مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1399 | دوره:42 | شماره:4 |تعداد مقالات:16

زمینه: به دلیل لحاظ نکردن تاثیر مزاحم شیفت پلاسما به عضلات فعال، اکثر نتایج موجود در مورد توزیع انواع زیر رده های لکوسیتی پس از جلسات ورزش متوالی در یک روز قطعیت ندارند. هدف این تحقیق بررسی تاثیر دو جلسه فعالیت بی هوازی صبح و بعد از ظهر بر تعداد زیر رده های لکوسیتی، عملکرد بی هوازی و مقدار لاکتات خون زنان ورزشکار با کنترل تاثیر مزاحم شیفت پلاسما بود. روش کار: روش تحقیق از نوع تجربی بود که در آن 30 زن ورزشکار پس از اندازه گیری ترکیب بدنی به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم گردیدند و گروه تجربی در دو جلسه (ساعت نه صبح و سه بعد از ظهر)، فعالیت بی هوازی (سه بار اجرای آزمون رست متوالی) شرکت کردند. قبل و یک ساعت پس از پایان هر جلسه، نمونه های خون جمع آوری، و تاثیر مزاحم شیفت پلاسما بر نتایج کنترل گردید. یافته ها: هر جلسه منجر به افزایش تعداد کل لکوسیت ها و زیررده های مونوسیتی، لنفوسیتی و گرانولوسیتی و لاکتات خون گردید (P<0. 05). روند افزایش کل لکوسیت ها و گرانولوسیت ها و در ساعات متعاقب جلسه صبح ادامه داشت، ولی در این فاصله تعداد مونوسیت ها و لاکتات به مقادیر طبیعی و تعداد لنفوسیت ها حتی به کمتر از مقادیر طبیعی رسید (P<0. 05). در جلسه بعد از ظهر حداقل و میانگین توان بی هوازی کمتر از جلسه صبح بود (P<0. 05). نتیجه گیری: با این که حتی در زنان ورزشکار ورزیده نیز پس از حذف تاثیر مزاحم شیفت پلاسما، تاثیر دو جلسه تمرین بی هوازی شدید متوالی در صبح و بعد از ظهر در ایجاد لکوسیتوز و در ادامه لنفوسیتوپنی تایید گردید، ولی به دلیل کمبود شواهد مشابه و برخی محدودیت های روش شناختی، هنوز نیاز به بررسی های بیشتر باقی است.

زمینه: فعالیت بدنی و تمرینات ورزشی با کاهش عوامل خطرزا، نقش حفاظتی در برابر بیماری های قلبی-عروقی ایفا می کنند. شنا به عنوان یکی از بهترین فعالیت های هوازی و یک روش تمرینی برای جلوگیری و درمان بیماری های قلب توصیه گردیده است. بنابراین هدف مطالعه حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین شنا بر بیان ژن های ان-کادهرین، بتا-کاتنین و امرین در بطن چپ عضله قلبی موش های صحرایی نر ویستار می باشد. روش کار: در این مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (8 هفته ای) با میانگین وزن (33± 237 گرم) به صورت تصادفی در سه گروه کنترل (8)، کنترل 8 هفته ای (8) و تمرین شنا (8) قرار گرفتند. گروه تمرین در یک برنامه 8 هفته ای شنا (هر هفته 5 جلسه 30 دقیقه ای با شدت متوسط) شرکت کردند و گروه کنترل به زندگی معمول خود ادامه دادند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بافت قلب موش ها برداشت و بیان ژن های ان-کادهرین، بتا-کاتنین و امرین با استفاده از روش بررسی شد. داده ها، با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد (P<0. 05). یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد بیان ژن های ان-کادهرین و بتا-کاتنین در گروه تمرین شنا به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود، ولی بیان ژن امرین به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها، به نظر می رسد 8 هفته تمرین شنا با افزایش بتا-کاتنین و ان-کادهرین روش کارآمدی در بهبود ساختار و عملکرد سلول های عضله قلب باشد.

