نشریه پرستاری ایران
سال:1398 | دوره:32 | شماره:122 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: مبتلایان به اختلال دوقطبی با پدیده انگ مواجه هستند. از طرفی، خود-دلسوزی، یک نقش کلیدی در بهبود سلامت روانی آنان ایفا می نماید. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط انگ با خود-دلسوزی در مبتلایان به اختلال دوقطبی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی توصیفی، شرکت کنندگان 200 نفر از مبتلایان به اختلال دوقطبی بستری در مرکز روانپزشکی ایران بودند که به روش نمونه گیری مستمر انتخاب شدند. داده ها با کمک فرم مشخصات فردی و ابزارهای روا و پایا شده انگ و خود-دلسوزی گردآوری و با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس) تحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمرات انگ 06/7 ± 03/77 و خود-دلسوزی 47/4 ± 57/77 به دست آمد. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که متغیرهای انگ و خود-دلسوزی، همبستگی معنی دار آماری نداشتند (301/0=P و 073/0-=r). به علاوه، خرده مقیاس انزوا از خود-دلسوزی با خرده مقیاس های تبعیض (030/0=P و 153/0-= r)، آشکار سازی (045/0= P و 142/0-= r) و جنبه های مثبت (034/0=P و 150/0-= r) از انگ همبستگی معنی دار آماری داشت که این همبستگی به صورت معکوس و ضعیف بود یعنی با کاهش انزوا، انگ در این ابعاد افزایش می یافت. در میان مشخصات فردی، بین انگ با تعداد افراد خانواده، سن و سابقه اختلال روانی در خانواده ارتباط معنی دار وجود داشت (05/0

زمینه و هدف: یکی از ارکان اساسی فرآیند بین المللی سازی آموزش پزشکی ارزیابی آمادگی جهت حضور در بازار آموزش بین المللی است. داده های این ارزیابی می تواند پایه ای برای تعیین سیاست ها و جهت دهی برنامه ریزی های دانشگاه باشد. این پژوهش با هدف تعیین آمادگی استادان گروه های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران برای تربیت دانشجوی بین الملل صورت گرفت. روش بررسی: در این پژوهش توصیفی مقطعی، که در 9 دانشکده و 88 گروه آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1397-1398 انجام شد، از 900 پرسشنامه ارسالی برای اعضای هییت علمی دانشگاه، 378 نفر پرسشنامه ها را تکمیل کردند. روش جمع آوری داده ها خودگزارشی و ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته مشتمل بر نگرش و نیز توانمندی استادان در زمینه تربیت دانشجوی بین الملل بود. پرسشنامه به صورت الکترونیک و در پنج نوبت به ایمیل استادان ارسال شد. نهایتا داده های پژوهش با آمار توصیفی و استنباطی (ANOVA، تست تعقیبی شفه، t مستقل، آزمون دقیق فیشر و کای اسکویر) در نرم افزار SPSS نسخه 16 تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمره نگرش و توانمندی واحدهای مورد پژوهش در زمینه تربیت دانشجوی بین الملل نسبتا مطلوب و به ترتیب 65/8 ± 14/53 و 17/5 ± 32/23 بود. براساس نتایج، 4/61 درصد واحدهای مورد پژوهش تمایلی برای همکاری در تربیت دانشجوی بین الملل نداشتند. علل مرتبط با نداشتن تمایل به همکاری در تربیت دانشجوی بین الملل، در دو طبقه علل فردی و دانشگاهی و علل مرتبط با تمایل به همکاری به چهار دسته علل فردی و حرفه ای، گروه آموزشی، دانشگاهی و کشوری دسته بندی شدند. نتیجه گیری کلی: براساس یافته ها، ضروری است بستر و زیرساخت های لازم در جهت بین المللی سازی دانشگاه فراهم شود و در راستای بهبود نگرش و ارتقای توانمندی استادان برای همکاری در تربیت دانشجوی بین الملل برنامه های انگیزشی و توانمندسازی توسط مسیولین دانشگاه طراحی گردند.

