بینا
سال:1390 | دوره:16 | شماره:3 (پی در پی 64) |تعداد مقالات:16

خانم 60 ساله ای با یک توده اوربیت در ناحیه پلک فوقانی چشم راست و سابقه انحراف چشم از 3 سال قبل به بیمارستان امام حسین (ع) مراجعه نمو د. در طی این مدت توده به تدریج بزرگ تر شده بود. بیمار در معاینه عمومی مشکل دیگری نداشت و سابقه فشار خون، دیابت، ضربه و یا جراحی را ذکر نمی کرد. هر دو چشم از دوران کودکی کم بینا بودند. حدت بینایی بدون اصلاح در چشم راست و چپ به ترتیب در حد شمارش انگشتان در فاصله 1 و 2 متر و دید اصلاح شده در هر دو چشم معادل شمارش انگشتان در فاصله 4 متر ارزیابی شد. در معاینه ظاهری جابه جایی چشم راست به سمت خارج و پایین همراه با محدودیت حرکتی مشهود بود.

هدف: مطالعه حاضر به منظور بررسی شیوع کم بینایی و نابینایی و نیز علل قابل اجتناب آن با استفاده از روش پیشنهادی سازمان جهانی بهداشت در سال 1388 در شهرستان ورامین انجام شد.روش پژوهش: این مطالعه مقطعی بر مبنای جمعیت (population based) بر روی 3000 فرد بالای 50 سال از 60 خوشه 50 نفره انجام شد. روش نمونه گیری، خوشه تصادفی سیستماتیک و بر اساس تراکم جمعیت در نقاط مختلف بود. ابتدا در محل زندگی افراد دید هر چشم (VA) به طور جداگانه با استفاده از کارت اسنلن در فاصله 3 و 6 متری با و بدون اصلاح و در نور معمولی و کافی اتاق توسط اپتومتریست اندازه گیری شد. در صورتی که دید هر کدام از چشم ها از 6.18 کم تر بود، بیمار به چشم پزشک ارجاع و علت کم بینایی مشخص گردید. نقایص بینایی بر اساس تعاریف سازمان جهانی بهداشت شامل کم بینایی (6.60£VA<6.18)، کم بینایی شدید ( (3.60£VA<6.60و نابینایی (VA<3.60) و بر مبنای دید اصلاح شده در چشم بهتر تقسیم بندی شد. محاسبه حجم نمونه، انتخاب خوشه ها، ورود اطلاعات و تحلیل نتایج توسط نرم افزار اختصاصی RAAB انجام گردید. شیوع استاندارد شده نابینایی و کم بینایی بر حسب سن و جنس ساکنین منطقه همراه با حدود اطمینان 95 (CI) درصد گزارش شد.یافته ها: از 3000 فرد واجد شرایط ورود به مطالعه، 2819 نفر (94 درصد پاسخگویی) شامل 1289 مرد (.45.1 درصد) و 1530 زن (54.9 درصد) در مطالعه شرکت نمودند. شیوع نابینایی، کم بینایی شدید و کم بینایی به ترتیب (0.91-1.75)1.33 ، (0.81-1.97)1.39 و (5.96-7.86) 6.91 درصد محاسبه گردید. شایع ترین علل نابینایی و کم بینایی شدید آب مروارید و شایع ترین علت کم بینایی عیوب انکساری بودند. در حدود 10 درصد جمعیت تحت مطالعه به صورت دو طرفه از نقایص بینایی رنج می بردند و 16 درصد چشم ها دید کمتر از 6.18 داشتند. به طور کلی بیش از 75 درصد علل نابینایی و کم بینایی، قابل پیش گیری و یا درمان بودند.نتیجه گیری: با آن که شیوع نابینایی و کم بینایی در ایران از کشورهای در حال توسعه کم تر است اما نسبت به کشورهای پیشرفته هم چنان فاصله قابل توجهی وجود دارد. بیش از سه چهارم موارد نابینایی قابل اجتناب می باشد که این امر به اهمیت ادغام برنامه سلامت بینایی در شبکه بهداشتی درمانی کشور تاکید می نماید.

