بینا
سال:1389 | دوره:15 | شماره:4 (پی در پی 61) |تعداد مقالات:13

مقدمه عمل جراحی آ ب مروارید به روش فیکوامولسیفیکاسیون متداول ترین جراحی در حیطه چشم پزشکی است و آشنایی با جزییات نحوه انجام جراحی و عوارض آن برای همه چشم پزشکان ضروری می باشد. از جمله این عوارض می توان به مشکلات قرنیه و در راس آ نها به تورم این بافت اشاره نمود که به صورت موضعی یا منتشر بوده و دارای عللی چون ذخیره اندک سلو لهای اندوتلیال قبل از عمل و آسیب وسیع این سلو لها در حین عمل، پیدایش التهاب، بالا رفتن فشار چشم، حساسیت به مواد و مایعات به کار رفته و در نهایت آسیب غشای دسمه در حین عمل می باشد. در این مقاله به معرفی یک بیمار با ادم موضعی قرنیه به علت آسیب غشای دسمه می پردازیم.

هدف: ارزیابی نتیجه جراحی اصلاح افتادگی پلک همراه با عملکرد ضعیف عضله بالابرنده با استفاده از عضلات اربیکولاریس (orbicularis) و فرونتالیس (frontalis).روش پژوهش: این مطالعه به روش مجموعه موارد مداخله ای آینده نگر طی 3 سال بر روی بیماران مبتلا به افتادگی پلک با عملکرد ضعیف (کم تر از 4 میلی متر) عضله بالابرنده پلک انجام شد. در تمامی بیماران از عضلات اربیکولاریس و فرونتالیس جهت بالاکشیدن پلک استفاده شد. فاصله 3 میلی متر یا بیش تر حاشیه پلک فوقانی تا مردمک (MRD1) در نوع دو طرفه و اختلاف کم تر از یک میلی متر بین دو چشم در نوع یک طرفه به عنوان موفقیت عمل در نظر گرفته شد.یافته ها: مطالعه بر روی 26 چشم از 22 بیمار با میانگین سن 15.4±9.4 سال انجام گردید و بیماران به طور متوسط 13.5±8.4 ماه پی گیری شدند. دوازده بیمار 54.5) درصد) سابقه جراحی ناموفق افتادگی پلک داشتند. شایع ترین علت افتادگی پلک نوع مادرزادی ساده بود که در 15 بیمار 68.2) درصد) مشاهده گردید. نتیجه جراحی در 19 بیمار 86.4) درصد) رضایت بخش بود. بین سن و سابقه جراحی قبلی با موفقیت عمل رابطه معنی داری یافت نشد اما میزان عملکرد عضله بالابرنده پلک با موفقیت جراحی رابطه مستقیم داشت (P=0.02).نتیجه گیری: اتصال مستقیم پلک به عضلات اربیکولاریس و فرونتالیس می تواند به عنوان جانشین مناسب روش های قبلی جراحی افتادگی پلک با عملکرد ضعیف عضله بالا برنده در نظر گرفته شود.

