مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1399 | دوره:18 | شماره:2 (مسلسل 69) |تعداد مقالات:5

زمینه و هدف: ترومبوآمبولی وریدی، VTE (Venous thromboembolism)، میزان مرگ و میر بیمار را پس از جراحی های ارتوپدی افزایش می دهد و به همین ترتیب، پیش درمانی به عنوان یک عمل مرسوم، پس از تعویض کامل مفصل انجام می شود. اگرچه عوامل پیشگیری کننده موثر و ایمن زیادی وجود دارند، اما نتایج بالینی به زیر حد مطلوب نمی رسند. هدف این مطالعه مقایسه نتایج بالینی و سونوگرافی برای استفاده از هپارین با وزن مولکولی کم، LMWH (low molecule weight heparin)، و ریواروکسابان (Rivaroxaban) در بیمارانی است که تعویض کامل زانو انجام داده اند. روش ها: در یک مطالعه مقطعی آینده نگر، 325 بیمار برای دریافت آنوکساپارین (Enoxaparin) یا ریواروکسابان به عنوان ترومبوپروفیلاکسی در جراحی تعویض کل مفصل زانو، ثبت نام شدند. برای آنها قبل و بعد از عمل، برای تشخیص ترومبوآمبولی، سونوگرافی داپلر انجام شد. این بیماران حداقل برای دو سال مورد بررسی قرار گرفتند. وضعیت و وقوع VTE مورد بررسی قرار گرفت. بیماران از نظر جنسیت، شاخص توده بدنی، استعمال دخانیات، دیابت شیرین و سابقه قبلی VTE مقایسه شدند. یافته ها: 325 بیمار واجد شرایط، مجموعه ای از 130 (40%) مرد و 195 (60%) زن را فراهم کردند. میانگین سن بیماران و انحراف معیار به ترتیب 2/63 سال و 3/14 بود. در مجموع 40 بیمار (3/12%) شامل 27 نفر LMWH و 13 نفر ریواروکسابان، دارای DVT (deep venous thrombosis) در اندام تحتانی بودند. 15 بیمار (6/4%) شامل 11 نفر از LMWH و 4 نفر از ریواروکسابان دارای آمبولی ریوی، PE (pulmonary embolism)، بودند. 5 بیمار (5/1%) شامل 4 نفر در LMWH و 1 نفر در ریواروکسابان، دارای ترومبوآمبولی عروق مغزی بودند. شیوع ترومبوآمبولی در هر دو روند پیشگیری مشابه بود. از طرف دیگر، 2 بیمار (6/0%) از گروه LMWH دچار خونریزی خود به خودی ریتروپریتونیال شدند. بیماران PE سابقه DVT داشتند. DVT در بیماران با عوامل خطر چاقی، دیابت یا سیگار کشیدن رخ داده بود. نتیجه گیری: از نظر بروز ترومبوز وریدی و PE، بین استفاده از ریواروکسابان و آنوکساپارین، برای پروفیلاکسی ترومبوآمبولیک در تعویض کامل زانو تفاوتی وجود نداشت. پیشگیری از ترومبوآمبولیک طولانی مدت در مواردی مانند استعمال دخانیات، دیابت و چاقی ترجیح داده می شود. بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی وریدی قبلی، در معرض خطر بالایی از آمبولی ریه و عروق مغزی هستند و از طرف دیگر، افت پیشرونده هماتوکریت، بعد از جراحی تعویض کامل زانو، باید جراح را نسبت به خونریزی خود به خودی ریتروپریتونیال در بیمارانی که از آنوکساپارین برای ترومبوپروفیلاکسی استفاده می کنند، آگاه کند.

