مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1380 | دوره:8 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

در چندین مطالعه، ارتباط میان عفونت های مزمن با هلیکوباکترپیلوری (HP) و شیوع بیماری های عروق کرونر گزارش شده است. فرضیه پیشنهادی آن است که عفونت مزمن با هلیکوباکترپیلوری منجر به تغییر در سطح سرمی لیپیدها و لیپو پروتئین ها شده و تولید پروتئین های التهابی می کند که سبب ترومبوژنز می گردند. به منظور درک بهتر ارتباط احتمالی بین سابقه عفونت با هلیکوباکترپیلوری و بروز انفارکتوس حاد قلبی ناشی از بیماری های عروق کرونر، این مطالعه بر روی یکصد و چهار نفر از بیمارانی که انفارکتوس حاد قلبی در آنها با شرح حال، یافته هایECG  و افزایش آنزیم های قلبی تایید شده بود، انجام گرفت. سطح سرمیIgG  اختصاصی ضد هلیکوباکترپیلوری به روش ELISA اندازه گیری گردید. گروه کنترل شامل 80 نفر مرد و 20 نفر زن بود که محدوده سنی آنها 40 تا 90 سال (با میانگین سنی 57 سال برای مردان و 56 سال برای زنان) بود. گروه بیمار نیزشامل 83 نفر مرد و 21 نفر زن بود که محدوده سنی آنها 30 تا 85 سال (با میانگین سنی 59 سال برای مردان و 64سال برای زنان) بود. نتایج این بررسی نشان داد که 39.4% از مبتلایان به انفارکتوس قلبی از نظر IgG اختصاصی ضد هلیکوباکترپیلوری مثبت و بقیه بیماران منفی بودند در حالی که 16% از افراد گروه کنترل از نظر IgG مثبت بودند. بنابراین شیوعIgG  ضد H.p در گروه بیمار نسبت به افراد گروه کنترل بالاتر بوده و این اختلاف از نظر آماری معنی دار می باشد.(p=0.0002)  از طرفی هیچ تفاوت چشمگیری بین سطح سرمیIgG  اختصاصی ضد هلیکوباکترپیلوری و علائم دیس پپسی مشاهده نگردید. از نظر ارتباط عفونت هلیکوباکترپیلوری و فاکتورهای خطر قلبی ـ عروقی نیز ارتباط معنی داری مشاهده نشد .(p>0.05) به طور کلی مطالعه نشان داد که هلیکوباکترپیلوری به عنوان یک فاکتور دخیل  (مستقل از ریسک فاکتورهای قلبی) ممکن است در پیدایش انفارکتوس حاد قلبی نقش داشته باشد.

دلیریوم نشانگانی است که با کاهش سطح هوشیاری، کاهش میزان توجه و تغییرات شناختی به صورت سریع آغاز می شود و سیر متغیری را در طول دوره خود دارد. دلیریوم در افراد مسن و بیماران بستری خصوصاً پس ازاعمال جراحی بزرگ شایع است و باعث افزایش میزان مرگ و میر و عوارض در بیماران می شود در مطالعات قبلی میزان بروز آن از 3-1 درصد متعاقب عمل کاتاراکت و تا 73.5 درصد در اعمال ارتوپدی و جراحی قلب باز گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان بروز دلیریوم در پنج روز نخست پس از اعمال جراحی بر روی 250 بیمار در کرمان انجام شد. بیماران بیش از چهل سال سن داشتند و تحت عمل جراحی به صورت الکتیو قرار گرفته بودند. پرسشنامهMMSE  جهت غربالگری استفاده شد و موارد مشکوک با توجه به معیارهای DSMIV از لحاظ دلیریوم بررسی شدند. نتایج نشان داد که 19 نفر (7.6 درصد) از بیماران دچار دلیریوم شدند (با فاصله اطمینان 95%، 11.7-4.7%) به نظر می رسد. بروز دلیریوم در بخش های جراحی به علت کمتر بودن عوامل خطرساز نظیر تنهایی و الکلیسم نسبت به جوامع غربی کمتر باشد با این وجود لازم است در افراد مسنی که تحت اعمال جراحی بزرگ و طولانی قرار می گیرند مراقبت بیشتری از لحاظ بروز دلیریوم به عمل آید.