هدف: گزارش اطلاعات اپیدمیولوژیک و نتایج بالینی جراحی ترمیم پارگی مجرای اشک با استفاده از لوله تک کانالیکولی (monocanalicualr) مینی مونوکا.روش مطالعه: کلیه بیماران کاندید جراحی ترمیم پارگی مجرای اشک در طی 4 سال (1384-1387) در بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز وارد مطالعه شدند. اطلاعات عمومی و جمعیتی، علت آسیب پلک، آسیب های چشمی همراه، زمان آسیب تا مراجعه و ترمیم جراحی همراه با لوله سیلیکون مینی مونوکا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. هر گونه شکایت و عوارض احتمالی به ویژه اشک ریزش و خروج خودبه خودی و پیش از موعد لوله سیلیکون نیز ثبت گردید. هم چنین پس از بی حسی موضعی چشم بیمار توسط قطره تتراکایین، پروبینگ تشخیصی و آزمون شستشو (irrigation test) با استفاده از محلول نرمال سالین انجام گردید.یافته ها: در طی مدت مطالعه، 97 بیمار به علت پارگی پلک همراه با درگیری مجرای اشکی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در 88 بیمار 90) درصد)، با پارگی تک کانالیکولی، عمل جراحی کارگذاری لوله سیلیکون مینی مونوکا انجام شده و در 9 بیمار دیگر به علت پارگی هم زمان هر دو مجاری اشکی، کارگذاری لوله سیلیکون کراوفورد صورت گرفته بود که این تعداد وارد مطالعه نشدند. بیماران شامل 70 مرد 79.5) درصد) و 18 زن 20.5) درصد) با میانگین سنی 25.4±17.4 سال (محدوده 12 ماه تا 75 سال) بودند. شایع ترین علت آسیب، تصادفات وسایل نقلیه موتوری بود. درگیری مجرای اشکی تحتانی و فوقانی به ترتیب در 89.7) 79 درصد) و 9 بیمار 10.2) درصد) و آسیب هم زمان چشم در 32 بیمار 36.3) درصد) وجود داشت. پروبینگ تشخیصی و آزمون شستشو در مورد 56 بیمار انجام شد که در 49 بیمار 87.5) درصد) میله و مایع شستشو به راحتی عبور نمود و به عنوان موفقیت آناتومیک تلقی گردید. هیچ کدام از بیماران از اشک ریزش شکایت نداشتند، در نتیجه موفقیت عملکردی معادل 100 درصد در نظر گرفته شد. عارضه اصلی بعد از عمل، خروج پیش از موعد و خودبه خود لوله بود که در 5 بیمار 9) درصد) مشاهده شد. لوله سیلیکون به طور متوسط 8 ماه (محدوده 1 تا (28 در محل کارگذاری شده باقی ماند.نتیجه گیری: کارگذاری لوله مونوکانالیکولر مینی مونوکا، یک روش جراحی بی خطر، موثر و آسان در ترمیم پارگی های مجاری اشکی می باشد. برخلاف اعمال جراحی که بر روی هر دو مجرا صورت می پذیرند (دو کانالیکولی)، با این روش بخش سالم مجرا و سیستم تخلیه اشک در معرض خطر اسیب بیش تر قرار نمی گیرد.

هدف: تعیین نتایج جراحی ازوتروپی تطابقی نسبی (partial).روش پژوهش: تعداد 38 بیمار که طی سال های 1381 الی 1387 با تشخیص ازوتروپی تطابقی نسبی در بیمارستان نیکوکاری تبریز کاندید عمل جراحی شده بودند، وارد یک مطالعه گذشته نگر توصیفی- تحلیلی شدند. مشخصات بیماران شامل سن، جنس، مقدار عیب انکساری، حدت بینایی، نوع جراحی، میزان انحراف قبل و بعد از جراحی و طول مدت پی گیری ثبت و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در بین بیماران مبتلا به ازوتروپی، فراوانی نوع نسبی، 38.29 درصد بود. سن بیماران در زمان جراحی به طور متوسط 6.32±3.38 سال، معادل کروی عیب انکساری قبل از جراحی +4.1±1.92 دیوپتر و 54.04 درصد بیماران مبتلا به تنبلی چشم بودند. بیماران به طور متوسط 18.76±13.58 ماه پی گیری شدند. میزان متوسط انحراف چشم قبل و بعد از جراحی به ترتیب 30.87±10.3 و 2.05±5.7 پریسم دیوپتر (P<0.001) و مقدار متوسط رسس عضلات راست داخلی 5.48±0.66 میلی متر بود. پس از جراحی اول، در 78.9 درصد موارد، این مقدار به 10 پریسم دیوپتر یا کم تر کاهش یافت. در نهایت در 18.4 درصد بیماران ازوتروپی به طور کامل اصلاح نشد و 2.6 درصد افراد مبتلا به اگزوتروپی متوالی گردیدند.نتیجه گیری: مقدار انحراف چشم، عیب انکساری و وجود تنبلی چشم بر میزان موفقیت جراحی ازوتروپی تطابقی نسبتی اثر معنی داری ندارد.  

