بینا
سال:1386 | دوره:13 | شماره:1 (پی در پی 50) |تعداد مقالات:30

دختر 3 ساله ای به علت بیرون زدگی و اکیموز چشم راست از 5 روز قبل به مرکز پزشکی لبافی نژاد مراجعه نمود. بیرون زدگی چشم و اکیموز، طی 5 روز بدتر شده بود. حدت بینایی در چشم راست و چپ به صورت C+S+M+ بود. وی سابقه بیماری سیستمیک یا چشمی خاص و سابقه جراحی و تروما نیز نداشت. والدین بیمار سابقه سرماخوردگی مشکوک وی را قبل از بروز علایم فوق ذکر می کردند. چشم راست به پایین جا به جا شده بود و حرکتش در تمام جهات محدوده شده بودند. اکیموز در اطراف چشم راست مشهود بود (تصویر 1) ولی گرمی و تندرنس در روی ضایعه وجود نداشت.

بیمار خانمی 81 ساله است که از 8 ماه قبل دچار سردرد خفیف پیش رونده شد. در سابقه، کاهش بینایی دو طرفه از یک ماه قبل داشت. در این مدت اقدام درمانی خاصی صورت نگرفته بود. در معاینه چشم، دید چشم راست در حد شمارش انگشتان از حدود 50 سانتی متری و دید چشم در حد شمارش انگشتان از یک متری بود. مارکوس گان چشم راست 2+ بود. در معاینه با اسلیت لمپ، کموز شدید دو طرفه (3-4+) و پر پیچ و خم شدن (tortusity) شدید عروق ملتحمه و اپی اسکلرا محرز بود ولی بیرون زدگی چشم (proptosis) دیده نمی شد (تصویر 1).

هدف: تعیین شیوع عیوب انکساری اصلاح نشده و میزان نیاز به استفاده از عینک در دانش آموزان مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان منطقه یک مشهد در سال 1385.روش پژوهش: تعداد 2510 نفر از دانش آموزان منطقه یک شهر مشهد به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و تحت معاینات رفرکشن (سیکلوپلژیک و مانیفست)، اندازه گیری حدت بینایی به وسیله تابلوی E و تعیین نمره عینک فعلی و بهترین دید اصلاح شده فعلی قرار گرفتند. میزان نیاز به عینک به صورت کسری از افراد تعریف شد که دید اصلاح نشده بدتر از 20.40 در چشم بهتر داشتند و دید آن ها با عینک اصلاح می گردید.یافته ها: در مجموع 2150 دانش آموز (مشارکت 85.7 درصد) بررسی شدند. میزان نیاز به عینک در کل دانش آموزان 4.7 درصد (قابل اطمینان 95 درصد [CI%95]: 3.8 تا 5.6 درصد)، در پسران 3.7 درصد و در دختران 5.5 درصد بود (P=0.059). میزان نیاز به عینک با افزایش سن، به طور معنی داری زیاد می شد؛ به طوری که در دانش آموزان مقاطع راهنمایی و دبیرستان، به ترتیب 3.8 و 5.3 برابر دانش آموزان ابتدایی بود (P<0.001). در 2.4 درصد دانش آموزان (CI%95: 1.8 تا 3 درصد) نیاز به عینک برآورده نشده بود. میزان پوشش عینک 51.4 درصد بود که در دختران 17.5 درصد بیش تر از پسران بود (P=0.003).نتیجه گیری: میزان نیاز به عینک در دانش آموزان منطقه یک مشهد 4.7 درصد بود که این نیاز در 48.6 درصد موارد برآورده نشده بود.

هدف: تعیین میزان اثر جراحی ماهیچه های راست افقی بر حدت بینایی و وضعیت سر و شاخص های الکترونیستاگموگرافیک در مبتلایان به نیستاگموس مادرزادی.روش پژوهش: مطالعه بر روی 58 بیمار مبتلا به نیستاگموس مادرزادی که طی 3 سال به مرکز ما مراجعه نمودند؛ انجام شد. بیماران بر اساس وضعیت، به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول (29 بیمار)، انحراف سر کم تر از 20o، دید دو چشمی کم تر از 20.30 و انحراف چشم کم تر از 30 پریزم دیوپتر داشتند که در آن ها هر 4 ماهیچه راست افقی رسس شدند (گروه 4 رکتوس). گروه دوم (23 بیمار)، انحراف سر کم تر از 20o، دید دو چشمی کم تر از 20.30 و انحراف چشم بیش تر از 30 پریزم دیوپتر داشتند که در آن ها فقط دو ماهیچه راست افقی رسس شدند (گروه 2 رکتوس). گروه سوم (6 بیمار) که انحراف سر بیش از 20o داشتند؛ با هر مقدار دید دو چشمی یا تروپیا که تحت عمل Kestenbaum-Anderson قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی بیماران در زمان جراحی 9.1±18.7 سال (48-5 سال) و میانگین مدت پی گیری بیماران 7.4±17.5 ماه (36-6 ماه) بود. حدت بینایی در هر سه گروه افزایش یافت ولی تنها در گروه 2 رکتوس، از نظر آماری معنی دار بود (P=0.0001). سرعت و دامنه امواج نیستاگموس در هر سه گروه کاهش یافتند اما این کاهش فقط در گروه 4 رکتوس معنی دار بود P=0.02) برای سرعت و P=0.04 برای دامنه امواج). تغییر مختصری به سمت نزدیک بینی در دو گروه رسس ماهیچه های راست و تغییر مختصری به سمت دوربینی در گروه Kestenbaum-Anderson مشاهده شد. بهبود زاویه انحراف در گروه 2 رکتوس و تغییرات وضعیت غیرطبیعی سر در گروه Kestenbaum-Anderson معنی دار بودند (P<0.001).نتیجه گیری: رسس ماهیچه های راست در بیماران مبتلا به نیستاگموس مادرزادی می تواند باعث بهبود دید و انحراف چشم و وضعیت غیرطبیعی سر شود. شاخص های شدت نیستاگموس به ویژه در رسس هر چهار ماهیچه و دید به ویژه در رسس هر دو ماهیچه بهبود نشان می دهد و موارد شدیدتر وضعیت غیرطبیعی سر، نیاز به جراحی Kestenbaum-Anderson دارند.