سو تغذیه یکی از مسایل مهم بهداشتی در کشورهای در حال توسعه است که می تواند عوارض نامطلوبی بر سلامت جسمی و فکری کودکان داشته، زمینه ساز عفونت های مختلف باشد. هدف از این تحقیق، بررسی شیوع سو تغذیه در شیرخواران6-24  ماهه بستری در بخش کودکان بیمارستان شماره یک دانشکده پزشکی کرمان بوده است. بدین منظور در یک بررسی مقطعی و توصیفی ـ تحلیلی در مدت یک سال، قد و وزن 560 شیرخوار 24-6 ماهه که بستری شده بودند، با قد و وزن 496 شیرخوار هم سن آنها که برای کنترل سلامتی، ماهیانه به مراکز بهداشتی مراجعه می کردند، مقایسه شد. با استفاده از روش های گومز (وزن برای سن)، واترلو) وزن برای قد) و معیار دیگرواترلو (قد برای سن)، وضعیت تغذیه ای دو گروه ارزیابی گردید. از شیرخواران بستری 43.4% دختر و 56.6% پسر بودند و در گروه کنترل درصد شیرخواران دختر و پسر به ترتیب 39.5% و 60.5% بود. شیوع سو تغذیه در دو گروه بیمار و کنترل بر اساس روش گومز به ترتیب 76.2% و 60.5% و بر اساس روش واترلو 73.75% و 57.5% و در هر دو مورد دارای اختلاف معنی دار آماری بودند (p<0.0001) اما بر اساس معیار دیگر واترلو به ترتیب 40.7% و 41% بود و تفاوت معنی دار آماری را نشان نداد .(p>0.05) بر اساس روش واترلو میزان سو تغذیه در پسران گروه بیمار (80.13%) به صورت معنی داری بیش از دختران این گروه(65.43)  بود .(p<0.05) رتبه تولد و شغل پدر و مادر نقش مهمی در میزان سو تغذیه داشتند ولی ارتباط معنی داری بین شیوع سو تغذیه و نوع شیر مصرفی (شیرخشک یا شیر مادر) پیدا نشد. بیشترین موارد سو تغذیه در شیرخواران مبتلا به بیماری های قلبی، تنفسی، اسهالی و عفونت ادراری دیده شد. بنابراین، با توجه به این که سو تغذیه می تواند زمینه ساز ابتلا به سایر عفونت ها باشد و شانس بستری شدن را افزایش دهد، پیشنهاد می شود که تمام شیرخواران بستری با استفاده از معیارهای تن سنجی و طبقه بندی های تغذیه ای از نظر سو تغذیه نیز مورد ارزیابی و درمان قرار گیرند.

بادرنجبویه با نام علمیMelissa officinalis  گیاه دارویی شناخته شده ای است که تاکنون اثرات آرام بخشی، ضد دردی، خواب آوری، ضد میکروبی و ضد ویروسی آن مورد مطالعه قرار گرفته است. در مطالعه حاضر، اثر عصاره این گیاه بر تشنجات صرعی ناشی از تزریق پنتیلن تترازول(PTZ)  در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا موش های صحرایی از طریق تزریق داخل صفاقی با غلظت های مختلف عصاره پرکوله این گیاه، پیش درمان شدند. بعد از فاصله زمانی معین جهت ایجاد تشنجات صرعی در حیوان، از تزریق سیستمیکPTZ  با دوز بالا  (90 mg/kg) استفاده گردید. گروه شاهد با سرم فیزیولوژی و گروه شاهد مثبت با داروی شناخته شده دیازپام که در درمان صرع مورد استفاده قرار می گیرد، پیش درمان شدند. میزان اثربخشی عصاره در پیشگیری از علایم تشنج بر اساس افزایش زمان نهفتگی قبل از شروع علایم تشنج و یا افزایش در تاخیر بروز مراحل مختلف روند تشنج و یا کاهش در میزان مرگ و میر حیوانات هر گروه اندازه گیری گردید. نتایج بررسی نشان داد که در گروه های مورد آزمون که با عصاره گیاه پیش درمان شده بودند، میانگین تاخیر در بروز مراحل مختلف تشنج نسبت به مرحله مشابه شان در گروه شاهد افزایش یافت و این افزایش تاخیر در بروز موج تشنجی و انقباضات میوکلونیک در گروه حیواناتی که به میزان50mg/kg  عصاره دریافت نموده بودند، مشابه گروه دیازپام و در مقایسه با گروه شاهد از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). از طرفی میزان مرگ و میر در گروه حیواناتی که با غلظت50mg/kg  عصاره پیش درمان شده بودند، نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری را نشان داد (p<0.05). میزان مرگ و میر در گروه سرم فیزیولوژی 88%، در گروهmg/kg  50،13%  و در گروه دیازپام صفر درصد بود. نتایج حاصله نشان دهنده تاثیرعصاره پرکوله گیاه بادرنجبویه به صورت پیش درمانی در تعدیل علایم تشنج ناشی از تزریق پنتیلن تترازول درموش صحرایی است.