هدف: تعیین میزان عیب انکساری باقی مانده پس از عمل جراحی آب مروارید و برخی عوامل موثر بر آن.روش پژوهش: جمعیت هدف بیماران مبتلا به آب مروارید بودند که طی سال های 1382 الی 1385 در بیمارستان فارابی تهران کاندید عمل جراحی شدند. روش نمونه گیری تصادفی ساده و معیار خروج شامل سابقه یووییت، جراحی و آسیب چشمی ثبت شده در پرونده بیماران بود. محاسبه قدرت عدسی با استفاده از فرمول SRK-II صورت پذیرفت. اختلاف عیب انکساری پس از عمل و مقدار مورد نظر، به عنوان عیب انکساری غیرمنتظره تعریف شد. این متغیر به صورت میانگین و درصد بر اساس فواصل 0.5، 1 و 2 دیوپتر از امتروپی گزارش گردید.یافته ها: در پرونده 423 نفر اطلاعات بیومتری ثبت شده بود که این افراد وارد مطالعه شدند. میانگین قدر مطلق عیب انکساری غیرقابل پیش بینی از بین 558 بیمار مورد مطالعه، 0.80±0.69 دیوپتر بود. این نوع عیب انکساری در افراد با طول قدامی خلفی (AL) طبیعی چشم از کم ترین (0.72±0.61) و در افراد با AL بلند، از بیش ترین مقدار برخوردار بود (P<0.001). 41.1) 174 درصد)، 71.6) 301 درصد) و 393 نفر 93.4) درصد) به ترتیب معادل کروی 0.5، 1 و 2 دیوپتر از امتروپی داشتند. پس از عمل در موارد AL کوتاه، عیب انکساری مثبت و در افراد با AL بلند، عیب انکساری منفی بود. از نظر کراتومتری، بیش ترین و کم ترین آستیگماتیسم ایجاد شده به ترتیب در روش خارج کپسولی و فیکو مشاهده شد(P<0.001).نتیجه گیری: در این مطالعه بر اساس فرمول SRK2، پس از جراحی آب مروارید در بیش از 50 درصد بیماران، عیب انکساری بیش از 0.5 دیوپتر از امتروپی فاصله داشت. بر اساس یافته های ما، طول قدامی خلفی چشم از عوامل مهم و تاثیرگذار بر عیب انکساری باقی مانده پس از جراحی آب مروارید می باشد، به نحوی که در AL بلند یا کوتاه، عیب انکساری غیرقابل پیش بینی، بیش از موارد طبیعی AL مشاهده می شود.

هدف: بررسی اثر تزریق زیر ملتحمه ای و داخل زجاجیه ای داروی اوستین بر سلول های اندوتلیوم قرنیه، بر اساس یافته های اسپکولار میکروسکوپی.روش پژوهش: این مطالعه مداخله ای آینده نگر بر روی 42 بیمار مبتلا به ناخنک و 40 بیمار دیابتی مبتلا به نورگ زایی شبیکه یا ادم ماکولا صورت گرفت. اوستین به میزان 1.25 mg/ 0.1cc، از ناحیه 4 میلی متری پشت لیمبوس به داخل زجاجیه تزریق شد. در بیماران مبتلا به ناخنک نیز میزان 2.5mg/ 0.2cc اوستین زیر ملتحمه نزدیک لیمبوس تزریق گردید. کلیه بیماران قبل و در ماه های اول و سوم بعد از تزریق توسط اسپکولار میکروسکوپ، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: در تزریق داخل زجاجیه ای و زیر ملتحمه ای اوستین، تعداد سلول های قرنیه پس از یک ماه تغییری نکرد اما پس از سه ماه از تعداد این سلول ها مختصری کاسته شد که از نظر آماری معنی دار نبود (میزان P به ترتیب 0.752 و (0.29.نتیجه گیری: تزریق اوستین به صورت داخل زجاجیه ای و زیر ملتحمه ای تا مدت سه ماه پس از تزریق اثر سویی بر سلول های اندوتلیوم قرنیه ندارد.

هدف: ارزیابی نتایج تزریق داخل زجاجیه و اتاق قدامی بواسیزوماب در بیماران مبتلا به گلوکوم نورگ زا (NVG).روش پژوهش: این مجموعه وارد مداخله ای بر روی 40 چشم از 40 بیمار مبتلا به گلوکوم نورگ زا صورت پذیرفت. پیش از مداخله، کلیه اطلاعات شامل نورگ زایی عنبیه (NVI)، نورگ زایی زاویه اتاق قدامی (NVA)، پیش رفت چسبندگی محیطی عنبیه به قرنیه (PAS) و فشار داخل چشم (IOP) ثبت گردید. پس از انجام اقدامات درمانی رایج، در همه بیماران، 1 میلی گرم داروی بواسیزوماب در اتاق قدامی و 1.5 میلی گرم از این دارو در داخل زجاجیه به صورت هم زمان تزریق و 6 هفته بعد به همان صورت تکرار شد.یافته ها: میزان متوسط فشار داخل چشم از 40.15±18.33 به 29.27±15.07 میلی متر جیوه کاهش یافت (P<0.001). NVI و NVA به ترتیب در 97.5 و 100 درصد چشم ها محو شد، اما تغییر قابل توجهی در دید اصلاح شده بیماران به وجود نیاید. در یک مورد پس از تزریق، هایفما ایجاد شد.نتیجه گیری: تزریق داخل زجاجیه و اتاق قدامی بواسیزوماب در مبتلایان به NVG، موجب کاهش قابل توجه IOP و نورگ زایی داخل چشمی می گردد.

