نشریه علوم (دانشگاه خوارزمی)
سال:1385 | دوره:6 | شماره:2-1 |تعداد مقالات:7

در تحقیق حاضر اپیتوپ های پیش بینی شده در نواحی C2-V3-C3 در 120 gp ایزوله ایرانی ویروس 1 HIV- با اپیتوپ های نواحی مشابه در زیرگونه های A تا I این ویروس مقایسه شده اند. از آن جا که نواحی اپیتوپ یک پروتئین مناطقی فاقد ساختمان ثانویه و آب دوست هستند که در تماس با محلول آبی اند از این فاکتورها برای پیش بینی اپیتوپ ها استفاده شد. تعداد نواحی هلیکس (1) و شیت ها (5) در ایزوله ایرانی با تعداد آن ها در زیرگونه F و  Aبرابر بود. روش هوبارد 7 محل بالقوه گلیکوزیلاسیون را در ایزوله ایرانی تعیین کرد. در تمام زیرگونه های دیگر تعداد محل های بالقوه گلیکوزیلاسیون کم تر از 7 بود. در تمام ایزوله ها از جمله ایزوله ایرانی، یک اپیتوپ در یک ناحیه مشابه پیش بینی شد. در تمام نواحی بررسی شده (به جز ایزوله ایرانی و زیرگونه های D و H) یک اپیتوپ طویل واحد در ناحیه ای دیگر پیش بینی شد. در زیرگونه H هیچ اپیتوپی در این ناحیه پیش بینی نشد. در ایزوله ایرانی و در زیرگونه D دو اپیتوپ کوتاه در این ناحیه پیش بینی شد. آنالیز کامپیوتری، شباهت ها و تفاوت های بین موقعیت اپیتوپ های زیرگونه ایرانی و سایر ویروس های HIV-1 پیش بینی کرد. اگر چه ساختار اولیه 120 gp زیرگونه ایرانی به زیرگونه B نزدیک است، برخی تفاوت ها بین ساختار دوم و سوم این ویروس و ساب تیپ B پیش بینی می شوند.

سیانوباکترها گروه بزرگی از سلسله مونرا هستند که توان بالقوه فراوانی در تولید مواد غذایی، دارویی و غیره دارند. اسیلاتوریا یکی از سیانوباکتری های رشته ای است. این میکروارگانیسم در چهار فصل در خورتیاب مشاهده شد. محیط کشت بهینه برای رشد اولیه پس از برداشت از منطقه محیط کشت آب دریا است. برای خالص سازی، محیط کشت آب دریا و سیانوکوبالامین و Z8 نیمه جامد (0.7 درصد آگارز) استفاده شد. به منظور رشد انبوه نمونه های خالص سازی شده، محیط کشت والانس به کار گرفته شد. در این محیط کشت بیش ترین ضریب رشد ویژه µ به دست آمد. طی 9 ماه خالص سازی انجام گرفت. این سیانوباکتر در پنج تیمار از دوره های نوری و شش تیمار حرارتی قرار گرفت. حداکثر ضریب رشد ویژه (µ) در دمای 30 درجه سانتی گراد به دست آمد که مقدار آن 0.602 است. بهترین شرایط نوری، 14 ساعت روشنایی و 10 ساعت تاریکی مشخص شد. میزان ضریب رشد ویژه در این حالت، برابر با 0.506 است. در این هنگام دما 25 درجه سانتی گراد و شدت نور 3500 لوکس بود.

«آسکوشیتا ربیی» یکی از پاتوژن های مخرب قارچی مزارع نخود ایرانی (Cicer arietinum L.) است. در تحقیق حاضر 42 جدایه ایرانی قارچ ا.ربیی شامل جدایه هایی با شدت بیماری زایی زیاد، کم و متوسط، که قبلا پژوهش بیماری زایی آن ها انجام شد، مورد بررسی قرار گرفت. آنزیم پلی گالاکتوروناز یکی از فاکتورهای مهم در شروع بیماری برق زدگی است. بنابراین قارچ ها در محیط کشت مایع  (pH=4.5) PZبه مدت 6 روز کشت شدند. حضور آنزیم پلی گالاکتوروناز در محیط کشت بعد از استخراج، با استفاده از تست پلیت مورد تایید قرار گرفت سپس فعالیت PG با استفاده از روش کالمر تعیین شد. دسته بندی جدایه ها بر اساس فعالیت PG با استفاده از روش UPGMA7 انجام شد. نتایج نشان داد با تعیین فعالیت PG می توان جدایه های HV و WV هر استان را متمایز ساخت. در بررسی دیگر، استخراج DNA به روش دلاپورتا از میسلیوم انجام شد. سپس واکنش RAPD (چند شکلی تکثیر شده تصادفی DNA) با استفاده از 12 پرایمر تصادفی 9- 10 نوکلئوتیدی صورت گرفت. پلی مورفیسم DNA در محصولات PCR جدایه ها با استفاده از روش UPGMA بررسی شد. نتایج نشان داد تکثیر DNA با استفاده از دو پرایمر Ar082 و Ar171 دارای بالاترین الگوی پلی مورفیک است. از سوی دیگر، اگرچه تنوع ژنتیکی بین جدایه های ا.ریبی قابل توجه است، اما الگوی پلی مورفیک این پرایمرها نمی تواند جدایه های HV را از WV متمایز نماید.