هدف: مقایسه بین لنزهای آسفریک Tecnis Z9000 و Akreos AO از نظر اعوجاج اسفریک (spherical aberration) و حساسیت کنتراست.روش پژوهش: برای 34 چشم از 34 بیمار بعد از جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن، به طور تصادفی، یکی از لنزهای Tecnis یا Akreos AO کار گذاشته شد. سه ماه بعد از عمل، بهترین دید اصلاح شده (BCVA)، اعوجاج اسفریک در اندازه مردمک 4 و 6 میلی متر و حساسیت کنتراست در شرایط روشنایی و تاریکی در بسامدهای 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه تعیین گردید.یافته ها: بیماران شامل 18 مرد و 16 زن بودند. میانگین سنی بیماران در گروه Tecnis، 58±6.1 سال و در گروه AO، 64±5.8 سال بود (P=0.06). میانگین BCVA در گروه Tecnis، 0.076±0.080 لوگمار و در گروه AO، 0.115±0.090 لوگمار بود (P=0.33). اعوجاج اسفریک در گروه Tecnis نسبت به گروه AO، در اندازه مردمک 4 میلی متر 0.140±0.097mm) در مقابل P<0.0001, 0.285±0.087mm) و 6 میلی متر 0.303±0.183mm) در مقابل P=0.4, 0.329±0.083mm) کم تر بود. حساسیت کنتراست در گروه Tecnis، در شرایط روشنایی در بسامدهای 1، 2، 5 و 10 دور در درجه و در شرایط تاریکی در بسامدهای 1، 2 و 10 دور در درجه، به طور معنی داری نسبت به گروه AO بالاتر بود.نتیجه گیری: لنز داخل چشمی Tecnis Z9000 هم از نظر اعوجاح اسفریک و هم از نظر حساسیت کنتراست در مقایسه با Akreos AO نتایج بهتری دارد.

هدف: مقایسه لنز داخل چشمی آسفریک AcrySof IQ و لنز داخل چشمی اسفریک Sensar از نظر اعوجاج اسفریک (spherical aberration) و حساسیت کنتراست.روش پژوهش: برای 34 چشم از 34 بیمار، بعد از جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن، به طور تصادفی، یکی از لنزهای داخل چشمی IQ یا Sensar کار گذاشته شد. سه ماه بعد از عمل، بهترین دید اصلاح شده (BCVA)، اعوجاج اسفریک در اندازه مردمک 4 و 6 میلی متر و حساسیت کنتراست در شرایط روشنایی و تاریکی در بسامدهای فضایی 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه تعیین گردید.یافته ها: بیماران شامل 21 مرد (61.8 درصد) و 13 زن (38.2 درصد) بودند. میانگین سنی بیماران در گروه IQ، 57.5±5.6 سال و در گروه Sensar، 61.0±6.1 سال بود (P=0.06). میانگین BCVA در گروه IQ، 0.083±0.071 لوگمار و در گروه Sensar، 0.145±0.097 لوگمار بود (P=0.079). اعوجاج اسفریک در گروه IQ نسبت به گروه Sensar، در اندازه مردمک 4 میلی متر 0.183±0.107mm) در مقابل P<0.001, 0.354±0.138mm) و 6 میلی متر 0.26±0.096mm) در مقابل (P=0.002, 0.435±0.152mm کم تر بود. حساسیت کنتراست در گروه IQ، هم در شرایط روشنایی (در 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه) و هم در شرایط تاریکی (در 1، 10 و 20 دور در درجه) بالاتر بود (P<0.02).نتیجه گیری: لنز داخل چشمی آسفریک AcrySof IQ، هم از نظر اعوجاج اسفریک و هم از نظر حساسیت کنتراست در مقایسه با لنز داخل چشمی اسفریک Sensar، نتایج بهتری دارد.