هدف: مقایسه میزن درد بعد از عمل فتورفرکتیوکتیوکراتکتومی در محیط سرد (cooling PRK) و روش معمول PRK.روش پژوهش: این کارآزمایی بالینی بر روی 94 چشم از 47 بیمار انجام شد. یکی از دو چشم بیمارانی که جهت درمان عیب انکساری مراجعه نموده بودند، به صورت تصادفی تحت درمان با روش PRK در محیط سرد (گروه (1 و چشم دیگر با روش معمول PRK (گروه (2 جراحی شد. جهت ارزیابی میزان درد بیماران از مقیاس (visual analogue scale) VAS در ساعات 6 و 12 و روزهای 2 و 3 بعد از عمل استفاده شد. هم چنین حدت بینایی، کدورت قرنیه و ادم پلک و ملتحمه در دو گروه بررسی و مقایسه شد.یافته ها: متوسط سن بیماران مورد مطالعه 24.8±4.5 سال (محدوده 18-36 سال) و میانگین عیب انکساری آنان 3.6±1.6 دیوپتر بود. میانه شدت درد در گروه (1) در 6 و 12 ساعت اول به ترتیب 15 و 10 و در ساعات 24 و 48 صفر بود. میانه شدت درد در گروه (2) در 6 ساعت اول 30، در 12 ساعت اول 15 و در ساعات 24 و 48 صفر بود که در 6 ساعت اول اختلاف دو گروه از نظر آماری معنی دار بود. هر دو گروه فاقد عوارض ناخواسته بودند.نتیجه گیری: روش PRK در محیط سرد در کاهش شدت و میزان درد، تسریع بهبود درد و حفظ شفافیت قرنیه بیماران موثر می باشد.

هدف: ارزیابی اثر سیکلوفتوکوآگولیشن از طریق تماس با اسکلرا در بیماران مبتلا به افزایش غیرقابل کنترل فشار داخل چشم به دنبال عمل جراحی ویترکتومی عمیق با یا بدون وجود روغن سیلیکون در چشم.روش پژوهش: این مطالعه گذشته نگر بر روی داده های موجود 35 چشم از 35 بیمار با سابقه عمل ویترکتومی عمیق، صورت گرفت. در گروه مورد بررسی به منظور کنترل فشار داخل چشم، درمان سیکوفتوکوآگولاسیون از طریق تماس با اسکلرا انجام شده بود. لیزر مورد استفاده از نوع دیود با طول موج 810 میلی متر بود که به مدت 2 ثانیه با قدرت 1-3 وات و به تعداد 25-30 نقطه، توسط پروب G از طریق تماس با اسکلرا اعمال گردیده بود. متغیرهای مورد بررسی شامل حدت بینایی، فشار داخل چشم، تعداد اعمال جراحی قبلی، دفعات سیکلوفتوکوآگولیشن و تعداد داروهای پایین آورنده فشار داخل چشم بودند.یافته ها: بیماران به طور متوسط 13.31±4 ماه (از 6 تا 60 ماه) پی گیری شدند. میانگین فشار داخل چشم با حداکثر درمان قبل از سیکلوفتوکوآگولیشن 12) 33.46±9.8 تا (38 میلی متر جیوه بود که در آخرین معاینه پس از لیزر درمانی همراه با حداکثر دارو به 16.57±8.21 (2 تا (46 میلی متر جیوه کاهش یافت (P<0.001). تعداد داروهای کنترل کننده فشار چشم از 2.6±1.09 دارو قبل از لیزر درمانی به 1.31±0.99 دارو در آخرین معاینه رسید (P<0.001). موفقیت کلی در 29 بیمار 83) درصد) و موفقیت کامل در 9 بیمار 26) درصد) به دست آمد. عوارض ایجاد شده شامل هیپوتونی 3) درصد)، خون ریزی موقت اتاق قدامی 8) درصد) و یک مورد از دست رفتن بینایی 3) درصد) بود.نتیجه گیری: سیکلوفتوکوآگولیشن با استفاده از لیزر دیود و از طریق اسکلرا، روشی مطمئن و کم عارضه می باشد که در مبتلایان به افزایش غیرقابل کنترل فشار داخل چشم به دنبال جراحی ویترکتومی عمیق و عدم پاسخ به درمان طبی توصیه می شود.