هدف: تعیین علل نابینایی و کم بینایی شدید در مدرسه نابینایان شهر اهواز در سال 1383.روش پژوهش: این مطالعه توصیفی در سال 1383، در مدرسه نابینایان شهر اهواز انجام شد. پس از جلب موافقت مسوولین آموزش و پرورش شهرستان اهواز و مدیریت مدرسه و اخذ رضایت از والدین، کلیه دانش آموزان مشغول به تحصیل در درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان امام خمینی اهواز توسط دو نفر چشم پزشک معاینه گردیدند. با توجه به تعاریف سازمان جهانی بهداشت (WHO)، مقادیر حدت بینایی کمتر از 3.60 و 6.60 در چشم بهتر به ترتیب به عنوان نابینایی و کم بینایی در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سن کودکان مورد بررسی 2.27±10.66 (7 الی 16) سال بود. علل نابینایی یا کم بینایی شدید در 50 کودک (100 چشم) شامل 7 مورد (14 درصد) آتروفی عصب بینایی، 7 مورد (14 درصد) ریتینت رنگدانه دار، 6 مورد (12 درصد) کلوبوم کوریورتینال، 4 مورد (8 درصد) نزدیک بینی شدید، 4 مورد (8 درصد) استحاله ماکولا، 1 مورد (2 درصد) دکولمان قدیمی شبکیه، 5 مورد (10 درصد) آب مروارید، 6 مورد (12 درصد) کوچکی قرنیه (میکروکورنیا)، 4 مورد (8 درصد) کدورت قرنیه، 1 مورد (2 درصد) زجاجیه اولیه هیپرپلاستیک پایدار (PHPV) و 5 مورد (10 درصد) تایزیس (phthisis) بود.نتیجه گیری: شایع ترین علل کم بینایی شدید و نابینایی در مدرسه نابینایان شهر اهواز، اختلالات ارثی و نادر شبکیه، عصب بینایی و قرنیه می باشد که با الگوی علل نابینایی در کشورهای توسعه یافته مطابقت دارد.

هدف: بررسی فلور میکروبی لبه پلک جانبازان شیمیایی گاز خردل مبتلا به بلفاریت مزمن و مقایسه آن با سایر بیماران.روش پژوهش: در این مطالعه مورد شاهدی، 289 بیمار با تظاهرات چشمی مواجهه با گاز خردل معاینه شدند و افرادی که مبتلا به بلفاریت مزمن بودند مورد بررسی میکروبیولوژی قرار گرفتند. تعداد 100 بیمار مبتلا به بلفاریت مزمن بدون سابقه مواجهه با گاز خردل نیز به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند.یافته ها: تعداد 150 نفر (52 درصد) از مصدومین گاز خردل مبتلا به بلفاریت مزمن وارد مطالعه شدند. در بررسی میکروبیولوژی، فراوانی استاف اپیدرمیدیس (78 درصد) و استاف اورئوس (57 درصد) در گروه مورد به طور مشخص بیشتر از گروه کنترل بود (P<0.01). هم چنین نمونه کشت استاف اورئوس در گروه مورد از مقاومت بیشتری نسبت به آنتی بیوتیک های رایج برخوردار بود. در محیط کشت گروه مورد، انواع قارچ بیش از گروه کنترل کشت یافت (30 درصد در مقابل 4 درصد، P<0.01) و گونه های کلادوسپوریوم و کاندیدا شایع ترین انواع قارچ جدا شده بودند.نتیجه گیری: فلور میکروبی لبه پلک جانبازان شیمیایی گاز خردل مبتلا به بلفاریت مزمن، با سایر بیماران متفاوت است و گونه های مقاوم استافیلوکوک و قارچ در این گروه بیشتر یافت می شود. تعیین ارتباط بین نتایج کشت میکروبی و شدت تظاهرات چشمی نیازمند مطالعات بیشتر می باشد.