زمینه: پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) یکی از مهم ترین مشتقات حاصل از خون است. در طول چند سال گذشته، استفاده از PRP به سمت زمینه های درمانی پزشکی در شرایطی همچون جوانسازی پوست و درمان زخم های مزمن و ریزش مو گرایش یافته است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر PRP در جلوگیری از ریزش موی آندروژنیک می باشد. روش کار: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، بیمار مبتلا به ریزش موی آندروژنیک مراجعه کننده به درمانگاه پوست مرکز آموزشی درمانی سینا تبریز به صورت تصادفی وارد مطالعه گردیدند. تزریق اینترافولیکولار پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)، 1/0 میلی لیتر در هر سانتیمتر مربع برای هر بیمار 2 مرتبه در مناطق مشخص گردید اسکالپ در طول یک ماه انجام گردید. از معاینات بالینی و درموسکوپی برای ارزیابی بیماران مبتلا به آلوپسی آندروژنیک استفاده گردید. بیماران، قبل از شروع مداخله، 1 ماه، 3 ماه بعد از مداخله پیگیری شدند و با استفاده از نرم افزار آماری نسخه 22 آنالیز داده ها انجام گرفت. یافته ها: در این مطالعه 20 بیمار (16 مرد و 4 زن) مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 1/3± 78/32 سال بود. افزایش قابل توجهی در میانگین تعداد موی در مناطق تحت درمان در ماه سوم در مقایسه با قبل از شروع مطالعه مشاهده گردید. میانگین تعداد موی در مناطق تحت درمان با افزایش متوسط 9/13 مو در پایان ماه اول و 6/33 مو در سانتیمتر مربع در پایان ماه سوم در منطقه تحت درمان نسبت به سطح پایه تغییر داشت (001/0=P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، PRP تاثیرات مثبتی در درمان بیماران مبتلا به ریزش موی آندروژنیک دارد.

زمینه: تفاوت در نوع ایزوله بالینی ممکن است در فراوانی آنزیم های بتالاکتاماز وسیع الطیف (ESBLs) در برخی باکتری های گرم منفی موثر باشد. هدف از این مطالعه تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی ایزوله های بالینی مولد ESBL و تعیین ارتباط آنزیمی با نوع نمونه بالینی می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، باکتری های اشریشیا کلی، سودوموناس آیروژینوزا، آسینتوباکتر بومانی، کلبسیلا پنومونیه و انتروباکترکلوآکه با استفاده از آزمون های بیوشیمیایی شناسایی شدند. برای تعیین سویه های ESBL از آزمون دیسک ترکیبی استفاده گردید. همچنین به منظور بررسی ارتباط بین متغیرها، از آزمون Chi-Square با دامنه معنی داری 5/0 ≤ Pاستفاده شد. یافته ها: از مجموع270 ایزوله گرم منفی جدا گردیده، 95 ایزوله 18/35 درصد تولید کننده آنزیم ESBL بودند. از این 95 ایزوله، 28 ایزوله 47/29درصد اشریشیا کلی، 22 ایزوله 15/23 درصد سودوموناس آیروژینوزا، 19 ایزوله 20 درصد آسینتوباکتر بومانی، 17 ایزوله 89/17درصد کلبسیلا پنومونیه و 9 ایزوله 3/33 درصد انتروباکتر کلوآکه بودند. ارتباط معنی داری بین حضور آنزیم ESBL با نوع نمونه بالینی مشاهده گردید، به طوری که ایزوله های دارای این آنزیم در نمونه های زخم و ادرار دارای بیشترین فراوانی بودند. نتیجه گیری: با توجه به مشاهده ارتباط بین نوع نمونه بالینی و فراوانی آنزیم ESBL در سویه های مقاوم، برخی عوامل محیطی و متغیرهای زمینه ای مانند نوع نمونه بالینی می توانند فراوانی آنزیم ESBL را افزایش دهند.

