بینا
سال:1387 | دوره:13 | شماره:3 (پی در پی 52) |تعداد مقالات:17

معرفی بیمار: مرد 53 ساله ای با سابقه کاهش دید هر دو چشم از 4 سال قبل مراجعه نمود. بیمار هیچ گونه سابقه ای از بیماری سیستمیک نداشت. در آخرین معاینه، دید چشم راست در حد درک حرکت دست و چشم چپ در حد شمارش انگشتان از 50 سانتی متری بود. فشار هر دو چشم در حد نرمال بود. در معاینه با اسلیت لمپ، قرنیه هر دو چشم شفاف بود و التهاب و یاخته در اتاق قدامی دیده نمی شد اما چسبندگی خلفی در حد 180 درجه در چشم چپ وجود داشت. عدسی هر دو چشم در حد +1 کدورت زیرکپسولی خلفی داشت. در معاینه زجاجیه، یاخته دیده نشد. نمای ته چشم راست و چپ بیمار و الکترورتینوگرام (ERG) بیمار در تصاویر ارایه شده اند. بیمار طی این 4 سال، با تشخیص التهاب داخل چشمی تحت درمان با پردنیزولون خوراکی و متوترکسات بوده است که پاسخ به درمان موقت بوده و سیر بیماری و کاهش دید، پیش رونده بوده است. با توجه به سیر بیماری و نمای شبکیه شبیه رتینیت پیگمنتوزا و ERG، تشخیص AZOOR برای بیمار گذاشته شد.

هدف: تعیین شیوع تنبلی چشم و برخی عوامل خطرساز موثر بر آن در دانش آموزان مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان منطقه یک شهر مشهد در سال 1385.روش پژوهش: طی یک مطالعه مقطعی و با نمونه گیری تصادفی خوشه ای، 2510 دانش آموز از مدارس منطقه یک شهر مشهد جهت معاینه انتخاب شدند. بهترین دید اصلاح شده 8.10 یا کم تر در هر چشم، تنبلی چشم تعریف گردید.یافته ها: از 2510 دانش آموز انتخاب شده، 2150 نفر در مطالعه شرکت کردند (مشارکت 85.7 درصد). شیوع تنبلی چشم در کل دانش آموزان 1.9 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد 0.94 :[CI%95] تا 2.9 درصد)، در پسران 1.7 درصد و در دختران 2.1 درصد بود (P=0.620). تنبلی چشم در 31.7 درصد موارد فقط در چشم راست، در 41.5 درصد موارد فقط در چشم چپ و در 26.8 درصد موارد در هر دو چشم مشاهده گردید. حدود 66 درصد مبتلایان به تنبلی چشم دچار عیوب انکساری بودند.نتیجه گیری: شیوع تنبلی چشم در دانش آموزان منطقه یک شهر مشهد با مطالعات انجام شده در سطح کشور هم خوانی دارد. وجود عیوب انکساری یکی از عوامل خطر ساز وقوع تنبلی چشم است.