هدف: ارزیابی اثر تصحیح کننده برش شل کننده لیمبوس (LRI: limbal relaxing incision) بر روی آستیگماتیسم پیشین قرنیه در چشم هایی که تحت عمل جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن بدون بخیه قرار می گیرند.روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی غیرتصادفی، در 21 چشم از 21 بیمار (گروه LRI) که تحت عمل فیکوامولسیفیکیشن بدون بخیه قرار گرفتند؛ LRI انجام شد. برش ها بر اساس یک نوموگرام که بر حسب آسیتگماتیسم قبل از عمل و به وسیله توپوگرافی به دست آمده بود؛ ایجاد شدند. نتایج گروه LRI با نتایج 36 چشم از 36 بیمار به عنوان گروه شاهد که تحت جراحی مشابه بدون انجام LRI قرار گرفتند؛ مقایسه گردید. برای بررسی تغییر در آستیگماتیسم، از تحلیل برداری جفی (Jaffe vector analysis) استفاده شد.یافته ها: میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل در گروه LRI و گروه شاهد، به ترتیب 2.82±1.07 و 0.66±0.27 دیوپتر بود که بعد از عمل، به ترتیب به 1.68±1.04 و 0.62±0.22 دیوپتر کاهش یافت. مقدار کاهش جبری آستیگماتیسم در گروه LRI، برابر 1.19±1.04 دیوپتر و در گروه شاهد، برابر 0.03±0.47 دیوپتر بود (P=0.003). متوسط تغییر برداری در گروه LRI برابر 2.37±1.36 دیوپتر بود. در گروه LRI، در 13 مورد (61.9 درصد)، کم اصلاحی و در 2 مورد (9.5 درصد)، بیش اصلاحی رخ داد. هیچ گونه عارضه مهم دیگری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: انجام LRI در همراهی با عمل جراحی فیکوامولسیفیکیشن، در کاهش آسیتگماتیسم پیشین قرنیه موثر است ولی برای کسب نتایج بهتر، تغییر نوموگرام مورد نیاز است.

هدف: ارزیابی میزان تاثیر عمل جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکاسیون و قراردادن لنز داخل چشمی اتاق خلفی (PCIOL) بر روی فشار چشم (IOP)، میزان مصرف داروهای ضد گلوکوم و حدت بینایی در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه بسته مزمن (CACG) و آب مروارید هم زمان.روش پژوهش: بیماران واجد شرایط به طور متوالی وارد این مطالعه شدند. همه بیماران تحت عمل جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن و کارگذاری PCIOL به روش یکسان قرار گرفتند. بیماران حداقل به مدت 6 ماه پی گیری شدند. IOP، تعداد داروهای مصرفی ضد گلوکوم و حدت بینایی قبل و پس از عمل اندازه گیری شدند.یافته ها: مطالعه بر روی 23 بیمار شامل 14 مرد و 9 زن با میانگین سنی  سال (80-55 سال) انجام شد. میانگین تعداد داروهای مصرفی قبل از عمل 1.87±0.81 بود که 6 ماه پس از عمل به  کاهش یافت (P=0.001). قبل از عمل همه بیماران از داروهای ضدگلوکوم استفاد می کردند ولی در آخرین پی گیری، 11 بیمار (47.8 درصد) نیازی به داروی ضدگلوکوم نداشتند. متوسط IOP قبل و 6 ماه پس از عمل 16.78±3.64 و 14.08±2.29 میلی متر جیوه بود (P=0.008). IOP همه بیماران در آخرین پی گیری، با یا بدون مصرف دارو، کم تر از 22 mmHg بود. میانگین حدت بینایی بیماران قبل از عمل 1.01±0.32 لوگمار بود که پس از عمل به 0.37±0.43 لوگمار افزایش یافت (P=0.001).نتیجه گیری: انجام عمل جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن و کارگذاری PCIOL به تنهایی در مبتلایان به CACG و آب مروارید هم زمان، می تواند موجب کنترل بهتر IOP و کاهش میزان داروهای ضدگلوکومی مصرفی شود.

هدف: تعیین تغییرات عمق اتاق قدامی طی 6 ماه پس از جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن و کارگذاری لنز داخل چشمی (IOL) تاشونده.روش پژوهش: طی یک مطالعه مقطعی - توصیفی، 85 چشم از 85 بیمار، یک و 6 ماه پس از جراحی فوق، از نظر عمق اتاق قدامی و اندازه کپسولورکسیس مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: بیماران شامل 44 مرد و 41 زن با میانگین سنی 58.9±13 سال (94-21 سال) بودند. میانگین عمق اتاق قدامی در یک ماه بعد از عمل 4.48±0.54 میلی متر و در 6 ماه بعد از عمل 4.39±0.64 میلی متر بود (P=0.26). عمق اتاق قدامی در گروه کپسولورکسیس بزرگ تر، هم در یک ماه و هم در 6 ماه بعد از عمل، کم تر بود ولی تفاوت مشاهده شده معنی دار نبود.نتیجه گیری: کاهش عمق قدامی طی 6 ماه بعد از عمل فیکوامولسیفیکیشن و کارگذاری IOL تاشونده، از نظر آماری معنی دار نیست. هم چنین، گرچه کپسولورکسیس بزرگ تر باعث کاهش بیش تر عمق اتاق قدامی می شود ولی این تفاوت نیز قابل توجه نمی باشد.

