پرستاری مراقبت­ های ویژه
سال:1399 | دوره:13 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

بخش های مراقبت ویژه، با نیازهای درمانی و مراقبتی پیچیده و متفاوت بیماران مواجه هستند. پاسخگویی موثر به این نیازها به دانش و مهارت حرفه های مختلف سلامت وابسته است، از این رو همکاری بین حرفه ای و عملکرد تیمی، لازمه ی ارایه مراقبت ایمن و جامع در این بخش ها است، همکاری بین حرفه ای فرآیندی است که در آن حرفه های مختلف سلامت، در کنار بیمار و خانواده هایشان در تعاملی مبتنی بر مشارکت، اعتماد و درک متقابل، به اشتراک گذاشتن اطلاعات، هدف گذاری و تصمیم گیری های مشترک در جهت دستیابی به بهترین و موثرترین پیامد برای بیمار با هم همکاری می کنند. متاسفانه، بیشتر عملکردهای جاری در بخش های ویژه به صورت موازی، مستقل و بدون مشارکت و تصمیم گیری های مشترک حرفه های مختلف بوده و این یکی از علل افزایش اشتباهات پزشکی، عوارض ناخواسته و پیامدهای منفی در بیماران است. عوامل متعددی از جمله عوامل سیستمی، سازمانی و تعاملات بین فردی بر همکاری بین حرفه ای در بخش های ویژه موثر هستند که شناخت آنها زمینه ی ارتقاء همکاری بین حرفه ای در بخش های مذکور را فراهم خواهد آورد. راهکارهایی مانند راندهای بین حرفه ای، تدوین شیت های هدف گذاری مشترک بین حرفه ای، تهیه دستورالعمل ها و همچنین ابزارهای سنجش عملکرد تیمی و پایش آنها می تواند در ارتقاء همکاری بین حرفه ای در بخش های ویژه موثر باشد. زمان آن رسیده تا با اتخاذ رویکردها و راهکارهای مناسب، عملکرد تیمی و همکاری بین حرفه ای را در بخش های ویژه ارتقاء داده و پیامدهای بیماران را بهبود بخشید. . .

زمینه و هدف: بسیاری از اعضای خانواده بیماران ICU در طول بستری بیمار در بخش مراقبتهای ویژه، در معرض خطر مجموعه ای از واکنش های روان شناختی منفی قرار می گیرند. این مطالعه باهدف مروری بر مجموعه علایم و چالش های این خانواده ها و راهکارهای مراقبت از خانواده بیماران ICU انجام شده است. روش کار: این مطالعه از نوع مروری بوده و به روش مطالعه کتابخانه ای و جستجوی مقالات مرتبط در پایگاه های علمی Google Scholar, Science Direct, Scopus, PubMed, SID, Magiran, Iran Medex انجام شد. کلیه مقالات تمام متن به دو زبان فارسی و انگلیسی در بازه زمانی 2002-2019 و 1385-1398 بررسی شدند که در پایان مراحل غربالگری، 27 مقاله مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اعضای خانواده بیماران بدحال بستری در بخش مراقبت ویژه، اغلب در پاسخ به شرایطی که خارج از کنترل آن هاست، مجموعه ای از واکنش های روان شناختی نامطلوب را که همگی تحت عنوان سندرم مراقبت ویژه در خانواده نامیده می شود، تجربه می کنند. مهم ترین و موثرترین راهکار کاهش عوارض این سندرم در خانواده بیماران، مراقبت خانواده محور و برقراری ارتباط موثر برشمرده شده است. نتیجه گیری: پرستاران به عنوان اصلی ترین عضو تیم مراقبت در بخش مراقبت های ویژه باید علاوه بر بیمار، نسبت به اعضای خانواده بیماران نیز احساس مسیولیت کنند و با تدابیر مراقبتی خانواده محور، به تطابق خانواده بیماران با بحران بستری بیمار در بخش مراقبت ویژه و پیشگیری یا کنترل علایم سندرم مراقبت ویژه در خانواده کمک کنند.