هدف: بررسی رسوبات قرنیه در چشم های مبتلا به انواع مختلف یووییت با استفاده از اسکن کانفوکال.روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی، تعداد 129 چشم از 93 بیمار به انواع مختلف یووییت از نظر خصوصیات ظاهری رسوبات قرنیه، با استفاده از اسکن کانفوکال مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سن بیماران 11.2±32.5 (محدوده 67-14) سال و 58 نفر (62.36 درصد) زن بودند. درگیری دوطرفه در 36 بیمار (38.7 درصد) مشاهده شد. رسوبات قرنیه منقوط و کروی به صورت غالب تقریبا در تمام انواع یووییت مشاهده شد. رسوبات شاخه ای (dendritiform) در انواع یووییت عفونی در مقایسه با موارد غیرعفونی شایع تر بود (P=0.053). برخلاف آن، رسوبات مدور صاف، به طور مشخص در یووییت های غیرعفونی مشاهده شد (P<0.999). رسوبات شاخه ای در یووییت های غیر گرانولوماتوز نسبت به انواع گرانولوماتوز (P=0.005) و رسوبات مدور و صاف در یووییت مزمن در مقایسه با انواع حاد شایع تر بودند (P<0.999). اشکال غالب رسوبات قرنیه در ایریدوسیکلیت هتروکرومی فوکس شامل انواع شاخه ای (80 درصد) و ارتشاحی (78 درصد) و در یووییت حد واسط (intermediate) شامل رسوبات شاخه ای ( 56.3درصد) و مدور صاف (56.3 درصد) بودند. رسوبات صلیبی در مبتلایان به ایریدوسیکلیت هتروکرومی فوکس بیشتر (60 درصد) مشاهده شدند. شکل رسوبات در مواد درگیری دوطرفه مشابه بود.نتیجه گیری: شکل ظاهری رسوبات قرنیه بر حسب نوع یووییت متفاوت است. رسوبات منقوط و کروی در همه انواع یووییت مشاهده می شوند. اسکن کانفوکال می تواند در شناسایی عامل زمینه ای انواع پیچیده یووییت نقش مهمی داشته باشد.

هدف: بررسی وضعیت انکساری و آنیزومتروپی بیماران مبتلا به انسداد مادرزادی مجرای اشکی (CNLDO) یک طرفه کاندید عمل جراحی.روش پژوهش: در این تحقیق توصیفی آینده نگر، بیماران مبتلا به انسداد مادرزادی مجرای اشکی یک طرفه و کاندید عمل جراحی طی مدت دو سال (88-1386) وارد مطالعه شدند. پس از القای بی هوشی عمومی، بیماران مورد معاینه قرار گرفتند و رفرکشن سیکلوپلژیک در هر دو چشم ثبت شد. سپس بر حسب سن بیمار و مرحله بیماری، جراحی مورد نیاز بر روی سیستم اشکی (سونداژ، لوله گذاری یا داکریوسیستورینوستومی) صورت گرفت. در صورتی که بیش از یک عمل جراحی مورد نیاز بود، تنها مقادیر حاصل از اولین بیهوشی مورد بررسی قرار گرفت. عیوب انکساری دو چشم مقایسه و حداقل اختلاف بین دو چشم معادل 0.5 دیوپتر از نظر بالینی ارزشمند محسوب گردید.یافته ها: تعداد 94 کودک با میانگین سنی 20.4±25.4 ماه (محدوده سنی 6 ماه تا 10 سال) وارد مطالعه شدند. در همه افراد چشم مبتلا با چشم سالم طرف مقابل به عنوان شاهد مقایسه شد. با افزایش سن، شیوع علایم ناشی از CNLDO از جمله اشک ریزش و ترشحات چرکی بیشتر بود؛ البته این ارتباط از نظر آماری معنی دار نگردید (r=0.005 و P=0.27). معادل کروی عیب انکساری در چشم های مبتلا در 78 چشم (83 درصد) دوربین، در 8 چشم (8.5 درصد) نزدیک بین و در 8 چشم (8.5 درصد) مشاهده شد. فراوانی آنیزومتروپی بیش از 0.5 دیوپتر 25 درصد، کم تر از 0.5 دیوپتر 43 درصد و فاقد آنیزومتروپی 32 درصد محاسبه گردید. به ازای هر ماه افزایش سن، میانگین تفاوت اسفر میان دو چشم 0.007 دیوپتر بیشتر بود (P=0.019). در رابطه با سیلندر تغییرات اختلاف دو چشم منفی و غیر معنی دار (P=0.291) و از نظر عیب انکساری معادل کروی این تفاوت مثبت و غیر معنی دار بود (P=0.137). با افزایش سن مراجعه، تعداد جراحی های مورد نیاز افزایش می یافت (r=0.297 و P=0.004).نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به انسداد یک طرفه مجرای اشکی مادرزادی با توجه به پیشرفت اختلاف عیب انکساری چشم مبتلا و غیر مبتلا با افزایش سن و همچنین افزایش تعداد اعمال جراحی اصلاحی در سنین بالاتر، درمان به موقع آنیزومتروپی به ویژه آنیزوهیپرمتروپی از اهمیت به سزایی برخوردار است. در سنین بالاتر درمان ناموفق تر و دشوارتر خواهد بود و احتمال ایجاد تنبلی چشم نیز بیشتر می باشد.