هدف: تعیین پیامدهای بینایی و عوارض جراحی آب مروارید با و بدون برداشتن کپسول خلفی و ویترکتومی قدامی در کودکان 15-10 ساله.روش پژوهش: هفده چشم از 12 کودک 15-10 ساله مبتلا به آب مروارید مادرزادی یا تکاملی، به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. برای گروه اول (8 چشم) لنزکتومی، کپسولوتومی خلفی، ویترکتومی قدامی و کارگذاری لنز داخل چشمی اتاق خلفی (PCIOL) و برای گروه دوم (9 چشم) لنزکتومی و کارگذاری PCIOL بدون برداشتن کپسول خلفی و ویترکتومی انجام شد. بیماران حداقل 6 ماه پی گیری شدند. IOL در همه موارد از جنس آکریلیک هیدروفوب بود.یافته ها: متوسط سن بیماران در زمان جراحی 12.3±1.5 سال (10 تا 15 سال) بود. بیماران به مدت 18.7±11.2 ماه (6 تا 36 ماه) پی گیری شدند. میانگین بهترین دید اصلاح شده (BCVA) قبل از جراحی در گروه ویترکتومی 1.0±0.4 لوگمار و در گروه غیرویترکتومی 0.8±0.5 لوگمار بود (P=0.5). میانگین BCVA بعد از جراحی در گروه ویترکتومی 0.1±0.1 لوگمار و در گروه غیرویترکتومی 0.2±0.4 لوگمار بود (P=0.3). کدورت  کپسول خلفی در 3 چشم در گروه غیرویترکتومی مشاهده شد ولی با توجه به خفیف بودن کدورت محل بینایی، به کپسولوتومی با لیزر نیاز نشد.نتیجه گیری: اگر چه لنزکتومی همراه با کپسولوتومی خلفی و ویترکتومی قدامی در کودکان 15-10 ساله روشی امن می باشد ولی انجام آن به نظر ضروری نمی رسد.

هدف: ارزیابی تاثیر نوروتومی عصب بینایی از طریق ویترکتومی (TON) در درمان نوروپاتی ایسکمیک قدامی غیر آرتریتی عصب بینایی (NAION).روش پژوهش: شانزده چشم از 16 بیمار مبتلا به NAION اخیر (کم تر از 6 هفته از شروع علایم) در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار بررسی شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مساوی TON و شاهد (تحت نظرگرفتن) تقسیم شدند. حدت بینایی و میدان بینایی بیماران قبل و بعد از عمل مقایسه شد و عوارض TON نیز ارزیابی شدند.یافته ها: بعد از 6 ماه پی گیری، 6 چشم از گروه TON و دو چشم از گروه شاهد به بهبود بینایی (حداقل 2 خط اسنلن بهبود در حدت بینایی) دست یافتند (P=0.04) و میانگین بهبود بینایی در گروه TON نسبت به گروه شاهد، هم در ماه سوم (P=0.03) و هم در ماه ششم (P=0.03) بهتر بود. زمان رسیدن به بهترین دید اصلاح شده، بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. بهبود میدان بینایی در پایان مطالعه در گروه TON به طور معنی داری بهتر از گروه شاهد بود (P=0.01).نتیجه گیری: TON در درمان NAION اخیر از نظر بهبود حدت بینایی و میدان بینایی، موثر است برای تایید این نتیجه گیری نیاز است که یک مطالعه چند مرکزی با تعداد نمونه بیش تر انجام گردد.

هدف: مقایسه دو روش باکل صلبیه و ویترکتومی عمیق از نظر زمان اتصال مجدد فووآ بعد از عمل جراحی موفقیت آمیز در موارد جداشدگی شبکیه همراه با جداشدگی ماکولا.روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی غیرتصادفی، 25 بیمار با جداشدگی رگماتوژن خودبه خودی شبکیه همراه با جداشدگی فووآ شامل 11 بیمار در گروه ویترکتومی عمیق و 14 بیمار در گروه باکل صلبیه، مورد بررسی قرار گرفتند. انتخاب بیماران برای نوع عمل جراحی، صرفا بر اساس اندیکاسیون های رایج و مورد قبول و به صورت غیرتصادفی بود. بیماران، قبل و در ماه های 1، 6 و 12 بعد از عمل تحت معاینات کامل چشمی و (optical coherence tomography) OCT قرار گرفتند.یافته ها: OCT در گروه ویترکتومی عمیق، در همه موارد، چسبیدگی کامل فووآ را در ماه های 1، 6 و 12 بعد از عمل نشان داد ولی در گروه باکل صلبیه، مایع زیر فووآ به صورت تحت بالینی، در یک ماه بعد از عمل در 8 بیمار (57.2 درصد)، در 6 ماه بعد از عمل در 7 بیمار (50 درصد) و در 12 ماه بعد از عمل در 3 بیمار (21.4 درصد) وجود داشت.نتیجه گیری: در موارد جداشدگی شبکیه مشتمل بر ماکولا، ویترکتومی عمیق، بر اساس نتایج OCT، منجر به چسبندگی کامل و بدون تاخیر فووآ می گردد و به وضوح بهتر از باکل صلبیه است. البته در گروه باکل نیز با گذشت زمان، افزایش تدریجی موارد اتصال مجدد فووآ تا ماه دوازدهم بعد از عمل مشاهده می گردد.