زمینه و هدف: خستگی در بیماران مزمن انسدادی ریه بهره وری شغلی، توانایی تمرکز، قوای جنسی و عملکرد بیمار را کاهش داده و فرد را به سمت سستی و بی حال سوق می دهد. غلبه بر این امر نیازمند مشارکت بیمار و خانواده در امر مراقبت و مدیریت بیماری است. هدف از این مطالعه تاثیر الگوی توانمندسازی خانواده محور بر خستگی افراد مبتلابه بیماری مزمن انسدادی ریه است. روش بررسی: در مطالعه کار آزمایی بالینی حاضر تعداد 72 بیمار نارسایی مزمن انسداد ریه همراه با مراقب خانوادگی آنها به روش نمونه گیری آسان انتخاب و سپس به روش تصادفی در دو گروه 36 نفره مداخله و کنترل تقسیم شدند. برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی توانمندسازی خانواده محور در چهار جلسه 90 دقیقه ای مبتنی بر چهار گام تهدید درک شده، مشکل گشایی، مشارکت آموزشی و ارزشیابی در گروه های 10 تا 15 نفره با حضور اعضای خانواده به صورت پانل برای گروه مداخله ارایه گردید. سپس به مدت 3 ماه گروه مداخله توسط تیم تحقیق پیگیری شد و به سیوالات و مشکلات مراقبتی و دانش مورد نیاز مراقبتی آنها پاسخ داده شد. ارزشیابی نهایی پس از گذشت سه ماه از اجرای مداخله با تکمیل مجدد پرسشنامه خستگی انجام شد. داده ها توسط آزمون های تی زوجی، تی مستقل، آزمون دقیق فیشر و مجذور کای توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 تحلیل شدند. یافته ها: در بدو مطالعه دو گروه مداخله و کنترل، تفاوت معنی داری از نظر میانگین نمره خستگی نداشته اند. 5/0 =P. بعد از مداخله، میانگین نمره خستگی گروه مداخله نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری داشته است. 01/0 =P. در گروه مداخله میانگین نمره خستگی بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله، کاهش معنی داری داشته است. 01/0 =P. نتیجه گیری کلی: نتایج مطالعه بیانگر آن بوده که توانمند کردن اعضای خانواده مسیول مراقبت بیمار نارسایی مزمن ریه باعث کاهش سطح خستگی در بیماران شده است، بنابراین برنامه های مراقبتی و درمانی بیماران مزمن علاوه بر توجه به بیمار باید به مراقبین بیمار نیز توجه کنند.

زمینه و هدف: مدیریت درد یکی از مهم ترین اجزای مراقبت درد بیماران در بخش اورژانس است و پرستار نقش کلیدی در مدیریت درد دارد. نگرش مثبت و عملکرد مناسب مراقبین سلامت نسبت به مدیریت درد بسیار مهم می باشد و این مسیله جز حقوق بیماران است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین نگرش و عملکرد پرستاران در رابطه با مدیریت درد بیماران مراجعه کننده به بخش های اورژانس صورت گرفت. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی-توصیفی است که به روش تمام شماری بر روی 150 پرستار شاغل در بخش های اورژانس بیمارستان های آموزشی و درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1397 انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل دارا بودن تحصیلات کارشناسی و بالاتر و حداقل شش ماه سابقه کار در بخش اورژانس بودند. ابزار مطالعه پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه نگرش و عملکرد در رابطه با مدیریت درد بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و با نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سن واحدهای مورد پژوهش 98/31 و با انحراف معیار 52/5 بود. بیشتر واحدهای مورد پژوهش (9/82 درصد) سابقه دریافت آموزش در زمینه درد نداشتند. در ارتباط با مدیریت درد بیماران بخش اورژانس، میانگین نمره نگرش 22/5 ± 16/57 و میانگین نمره عملکرد (53/2 ± 02/6) بود. بیشتر واحد های مورد پژوهش (9/82 درصد) سابقه آموزش درد نداشتند. تفاوت معنی دار آماری بین میانگین نمرات نگرش و عملکرد با مشخصات جمعیت شناختی وجود نداشت. 