هدف: گزارش نتایج روش های مختلف تعیین کراتومتری واقعی قرنیه و نیز تعیین قدرت لنز داخل چشمی (IOL) در چشم هایی که قبلا تحت عمل کراتوتومی شعاعی (RK: radial keratomy) با یا بدون کراتوتومی آستیگماتیک قرار گرفته بودند.روش پژوهش: مطالعه بر روی 10 چشم از 7 بیمار انجام شد. قدرت قرنیه از دو طریق (contact lens methods) CLM و متوسط کراتومتری ناحیه 3 میلی متری در توپوگرافی تعیین شد. سپس قدرت IOL با استفاده از 3 فرمول SRKT, SRK II و (Holladay II) H II محاسبه گردید. در جراحی آب مروارید، برای همه چشم ها، از قدرت IOL محاسبه شده با فرمول H II استفاده شد. سپس نتایج رفرکتیو بیماران 3 ماه بعد از عمل گزارش شد. برای مقایسه با فرمول های دیگر، با استفاده از این قانون که هر 1.5 دیوپتر تغییر در سطح IOL باعث 1 دیوپتر تغییر در رفرکشن بیمار در سطح عینک می شود؛ رفرکشن بیماران با لنزهای محاسبه شده به وسیله سایر فرمول ها تعیین گردید و با فرمول H II مقایسه شد.یافته ها: رفرکشن بعد از عمل در 8 چشم که از روش CLM استفاده شده بود؛ بین +2.00 تا -3.00 دیوپتر بود. در هر دو روش CLM و متوسط کراتومتری ناحیه 3 میلی متری، میزان دوربینی بعد از جراحی آب مروارید با فرمول SRK II بیش تر از SRKT و با SRKT بیش تر از H II بود. هم چنین متوسط معادل کروی در استفاده از روش متوسط کراتومتری ناحیه 3 میلی متری در توپوگرافی با فرمول 0.08 ,H II و در استفاده از روش CLM با فرمول -0.05 ,H II بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که در بیماران دارای سابقه RK، متوسط کراتومتری ناحیه 3 میلی متری در توپوگرافی به عنوان کراتومتری، از دقت قابل قبولی در مقایسه با روش CLM برخوردار است و نیز دقت فرمول H II برای تعیین قدرت IOL بعد از RK از فرمول های SRK II و SRKT بیش تر و نتایج آن به امتروپی نزدیک تر و قابل قبول تر است.

هدف: ارزیابی تاثیر افزودن یک برش متناظر قرنیه به برش مرسوم در جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن در اصلاح آستیگماتیسم پیشین قرنیه.روش پژوهش: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 120 چشم با آستیگماتیسم قرنیه ای بیش از 1 دیوپتر که تحت عمل فیکوامولسیفیکیشن بدون بخیه قرار می گرفتند؛ انجام شد. بیماران بر اساس نوع آستیگماتیسم موافق یا مخالف قاعده، در 4 دسته با و بدون افزودن برش اضافی قرنیه ای قرار گرفتند. داده ها توسط آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و دو طرفه و آزمون تکمیلی Tukey-a مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل در گروه برش فوقانی+ برش متناظر 1.82±0.86 دیوپتر و در گروه برش تمپورال+ برش متناظر 1.74±0.82 دیوپتر بود که پس از عمل، به ترتیب به 1.31±0.59 دیوپتر (P=0.013) و 1.19±0.64 دیوپتر (P=0.009) کاهش یافتند. تفاوت میزان آستیگماتیسم در دو گروه تک برشی (فوقانی و تمپورال) قبل و بعد از عمل معنی دار نبود.نتیجه گیری: استفاده از یک جفت برش متناظر قرنیه شفاف در محور پرشیب، روش مناسبی برای اصلاح آستیگماتیسم خفیف تا متوسط در بیماران مبتلا به آب مروارید است که نیاز به مهارت و ابزار اضافی ندارد. به لحاظ نظری، افزایش خطر اندوفتالمیت، محدودیتی برای این روش می باشد.