هدف: تعیین شیوع انواع نقص های میدان بینایی ناشی از گلوکوم زاویه باز در هنگام تشخیص بیماری.روش پژوهش: این مطالعه مقطعی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک گلوکوم بیمارستان فارابی اصفهان انجام شد. بیمارانی که گلوکوم زاویه باز در آن ها بر اساس فشار داخل چشمی (IOP)، میدان بینایی و معاینه ته چشم و گونیوسکوپی مورد تایید قرار گرفت؛ وارد مطالعه شدند. در بیمارانی که دارای حداقل 3 میدان دید قابل اعتماد بودند؛ آخرین میدان بینایی جهت تفسیر انتخاب شد. معیار قابل اعتماد بودن میدان بینایی، خطای مثبت و منفی کم تر از 33 درصد و کاهش فیکسیشن (fixation loss) کم تر از 20 درصد بود. بیمارانی که دارای سایر اختلالات چشمی هم زمان با گلوکوم بودند؛ از مطالعه حذف شدند. شدت آسیب گلوکوماتوز، بر اساس انحراف میانگین (MD) تعریف شد و بیماران بر اساس MD به 3 گروه خفیف (تا -6.0 دسی بل)، متوسط (بین 6- تا 12- دسی بل) و پیش رفته (بزرگ تر از 12- دسی بل) تقسیم شدند.یافته ها: مطالعه بر روی 308 چشم از 189 بیمار انجام شد. متوسط سن بیماران 53.2±12.0 سال (دامنه 79-13 سال) بود. میانگین MD برابر -12.3±9.0 دسی بل (-0.4 تا -34.4 دسی بل) بود. این میانگین در زنان -10.8±9.0 و در مردان -13.4±9.2 بود (P=0.02). بر اساس MD، 104 چشم (33.8 درصد) در مرحله خفیف، 74 چشم (24.0 درصد) در مرحله متوسط و 130 چشم (42.2 درصد) در مرحله پیش رفته تشخیص داده شدند. از نظر نقص میدان بینایی، 23 چشم (7.5 درصد) دپرشن کلی، 102 چشم (33.1 درصد) نقص میدان فوقانی، 75 چشم (24.3 درصد) نقص میدان تحتانی و 91 چشم (29.5 درصد) اختلال مرکب میدان بینایی داشتند. هفت چشم (2.3 درصد) اسکوتوم پاراسنترال و 3 چشم (1.0 درصد) جزیره مرکزی (central island) داشتند. در 7 چشم (2.3 درصد) نقص میدان بینایی مشاهده نگردید. از میان اختلالات موضعی، اسکوتوم کمانی (35.6 درصد) شایع ترین نوع اختلال میدان بینایی بود.نتیجه گیری: تعداد قابل توجهی از بیماران گلوکومی در مرحله پیش رفته تشخیص داده می شوند که لزوم تدوین غربالگری مناسب را بازگو می کند. شایع ترین اختلال موضعی میدان بینایی در بیماران ما، اسکوتوم کمانی بود.

هدف: تعیین فراوانی علایم چشمی در مبتلایان به سندرم مارفان.روش پژوهش: این مطالعه مقطعی بر روی 43 بیمار که به علت علایم چشمی سندرم مارفان، طی 27 ماه به درمانگاه های تخصصی چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد مراجعه کرده و یا ارجاع داده شده بودند؛ انجام گردید. علایم چشمی سندرم مارفان از جمله دررفتگی عدسی، اختلالات انکساری، قرنیه مسطح، اختلالات شبکیه، گلوکوم و غیره مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: بیماران در 24 مورد (55.8 درصد) مونث و در 19 مورد (44.2 درصد) مذکر بودند. میانگین سنی بیماران 26.23±7.5 سال (44-6 سال) بود. سابقه خانوادگی سندرم مارفان در 39 بیمار (90.7 درصد) مثبت بود. عوارض چشمی سندرم مارفان در این بیماران شامل نیمه دررفتگی عدسی (76.7 درصد)، نزدیک بینی بالا (41.9 درصد)، استرابیسم (27.9 درصد)، گلوکوم (14.0 درصد)، قرنیه مسطح (11.6 درصد) و جداشدگی شبکیه (7.0 درصد) بودند. بیماران در 14 درصد موارد سابقه جراحی به علت عوارض چشمی مارفان شامل جداشدگی شبکیه، استرابیسم و لنزکتومی داشتند.نتیجه گیری: تظاهرات عمده چشمی سندرم مارفان در این مطالعه، شامل اکتوپی عدسی، نزدیک بینی بالا، استرابیسم، گلوکوم و جداشدگی شبکیه بوده اند.