هدف: مقایسه حدت استریوپسیس در آنیزومتروپی تجربی در چشم غالب و غیرغالب.روش پژوهش: تعداد 60 داوطلب بالغ و سالم در سنین 18 تا 37 سال (میانگین سن 25.58) و فاقد بیماری چشمی در مرکز نیکوکاری تبریز طی مدت یک سال در این کارآزمایی بالینی شرکت کردند. با استفاده از عدسی +1 تا 3+ دیوپتر در مقابل چشم غالب و غیرغالب، آنیزومتروپی (میوپی یک طرفه) با تفاوت 1 دیوپتر ایجاد گردید. حدت استریوپسیس توسط آزمون های TNO، راندات (Randot) و تیتموس اندازه گیری شد و نتایج بر حسب لگاریتم نپرین (ln) بین دو چشم مقایسه گردید.یافته ها: از میان 60 فرد بالغ مورد بررسی شامل 25 مرد و 35 زن، چشم راست در 49 مورد (81.7 درصد) غالب بود. حدت استریوپسیس هم راستا با افزایش شدت آنیزومتروپی در تمامی شرکت کنندگان کاهش یافت. بر اساس نتایج TNO و با استفاده از عدسی های +1، 2+ و +3 دیوپتر، متوسط حدت استریوپسیس به ترتیب 4.3، 5.5 و 7.4 ln در چشم غالب و 4.1، 5.4 و 7.3 ln در چشم غیرغالب محاسبه گردید (P>0.05). نتایج مشابه با استفاده از آزمون رندات در آنیزومتروپی چشم غالب به ترتیب 3.5، 4.6 و 6.6 ln و در آنیزومتروپی چشم غیرغالب به ترتیب 3.4، 4.6 6.5 ln و به دست آمد (P>0.05). بر اساس آزمون تیتموس اعداد 3.8، 4.7 و 6.5 ln در آنیزومتروپی چشم غالب و 3.8، 4.7 و 6.4 ln در آنیزومتروپی چشم غیرغالب ثبت گردید (P>0.05).نتیجه گیری: آنیزومتروپی تجربی می تواند حدت استریوپسیس را کاهش دهد. با این وجود، غالب بودن چشم بر میزان کاهش حدت استرویوپسیس تاثیری ندارد.