زمینه و هدف: عوارض گوارشی بعد از جراحی باز قلب، با وجود شیوع کم، از مورتالیته بالایی برخوردار است. یکی از این عوارض که می تواند نتایج جراحی را تحت الشعاع خود قرار دهد یبوست است. ناشتایی قبل از عمل جراحی و سپس تاخیر در شروع تغذیه خوراکی دهانی از علل ایجاد یبوست به شمار می آیند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر دستورالعمل تغذیه ای بر پیشگیری از یبوست بیماران تحت جراحی باز قلب انجام شد. روش کار: ابتدا با انجام یک مطالعه مروری و به روش دلفی دستور العمل مراقبت تغذیه ای ویژه طراحی شد. سپس در یک کارآزمایی بالینی، 70 بیمار که تحت عمل جراحی قلب باز قرار گرفته بودند؛ به طور در دسترس در دو گروه 35 نفری آزمون و شاهد قرار گرفتند. دستورالعمل تغذیه ای به صورت حضوری و ارایه پمفلت به بیماران و پرستاران گروه آزمون آموزش داده شد. بیماران از روز قبل از عمل تا یک هفته بعد از عمل از نظر یبوست مورد بررسی قرار گرفتند. گروه شاهد مداخله روتین بخش را دریافت کردند. یافته ها: میانگین دفعات اجابت مزاج در گروه آزمون بیشتر از گروه شاهد بود؛ اما فقط در دو روز اول از نظر آماری معنادار بود (P<0. 05). قوام مدفوع در طول یک هفته بعد از جراحی در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد طبیعی تر بود و این اختلاف از نظر آماری معنادار بود (P<0. 05). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که دستورالعمل مراقبت تغذیه ای تدوین شده می تواند در پیشگیری و کاهش عوارض گوارشی به ویژه عارضه یبوست بعد از جراحی باز قلب موثر باشد.

مقدمه: تشنج یک اختلال شایع بوده و یکی از موارد مهم مراجعه به اورژانس ها را تشکیل می دهد و علل متعددی برای ایجاد آن بیان شده که تشخیص سریع آن حایز اهمیت است؛ این مطالعه با هدف بررسی علل اولین تشنج جنرالیزه بزرگسالان در بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان امام خمینی ارومیه در نیمه دوم سال1397 انجام شد. روش انجام کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی بوده که در نیمه دوم سال 1397 بر روی تمامی افراد تشنجی بالای 18 سال مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان امام خمینی ارومیه به روش سرشماری انجام شد، داده ها با استفاده از چک لیستی که شامل متغیرهای (سن، جنس، تاهل، محل سکونت، تحصیلات، ابزارهای تشخیصی و علت نهایی تشنج) بود، جمع آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در مجموع از 120 نفر بیمار مورد مطالعه، (8/45 درصد) 55 مرد و (2/54 درصد) 65 زن بودند که میانگین سنی شرکت کنندگان 42/20± 52/50 سال و بیشتر شرکت کنندگان متاهل (5/71 درصد) 86 و در گروه سنی بالای 60 سال (4/34 درصد) 52 بودند، همچنین در روش های تشخیصی، آزمایش های CBD diff/Na/K/Ca/Bs و ESR/CRP در بیشتر موارد تشخیص علل تشنج کاربرد داشته و روش تصویربرداری سی تی اسکن در (5/74 درصد) 89 موارد کاربرد داشته که در نهایت بیشترین علت تشنج نیز بیماری های عروق مغزی (3/28 درصد) 34 بود. نتیجه گیری: در این بررسی شایع ترین علت تشنج صدمات عروق مغزی بوده ولی با توجه به شیوع بالای حملات تشنجی به دنبال تروما، محرومیت از مواد مخدر، رفع عوامل زمینه ای و ناهنجاری های اجتماعی یک اقدام مهم در پیشگیری از بروز حملات تشنجی خواهد بود.

زمینه و هدف: عوامل روانشناختی در بسیاری از بیماری های قلبی عروقی نقشی اساسی دارند.، بنابراین پژوهش حاضر با هدف پیش بینی عملکرد قلبی بر اساس ویژگی تیپ شخصیت D و علایم افسردگی در بیماران انفارکتوس حاد میوکارد انجام شده است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش تمامی 234 بیماران انفارکتوس حاد میوکارد از نوع با صعود قطعه ST مراجعه کننده به بیمارستان فاطمه زهرا (س) ساری در سال 1397 بودند که تحت مداخلات کرونری از راه پوست قرار گرفتند. با استفاده از فرمول کوکران 144 بیمار به روش در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه ویژگی تیپ شخصیت D دنولت و فرم کوتاه سیاهه افسردگی بک (Beck) پاسخ دادند. یافته ها: بین ویژگی تیپ شخصیت D و افسردگی با عملکرد قلبی رابطه معناداری وجود دارد [P<0. 01] و همچنین ویژگی تیپ شخصیت D و افسردگی توان پیش بینی عملکرد قلبی را دارا است P≤ 0. 01. نتیجه گیری: ویژگی تیپ شخصیت D و افسردگی در بروز بیماری قلبی و پیش آگهی بیماران با سکته قلبی نقش دارد و غربالگری این ویژگی تیپ شخصیت D و دارا بودن اختلال افسردگی در بیماران قلبی توسط درمان گران ضرورت دارد.