هدف: مقایسه نتایج کارگذاری لنز داخل چشمی (IOL) در فضای کپسولی با کارگذاری هاپتیک لنز در فضای شیار سیلیاری و گیرانداختن (capture) اپتیک در کپسول خلفی در جراحی آب مروارید کودکان.روش پژوهش: هجده چشم از 9 کودک دچار آب مروارید مادرزادی دوطرفه در محدوده سنی 2.5-8 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. چشم های هر بیمار به طور تصادفی در یکی از گروه ها قرار گرفت. در یک چشم (گروه کپسولی) پس از انجام کپسولورکسیس قدامی، آسپیریشن عدس، ویترورکسیس خلفی و ویترکتومی قدامی، IOL هیدروفوب آکریلیک (Acrysof: MA60BM) داخل فضای کپسولی کار گذاشته شد. در چشم دیگر (گروه شیاری) با فاصله زمانی 2 تا 4 ماه، عمل جراحی به همان روش انجام گردید و IOL از همان نوع در فضای سولکوس قرار داده و سپس اپتیک لنز در کپسول خلفی گیر انداخته شد. بیماران دست کم به مدت 18 ماه پی گیری شدند. حدت بینایی، کدورت کپسول خلفی و سایر عوارض احتمالی در دو گروه بررسی شدند.یافته ها: میانگین سنی بیماران 5.1±1.7 سال (2.5 تا 8 سال) و مدت پی گیری 25.6±5.2 ماه (18 تا 35 ماه) بود. میانگین بهترین دید اصلاح شده در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. در هیچ مورد از دو گروه، کدورت محور بینایی و جابه جایی قابل ملاحظه IOL مشاهده نشد. واکنش شدید اتاق قدامی و تشکیل فیبرین روی IOL در دو چشم از هر گروه دیده شد. چسبندگی عنبیه به کپسول قدامی (posterior synechia) در یک چشم از گروه کپسولی اتفاق افتاد.نتیجه گیری: در جراحی آب مروارید کودکان، انجام کپسولوتومی خلفی به همراه ویترکتومی قدامی و استفاده از لنزهای آکریلیک هیدروفوب، احتمال کدورت محور بینایی را به حداقل می رساند. در مواردی که به دلایلی نتوان IOL را در فضای کپسولی کار گذاشت؛ قرار دادن هاپتیک لنز در شیار سیلیاری و گیرانداختن اپتیک آن در کپسول خلفی، روش جایگزین مناسبی است.

هدف: گزارش نتایج پیوند اتولوگ لیمبوس به محل نقص ناشی از برداشتن ناخنک اولیه و عود کننده.روش پژوهش: در مطالعه این مجموعه موارد، 203 چشم از 203 بیمار تحت بی حسی پری بولبار به وسیله لیدوکایین 2 درصد، تحت جراحی برداشتن ناخنک قرار گرفتند. سپس از لیمبوس فوقانی همان چشم یا چشم مقابل، به اندازه مورد نیاز بافت لیمبوس با ضخامت 30 درصد لیمبوس نرمال و به پهنای 1 میلی متر در قدام لیمبوس تا 2 میلی متر در خلف لیمبوس، به وسیله چاقوی هلالی تهیه شد و به محل ناخنک برداشته شده منتقل گردید و توسط دو بخیه با نایلون 0-10 دوخته شد. همه جراحی ها توسط یک نفر (م.ق) و به روش مشابه انجام شدند. قطره کلرامفنیکل تا 2 هفته و قطره بتامتازون تا 4 هفته بعد از عمل داده شد. بیماران حداقل یک سال پی گیری شدند و از نظر شفافیت قرنیه و عود ناخنک مورد معاینه قرار گرفتند.یافته ها: بیماران شامل 128 مرد (63 درصد) و 75 زن (37 درصد) با میانگین سنی 45.6 سال (65-19 سال) بودند. ناخنک در 61.6 درصد موارد اولیه و در 38.4 درصد موارد ثانویه بود. اندازه ناخنک به طور متوسط 2.7 میلی متر (1.6-3.6 میلی متر) بود. به جز تشکیل بافت فیبروز که در برخی موارد در محل دهنده رخ داده ولی پیش رفت نکرده بود؛ عارضه قابل توجهی در بیماران دیده نشد. عود در 9 چشم (4.5 درصد) دیده شد. سابقه جراحی ناخنک، جنس، سن و آب مروارید بعد از عمل، نقشی در عود نداشتند. اندازه اولیه ناخنک بیش تر از 3.2 میلی متر با نسبت شانس 28، بروز عود را افزایش می داد.نتیجه گیری: برداشتن جراحی ناخنک و پیوند بافت لیمبوس، یک روش جراحی بی خطر و موثر در درمان ناخنک اولیه و ثانویه است.