هدف: مقایسه اثر یک نوبت تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب (IVB) به تنهایی یا همراه با تریامسینولون (IVT) و فوتوکوآگولاسیون لیزری ماکولا (MPC) به عنوان درمان اولیه ادم ماکولای دیابتی (DME).روش پژوهش: تعداد 150 چشم از 129 بیمار مبتلا به DME بارز بالینی بدون سابقه درمان قبلی، در این کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه IVB، بواسیوزماب به میزان 1.25 میلی گرم در داخل زجاجیه تزریق و در گروه IVB/IVT علاوه بر بواسیزوماب، 2mg تریامسینولون نیز تزریق گردید. در گروه MPC، از لیزر گرید موضعی یا اصلاح شده استفاده شد. در صورت لزوم هر 12 هفته یک بار معالجه مجدد صورت پذیرفت. پیامد اصلی مورد سنجش، تغییر در بهترین دید اصلاح شده در هفته 24 بود.یافته ها: تغییرات حدت بینایی در هفته 6 (P<0.001) و 24 (P=0.012) در همه گروه ها معنی دار بود. نتیجه درمانی قابل توجه در گروه IVB در تمام معاینات و در گروه IVB/IVT تنها در هفته 6 و 12 مشاهده شد. میانگین تغییرات حدت بینایی ± انحراف معیار در هفته 36 در سه گروه IVB، IVB/IVT و MPC به تربیت 0.25±-0.28، 0.33±-0.04 و +0.27±+0.01 بوگمار بود (P=0.053). کاهش قابل ملاحظه ضخامت مرکزی ماکولا (CMT) در تمام گروه ها تنها تا 6 هفته دیده شد و تغییرات CMT در بین گروه ها در پیگیری های مختلف معنی دار نبود. به طور کلی در طی 36 هفته، درمان مجدد در 27 چشم ضرورت یافت (14 چشم درگروه IVB، 10 چشم در گروه IVB/IVT و 3 چشم در گروه MPC). در گروه IVB با بیشترین میزان بهبود حدت بینایی، در 72 درصد موارد تنها یک تزریق انجام شد. بهبود حدت بینایی بیش از 2 خط اسنلن در هفته 36 در گروه های IVB، IVB/IVT و MPC به ترتیب 37، 25 و 14.8 درصد بود.نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به DME، تزریق بواسیزوماب نسبت به فوتوکوآگولاسیون ماکولا منجر به نتیجه بهتر در هفته 24 می گردد. پس از 6 هفته، تغییرات CMT و حدت بینایی متناسب نبوده و استفاده از تریامسینولون منجر به نتایج درمانی بهتر نخواهد گردید.

هدف: مقایسه پارامترهای سگمان قدامی و بیومتری در چشم مقابل بیماران دارای سابقه حمله قبلی گلوکوم زاویه بسته حاد (AAC)، موارد مشکوک به گلوکوم زاویه بسته اولیه (PACS) و افراد طبیعی و تعیین معیارهای پیش بینی خطر ایجاد AAC در PACS.روش پژوهش: در این مطالعه به روش گزارش موارد مشاهده مقایسه ای آینده نگر، 16 چشم مقابل بیماران دارای سابقه حمله قبلی AAC (گروه 1)، 40 چشم مبتلا به PACS (گروه 2) و 32 چشم طبیعی (گروه 3) مورد بررسی قرار گرفتند. در همه گروه ها تصویربرداری سگمان قدامی به وسیله دستگاه پنتاکم و اکوگرافی A- اسکن انجام و مقادیر زاویه اتاق قدامی (ACA)، حجم اتاق قدامی (ACV)، عمق اتاق قدامی (ACD)، ضخامت قسمت مرکزی قرنیه (CCT)، کراتومتری (KR)، ضخامت عدسی (LT) و طول قدامی خلفی چشم (AL) اندازه گیری شد. با استفاده از روش تحلیل منحنی راک (ROC)، مقادیری از پارامترهای مهم که با حداکثر حساسیت و ویژگی با خطر ایجاد AAC همراه بودند و حدود اطمینان 95 درصد این معیارها مشخص گردید.یافته ها: سن، CCT و LT در بین گروه های مورد مطالعه قابل مقایسه بود (در همه موارد P>0.05). میانگین ACA در گروه 1، 2 و 3 به ترتیب 24.8، 22.9، 35.4 درجه (P<0.001)، مقادیر ACV به ترتیب 72، 76، 172 میکرولیتر (P<0.001) و عمیق اتاق قدامی در مرکز و از سطح اندوتلیوم به ترتیب 1.80، 1.91 و 3.09 میلی متر (P<0.001) بود. مقادیر 100 میکرولیتر ACV£ با افزایش خطر AAC با حساسیت 91.7 درصد (70 تا 99) و ویژگی 100 درصد (89 تا 100) همراه بود. مقادیر حساسیت و ویژگی مربوط به ACA£25o به ترتیب، 75 درصد (51 تا 90) و 93.3 درصد (79 تا 98) و در 2.1 میلی متر ACD£ به ترتیب 86.7 درصد (62 تا 96) و 100 درصد (89 تا 100) محاسبه گردید. در صورتی که دو مورد از سه معیار فوق (100 میکرولیتر ACV£، ACA£25o و 2.1 میلی متر ACD£) مثبت بود، چشم در معرض خطر بروز AAC با حساسیت 93.3 درصد (70 تا 99) و ویژگی 100 درصد (89 تا 100) قرار داشت.نتیجه گیری: چشم هایی با حجم، زاویه و عمق اتاقی قدامی به ترتیب با مقادیر کمتر یا معادل 100 میکرولیتر، 25 درجه و 2.1 میلی متر، در معرض خطر بروز حمله حاد گلوکوم زاویه بسته قرار دارند. در این موارد ایریدوتومی محیطی با استفاده از لیزر (LPI) به منظور پیش گیری از عواقب بعدی توصیه می گردد.