اثرات شوری و پتاسیم بر تشکیل ماده خشک خوشه، کاه، ریشه، وزن هزاردانه، تعداد پنجه و خوشه و مساحت برگ طی آزمایشی با چهار تیمار پتاسیم (K1=0، K2=0.25، K3=0.5 و 1=K4 گرم پتاسیم به ازای هر کیلوگرم خاک) و تیمار شوری (40 میلی مولار کلریدسدیم) در چهار تکرار با دو رقم جو ریحان و افضل به صورت طرح بلوک های کاملا تصادفی در شرایط آزمایش گل خانه ای بررسی شد نتایج نشان داد که مصرف کلرید سدیم باعث افزایش وزن خشک خوشه، تعداد خوشه، وزن هزار دانه، مساحت برگ، بیوماس کل و همچنین باعث کاهش وزن خشک ریشه، تعداد پنجه، طول دوره رشد و القای زودرسی در هر دو رقم جو ریحان و افضل می شود. علاوه بر این افزایش غلظت پتاسیم در مرحله رشد رویشی باعث افزایش معنی دار وزن خشک بخش هوایی در هر دو رقم می شود، ولی با افزایش سن گیاه در مرحله رشد زایشی و رسیدن دانه تاثیر معنی داری نداشته است. همچنین مصرف غلظت های مختلف پتاسیم توام با شوری تاثیر معنی داری بر پارامترهای ذکر شده نداشته است. علت این امر ممکن است زیاد بودن غلظت پتاسیم قابل جذب محتوی خاک باشد که در جای خود موجب افزایش وزن بخش هوایی گیاه شده است.

موضوع بحث انگیز در تئوری های تشکیل لس، منشا دانه های کوارتز در اندازه سیلت است که بخش عمده ای از نهشته های لس را تشکیل می دهد. سایش در محیط های یخچالی و بادی، هوازدگی فیزیکی و شیمیایی، فوران های آتشفشانی و فرایندهای رودخانه ای همگی قادرند ذرات سیلت کوارتزی را در حجم زیاد تولید کنند. از سوی دیگر، هنوز بحث های زیادی درباره منشا رسوبات لس مناطق مختلف جهان وجود دارد. بدون شک با بررسی بافت سطح دانه های کوارتز می توان سهم محیط های مختلف در ارایه سیلت برای تشکیل این نهشته ها را ارزیابی کرد که خود می تواند راه گشای مناسبی در کشف منشا این رسوبات باشد. لذا در این تحقیق، بافت سطح ذرات کوارتز در اندازه های 350-105 میکرون و 105-75 میکرون در هفت نقطه از رخنمون های لس استان گلستان مورد بررسی قرار گرفت و بدین وسیله محیط های اصلی و فرعی تولید سیلت برای این رسوبات ارزیابی گردید. بر اساس نتایج حاصل، بافت سطح دانه از نوع شکستگی های صدفی، موازی و نیمه موازی، پله ای و برجستگی های تیز و زاویه دار در اغلب ذرات کوارتز مشاهده می شود. از سوی دیگر، در برخی از دانه های کوارتز بافت سطح دانه از نوع حفره های انحلالی نامنظم و دانه هایی با لبه های گرد شده به طور محدود قابل مشاهده است. بر اساس نتایج حاصل فرایند های یخچالی محیط اصلی تولید ذرات سیلت برای تشکیل نهشته های لس گلستان است و محیط های رودخانه ای و هوازدگی شیمیایی اهمیت کم تری در تولید سیلت کوارتزی دارند.