پارگی زودرس کیسه آب، به پاره شدن کیسه آب قبل از شروع دردهای زایمانی اطلاق می شود که در صورت بروز قبل از ترم (هفته 38 حاملگی) آبستنی را مورد تهدید قرار می دهد. این پژوهش به منظور بررسی ارتباط احتمالی عفونت های استرپتوکوکی بتاهمولیتیک گروه B و بی هوازی ها، با پارگی زودرس و قبل از ترم کیسه آب در 100 زن باردار که به دلیل پارگی کیسه آمنیون به زایشگاه نیک نفس بیمارستان باهنر کرمان مراجعه نمودند، انجام شده است. دراین زنان میزان شیوع عفونت های استرپتوکوکی گروه B و بی هوازی ها بعد از کشت ترشحات دهانه سرویکس و واژن مورد بررسی قرار گرفت. از طرفی درهمین زنان درصد شیوع عوامل دیگری که می توانند به عنوان اتیولوژی احتمالی پارگی زودرس کیسه آب مطرح شوند، مورد بررسی قرار گرفت. سن آبستنی مراجعه کنندگان در طیف 38-26 هفته بود و در صورت اثبات پاره بودن کیسه آب، با روش های مورد استفاده در مامایی نمونه جهت کشت تهیه و مورد استفاده قرار گرفت. گروه شاهد شامل 100 زن باردار بدون آبریزی که از نظرسن حاملگی همگن بوده و به درمانگاه زنان مراجعه نمودند، بود. در این بررسی بین پارگی زودرس پیش از موعد کیسه آمنیون و متغیرهای تب، بیماری های زمینه ای، مقاربت جنسی، اعتیاد به مواد مخدر، سیگار، نمای جنینی و شیوع عفونت های استرپتوکوکی و بی هوازی ها ارتباط معنی دار به دست آمد (P<0.05). درصد شیوع عفونت های استپتوکوکی و بی هوازی در گروه مورد به ترتیب 5 و 1 بود و در گروه شاهد مورد مثبتی مشاهده نشد. بنا بر نتایج فوق بین بیماری های تب دار و عفونی و بروز پارگی زودرس کیسه آب ارتباط آماری معنی دار وجود دارد و ازجرم های موثر در این مورد استرپتوکوک بتاهمولیتیک گروه B و بی هوازی ها می باشند که در صورت تشخیص، با درمان به موقع می توان از میزان بروز پارگی زودرس کیسه آب کاست.

سندرم تحریک بیش از حد تخمدان یا(OHSS) Ovarian Hyperstimulation Syndrome ، از عوارض خطرناک تحریک تخمک گذاری کنترل شده(COH) Controlled Ovarian Hyperstimulation  است. تعیین عوامل موثر درایجاد OHSS به دو دلیل اهمیت دارد: 1ـ افزایش شیوع نازایی و 2ـ احتمال 7-1 درصد ایجاد OHSS پس از انجام COH. این مطالعه از نوع مورد ـ شاهدی و در مرکز ناباروری بیمارستان دکتر شریعتی انجام شد. در طول سال های 77-1376، 75 بیمار کاندید انجام روش های کمک باروری (ART) که بعد از COH به OHSS مبتلا شده بودند، به عنوان گروه آزمون و 120 نفر بدون OHSS که با گروه آزمون جور شده بودند به عنوان گروه شاهد در این مطالعه شرکت داده شدند. متغیرهای شاخص توده بدنی(BMI) Body Mass Index، سطح استرادیول سرم در روز تجویزHCG، وجود تخمدان پلی کیستیک(PCO)  و سن در این بیماران مورد بررسی قرار گرفت. شیوع OHSS در بیماران جوان بیشتر بود. شیوع PCO در بیماران مبتلا به  (37.3%) OHSSدر مقایسه با گروه شاهد (20.8%) بیشتر بود. دربین بیماران،  BMIبالاتر از 30 شیوع بیشتری نسبت به گروه شاهد داشت. سطح استرادیول در روز تزریق HCG درگروه بیمار بالاتر از گروه شاهد بود (1534±1177 در مقابل 1124±739 پیکوگرم در میلی لیتر) شناختن عوامل خطرساز بیماری OHSS با توجه به افزایش شیوع نازایی و کاربرد درمان های جدید تحریک تخمک گذاری، کمکی در کاهش ابتلا و نیز عوارض این بیماری خطرناک و حتی کشنده خواهد بود.