هدف: ارزیابی تغییرات هیستوپاتولوژیک ایجاد شده به وسیله میتومایسین (MMC)C- با غلظت 0.02 درصد در قرنیه خرگوش.روش پژوهش: مطالعه بر روی 48 قرنیه از 24 خرگوش (Albino, Dutch type) انجام شد. هر دو چشم خرگوش ها تحت کراتکتومی لایه ای به وسیله چاقوی هلالی (crescent) قرار گرفتند و سپس به طور تصادفی، در یک گروه (24 چشم) یک قطره MMC با غلظت 0.02 درصد (گروه MMC) و در یک گروه (24 چشم) محلول نمکی متعادل (گروه شاهد)، به مدت یک دقیقه روی استروما قرار داده شد. بعد از یک دقیقه، شستشو با محلول نممکی طبیعی انجام گردید و فلپ قرنیه به محل اولیه برگردانده شد. شصت روز بعد، نمونه های قرنیه در فرمالین 10 درصد تثبیت شده اند و اسلایدهای رنگ آمیزی شده با هماتوکسیلین - ائوزین و پریدیک اسید شیف و در صورت لزوم قرمز کنگو، تحت بررسی با میکروسکوپ نوری قرار گرفتند.یافته ها: یکی از قرنیه ها در گروه MMC، کاهش تعداد کراتوسیت ها را نشان داد. اسکار در محل فلپ، تولید کلویید، نورگ زایی در محل برش، ادم در محل فلپ و استروما و هایپرپلازی اپی تلیوم در محل برش و یا فلپ، با میزان مساوی در دو گروه رخ نداد. اسکار استروما در گروه MMC رخ نداد ولی در 2 مورد از چشم های شاهد رخ داد. در گروه شاهد، 3 مورد نازک شدگی اپیتلیوم و 2 مورد رنگ پذیری ائوزینوفیلیک در محل فلپ دید شد. اندوتلیوم در همه موارد نرمال بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که استفاده از میتومایسین- C در محل عمل در جراحی های کراتورفرکتیو، اثر سویی در ترمیم اپی تلیوم و محل فلپ و یا سلامت اندوتلیوم ندارد. مطالعات انسانی بیش تر توصیه می شود.

هدف: مشخص نمودن تظاهرات آسیب شناسی، میکروسکوپ الکترونی و اسکن کانفوکال در کراتوپاتی ناشی از آب معدنی اهرم در قرنیه های افراد دهنده.روش پژوهش: هفت گلوب از 5 فرد دهنده مورد مطالعه قرار گرفتند که 5 مورد آن ها با زمان های متفاوت (30 ثانیه و 3، 15، 30 و 60 دقیقه) از سمت قرنیه در تماس با آب معدنی اهرم قرار گرفتند و 2 قرنیه دیگر به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند. پس از انجام اسکن کانفوکال در هر قرنیه، قرنیه به همراه کناره کوچکی از صلبیه جداشد و از نظر آسیب شناسی مورد ارزیابی قرار گرفت قرنیه ای که 60 دقیقه در تماس با آب معدنی اهرم بود تحت اسکن با (SEM) و ترنسمیشن الکترون میکروسکوپی (TEM) قرار گرفت. یافته ها: تظاهرات اسکن کانفوکال بسته به زمان تماس قرنیه ها با آب معدنی اهرم، از رسوبات داخل اپی تلیومی با کنتراست بالا تا ایجاد تاول های زیراپی تلیومی متفاوت بود. در ارزیابی SEM از قرنیه ای که به مدت 60 دقیقه در تماس با آب معدنی اهرم بود؛ علاوه بر وجود رسوبات منتشر روشن و نامنظم غنی از سولفور روی سطح اپی تلیوم، تخریب موضعی یاخته های اپی تلیوم به همراه ایجاد سوراخ های کوچک داخل اپی تلیومی مشاهده گردید. در ارزیابی TEM نیز رسوبات حجیم الکترون لوسنت (electron lucent) در زیر یاخته های اپی تلیوم بازال و نیز بین لایه بومن و غشای پایه یافت شدند. در اسکن کانفوکال قرنیه های شاهد، کدورت غیراختصاصی در سطح استروما به همراه چین های غشای دسمه دیده شد و اپی تلیوم فاقد رسوبات با کنتراست بالا بود. قرنیه های شاهد در ارزیابی آسیب شناسی نیز فاقد رسوبات داخل اپی تلیومی بودند.نتیجه گیری: آب معدنی اهرم، حتا با تماس کوتاه مدت، موجب کراتوپاتی سولفات در قرنیه چشم غیرزنده می شود که به طور شاخص، بخش قدامی قرنیه را درگیر می کند و تظاهرات متفاوتی از نظر آسیب شناسی، اسکن کانفوکال و میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد.