مقدمه: استیوتومی زاویه باز داخلی استخوان تیبیا برای درمان استیوآرتریت کپارتمان داخلی زانو موثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه گزارش کرده اند که MOWHTO تاثیرات منفی بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال دارد. عوامل مختلفی وجود دارند که می توانند بر پیشرفت استیوآرتریت مفصل پتلوفمورال اثر بگذارند. توزیع فشار ناشی از دفورمیتی واروس زمینه ای، تاثیر عمده ای بر آغاز و پیشرفت استیوآرتریت در مفصل زانو دارد. بنابراین، چندین روش درمان با هدف کاهش فشار در کمپارتمان میانی مفصل زانو استفاده می شود. روشکار: مطالعه حاضر به صورت یک مطالعه Case series گذشته نگر بر روی تمام بیماران مبتلا به استیوآرتریت علامت دار کمپارتمان داخلی زانو با زمینه بدشکلی واروس زانو نیازمند به اصلاح دفورمیتی که در بازه زمانی 1395 تا 1397 به بیمارستان امام خمینی اهواز مراجعه کرده بودند، انجام شد. در آخرین جلسه پیگیری تغییراتپتلا براساس معاینات بالینی و ایندکسهایInsallو Blackburnو Mechanical Axis Deviation (MAD) قبل و بعد ار عمل در بیماران مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: در مجموع 49 زانو که %6/52 مذکر بودند با میانگین سنی 26. 55± 5. 876 سال، شاخص توده بدنی25. 05± 2. 903 کیلوگرم بر متر مربع وارد مطالعه شدند. هیچ کدام از بیماران نیاز به جراحی مجدد پیدا نکردند شکستگی داخل مفصلی در هیچیک از بیماران اتفاق نیوفتاده بود. . میانگین نمره VAS پس از جراحی به طور معنادار افزایشیافته بود (05/0>P). تغییراتپتلا قبل و بعد از جراحی براساس ایندکس هایInsall و Blackburn از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0

زمینه: بازسازی صدمات رباط صلیبی قدامی (ACL) با استفاده از روش تک باندل آرتروسکوپی یک روش معمول با میزان موفقیت 83٪ تا 95٪ است. برخی مطالعات نشان داده که روش ترانس پورتال برای ایجاد تونل استخوان فمور منجر به موفقیت بالاتری نسبت به روش ترانس تیبیال می شود. مطالعات دیگری میزان موفقیت یکسانی را در هر دو روش نشان می دهد. هدف از این مطالعه بررسی این موضوع است که کدام یک از دو روش نزدیکترین بیومکانیک را به ACL اصلی دارد و نتیجه بهتر برای بیماران در بردارد. روش ها: این مطالعه به صورت پیگیری مقطعی (آینده نگر) انجام شده است. نتایج بالینی بازسازی ACL در بیماران نظامی با پارگی خالص ACL ارزیابی و پیگیری شد. در یک گروه 26 بازسازی ACL با استفاده از روش ترانس پورتال (TP) انجام شد و در گروه دیگر 20 بیمار با استفاده از روش ترانس تیبیال (TT) بازسازی شدند. یافته ها: در پیگیری نهایی، هشت بیمار (40٪ ) در گروه TT و پنج مورد (19. 23٪ ) در گروه TP تست <> مثبت داشتند. سه بیمار (15٪ ) در گروه TT و 9 بیمار (34. 61٪ ) در گروه TP تست <> مثبت داشتند. از نظر آماری اختلاف معنی داری در تست Pirot (06/0= p) و آزمون Lachman (35/0 = p) بین دو گروه وجود نداشت. میانگین نمرات Lysholm در گروه TT و TP به ترتیب 2. 5 ± 92. 8 و 2. 8 ± 93. 2 بود (01/0 = p). میانگین زاویه پیوند در گروه TT و در گروه TP به ترتیب 2. 9± 68. 7 و 4. 1 ± 6/43 بود (001/0 = p). هیچ ارتباطی بین زاویه قرارگیری گرافت و رضایت بیماران (Lysholm Score) پس از جراحی (P> 0. 05) و بین زاویه قرارگیری گرافت و تست های (ناپایداری) زانو (P> 0. 05) بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: تفاوت بالینی معنی داری بین دو روش مشاهده نشد. هیچ تفاوت بالینی قابل توجهی بین دو روش یافت نشد و بنابراین، هر دو روش می توانند نتایج خوبی داشته باشند.