زمینه: کمردرد یک بیماری پیچیده است که بین مهره های کمری و مهره های خاجی اتفاق می افتد و تحت تاثیر عواملی است که اغلب در هنگام تلاش برای انجام یک عمل خاص یا یک برخورد ایجاد می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات استفاده طولانی مدت از بریس کمری بر روی طیف فرکانس فعالیت الکترومایوگرافی عضلات در سالمندان دچار کمر درد با پای پرونیت بود. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. پانزده بیمار دچار کمر درد با پای پرونیت به عنوان گروه تجربی (سن: 7/2± 3/68 سال) و 15 بیمار دارای کمردرد با پای پرونیت به عنوان گروه کنترل (سن: 9/3± 0/69 سال) داوطلب شرکت در پژوهش شدند. بریس کمری مورد استفاده در این پژوهش از نوع Sacro Lumbar Support، مدل BB-OPPO 2065 و ساخت کشور تایوان بود. فعالیت الکتریکی عضلات تنه و اندام تحتانی با دستگاه الکترومایوگرافی طی فعالیت راه رفتن طی پیش و پس آزمون ثبت شد. تمامی تحلیل های آماری در نرم افزار SPSS و با آزمون تحلیل واریانس دوسویه در سطح معنی داری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج در گروه تجربی نشان داد میزان فرکانس الکتریکی عضله دوقلوی داخلی کاهش معنی داری را طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون داشت (P<0. 002). همچنین در گروه تجربی دو عضله مورب خارجی(P<0. 007) و راست شکمی (P<0. 001) افزایش معنی داری را طی پس آزمون نسبت به پیش آزمون نشان دادند. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که بریس کمری مورد استفاده قابلیت افزایش فعالیت عضلات شکم را در افراد دچار کمردرد با پای پرونیت دارد.

زمینه: نقش آدیپوکین ها در تنظیمات متابولیکی و همچنین اختلالات مرتبط با چاقی شناخته شده است. از این رو، هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرینات پیلاتس بر سطوح سرمی برخی از آدیپوکین های زنان غیر فعال دارای اضافه وزن بود. روش کار: بدین منظور در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 24 زن دارای اضافه وزن در دسترس با میانگین شاخص توده بدن 1/1± 2/27 کیلوگرم بر مترمربع شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه: تمرین پیلاتس (12 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی پیلاتس به مدت دوازده هفته (3 جلسه در هفته، 60 دقیقه در هر جلسه) به اجرا در آمد. در این مدت گروه کنترل هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه خونی 48 ساعت قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه و بعد از 14-12 ساعت ناشتا، برای اندازه گیری سطوح سرمی ویسفاتین، کمرین و رزیستین گرفته شد. از آزمون آماری تی وابسته جهت بررسی تغییرات درون گروهی متغیرها و از آزمون تحلیل کوواریانس جهت بررسی تغییرات بین گروه های تحقیق استفاده گردید. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که پس از دوازده هفته تمرین پیلاتس میزان تغییرات سطوح ویسفاتین (P= 0. 012)، کمرین (P=0. 002) و رزیستین (P=0. 005) در گروه تمرین، در مقایسه درون گروهی کاهش معناداری نسبت به قبل از تمرین داشتند، همچنین در مقایسه بین گروهی نیز میزان سطوح سرمی ویسفاتین (P=0. 035) و کمرین (P=0. 018) و رزیستین (P=0. 045) نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از تحقیق حاضر، می توان این گونه بیان کرد که فعالیت ورزشی پیلاتس یک عامل تحریکی برای تغییر سطوح آدیپوکین ها در زنان غیر فعال دارای اضافه وزن می باشد. لذا، احتمالا یکی از علل تغییرات فیزیولوژیک ناشی از فعالیت ورزشی تغییرات سطوح آدیپوکین ها می باشد.