05/0 < P. نتیجه گیری کلی: نتایج مطالعه نشان داد که پرستاران نگرش متوسط در مورد مدیریت درد داشتند و در خوداظهاری عملکرد خوبی نسبت به مدیریت درد بیماران بیان کردند ولی آگاهی و شناخت کافی از ابزارهای درد و نحوه استفاده از ابزارها را نداشتند. بنابراین آموزش و برگزاری کلاس های بازآموزی ضمن خدمت در جهت ارتقاء مدیریت صحیح درد بیماران و ارتقاء کیفیت مراقبت درمانی و آموزش استفاده از ابزار سنجش درد پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: یکی از موقعیت های اضطراب آور برای بسیاری از بیماران در محیط های بالینی، آندوسکوپی است. رایحه درمانی یکی از روش های طب مکمل برای کاهش اضطراب است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر رایحه درمانی با اسانس اسطوخودوس بر اضطراب بیماران قبل از آندوسکوپی در ایران انجام شد. روش بررسی: این پژوهش یک کار آزمایی بالینی در بخش آندوسکوپی بیمارستان رازی رشت، از بهمن ماه 1397 تا شهریور ماه 1398 می باشد. 70 نفر به روش در دسترس از افراد واجد شرایط ورود به مطالعه، به طور تصادفی در دو گروه مداخله و پلاسبو قرار گرفتند. پس از تکمیل فرم رضایت آگاهانه، پرسشنامه ی اطلاعات جمعیت شناختی و اضطراب Spielberger تکمیل شد. یک ساعت قبل از آندوسکوپی، گروه مداخله تحت رایحه درمانی با اسانس اسطوخودوس 10 درصد و گروه پلاسبو تحت رایحه درمانی با پلاسبو به مدت 30 دقیقه قرار گرفتند. سپس پرسشنامه ی اضطراب مجددا قبل از آندوسکوپی تکمیل گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (05/0

زمینه و هدف: قربانیان سوختگی با مشکلات روانشناختی بسیاری از جمله اضطراب روبه رو هستند، اضطراب قبل از عمل امری عادی و بسیار رایج است. یکی از راهبردهای مقابله ای که به فرد کمک می کند تا با شرایط استرس زا روبرو شود، تاب آوری است. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط تاب آوری با اضطراب بیماران سوختگی کاندید پیوند پوست انجام شد. روش بررسی: مطالعه مقطعی و از نوع توصیفی همبستگی بود. روش نمونه گیری مستمر و با توجه به معیارهای ورود به مطالعه انجام شد. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه اضطراب Beck Anxiety Inventory) (BAI) و تاب آوری (CD-RISC) بود و 20 الی 30 دقیقه قبل از عمل در بخش بستری بیمار تکمیل شد. داده های جمع آوری شده در تیرماه 98، با استفاده ازSPSS نسخه 16 و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در قالب جدول و شاخص های عددی توصیف و سپس برای رسیدن به اهداف و پاسخ به سیوالات پژوهش آزمون های آنالیز واریانس، تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسن حهت تجزیه و تحلیل مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: 2/66 درصد از بیماران نمره تاب آوری بالای 50 داشتند. میانگین تاب آوری 57/64، انحراف معیار 25/22، میانگین نمره اضطراب 88/12، انحراف معیار 45/10 بدست آمد. بین تاب آوری و اضطراب همبستگی معنی دار آماری وجود داشت، یعنی با افزایش نمره تاب آوری، اضطراب کاهش پیدا کرد (001/0

زمینه و هدف: ناباروری، یک موقعیت استرس آور بوده که می تواند سلامت روانی زوجین را تحت تاثیر قرار دهد. اگرچه تشخیص و درمان ناباروری، بحرانی فرسایشی بوده که هر دو زوج را تحت تاثیر قرار می دهد و در آنها ایجاد فشار روانی و استرس، احساس تنهایی و ناامیدی و عدم کنترل می نماید؛ و لیکن به نظر می رسد این مسایل در زنان بیشتر از مردان رخ می دهد چرا که به هرحال، بار جسمی و روانی درمان های ناباروری و عواقب شکست احتمالی ناشی از آن بیشتر گریبان گیر زنان می شود. زنان و به خصوص زنان جوامع شرقی و از جمله زنان ایرانی که در فرهنگ آن ها، داشتن فرزند و باروری نسبت به دیگر جوامع، بسیار با ارزش تر محسوب می شود، حتی زمانی که زن بارور بوده