هدف: تعیین عوامل خطرساز و نتایج درمان در مواردی از پیوند نفوذی قرنیه (PK) که به دنبال ترومای غیرنافذ دچار جداشدگی محل جوشگاه پیوند و نیز خارج شدن لنز داخل چشمی (IOL) شده بودند.روش پژوهش: مطالعه موارد بیماری به روش گذشته نگر بر روی 7 چشم از 7 بیمار انجام شد. همه چشم ها بلافاصله پس از مراجعه به دنبال تروما، تحت مراقبت های اولیه قرار گرفتند و سپس ترمیم ثانویه تحت بی هوشی عمومی در اتاق عمل انجام پذیرفت. پس از ارزیابی محل زخم، ویترکتومی قدامی انجام شد و ترمیم ثانویه زخم نیز به وسیله بخیه با نایلون 0-10 انجام شد.یافته ها: بیماران شامل 6 مرد و یک زن با میانگین سنی 20.6±6.2 سال (10 تا 30 سال) بودند. میانگین فاصله بین پیوند قرنیه و تروما 15.6±10.1 ماه (2.5-26.5 ماه) بود. میانگین بهترین دید اصلاح شده بیماران قبل از تروما 0.6±0.38 لوگمار (معادل 20.80) و بعد از درمان نهایی 0.9±0.96 لوگمار (معادل 20.160) بود. دید نهایی یک بیمار به حد درک نور کاهش یافت. در هیچ مورد به پیوند مجدد نیاز نشد. بیش ترین موارد جداشدگی جوشگاه زخم در قسمت فوقانی پیوند (4 مورد) قرار داشت. بیش ترین عامل تروما، ضربه سیلی بود. هیچ موردی از اندوفتالمیت مشاهده نشد.نتیجه گیری: بیمارانی که تحت عمل پیوند نفوذی قرنیه قرار می گیرند؛ در هر زمانی به ویژه در سال اول، مستعد جداشدگی جوشگاه پیوند به دنبال تروما هستند. این مساله در مردان جوان که فعالیت اجتماعی بیش تری دارند و در معرض تروما هستند؛ شیوع بالاتری دارد و می تواند منجر به نابینایی گردد. توجیه کامل بیماران نسبت به این مساله و استفاده از محافظ چشم و در صورت امکان، انجام پیوند لاملار قرنیه به جای PK در مواردی که اندیکاسیون دارد؛ می تواند عوارض ناشی از تروما را در این بیماران کاهش دهد.

هدف: ارزیابی ارتباط بین فشار داخل مغزی (ICP) و فشار داخل چشمی (IOP).روش پژوهش: این مطالعه بر روی 90 بیمار که جهت بررسی های نورولوژیک، تحت (lumbar puncture) LP قرار گرفتند؛ انجام شد. در همه بیماران IOP قبل و پس از انجام LP به وسیله تونومتر گلدمن اندازه گیری شد. بیماران به دو گروه با ICP طبیعی (<20 cmH2O) و با (³20 cmH2O) تقسیم شدند.یافته ها: بیماران شامل 61 زن (68 درصد) و 29 مرد (32 درصد) با میانگین سنی 32.9±11.36 سال (62-13 سال) بودند. در گروه ICP طبیعی، 33 بیمار و در گروه ICP بالا، 57 بیمار قرار داشتند. در هر دو گروه رابطه معنی داری بین ICP و IOP وجود داشت؛ به طوری که 71.9 درصد بیماران با ICP بالا، IOP بالا (³21 mmHg) نیز داشتند و 28.1 درصد از بیماران با ICP بالا، IOP طبیعی (<21 mmHg) داشتند (P<0.001) که اکثر (93.7 درصد) بیماران اخیر، سابقه بیماری مزمن عصبی داشتند. کاهش IOP پس از انجام LP در بیماران با ICP بالا، بارز بود (P<0.001).نتیجه گیری: به نظر می رسد که بین ICP و IOP ارتباط معنی داری وجود داشته باشد. در بیماران دارای IOP بالا و سابقه بیماری های نورولوژیک، باید افزایش ICP را نیز در نظر داشت.