با توجه به افزایش فزاینده شیوع دیابت قندی، این افراد نسبت بیش تری از مراجعان به چشم پزشکان را تشکیل خواهند داد و آب مروارید یکی از مهم ترین علل کاهش بینایی در این افراد است. برخورد صحیح با آب مروارید در این بیماران، نیاز به توجه ویژه و در نظر گرفتن وضعیت سایر قسمت های چشم و شرایط سیستمیک دارد. در گذشته نه چندان دور، عوارض عمل جراحی آب مروارید در این بیماران زیاد بود و توصیه می شد که عمل جراحی با تاخیر انجام شود. با آمدن تجهیزات و روش های جدیدتر و انجام جراحی با حداقل صدمه بافتی، نتایج جراحی بهبود چشم گیری یافته اند. مطالعات متعددی در رابطه با آب مروارید در بیماران دیابتی انجام شده اند. این مطالعه مروری، بر اساس جستجو در مدلاین با استفاده از واژه های کلیدی diabetic maculopathy, diabetic macular edema, diabetes mellitus, cataract و diabetic retinopathy انجام پذیرفته است.

استحاله سنی ماکولا (AMD)، علت مهم کوری در سنین بالاست. این بیماری یک پدیده چند عاملی است که عوامل محیطی و ژنتیک، هر دو در ایجاد آن نقش دارند اما نحوه توارث در این بیماری مانند بسیاری از بیماری های ژنتیک دیگر، از قوانین مندلی پیروی نمی کند. در واقع، این بیماری معلول وجود چند عامل ژنتیک با هم می باشد و به این نوع بیماری ها، بیماری های پیچیده (کمپلکس) گفته می شود. در سال های اخیر، در مورد نقش ژنتیک در ایجاد این بیماری پیچیده، تحقیقات وسیعی انجام شده اند. در این مقاله، مروری داریم بر روش های بررسی ژنتیک و نقاط قوت و ضعف آن ها در بیماری پیچیده AMD و سپس ژن های احتمالی موثر در ایجاد این بیماری را معرفی و نقش احتمالی هر یک را بررسی می کنیم. در پایان، به دو ژن یعنی فاکتور کمپلمان H و ژنی در ناحیه LOC387715 می پردازیم که تغییرات آن ها سهم مهمی در ایجاد بیماری دارد.

هدف: گزارش یک مورد کونژنکتیوت ساختگی.معرفی بیمار: دختر 16 ساله ای با شکایت از درد و قرمزی پلک های چشم چپ به درمانگاه چشم پزشکی مراجعه نمود. پس از رد تشخیص های افتراقی و با توجه به مشکلات عاطفی بیمار، تشخیص کونژنکتیویت ساختگی مطرح گردید.نتیجه گیری: در موارد کونژنکتیویت پایدار و در حضور زمینه عاطفی که فرد از بیمارانگاری خود سود اولیه می برد؛ پس از رد پاتولوژی های چشمی، باید بیمار از نظر تشخیص کونژنکتیویت ساختگی مورد بررسی قرار گیرد.

هدف: معرفی یک بیمار مبتلا به اپیدرمولیز تاولی دیستروفیک نوع غالب که به دنبال ضربه خفیف (مالش چشم ها) دچار سیمبلفارون شده بود.معرفی بیمار: دختر بچه 10 ساله ای که از دوران کودکی دچار ضایعات تاولی و زخم های ناحیه تنه و کف دست ها و نیز ناخن های دیستروفیک شده بود؛ به دلیل تشکیل سمیبلفارن در چشم راست که نیمه داخلی پلک فوقانی را به قسمت سوپرونازال قرنیه متصل کرده بود به کلینیک مراجعه کرد. در قسمت مرکزی قرنیه هر دو چشم، یک کدورت زیراپی تلیومی خفیف مشاهده می شد. بیمار سابقه یک ضربه خفیف به چشم راست (در حد مالش چشم ها) را حدود 3 سال قبل ذکر می کرد که بعد از آن دچار قرمزی چشم و ضایعه تاول مانند ملتحمه شده بود. بیمار با دو بار تحت عمل جراحی جهت برداشتن سیمبلفارون قرار گرفته بود که مدت کوتاهی بعد از انجام عمل جراحی، سیمبلفارون با شدت بیش تری عود کرده بود.نتیجه گیری: اپیدرمولیز تاولی دیستروفیک ممکن است با عوارض چشمی همراه باشد. پیش گیری از ضربه های خفیف مانند مالش چشم ها در این بیماران می تواند در جلوگیری از ایجاد عوارض چشمی از جمله سیمبلفارون مفید باشد.

