مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:543 |تعداد مقالات:3

مقدمه: پرتودرمانی با شدت مدوله شده (Intensity-modulated radiation therapy یا IMRT) یکی از بهترین روش ها: در درمان مننژیومای عصب بینایی (Optic nerve sheath meningioma یا ONSM) همراه با کنترل رشد تومور وتثبیت بینایی می باشد. در این مطالعه، تکنیک های مختلف IMRT از دیدگاه میزان افت دز در بعد از مرزهای هدف درمان جهت دستیابی به تکنیک بهینه مورد بررسی قرار گرفتند. روش ها: فرایند بهینه سازی 3 تکنیک IMRT با استفاده از 3، 5 و 7 فیلد با فوتون 6 مگاولت برای 15 نفر از بیماران مبتلا به مننژیومای عصب بینایی با استفاده از سیستم طراحی درمان Panther Prowess انجام شد. برای ارزیابی طرح های درمان علاوه بر اطلاعات استخراج شده از هیستوگرام دز-حجم (Dose-volume histogram یا DVH) و محاسبه ی شاخص های ارزیابی پوشش هدف، شاخص شیب دز (یا DGI) تفاضلی و تجمعی در هر سه تکنیک محاسبه و مقایسه شد. یافته ها: دز بیشینه و دز میانگین رسیده به تومور با افزایش تعداد فیلدهای IMRT افزایش یافت. مقادیر شاخص یکنواختی (Uniformity index یا UI) و همگنی (Homogeneity index یا HI) بین تکنیک 3 بیم و 7 بیم اختلاف معنی داری نشان داد و شاخص انطباق (Conformity index یا CI) در تکنیک 7 بیم بسیار نزدیک به مقدار ایده آل (99/0) به دست آمد. شاخص شیب دز تفاضلی (Difference dose gradient index یا dDGI) در بین سه تکنیک اختلاف ناچیزی با هم داشت و تنها در سطح ایزودز 45 درصد اختلاف معنی داری بین تکنیک 5 بیم و 7 بیم مشاهده شد. مقادیر شاخص شیب دز تجمعی (Cumulative dose gradient index یا cDGI) میانگین اعدادکوچک تری در تکنیک IMRT 7 بیم نسبت به دو تکنیک دیگر نشان داد. نتیجه گیری: سه تکنیک IMRT 3، 5 و 7 فیلد اختلاف آماری چشم گیری از نظر میزان افت دز در بعد از مرزهای تومور نسبت به یکدیگر ندارند و انتخاب آن ها در درمان مننژیومای عصب بینایی به صلاح دید پزشک مربوط با توجه به شرایط هر بیمار بستگی دارد.

مقدمه: تاثیر عدم حرکت و یا ایجاد بی حرکتی در اندام فوقانی با وجود اهمیت آن، به طور معمول در بررسی و تجزیه و تحلیل های راه رفتن نادیده گرفته می شود. از این رو، هدف از انجام تحقیق حاضر، تعیین تاثیر حذف نوسان اندام فوقانی بر جابه جایی سه بعدی مرکز جرم بدن در طول راه رفتن بود. روش ها: نوع تحقیق حاضر، نیمه تجربی، علی-مقایسه ای و تاثیرسنجی بود. 20 زن سالم با سرعت عادی در دو وضعیت نوسان طبیعی و بسته بودن اندام فوقانی راه رفتند و جابه جایی مرکز جرم بدنشان در سه صفحه ی حرکتی توسط Force plate مشخص شد. جهت تجزیه و تحلیل های آماری، از آمار توصیفی، آزمون های Kolmogorov-Smirnov و Paired t استفاده گردید (05/0 > P). یافته ها: به غیر از جابه جایی در صفحه ی حرکتی عمودی (04/0 = P)، مرکز جرم در صفحات قدامی-خلفی (30/0 = P) و جانبی (18/0 = P)، جابه جایی معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: کاهش نوسان اندام فوقانی در حین راه رفتن، می تواند باعث افزایش جابه جایی عمودی مرکز جرم و بزرگی نیروی عکس العمل وارده از زمین به فرد گردد و این امر، باید مورد توجه متخصصین توان بخشی و ورزشی واقع شود.

مقدمه: این مطالعه، با هدف بررسی اثرات نئوستیگمین بر روی شاخص های التهابی و تغییرات هیستوپاتولوژی بافت گرانولوماتوز انجام شد. روش ها: مدل Air pouch در شش گروه از موش های صحرایی نر نژاد Wistar ایجاد شد. در ناحیه ی پشتی حیوان بیهوش شده، هوای استریل (10 و 20 میلی لیتر) به ترتیب در روزهای اول و سوم تزریق شد. جهت القای التهاب، در روز ششم 2 میلی لیتر کاراژنین (1 درصد) به داخل Pouch تزریق شد. هم زمان با کاراژنین، نرمال سالین به عنوان شاهد و نئوستیگمین با دزهای 35، 70، 140، 200 و 310 میکروگرم بر کیلوگرم به داخل صفاق تزریق شد. بعد از 6 ساعت، موش ها کشته شدند و مایع داخل Pouch برای تعیین حجم اگزودا و شمارش لکوسیتی جمع آوری شد. بافت گرانولوما خارج شد و پس از تعیین وزن، خصوصیات هیستوپاتولوژیک آن مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: دز 70 میکروگرم بر کیلوگرم نئوستیگمین میزان تجمع لکوسیتی (050/0 > P)، حجم اگزودا (001/0 > P) و وزن بافت گرانولوماتوز (001/0 > P) را در مقایسه با گروه شاهد کاراژنین، با تفاوت معنی داری کاهش داد. در عین حال، دز 200 میکروگرم بر کیلوگرم دارو باعث افزایش مقادیر شاخص های التهابی پیش گفته گردید (050/0 > P). نتایج مطالعات هیستوپاتولوژیک بافت گرانولوماتوز نشان داد که دزهای بالاتر نئوستیگمین اثرات ضد التهابی بیشتری در مقایسه با گروه شاهد ایجاد می کنند. نتیجه گیری: با وجود اثرات متفاوت نئوستیگمین در مدل التهابی Air pouch، در مجموع دزهای پایین نئوستیگمین اثرات ضد التهابی بیشتری بر روی شاخص های التهاب محیطی نشان دادند. با توجه به مکانیسم های متنوع پیشنهادی، احتمال می رود این اثرات به واسطه ی عملکرد مجموعه ای از اثرات تنظیمی نئوستیگمین بر سیستم ایمنی ایجاد می شود.