هدف: تعیین همبستگی بین ضخامت لایه فیبرهای عصبی (NFL: nerve fiber layer) و یافته های میدان بینایی در بیماران مبتلا به آتروفی عصب بینایی.روش پژوهش: این مطالعه مقطعی- تحلیلی بر روی 35 چشم از 28 بیمار مبتلا به آتروفی عصب بینایی انجام شد. در همه چشم ها، ضخامت NFL توسط (optical coherence tomography) OCT اندازه گیری شد و ارتباط آن با یافته های میدان بینایی انجام شده توسط دستگاه هامفری (Humphrey) ارزیابی شد.یافته ها: ضخامت NFL به طور میانگین 44.9±27.5 میکرومتر بود. بین میانگین ضخامت NFL در OCT و انحراف میانگین در میدان بینایی، همبستگی معنی داری وجود داشت r=0.493) و (P=0.003 ولی (pattern standard deviation) PSD در اسکوتومای فوقانی و تحتانی با نواحی متناظر آن در OCT ارتباط قابل توجهی نداشت. میانگین NFL در OCT با حدت بینایی بیماران نیز ارتباط آماری معنی داری نداشت.نتیجه گیری: OCT می تواند به عنوان یک آزمون عینی (objective) برای کمک به تشخیص بیماران مبتلا به آتروفی عصب بینایی مورد استفاده قرار گیرد.

هدف: تعیین میزان موفقیت انجام ممبرانوتومی خلفی با لیرز یاگ در بیماران دچار رتینوپاتی دیابتی همراه با خون ریزی پره رتینال ناحیه ماکولا.روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای شامل 24 چشم از 22 بیمار دچار رتینوپاتی دیابتی است که دارای خون ریزی پره رتینال ناحیه ماکولا نیز بودند. پس از معاینه کامل چشم پزشکی، عکس از فوندوس بیماران گرفته شد و بیمارانی که خون ریزی آن ها به اندازه 3 DD یا بیش تر بود؛ تحت ممبرانوتومی به وسیله لیزر یاگ (Nd:YAG) قرار گرفتند. نتایج عمل شامل موفقیت در باز شدن غشای هیالویید و آزاد شدن خون به فضای زجاجیه، مدت زمان جذب خون ریزی، بهترین دید اصلاح شده (BCVA) پس از انجام لیزر و عوارض احتمالی ناشی از لیزر مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: بیماران شامل 15 زن (68 درصد) و 7 مرد (32 درصد) با میانگین سنی 56±6.5 سال (48-71 سال) بودند. میانگین اندازه خون ریزی 4.6±1.2 DD بود. میزان موفقیت در تخلیه و جذب خون 71 درصد و متوسط زمان جذب نسبی خون جهت بازگشت دید 14.3±5.03 روز (27-8 روز) بود. در این فاصله، BCVA که قبل از عمل بین درک حرکت دست تا شمارش انگشتان از 4 متری بود؛ به 20.100 تا 20.25 افزایش یافت. بیماران به طور متوسط حدود 43 روز (23 تا 86 روز) پس از ممبرانوتومی، از مزاحمت های بینایی نظیر فلوتر شکایت داشتند. بیماران در همه موارد انجام موفق ممبرانوتومی، بهبود دید داشتند. پس از جذب خون و شفاف شدن زجاجیه، 11 چشم (64.7 درصد) که دارای ادم ماکولا بودند؛ قبل از انجام (panretinal photocoagulation) PRP تحت لیزر درمانی ماکولا قرار گرفتند. هفت چشم (29 درصد موارد) به دلیل عدم موفقیت در ممبرانوتومی، تحت عمل ویترکتومی و اندولیزر قرار گرفتند. متوسط زمان پی گیری 34.7±18.3 ماه (71-10 ماه) بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که در بیماران دچار رتینوپاتی دیابتی با خون ریزی پره ماکولار با اندازه 3 DD یا بیش تر، ممبرانوتومی خلفی با لیزر یاگ، قابل انجام و بی خطر و با موفقیت نسبی همراه است؛ به طوری که منجر به بازگشت سریع دید و رفع نیاز به ویترکتومی می گردد.