زمینه: کنترل موثر درد بعد از جراحی، نه تنها به عنوان یک عامل رضایت بخش بیمار می باشد، بلکه میزان مورتالیته و موربیدیته همراه آن و طول مدت بستری در بیمارستان را نیز کاهش می دهد. مطالعه حاضر به بررسی اثر تسکین دردی شیاف دیکلوفناک سدیم قبل از عمل در کاهش استفاده از مخدرهای بعد از جراحی دیسک کمر در یک فضا پرداخته است. روش کار: تعداد 84 بیمار دچار دیسکوپاتی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهدای تبریز با میانگین سنی 76/5 ± 74/51 سال در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سویه کور شرکت کردند. برای بیماران به طور تصادفی یک ساعت قبل از جراحی شیاف دیکلوفناک 100 میلیگرم یا پلاسبو از راه رکتال تجویز شده بود. بعد از اتمام جراحی بیماران به طور تصادفی در یکی از دو گروه «الف» (گروه دیکلوفناک) و «ب» (دارونما) قرار داده شدند. میزان تسکین درد بر اساس مقیاس آنالوگ بینایی و مقدار مورفین کلی تزریقی در طول 24 ساعت برای کاهش درد در دو گروه مقایسه شد. یافته ها: در این مطالعه تفاوت آماری معنی داری از لحاظ میزان تسکین درد در دو گروه مورد مطالعه مشاهده نشد و درد در هر دو گروه به طور موثر کاهش یافت (P<0. 05). در میزان مصرف کلی مورفین، ضعف، خستگی و خشکی مخاطات در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود داشته است؛ بطوری که میزان مصرف کلی مورفین در گروهی که از شیاف دیکلوفناک استفاده شده بود، کمتر از گروه پلاسبو بوده است (P<0. 05). نتیجه گیری: استفاده از شیاف دیکلوفناک سدیم قبل از جراحی دیسک در یک فضا باعث کاهش دوز کلی مورفین مورد استفاده بعد از عمل جهت تسکین درد و کاهش برخی عوارض مورفین از جمله ضعف، خستگی و خشکی مخاطات می شود.

زمینه: لنفوم، نیوپلاسمی بدخیم است که از توسعه کلنی سلول های لنفاتیک NK11 و T11 و B11منشا می گیرد و سومین بدخیمی شایع در ناحیه سر وگردن بعد از اسکوآموس سل کارسینوما و تومورهای غدد بزاقی است. لنفوم ها به دو گروه هوچکین و نان هوچکین تقسیم می شوند و دارای دو پیک سنی 20-30 سال و 60-70 سال می باشند. اولین علامت لنفوم در بیماران معمولا یک لنف نود بدون درد و بزرگ شونده است. از سایر علایم می توان به کاهش وزن، تعریق شبانه، تب اشاره کرد. تشخیص بیماری براساس یافته های بالینی و بیوپسی می باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین لنفوم ها در ناحیه سروگردن، بررسی فراوانی و مشخص نمودن انواع هیستوپاتولوژیک زیرگروه های لنفوم های سر وگردن و ارزیابی علایم بالینی و پروسه های تشخیصی در بیماران دچار لنفوم می باشد. روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی و جامعه مورد مطالعه، 40 نمونه انسانی را شامل می شود. تعداد توده های گردنی بیوپسی شده از ناحیه سر و گردن 602 مورد بود. بیماران با لنفوم تشخیص داده شده 59 مورد بودند که 19 مورد به علت در دسترس نبودن پرونده و معیارهای خروج از مطالعه کنار گذاشته شدند. پرونده های بیماران از نظر سن، محل سکونت، جنس، تظاهرات بالینی، آزمایشات، پاراکلینیک و نتیجه پاتولوژی بررسی و ثبت شدند. یافته ها: در این مطالعه لنفوم هوچکین با فراوانی 5/62% شایع تر از لنفوم نان هوچکین بود. بیشتر بیماران در بازه سنی 20-10سال قرار داشتند و میانگین سنی بیماران 72/24± 6/35 بدست آمد. 5/82% بیماران با شکایت تورم گردنی به بیمارستان مراجعه داشتند. در لنفوم هوچکین نوع ندولار اسکلروزیس با 44% شایع ترین ساب تایپ بود و در لنفوم نان هوچکین با Diffuse large B cell36% بیشترین شیوع را به خود اختصاص داد. نتیجه گیری: در بررسی های تشخیصی بیماران با شکایت تورم گردنی باید یکی از تشخیص های افتراقی، لنفوم در نظر گرفته شود. لازم است جنس مذکر و گروه های سنی 20-10 سال و 70-60 سال از این نظر بیشتر مورد توجه قرار بگیرند.