بیماری های کبد و مجاری صفراوی و به خصوص ایجاد سنگ صفراوی از عوارض بیماری بتاتالاسمی ماژور محسوب می شوند. در این مطالعه فراوانی یافته های غیر طبیعی اولترا سونوگرافی کبد و مجاری صفراوی در 200 بیمار مبتلا به بتاتالاسمی ماژور در منطقه کرمان مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس نتایج این تحقیق، 11 نفر از 200 بیمار مبتلا به بتاتالاسمی ماژور (5.5%) سنگ صفراوی داشتند. میانگین سن بیمارانی که فاقد سنگ صفراوی بودند، 10.07 سال (SD=4.94) و میانگین سن بیماران با سنگ صفراوی 16.18 سال (SD=5.04) بود که اختلاف معنی داری از نظر آماری بین دو گروه وجود داشت. از 200 بیمار مورد مطالعه، 5 نفر افزایش ضخامت جدار کیسه صفرا داشتند که میانگین سنی آنها 12 سال (SD=2.55) و میانگین سنی 195 بیمار با ضخامت طبیعی جدار کیسه صفرا، 10.36 سال (SD=5.17) بود و اختلاف معنی داری در این مورد بین دو گروه وجود نداشت. شصت و سه نفر از 200 بیمار (31.5%) سابقه اسپلنکتومی داشتند. از 11 بیماری که سنگ صفراوی در آنها مشخص شد، 9 نفر آنها اسپلنکتومی شده بودند. در این مورد نیز بین این دو گروه اختلاف معنی داری از نظر آماری وجود داشت (p<0.05). میانگین فریتین سرم در افرادی که سنگ صفراوی داشتند 3786.73mg/dl (SD=941.42) و در افراد فاقد سنگ صفراوی 3147.03  (SD=1239.36)بدست آمد که از نظر آماری این اختلاف معنی دار نبود.

لیپوسارکوم ولو بیماری نادری است و از سال 1966 تا به حال تنها 11 مورد گزارش شده است. سارکوم اولیه ولو 2-1% بدخیمی های ولو را تشکیل می دهد و به دلیل محل و تظاهر بالینی، ممکن است با ضایعات خوش خیم اشتباه شود. مورد معرفی شده خانمی 65 ساله با ضایعه ولو که از نظر بالینی شبیه به لیپوم بود، می باشد که بعد ازخارج سازی کامل توده، بررسی پاتولوژیک تشخیص well-differentiated sclerosing liposarcoma  را نشان داده است. از آنجایی که تشخیص سریع لیپوسارکوم برای پیش آگهی مطلوب الزامی است، پزشک در برخورد با توده های ولو باید دقت بیشتری به عمل آورد.

تشنجات وابسته به پیریدوکسین یکی از انواع مهم و نادر تشنج غیر قابل کنترل در نوزادان و شیرخواران است و با تشخیص و درمان به موقع این گونه کودکان علاوه بر اینکه از تشنج و اختلال تکاملی آنها پیشگیری می شود، از مصرف غیر ضروری داروهای ضد تشنج و در نتیجه بروز عوارض جانبی متعدد آنها نیز جلوگیری می شود. در این مقاله یک مورد از این بیماری گزارش می شود. بیمار شیرخوار 7 ماهه ای بود که به علت تشنجات مکرر به بیمارستان امام رضا (ع) ارجاع داده شده بود. در آزمایش های انجام شده قند و کلسیم، آمونیاک سرم و آزمایش های روتین و نیز خصوصیات مایع نخاع بیمار طبیعی بود. نوار مغزی بیمار نمای هیپس آریتمی داشت. سی تی اسکن مغز طبیعی بود. تشنج به درمان های معمولی مقاوم بود. اما با تجویز ویتامینB6  تشنج های بیمار قطع شد.