هدف: تعیین تظاهرات آسیب شناسی نمونه های برداشته شده حین عمل ترابکولکتومی و نیز ارزیابی نتایج عمل مذکور در بیماران مبتلا به گلوکوم مزمن اولیه و یافتن هر گونه همراهی احتمالی بین تظاهرات آسیب شناسی با موفقیت یا شکست عمل جراحی.روش پژوهش: در این مجموعه موارد مداخله ای، چشم های مبتلا به گلوکوم مزمن اولیه که بین سال های 85-1383 مراجعه کرده بودند؛ تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفتند و به مدت 6 ماه بعد از عمل جراحی پی گیری شدند. نمونه های ترابکولکتومی در همه موارد از نظر آسیب شناسی بررسی شدند و نتایج بالینی عمل جراحی در هر چشم مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: در مجموع 30 چشم از 28 بیمار مبتلا به گلوکوم مزمن اولیه با میانگین سنی 59 سال (محدوده سنی 20 تا 90 سال) شامل 18 مرد (64.3 درصد) و 10 زن (35.7 درصد) تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفتند. گلوکوم در 17 بیمار (60.7 درصد) از نظر بالینی زاویه باز و در 11 بیمار (39.3 درصد) زاویه بسته بود. جراحی در 16 چشم (53.3 درصد) به صورت فورنیکس- بیس (fornix-based) و در 14 چشم (46.7 درصد) به روش لیمبال- بیس (limbal-based) انجام شد. عمل جراحی در 26 مورد (86.7 درصد) موفق (فشار داخل چشمی کم تر از 21 mmHg بدون دارو) در 4 مورد (13.3 درصد) ناموفق (عدم کنترل فشار داخل چشمی با جراحی) بود. نمونه های ترابکولکتومی در موارد موفق از نظر جراحی، در 15 مورد (57.7 درصد) حاوی شبکه تورینه، در 6 مورد (23.1 درصد) فقط شامل صلبیه و در 5 مورد (19.2 درصد) فقط حاوی بافت قرنیه بودند. موارد ناموفق در 3 مورد (معادل 75 درصد) حاوی شبکه تورینه و در یک مورد (معادل 25 درصد) فقط حاوی صلبیه بودند. در 7 مورد (26.9 درصد) از موارد موفق، نمونه های ترابکولکتومی حاوی هر 3 بخش قرنیه، شبکه تورینه و صلبیه بودند که این امر در هیچ یک از موارد ناموفق دیده نشد.نتیجه گیری: محل و نوع بافت برداشته شده در عمل ترابکولکتومی متغیر است و به نظر می رسد که بر میزان موفقیت عمل جراحی تاثیر قابل توجهی می گذارد به طوری که هر چه بافت ترابکولکتومی قدام به خار صلبیه ای (scleral spur) باشد؛ موفقیت عمل جرحی بیش تر خواهد بود.

هدف: ارزیابی ویژگی های بالینی سندرم دوئن در مراجعان به بیمارستان نیکوکاری تبریز.روش پژوهش: پرونده پزشکی بیماران مبتلا به سندرم دوئن که طی 5 سال (1381 تا 1385) به درمانگاه استرابیسم بیمارستان نیکوکاری، به عنوان مرکز ارجاعی شمال غرب کشور، مراجعه نموده بودند؛ مورد بررسی قرار گرفت و مشخصات دموگرافیک و بالینی بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: طی این مدت 63 بیمار شامل 36 زن (57.1 درصد) و 27 مرد (42.9 درصد) با میانگین سنی 10.1±7.7 سال (1 تا 35 سال) وارد مطالعه شدند. فراوانی سندرم دوئن در بین انواع استرابیسم، 2.5 درصد بود. چشم چپ، راست و هر دو چشم به ترتیب در 60.3 و 25.4 و 14.3 درصد موارد درگیر بودند. شایع ترین نوع سندرم دوئن، نوع 91.6) I درصد) بود و بعد از آن نوع 6.6) II درصد) و نوع 1.6) III درصد) قرار داشتند. شایع ترین علت مراجعه و یافته بالینی، انحراف چشم بود. بیماران در 19 درصد موارد دچار تنبلی چشم بودند و 47.6 درصد آن ها تحت عمل قرار گرفتند.نتیجه گیری: یافته های ما دارای شباهت ها و تفاوت هایی با سایر مطالعات می باشند. مهم ترین تفاوت ها شامل درصد بالای اندیکاسیون جراحی و فراوانی بسیار کم نوع III (کم ترین فراوانی) در مقایسه با بررسی های منتشر شده می باشند.