زمینه: استافیلوکوک اوریوس مقاوم به متیسیلین (MRSA) بیشترین پاتوژن مقاوم به ضدمیکروبی در بیمارستان ها شناخته شده است که ممکن است هم کادر درمان و هم بیماران را آلوده کند. همچنین شایع ترین محل کلونیزاسیون آن قسمت قدامی بینی و حلق است. به منظور پیشگیری و کنترل عفونت و تعیین نقش پرسنل درمانی بعنوان حاملین عفونت، این مطالعه با هدف تعیین میزان کلونیزاسیون بینی با MRSA در کادر درمانی بیمارستان های سینا و امام رضا تبریز در 1396 انجام شد. روش کار: در این مطالعه مقطعی که به بررسی 400 نفر پرداخته است، از تمام کادر درمانی بیمارستان های سینا و امام رضا در سال 1396 که مایل به شرکت در این مطالعه بودند با وارد کردن سواپ سر پنبه ای استریل به ناحیه قدامی بینی نمونه گیری انجام شد. سپس بلافاصله در آزمایشگاه در محیط مانیتول سالت آگار و بلاد آگار به مدت 24 ساعت کشت داده شد و به مدت 48 تا 72 ساعت انکوبه گردید. جهت تعیین سویه های MRSA از روش دیسک سفوکسیتین در محیط کشت مولر هینتون آگار استفاده گردید. از روش های آماری توصیفی و آزمون Chi2 برای آنابیز آماری استفاده شد. مقادیر p-value کمتر از 05 /0 معنی دار تلقی شد. یافته ها: 55 درصد افراد (220 نفر) ناقل استافیلوکوکوس اوریوس بودند که میانگین سنی آنان 27/38± 72/8 سال و 8/61 درصد آنها مرد بودند. در افراد ناقل فراوانی محل بخش خدمت افراد، بخش داخلی بود. و شایع ترین بیماری سیستمیک دیابت بود. 8/41 درصد سابقه بستری قبلی بیمارستانی و2/78 درصد مصرف آنتی بیوتیک داشتند. همچنین مقاومت به متی سیلین، در 7/32 درصد افراد مشاهده گردید. نتیجه گیری: کنترل مرتب عوامل عفونی و استفاده به جا از آنتی بیوتیک می تواند در کنترل ناقلین و حتی موارد مقاوم به دارو (MRSA) موثر باشد.

زمینه: کلاب فوت تقریبا 1 در هر1000 تولد زنده اتفاق می افتد و یکی از شایعترین نقص های مادرزادی است. روش غیر جراحی برای درمان کلاب فوت ایدیوپاتیک توسط پونستی به عنوان یک روش ترجیحی شرح داده شده است. تنوتومی یکی از بخش های اصلی این روش است. هدف از این مطالعه ارزیابی فاکتورهای پیش بینی کننده تنوتومی در شروع درمان به روش پونستی است. روش کار: در این مطالعه توصیفی-مقطعی تمام بیماران مبتلا به کلاب فوت ایدیوپاتیک با سن زیر 6 ماه که از اول فروردین تا آخر اسفند ماه سال 1396 به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان امام خمینی ارومیه مراجعه کرده بودند، و تحت درمان به روش پونستی قرار گرفتند وارد مطالعه شدند. از آزمون های آماری پارامتریک نظیر مجذور کای اسکور و t-test استفاده شد. سطح معنی داری برای کلیه آزمون ها زیر 05/0 بود. کلیه تحلیل ها با استفاده از نرم افزارآماری SPSS نسخه 21 صورت گرفت. یافته ها: تنوتومی در 39 پا از مجموع 52 پا (75 درصد) انجام شد. از 22 پا با امتیاز پیرانی اولیه ≥ 5 یا بیشتر، 5/95 درصد موارد نیازمند تنوتومی بودند. از 11 پا با امتیاز اولیه ≤ 5/2، فقط در 2/18 درصد موارد تنوتومی انجام شد. بین نیاز به تنوتومی و شدت اولیه بیماری بر اساس سیستم امتیاز دهی پیرانی ارتباط معنی داری وجود داشت (P<0. 001). بعد از برداشتن گچ آخر، بین دو گروه تنوتومی شده و نشده تفاوتی از نظر شدت بیماری وجود نداشت (P=0. 789). بیمارانی که تحت تنوتومی قرار گرفتند، به گچ گیری بیشتری جهت اصلاح دفورمیتی نیاز نداشتند. در 34 پا گچ گیری در دوره نوزادی (30 ≥ روز) شروع شد. تنوتومی در 11 پا در این گروه سنی انجام نشد. بین نیاز به تنوتومی و سن در زمان شروع درمان ارتباط معنی داری وجود داشت (P=0. 018). نتیجه گیری: تنوتومی در تمام موارد لازم نیست. شدت دفورمیتی در زمان تظاهر بیماری، به ویژه میزان سفتی hindfoot و سن در زمان شروع درمان می تواند نیاز به تنوتومی را پیش بینی کند.