یکی از مباحث مهم در حوضه های آب خیز، حفاظت از منابع آب و خاک و کنترل فرسایش و رسوب است. روش های تجربی برآورد شدت فرسایش خاک و تولید رسوب مورد استفاده، مانند PSIAC و EPM به دلیل توجه محدود و کلی به عامل زمین شناسی و لیتولوژی و غالب بودن عوامل محیطی در وزن دهی پارامترها، با برآورد واقعی تفاوت دارند. در این تحقیق سعی شده است با تکیه بر ویژگی های ذاتی سنگ ها و نهشته های سست، روشی مناسب و جامع برای تعیین حساسیت ذاتی واحدهای لیتولوژی به طور خاص و همچنین برای سازندها که متشکل از مجموعه ای از واحدهای سنگ شناسی هستند ارایه گردد. با این هدف، طبقه بندی حساسیت به فرسایش واحدهای سنگ و خاک بر مبنای ویژگی های ذاتی مواد شامل ترکیب کانی شناسی و بافت تدوین شده است. در این تحقیق در پهنه رسوبی - ساختاری خرده قاره ایران مرکزی، رده فرسایش پذیری هر سازند بر مبنای میانگین رده اجزای تشکیل دهنده آن - که مجموعه ای از واحدهای سنگ شناسی است تعیین شده است. نتایج طبقه بندی حساسیت سازندها به فرسایش در گستره مذکور در پهنه بندی فرسایش پذیری ذاتی واحدهای سنگ و خاک حوضه نمونه کویر لوت استفاده شد. بر اساس نتایج حاصل از طبقه بندی مذکور، 82.9 درصد واحدهای سنگ و خاک این حوضه در رده های متوسط- ضعیف تا کاملا سست و منفصل قرار می گیرند و در کل در رده حوضه های بسیار حساس واقع می شوند. نتایج به دست آمده در این حوضه با نتایج رسوب دهی ویژه که بر مبنای آمار واقعی رسوب حوضه است، مقایسه شده است و نتایج تایید کننده صحت و کارآیی خوب روش معرفی شده اند.

کاتیون های Mg ، Fe و Al در کانی بیوتیت به فرایندهای ماگمایی حساس هستند. از این رو از کانی بیوتیت در بررسی پتروژنز توده های گرانیتوئیدی استفاده می شود. در این تحقیق از ترکیب شیمیایی کانی بیوتیت برای بررسی ویژگی های ژئوشیمایی و پتروژنز سنگ های نفوذی کمپلکس بروجرد در بخش شمالی زون سنندج - سیرجان استفاده شده است. نمونه های بیوتیت در مقاطع صیقلی گرانیتوئید های قدیمی با سن حدود 120 میلیون سال و گرانیتوئیدهای جوان با سن بین 60-70 میلیون سال به روش تجزیه نقطه ای (EPMA) و بیوتیت های خالص جدا شده از سنگ به روش XRF بررسی شد. نتایج تجزیه بیوتیت به هر دو روش نتایج مشابهی را نشان دادند.کانی بیوتیت در نمونه های با سن مختلف خصوصیات متفاوتی نشان داده و به خوبی دو گروه سنی از یکدیگر متمایز می شوند. بر اساس مقادیر کاتیونی Ti، Fe2+، Fe3+،,Mn  Mg و Al بیوتیت های گرانیتوئیدهای جوان بروجرد در ترکیب خود دارای منیزیم بیش تری نسبت به بیوتیت های سنگ های قدیمی هستند. مهم ترین تفاوت بیوتیت در این واحد های سنگی در مقدار Al کل و نسبت Fe/Fe+Mg است. بیوتیت های متعلق به گرانودیوریت و کوارتزدیوریت های جوان بین دو قطب آنیت و فلوگوپیت قرار گرفته اند و دارای مقدار2.48 Al  تا 2.74 اتم در هر واحد فرمول و نسبت Fe/Fe+Mg بین 0.375 تا 0.600 هستند. بیوتیت در گرانیتوئیدهای قدیمی بین دو قطب آنیت و سیدروفیلیت قرار می گیرد و مقدار Al از 2.76 تا 3.69 اتم در هر واحد فرمول و Fe/Fe+Mg بین 0.597 تا 0.720 است. بر اساس ترکیب بیوتیت ها، گرانیتوئیدهای جوان و قدیمی کمپلکس بروجرد عمدتا در محدوده مربوط به گرانیتوئیدهای کالک آلکالن قرار می گیرند و این گرانیتوئیدها به ترتیب نوع I و نوع S هستند و در فوگاسیته اکسیژن متفاوتی تشکیل شده اند.