زمینه و هدف: تحریک حسی در بیماران دارای کاهش سطح هوشیاری بستری در بخش مراقبت های ویژه (ICU) می تواند بر میزان هوشیاری بیماران موثر باشد، به خصوص در صورتی که این تحریکات آشنا و دارای محتوای بامعنی باشد. لذا هدف این مطالعه معرفی یک برنامه ملاقاتی هدایت شده خانواده محور بر هوشیاری مصدومین صدمات مغزی بستری در ICU است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است. جامعه آماری این پژوهش مصدومین مغزی بستری در بخش های مراقبت ویژه مرکز آموزشی درمانی الزهرا (ع) و کاشانی اصفهان بود. در این پژوهش طی 7 مرحله، برنامه "ملاقاتی هدایت شده خانواده محور" طراحی، اجرا و ارزشیابی شد. در مرحله طراحی، در ابتدا با استفاده از متون پرستاری در خصوص اقدامات مراقبتی مورد نیاز و نقش خانواده ها در اجرای آنها پیش نویس برنامه تهیه شد، سپس با استفاده از روش مناسبت رند (RAND Appropriateness’ Method (RAM)) از نظر مفهوم بودن، سودمندی، مرتبط بودن و قابلیت اجرایی بودن محتوای برنامه توسط خانواده ها، برنامه تدوین شد. در مرحله اجرا، توسط یکی از اعضای درجه یک خانواده که در مورد ملاقات آموزش دیده بود، روزانه و به مدت 14 روز، طبق برنامه، بیماران تحریک شنوایی و لمسی را دریافت نمودند. در مرحله ارزشیابی، روزانه سطح هوشیاری 30 دقیقه قبل و 30 دقیقه بعد ازملاقات، با استفاده از مقیاس کمای گلاسگو (Glasgow Coma Score Scale (GCS)) و مقیاس چهارنمره ای (Four Scoure) اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین تغییرات سطح هوشیاری بر اساس مقیاس چهارنمره ای از ابتدای مطالعه تا پایان مطالعه در گروه آزمون 7/1± 6 و درگروه کنترل 35/1 ± 1 است. این تغییرات در گروه آزمون به طور معنا داری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0< P). همچنین مقیاس کمای گلاسگو نیز از ابتدای مطالعه تا پایان (در طول مدت چهارده روز) تغییرات روزانه میانگین نمره سطح هوشیاری بین دو گروه، اختلاف آماری معناداری را نشان می دهد (001/0< P). نتیجه گیری: بکارگیری برنامه ملاقات هدایت شده و هدفمند، توسط خانواده می تواند بر ارتقاء سطح هوشیاری مصدومین مغزی دچار کاهش سطح هوشیاری موثر واقع شود. بنابراین پیشنهاد می شود، شرایطی فراهم شود تا نزدیکترین افراد خانواده به بیمار از نظر عاطفی با آموزش کافی، با استفاده از این برنامه پیشنهادی، ملاقات های هدفمند انجام دهند.

مقدمه: اعضای خانواده های بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه، اضطراب قابل توجه ای دارند. تحکیم ارتباط بیمارستان با خانه بعد از ترخیص با حضور پرستار رابط جهت اطلاعات و مهارت های لازم را جهت فراهم سازی و تداوم مراقبت می تواند کمک کننده باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر نقش پرستار رابط بر میزان اضطراب خانواده بیماران ترخیص شده از بخش مراقبت های ویژه انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود بر روی 53 بیمار ترخیص شده از بخش مراقبت های ویژه در دو گروه مداخله و کنترل انجام شد. وضعیت بیماران گروه مداخله به مدت دوهفته توسط یک پرستار آموزش دیده به عنوان پرستار رابط پیگیری و در گروه کنترل این پیگیری صورت نگرفت. سطح اضطراب خانواده بیماران توسط پرسشنامه 7 سوالی اضطراب بیمارستانی در هنگام ترخیص، در پایان هفته اول و هفته دوم بعد از ترخیص توسط مراقبت دهنده اصلی تکمیل و بررسی شد. یافته ها: میانگین نمره اضطراب خانواده در گروه مداخله بلافاصله پس از ترخیص 01/4± 34/10 و دو هفته پس از ترخیص 85/2± 10/9 و در گروه کنترل میانگین نمره اضطراب خانواده بلافاصله پس از ترخیص 59/3± 33/9 و دو هفته پس از ترخیص 1/4± 87/9 بود. تفاوت آماری معناداری بین میانگین نمره اضطراب خانواده گروه کنترل و مداخله، بلافاصله، یک هفته و دو هفته پس از ترخیص دیده نشد (P>0. 05). نتیجه گیری: هرچند نتایج مطالعه حاضر تفاوت معناداری در نمره اضطراب مراقبت دهندگان بین دو گروه مداخله و کنترل نشان نداد، اما نمرات اضطراب خانواده در گروه مداخله نسبت به قبل از ترخیص کاهش یافته است و ارایه آموزش به مراقبین اصلی بیماران ترخیص شده از بخش مراقبت های ویژه می تواند در کاهش میزان اضطراب خانواده پس از ترخیص موثر باشد.