زمینه: نوزادان مبتلا به بیماری های قلبی مادرزادی تابلوهای بالینی متفاوتی را بروز می دهند که طیف گسترده ای از علایم را دربر می گیرد. این امر تشخیص این دسته از بیماری ها را با دشواری مواجه می سازد. با درنظر گرفتن عواقب خطرناکی که به دنبال تشخیص دیرهنگام یا نابه جای این بیماران ظهور می کند، معرفی روش های جدید یا بهبودبخشی روش های مرسوم تشخیصی همواره از اهمیت بسیار بالایی برخوردار بوده است. روش کار: در این مطالعه مقطعی-تحلیلی که طی سال های 1396-1394 در مرکز طبی کودکان دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد بر اساس معاینات فیزیکی یا وضعیت اشباع اکسیژن شریانی در هنگام بستری، 150 نوزاد تحت اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند. پس از استخراج داده ها، از نرم افزار آماریSPSS نسخه 16 به منظور تحلیل نتایج استفاده گردید. یافته ها: بررسی یک یا بیش از یک علامت مثبت در معاینات بالینی برای تشخیص بیماری های قلبی مادرزادی از حساسیت 93%، ارزش اخباری مثبت 82% و ارزش اخباری منفی 20% برخوردار بود. حساسیت سنجش درصد اشباع اکسیژن شریانی بلافاصله پس از پذیرش در بخش برای تشخیص بیماری های قلبی مادرزادی 92%، ویژگی 34%، ارزش اخباری مثبت 56% و ارزش اخباری منفی 25% بود. نتیجه گیری: تابلوهای بالینی شامل مواردی نظیر تاکی پنه، سیانوز، آریتمی، دیسترس تنفسی، سوفل قلبی یا سطح اشباع اکسیژن شریانی به دلیل حساسیت بالای خود، می توانند برای غربالگری بیماری های قلبی مادرزادی در نوزادان مورد استفاده قرار گیرند. در مقایسه علایم بالینی، سیانوز و دیسترس تنفسی از ارزش بیشتری برخوردار هستند.

زمینه: افزایش بیان ژن SIRT1، سبب افزایش بیان PGC1-α می شود که بیان ناقل گلوکز GLUT4 در عضله اسکلتی را تحریک می کند. هدف، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین HIIT بر بیان ژن های PGC1-α و SIRT1 عضله نعلی در موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش کار: در این مطالعه تجربی، 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن20 ± 250 گرم، پس از القا دیابت به وسیله تزریق نیکوتین آمید استریپتوزوسین، به شکل تصادفی به 5 گروه و در هر گروه 12 سر شامل گروه های کنترل پایه، سالم بدون تمرین، سالم با تمرین، دیابت بدون تمرین، دیابت با تمرین، تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرینات HIIT را به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته با دویدن بر روی تردمیل اجرا کردند که از سرعت 16 به 38 متر بر دقیقه در هفته هشتم رسید. 24ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، موش های صحرایی به وسیله تزریق درون صفاقی کتامین و زایلازین بیهوش شدند و بافت عضله نعلی بلافاصله استخراج و میزان بیان ژن PGC1-α و SIRT1 با تکنیک Real time-PCR و با مقیاس سنجیده شد. یافته ها: نشان داد میانگین شاخص PGC1-α و SIRT1 در بین دو گروه کنترل پایه و گروه دیابتی بدون تمرین با یکدیگر اختلاف معنی داری دارند. همچنین تمرین HIIT اثر معنی داری بر بیان ژن های PGC1-α و SIRT1 دارد. نتیجه گیری: تمرین HIIT منجر به افزایش بیان PGC1-α و SIRT1 می گردد در نتیجه سبب افزایش بیان GLUT4 و حساسیت انسولینی می شود که در بهبود افراد مبتلا به دیابت نوع دو موثر است.