هدف: ارزیابی اثر سیکلوفتوکوآگولیشن از طریق تماس با اسکلرا در بیماران مبتلا به افزایش غیرقابل کنترل فشار داخل چشم به دنبال عمل جراحی ویترکتومی عمیق با یا بدون وجود روغن سیلیکون در چشم.روش پژوهش: این مطالعه گذشته نگر بر روی داده های موجود 35 چشم از 35 بیمار با سابقه عمل ویترکتومی عمیق، صورت گرفت. در گروه مورد بررسی به منظور کنترل فشار داخل چشم، درمان سیکوفتوکوآگولاسیون از طریق تماس با اسکلرا انجام شده بود. لیزر مورد استفاده از نوع دیود با طول موج 810 میلی متر بود که به مدت 2 ثانیه با قدرت 1-3 وات و به تعداد 25-30 نقطه، توسط پروب G از طریق تماس با اسکلرا اعمال گردیده بود. متغیرهای مورد بررسی شامل حدت بینایی، فشار داخل چشم، تعداد اعمال جراحی قبلی، دفعات سیکلوفتوکوآگولیشن و تعداد داروهای پایین آورنده فشار داخل چشم بودند.یافته ها: بیماران به طور متوسط 13.31±4 ماه (از 6 تا 60 ماه) پی گیری شدند. میانگین فشار داخل چشم با حداکثر درمان قبل از سیکلوفتوکوآگولیشن 12) 33.46±9.8 تا (38 میلی متر جیوه بود که در آخرین معاینه پس از لیزر درمانی همراه با حداکثر دارو به 16.57±8.21 (2 تا (46 میلی متر جیوه کاهش یافت (P<0.001). تعداد داروهای کنترل کننده فشار چشم از 2.6±1.09 دارو قبل از لیزر درمانی به 1.31±0.99 دارو در آخرین معاینه رسید (P<0.001). موفقیت کلی در 29 بیمار 83) درصد) و موفقیت کامل در 9 بیمار 26) درصد) به دست آمد. عوارض ایجاد شده شامل هیپوتونی 3) درصد)، خون ریزی موقت اتاق قدامی 8) درصد) و یک مورد از دست رفتن بینایی 3) درصد) بود.نتیجه گیری: سیکلوفتوکوآگولیشن با استفاده از لیزر دیود و از طریق اسکلرا، روشی مطمئن و کم عارضه می باشد که در مبتلایان به افزایش غیرقابل کنترل فشار داخل چشم به دنبال جراحی ویترکتومی عمیق و عدم پاسخ به درمان طبی توصیه می شود.

هدف: معرفی علایم بالینی و روش درمانی بیمار مبتلا به فیستول حاد شریان کاروتید- سینوس کاورنوس به دنبال ضربه.معرفی بیمار: دختر 13 ساله یک ماه پس از حادثه تصادف خودرو و آسیب صورت با بیرون زدگی (proptosis)، التهاب و خون ریزی شدید ملتحمه (chemosis) و محدودیت حرکات چشم راست در تمام جهات مراجعه نمود. وجود سوفل در ناحیه گونه و پیشانی و ورید افتالمیک متسع در تصویربرداری کره چشم به نفع فیستول وریدی- شریانی بود. در آنژیوگرافی محل دقیق فیستول کاروتید- سینوس کاورنوس مشخص گردید. بیمار تحت مداخله عروقی و استفاده از بالون از مسیر شریان قرار گرفت. پس از این مداخله، فیستول مسدود و علایم و نشانه های بیماری تقلیل یافت.نتیجه گیری: با وجود آن که در اغلب موارد متعاقب ضربه، سلولیت به عنوان تشخیص علایم حاد التهابی چشم مطرح می گردد، اما فیستول های عروقی نیز می توانند این علایم را ایجاد نموده و می بایست مورد بررسی قرار گیرند.