مقدمه و هدف: آرتریت سپتیکیکی از عفونت هایمهم در دوره کودکیبوده و عوارضابتلایبالایی دارد. با توجه به نادر بودن این حالت در نوزادانو کم بودن نشانه های آن تشخیصآرتریت سپتیک در نوزادانمشکل و پیشآگهیآن بطور عمده تحت تاثیرتشخیص زود هنگام و عدم تاخیر در درمان می باشد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتریتسیپتیک هیپ نوزاداندر بیمارستانهایدانشگاهیدر سال های 1380 الی 1395 بود. روش اجرا: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، پروندهنوزادانی که در سال های 1395-1380 در دو بیمارستان آموزشی شمال ایران به علت ابتلا به آرتریت سپتیک هیپ نوزادان بستری شده بودند، بررسیشد. اطلاعات پروندهنمونه هابراساسشاخص های دموگرافیک و یافته بالینی در آزمایشگاهدر چک لیست ثبت شد. همچنین با تماس تلفنی و یا درخواست حضوری از افراد در مورد وجود عارضه در نمونه هابررسیشد. نتایج: بیشترین مفصل هیپ درگیر به آرتریک سپتیک، مفصل هیپ چپ(72. 2 درصد)بود. همچنین بیشترین باکتری های عامل عفونت در میاننمونه ها، کلبسیلا (50 درصد)، اشرشیاکلی(22. 2 درصد) واستافیلوکوکوساوریوس (27. 8 درصد) بود. نتایج نشان داد که 50 درصد از نمونه ها بدون هیچعارضه ایبطور کامل درمان شده، 11. 1 درصدپس از ترخیص، دچار لنگش در پای راست و 38. 9 درصد دچار لنگش در پای چپ شدند (p=0. 615). نتیجه گیری: عوارض ناشی از عفونت مفصل هیپ نوزادان بسیار بالا می باشد. پیشنهاد می شود با تشخیص زودهنگام و درمان بهنگام، در کاهش عوارض این بیماری اقدام شود.

مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی عوامل خطر و میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامین D درکنترل پوکی استخوان بود. روش کار: مطالعه حاضر به صورت گذشته نگر واز طریق پرونده خوانی بر روی بیماران مبتلا به پوکی استخوان که از سال 1393 تا 1397، در مرکزسنجش تراکم استخوان بیمارستان با اندازه گیری تراکم در ناحیه کمر و گردن استخوان ران تحت سنجش قرارگرفته بودند، انجام شد. بیماران دارای T-Score کمتراز 5/2-و بیماران دارای حداقل دوبار تکرار تست در پرونده تحت مطالعه قرار گرفتند. پس از جمع آوری اطلاعات بیماران، ارتباط ابتلا به پوکی استخوان با سابقه بیماری زمینه ای و سابقه خانوادگی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامینD درکنترل پیشرفت پوکی استخوان در بیماران ارزیابی شد. یافته ها: 348 بیمار که T-Score کمتر از 5/2-داشتند در یک دوره 4 ساله، با بررسی پرونده ارزیابی شدند. 16 درصد از بیماران سابقه خانوادگی و 175 نفر (51 درصد) بیماری زمینه ای داشتند که با ابتلا به پوکی استخوان ارتباط معنادار نداشت. کاهش تراکم استخوان در ناحیه Spine و femoral neck در افراد بدون بیماری زمینه ای مصرف کننده کلسیم به طور معنادار کمتر بود (04/0=p). تغییرات تراکم استخوان در بیماران با و بدون بیماری زمینه ای دریافت کننده مکمل کلسیم-D تفاوت معنادار داشت (02/0=p). در افراد با بیماری زمینه ای کاهش تراکم استخوان به طور معنادار بیشتر بود. تغییرات تراکم استخوان میان بیماران با و بدون بیماری زمینه ای که مکمل کلسیم-D دریافت نمی کردند، تفاوت معنادار وجود نداشت (64/0=p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده و معنادار نبودن ارتباط کاهش تراکم و ابتلا به پوکی استخوان با وجود مشکلات زمینه ای در بیماران، توجه به سایر عوامل خطر موجود در این جمعیت از بیماران، شامل سن بالا، عوامل تغذیه ای، سبک زندگی و عدم تحرک کافی، مصرف دخانیات، یایسگی در زنان و سطح پایین تستسترون در مردان اهمیت می یابد. مصرف مکمل کلسیم-D در بیماران بدون بیماری زمینه ای اثربخشی معنادار را نشان داده بود اما این اثربخشی در بیماران دارای بیماری زمینه ای مشاهده نشده بود.