هدف: گزارش یک مورد استحاله محیطی Terrein دوطرفه همراه با اکتازی کامل محیطی قرنیه و دیستروفی چندشکلی خلفی (posterior polymorphous) در بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید.معرفی بیمار: مرد 24 ساله ای با سابقه آرتریت روماتویید از 8 سال پیش، به علت کاهش تدریجی بینایی از 4 سال قبل، به کلینیک چشم پزشکی بیمارستان لبافی نژاد ارجاع شد. در معاینه، نازکی و اکتازی کامل محیطی قرنیه همراه با وسکولاریزه شدن و رسوب چربی در هر دو چشم مشاهده شد. هم چنین در ناحیه دسمه و اندوتلیوم، ضایعاتی با نمای وزیکولر و نواری (band-like) وجود داشتند. تظاهرات قرنیه بیمار منطبق بر استحاله محیطی Terrien دوطرفه با درگیری 360 درجه همراه با دیستروفی چندشکلی خلفی بود. مدارک قبلی بیمار نشان می دادند که اختلالات چشمی از 4 سال قبل ایجاد شده اند.نتیجه گیری: حسب اطلاع ما، این اولین گزارش از همراهی استحاله محیطی Terrien دوطرفه با اکتازی کامل محیطی قرنیه و دیستروفی چندشکلی خلفی در یک بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید است. درگیری دورتادوری، سن کم در زمان علامت دار شدن و اکتازی کامل محیطی دوطرفه قرنیه، تظاهرات تیپیک استحاله محیطی Terrien کلاسیک نیستند. به نظر می رسد که آرتریت روماتویید، عامل تشدید بیماری و بروز این نمای شدید و آتیپیک استحاله محیطی Terrien باشد.

هدف: گزارش یک بیمار مبتلا به ایریدوسیکلیت هتروکرومیک فوکس و استحاله حاشیه ای پلوسید قرنیه به صورت هم زمان.معرفی بیمار: بیمار خانم 37 ساله ای بود که به علت کاهش دید هر دو چشم، به ویژه چشم چپ از سال ها پیش به درمانگاه سگمان قدامی درمانگاه چشم پزشکی پوستچی شیراز ارجاع شده بود. در معاینه چشم، بهترین دید اصلاح شده در چشم راست 20.50 (اصلاح (-6.50-7.50´90o و در چشم چپ 20.80 (اصلاح (-8.50-11.00´90o بود. در معاینه با اسلیت لمپ، در هر دو چشم، نازک شدگی نواری قرنیه در قسمت تحتانی همراه با برجستگی بالای آن دیده می شد. علاوه بر آن، در چشم چپ، رسوبات قرنیه ای (keratic precipitate) ظریف متعددی بر تمام سطوح اندوتلیوم قرنیه دیده می شد و در اتاقک قدامی، +1 یاخته و فلیر (flare) وجود داشت و یک آب مروارید زیر کپسولی خلفی نیز دیده می شد. مقایسه عنبیه دو چشم، هتروکرومی متوسطی را نشان می داد که در کنار سایر یافته ها، با نفع ایریدوسیکلیت هتروکرومیک فوکس است. توپوگرافی چشم چپ یک آستیگماتیسم خلاف قاعده را نشان می داد و ناحیه پرشیب (steepening) قرنیه که از ناحیه نازال و تمپورال قرنیه شروع می شد و به قسمت محیطی تحتانی ادامه پیدا می کرد؛ دیده می شد که به نفع استحاله حاشیه ای پلوسید قرنیه بود.نتیجه گیری: حسب اطلاع ما، این بیمار اولین مورد از گزارش هم زمان ایریدوسیکلیت هتروکرومیک فوکس و استحاله حاشیه ای پلوسید قرنیه می باشد. همراهی این دو بیماری ممکن است تنها یک بروز هم زمان باشد و یا ممکن است به علت یک اختلال تکاملی ناشی از تاثیر عوامل رویانی بر یاخته های ستیغ عصبی در دوران تکامل جنینی باشد.