک در اولین عود ضایعه و بروز نئوپلازی یاخته سنگ فرشی داخل اپی تلیومی در ضایعه پانوس مانند داده شد.نتیجه گیری: هیستیوسایتومای فیبروز آتیپیک یک تومور نادر در ناحیه لیمبوس است که می تواند با ملانومای بدخیم در این محل اشتباه شود. این گزارش، مورد نادری از بروز نئوپلازی داخل اپی تلیوم یاخته سنگ فرشی بعد از برداشتن هیستیوسایتومای فیبروز عود کننده لیمبوس نیز می باشد.