زمینه: در این کار تحقیقاتی، ساخت و بهینه سازی عملکرد یک حسگر الکتروشیمیایی بر پایه اصلاح و لایه نشانی الکتروشیمیایی سطح الکترود قلم گرافیت عریان توسط نانو ذرات نقرهو پردنیزولون با استفاده از تکنیک ولتامتری چرخه ای نشان داده شده است. روش کار: ولتاموگرام های متوالی چرخه ای در سرعت روبش های کم جهت تولید فیلم های پایدار و مقاوم بر سطح الکترود عریان قلم گرافیتی اعمال شدند. میکروسکوپ الکترونی روبشی جهت ماهیت شناسی سطح های اصلاح شده ی قلم گرافیت/ نانو نقره و قلم گرافیت/ نانو نقره/ پردنیزولون به کار گرفته شد. حسگر الکتروشیمیایی جدید با موفقیت جهت تخمین مقدار محتوی کافیین موجود در نمونه های آماده سازی شده مکمل های دارویی و نوشیدنی ها به کار برده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که این الکترود اصلاح شده، فعالیت الکتروکاتالیستی خوبی برای اکسیداسیون کافیین با پارامترهای الکتروشیمیایی کسب شده از قبیل ضریب انتقال الکترون برابر با 65/0، لگاریتم ثابت سرعت برابر با 39/3 (s-1) وغلظت لایه اکتیو سطح برابر با 4-10×4/3(میلی مول بر مجذور سانتیمتر مربع (را دارد. تحت شرایط آزمایشی بهینه شده، کافیین در محدوده غلظت 25تا 600 نانو مولار با حد تشخیص 17/8 نانو مولار توسط حسگر معرفی شده اندازه گیری گردید. نتیجه گیری: این مطالعه بر روی ساخت و بهینه سازی سک الکترود اصلاح شده قلم گرافیتی جدید جهت اندازه گیری کافیین در نمونه های حقیقی حاوی آن تمرکز دارد. تکنیک ساده و مقرون به صرفه ی ترسیب الکتروشیمیایی جهت لایه نشانی نانو نقره و الکتروشیمیایی پردنیزولون به کار برده شد. این حسگر الکتروشیمیایی همچنین دارای مزایایی مانند پایداری بالا، تکرارپذیری رضایت بخش و حساسیت قابل قبول می باشد. بنابراین، این حسگر جدید می تواند جهت آنالیز نمونه های مکمل دارویی و نوشیدنی غیرالکلی (نوشابه) با صحت و دقت بالا در آنالیز پیشنهاد گردد.

زمینه: سندرم گیرافتادگی شانه از جمله شایع ترین اختلالات در والیبالیست هاست که با ایجاد تغییر در حس عمقی، ناهنماهنگی های عضلانی و الگوی حرکتی منجر به کاهش عملکرد ورزشکاران می شود. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات متمرکز کتف بر درد، حس عمقی، کینماتیک کتف و عملکرد اندام فوقانی مردان والیبالیست دچار سندرم گیرافتادگی شانه بود. روش کار: جامعه آماری تحقیق حاضر را مردان والیبالیست دانشگاهی مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه آذربایجان غربی تشکیل دادند. از درون جامعه آماری 30 مرد والیبالیست دانشگاهی مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه به عنوان نمونه انتخاب شد و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین (15=n) و گروه کنترل (15=n) گماشته شدند. گروه تمرین، هشت هفته تمرینات متمرکز کتف را سه جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه انجام دادند. پیش آزمون و پس آزمون درد (پرسشنامه VAS)، حس عمقی (دستگاه داینامومتر ایزوکنتیک)، کینماتیک کتف (اینکلاینومتر) و عملکرد اندام فوقانی (سیکوییست) در دو گروه اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از تی زوجی و تی مستقل در سطح معناداری 05/0≥ pو نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات به صورت معنی دار در گروه تمرین باعث کاهش درد (P≤ 0. 001)، کاهش خطای بازسازی (P≤ 0. 001)، افزایش چرخش بالایی کتف در زاویه 135 درجه (P≤ 0. 001) و افزایش عملکرد اندام فوقانی (P≤ 0. 001) شده است. اما افزایش چرخش بالایی کتف در زاویه 45، 90 و انتهای دامنه حرکتی در گروه تمرین از لحاظ آماری معنی دار نبود (p>0. 05). همچنین تغییرات آماری معنی داری در گروه کنترل مشاهده نشد (p>0. 05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، به نظر می رسد هشت هفته تمرینات متمرکز کتف بر روی درد، حس عمقی، کینماتیک کتف و عملکرد اندام فوقانی والیبالیست های مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه اثر گذار می باشد، لذا می توان آن را بعنوان یک روش تمرینی مناسب برای والیبالیست های مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه مورد استفاده قرار داد.