هدف: تعیین اثر اعمال جراحی رسسیون (R) و میوکتومی (M) در اصلاح پرکاری عضله مایل تحتانی (IOOA: inferior oblique overaction).روش پژوهش: این تحقیق بر روی 50 بیمار (82 چشم) کاندید جراحی اصلاح IOOA انجام شد. قبل از جراحی معاینات کامل چشم پزشکی صورت پذیرفت و بیماران به صورت تصادفی به دو گروه M و R تقسیم شدند. در گروه M، 5 میلی متر از عضله IO در ناحیه تمپورال تحتانی قطع و در گروه R در همین ناحیه، عضله IO بعد از قطع از محل اتصال خود به 2 میلی متر کناری و 3.5 الی 4 میلی متر پشت محل اتصال عضله راست تحتانی (IR) در طرف تمپورال دوخته شد. پس از حداقل 3 ماه پی گیری، معاینات چشم تکرار گردید. پرکاری عضله IO کمتر از معادل +1 به عنوان موفقیت جراحی در نظر گرفته شد.یافته ها: در این مطالعه 25 مرد (50 درصد) و 25 زن (50 درصد) با میانگین سن 5.9±12.3 (دامنه 32-3) سال مورد بررسی قرار گرفتند. در 18 نفر یک چشم و در 32 نفر هر دو چشم وارد مطالعه شدند. در هر دو روش M و R، به طور متوسط +2.6و 1.92+ از پرکاری IO کاسته شد (در هر دو روش P<0.001). اختلاف میانگین اصلاح دو روش با استفاده از آزمون آماری من ویتنی معنی دار نبود (P=0.097)، اما در آزمون رگرسیون لوجستیک این اختلاف معنی دار گردید (p=0.016). IOOA اولیه بدون کم کاری عضله مایل فوقانی در 28 چشم (66.6 درصد) از گروه M و 32 چشم (80 درصد) از گروه R دیده شد. IOOA ثانویه همراه با کم کاری عضله مایل فوقانی در 14 چشم (33.4 درصد) از گروه M و 8 چشم (20 درصد) از گروه R وجود داشت. در مقادیر بالاتر پرکاری، اثر تضعیف عضله در هر دو روش بارزتر بود (P<0.001). پس از جراحی، وضعیت عضله IO در 12 چشم (28.6 درصد) گروه M و 22 چشم (65 درصد) گروه R پرکار، در 21 چشم (50 درصد) گروه M و 12 چشم (30 درصد) از گروه R طبیعی و در 9 چشم (21 درصد) گروه M و 4 چشم (15 درصد) گروه R کم کار بود که اختلافی بین دو روش وجود نداشت (P=0.051). هر دو روش در تضعیف عضله مایل فوقانی و الگوی(V-pattern) V اثر یکسانی داشتند. عوارض محدود و شامل موارد جدید هیپرتروپی (2 درصد)، dissociated vertical deviation یاDVD (8درصد) و غیرقرینگی پرکاری عضله IO 2) درصد) بودند.نتیجه گیری: هر دو جراحی مایکتومی و رسسیون در تضعیف عضله IO موثر و ایمن هستند و عملکرد طبیعی عضله IO بعد از جراحی M بیش تر حاصل می گردد البته شیوع عارضه IOUA نیز در این روش بالاتر است. با افزایش پرکاری عضله، هر دو روش موثرتر می باشند.