هدف: توصیف جنبه های آسیب شناسی درگیری قرنیه در یک بیمار مبتلا به گزرودرما پیگمنتوزوم (Xeroderma Pegmentosum).معرفی بیمار: آقای 19 ساله ای با تشخیص بالینی گزرودرما پیگمنتوزوم به کلینیک چشم پزشکی مراجعه نمود. بیمار از کاهش شدید بینایی و لک دو طرفه قرنیه، به ویژه، در چشم راست شکایت داشت. به علت کدورت شدید قرنیه به همراه نورگ زایی و رسوبات لیپیدی، پیوند نفوذی قرنیه در چشم راست وی انجام شد و قرنیه گیرنده، تحت ارزیابی آسیب شناسی قرار گرفت که کراتیت لیپوگرانولوماتوز بینابینی مزمن تشخص داده شد.نتیجه گیری: حسب اطلاع ما، این مقاله نخستین گزارش از درگیری قرنیه در یک بیمار مبتلا گزرودرما پیگمنتوزوم در ایران است که به توصیف تظاهرات آسیب شناسی درگیری قرنیه این بیماری نادر می پردازد.

هدف: گزارش یک مورد رتینوسایتوما که با رتینوبلاستومای دوطرفه همراه بوده است.معرفی بیمار: دختر بچه سه ساله ای به علت اگزوتروپی چشم چپ توسط چشم پزشک معاینه شد که در معاینه زیربی هوشی، یک عدد رتینوسایتومای واضح در چشم چپ به همراه پنج عدد تومور رتینوبلاستومای مجزا در آن چشم و سه عدد تومور مجزای رتینوبلاستوما در چشم راست مشاهده گردید.نتیجه گیری: رتینوسایتوما، با آن که اغلب تومور خوش خیمی است ولی ممکن است که با رتینوبلاستوما همراه گردد. لذا در پی گیری این بیماران، باید دقت لازم به عمل آید.

هدف: گزارش یک مورد همراهی مردمک تونیک با سیدروز چشمی.معرفی بیمار: پسر 10 ساله ای با مردمک بزرگ چشم راست از 2 هفته قبل مراجعه نمود. دید دو چشم 10.10 بدون مارکوس گان بود. قطر مردمک در چشم راست 5 میلی متر و در چشم چپ 3 میلی متر بود. آنیزوکوریا در روشنایی بیش تر و در تاریکی کم تر بود. مردمک چشم راست به پیلوکارپین 0.1 درصد واکنش نشان می داد. در فوندوسکوپی، در قسمت تحتانی شبکیه یک جسم بیگانه دیده شد که در گرافی ساده نیز قابل مشاهده بود. بیمار دو ماه بعد با کاهش دید چشم راست در حد 6.10 مراجعه نمود. هم چنان مشخصات مردمک تونیک در چشم راست دیده می شد و تغییرات پیگمانتری در شبکیه قابل مشاهده بود. بعد از انجام ویترکتومی عمیق، یک جسم بیگانه به ابعاد 1.5×1.5 میلی متر خارج شد. در پی گیری های بعدی، آنیزوکوریا به تدریج برطرف شد و پس از گذشت 6 ماه از خارج کردن جسم بیگانه، اندازه مردمک ها برابر گردید و دیگر علامتی از مردمک تونیک وجود نداشت. در معاینه با اسلیت لمپ، آب مروارید زیر کپسولی خلفی مختصری دیده می شد و بهترین دید اصلاح شده چشم راست 7.10 بود. بیمار برای پی گیری مراجعه ننمود.نتیجه گیری: سیدروز چشمی می تواند موجب مردمک تونیک شود و باید در تشخیص افتراقی مردمک تونیک قرار گیرد.

هدف: گزارش دو فرد مبتلا به نزدیک بینی محوری بالا همراه با ازوترپی با سندرم چشم ثقیل (Heavy eye syndrome) و نتایج درمان جراحی آن ها.معرفی بیمار: دو دختر 15 و 17 ساله به علت کاهش دید و انحراف ظاهری چشم به درمانگاه چشم پزشکی پوستچی مراجعه نمودند. در معاینه، ازوتروپی بیش از 50 پریزم دیوپتر و هایپوتروپی بیش از 10 پریزم دیوپتر در نگاه روبه رو محدودیت ابداکشن (3- تا 4-) و الویشن elevation)، 1- تا 2-) در هر دو چشم وجود داشت. CT- اسکن حدقه، فشردگی ماهیچه راست خارجی را بین گلوب بزرگ شده و دیوار حدقه نشان داد. حین جراحی، مسیر غیرطبیعی ماهیچه راست خارجی (downward displacement) دیده شد. نتایج جراحی در هر دو بیمار رضایت بخش و قابل قبول بود.نتیجه گیری: در بیماران دارای نزدیک بینی محوری بالا همراه با استرابیسم، قبل از عمل جراحی، تصویربرداری، به ویژه CT- اسکن یا MRI از حدقه توصیه می شود تا اختلالات جابه جایی ماهیچه ها یا فشردگی آن ها در مقابل دیواره حدقه مشخص گردد و بتوان عمل جراحی را بر اساس عامل پاتوفیزیولوژیک ایجاد کننده اختلال، طراحی نمود.