زمینه: ترومای خارجی حنجره نادر است و شیوع آن در حدود 1 در 137000 بین بالغین می باشد. در جوامع در حال توسعه ترومای بلانت شایع تر از ترومای نافذ می باشد. ترومای بلانت می تواند به علت تصادفات وسایل نقلیه، آسیب های ورزشی و ناشی از دارآویختگی باشد. ترومای حنجره می تواند با طیفی از علایم و نشانه ها از ایست قلبی ریوی تا تغییر مختصر در کیفیت صدا تظاهر پیدا کند. شایع ترین تظاهر بالینی ترومای حنجره خشونت صدا می باشد. گرچه ترومای بلانت حنجره شیوع کمی دارد ولی از یک طرف به دلیل سر و کار داشتن با راه هوایی فوقانی و ایجاد انسداد حاد راه هوایی فوقانی و از طرفی دیگر به دلیل ایجاد عوارضی از جمله تنگی های حنجره در صورت عدم درمان مناسب، از اهمیت زیادی برخوردار است. روش کار: در این مطالعه مقطعی-توصیفی 30 بیمار با ترومای بلانت حنجره وارد مطالعه شدند. نمونه مورد مطالعه شامل تمام بیماران با تشخیص ترومای حنجره که از فروردین 1386 لغایت اسفند 1395 در بخش گوش و حلق و بینی بستری شده بودند می باشد. داده ها با روش های آماری توصیفی و با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: تعداد 30 نفر بیمار شامل 27 (90%) نفر مرد و 3 (10%) نفر زن مورد مطالعه قرار گرفت. میانگین سنی بیماران 53/10± 13/36 سال بود. شایعترین علت تروما تصادفات رانندگی بود. شایع ترین علایم بالینی درد و تندرنس گردن بود. شایع ترین علامت رادیولوژیک آمفیزم زیر جلدی بود. شایع ترین علامت لارنگوسکوپیک تورم و هماتوم بود. شایع ترین درمان انجام گرفته درمان های حمایتی بود. نتیجه گیری: هرگونه تاخیر در تشخیص و درمان به موقع می تواند تهدید کننده حیات باشد. بنابراین راه هوایی بیمار باید توسط فرد مجرب ارزیابی شده و اقدامات لازم به عمل آید. همچنین هرگونه تغییرات در علایم بیمار باید با دقت کنترل شده و اقدام درمانی در صورت نیاز انجام گیرد.

واریاسیون در مبدا شریان ورتبرال یک ناهنجاری مادرزادی بوده که در زمان تکوین جنینی اتفاق می افتد. تاکنون گزارشاتی مبنی بر واریاسیون مبدا شریان ورتبرال و نحوه ورود آن به سوراخ عرضی داده شده است، هرچند اشاره به واریاسیون در مبدا شریان ورتبرال راست و نحوه ورود آن به سوراخ عرضی نادر است. با تشریح جسد یک مرد مشاهده گردید که در سمت راست دو شریان ورتبرال از بخش اول شریان ساب کلاوین جدا شده و مسیر متفاوتی را برای ورود به سوراخ عرضی دنبال می کنند. بدین صورت که یکی از شریان ها در مسیر طبیعی خود بالا رفته و وارد سوراخ عرضی مهره ششم گردنی می شود و شریان دیگر در مسیری غیرطبیعی به سمت بالا طی مسیر کرده و سپس در سطحی بالاتر وارد سوراخ عرضی مهره چهارم گردنی شده است. اطلاع از واریاسیون های مربوط به شریان ورتبرال، در جراحی های ناحیه ریشه گردن و آنژیوگرافی اهمیت دارد.