پیوند لایه ای قرنیه، مفهوم و نظریه تازه ای نیست. ابتدا این نوع پیوند از روش مشکل و زمان بری برخوردار بود و از سوی دیگر با ایجاد سطح ناصاف ناشی از جداسازی لایه ای به روش دستی، نتایج حدت بینایی چندان رضایت بخش نبود؛ در نتیجه پیوند نفوذی (PKP) جایگزین آن گردید. در سال های اخیر با پیشرفت ابزار جراحی و معرفی روش های جدید جداسازی حداکثر عمق قرنیه، به علاوه مزایای مهمی نظیر حفظ تمامیت کره چشم و حذف خطر دفع پیوند اندوتلیالی پیوند، پیوند لایه ای به طور مجدد به عنوان جایگزین قابل قبول PKP مطرح گردیده است. این مقاله مروری به بررسی روش های مختلف جراحی، نتایج بالینی و عوارض پیوند لایه ای قدامی عمیق قرنیه می پردازد.

هدف: معرفی خصوصیات بالینی و آسیب شناسی توده پلک در زمینه توبروز اسکلروز.معرفی بیمار: پسر 14 ساله ای با شکایت از رشد تدریجی یک توده در محل پلک فوقانی سمت راست مراجعه نمود. همراه بیمار سابقه تشنج، عقب ماندگی ذهنی و ضایعات پوستی در ناحیه صورت و بدن را از سال های قبل ذکر می کرد. در تصویربرداری مغز، یافته های منطبق بر توبرهای قشر مغز و ندول های ساب اپاندیمال مشاهده شد. ضایعه پلک در نمونه آسیب شناسی، فیبرآدنوم و هیپرپلازی سباسه گزارش گردید. بیمار با تشخیص توبروز اسکلروز جهت پی گیری بیش تر به گروه های تخصصی پوست، اعصاب و داخلی معرفی شد.نتیجه گیری: چشم پزشک می تواند اولین متخصصی باشد که با مشاهده ضایعات پلک و چشم و توجه به سایر علایم و نشانه های عمومی بیمار، تشخیص توبروز اسکلروز را مطرح و بیمار را به سایر متخصصین جهت بررسی و درمان ارجاع نماید.

هدف: گزارش تظاهرات بالینی، اسکن کانفوکال و آسیب شناسی کراتیت نوکاردیابی پس از جراحی فتورفرکتیوکراتکتومی (PRK).معرفی بیمار: دختر 23 ساله سه روز بعد از عمل جراحی PRK دو طرفه جهت اصلاح نزدیک بینی، با ارتشاح مرکزی متراکم در بخش عمده استرومای قدامی هر دو چشم مراجعه نمود. تظاهرات بالینی و کانفوکال بیمار با تشخیص کراتیت نوکاردیابی مطابقت داشت. جهت درمان قطره چشمی آمیکاسین 2 درصد تجویز شد. به علت پاسخ ضعیف، بیمار مورد کراتکتومی لاملار در هر دو چشم قرار گرفت که سبب کوتاه شدن دوره درمان گردید. در بررسی بافت شناسی بر روی نمونه قرنیه ارسالی تشخیص اولیه (نوکاردیا) تایید شد.نتیجه گیری: آشنا بودن با تظاهرات بالینی و کانفوکال کراتیت نوکاردیابی موجب تشخیص به موقع و تجویز درمان اختصاصی و در نتیجه پاسخ بالینی قابل قبول می گردد.