و علت ناباروری مردانه باشد، به طور مشابهی استرس ناباروری را تجربه می کنند؛ چرا که در نهایت، صرف نظر از عامل ناباروری، نتیجه، نداشتن فرزند است. استیگما یا برچسب اجتماعی که زنان نابارور دریافت می کنند، در صورتی که در شرایط کاهش حمایت خانواده باشند، شدیدتر بوده و باعث ایجاد افسردگی در زنان نابارور می شود. بنابراین، حمایت های اجتماعی از این افراد می تواند به عنوان عنصر کلیدی در فرآیند تطبیقی آنها با مشکل ناباروری محسوب گردد. در ایران، مطالعات گوناگونی در زمینه کیفیت زندگی و مسایل روانشناختی افراد نابارور انجام شده است اما اغلب این مطالعات به بررسی مسایل روانی در زنان نابارور پرداخته و در عمل عملا همسران مردان نابارور مورد توجه واقع نشده اند یا کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. هدف از این مطالعه مقایسه استرس ناباروری و حمایت اجتماعی درک شد ه در زنان نابارور و همسران مردان نابارور مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهید اکبر آبادی تهران بود. روش بررسی: این مطالعه مقطعی برروی 164 زن نابارور 93 نفر از همسران مردان نابارور مراجعه کننده به درمانگاه ناباروری شهید اکبر آبادی شهر تهران در سال 95-1394 انجام شد. پژوهشگر و کمک پژوهشگر پس از کسب معرفی نامه از دانشگاه علوم پزشکی ایران، در روزهای فعال درمانگاه به محیط نمونه گیری مراجعه نموده و پس از ارایه توضیحات لازم به مسیولین بیمارستان و رعایت مسایل اخلاقی نظیر کسب رضایت نامه کتبی، نمونه گیری را به روش مستمر تا تکمیل حجم نمونه ها ادامه دادند. معیارهای ورود به مطالعه شامل ملیت ایرانی زوجین، عامل ناباروری صرفا زن و یا صرفا مرد و تمایل به شرکت در مطالعه، مبتلا نبودن به هرگونه بیماری جسمی مزمن و یا بیماری روانی شناخته شده، مصرف نکردن داروهای موثر بر اعصاب و روان و یا روان گردان توسط زوجین بود. افراد در هر مرحله ای از مطالعه می توانستند از ادامه شرکت انصراف داده و از مطالعه خارج شوند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل فرم مشخصات فردی، پرسشنامه استرس ناباروری Newton و همکاران و پرسشنامه حمایت اجتماعی عملکردی بود که به شکل خودگزارش دهی و یا توسط کمک پژوهشگر و با پرسش از خود افراد و مراجعه به پرونده پزشکی آنان تکمیل شد. سپس ارتباط هریک از متغیرهای مورد مطالعه بر طبق اهداف و سیوالات پژوهش، مورد سنجش و بررسی قرار گرفت. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16و آمار توصیفی-استنباطی نظیر آزمون های تی مستقل و کای دو مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. 05/0 P< به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که دو گروه مورد مطالعه از نظر سن (زنان نابارور 68/5 ± 24/31 سال و همسران مردان نابارور 19/5 ± 79/30 سال)، طول مدت ازدواج (زنان نابارور 81/4 ± 29/7 سال و همسران مردان نابارور 13/4 ± 54/7 سال)، طول مدت ناباروری (زنان نابارور 01/4 ± 52/4 سال و همسران مردان نابارور45/3 ± 66/4 سال)، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال، وضعیت اقتصادی تفاوت معنی داری نداشتند. همچنین 6/63 درصد زنان نابارور و 3/77 درصد همسران مردان نابارور دارای ناباروری اولیه بودند که بین دو گروه از نظر این متغیر نیز تفاوت معنی داری وجود نداشت. علاوه بر این، نمرات تمامی حیطه های استرس ناباروری شامل نگرانی اجتماعی، نگرانی جنسی، نگرانی ارتباطی و نگرانی از سبک زندگی بدون فرزند به جز حیطه نیاز به والد شدن (038/0=P) و نمره کل استرس ناباروری (043/0=P) در بین دو گروه مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری نداشت. همچنین مقایسه میانگین حمایت اجتماعی درک شده در زنان نابارور و همسران مردان نابارور شرکت کننده در پژوهش نشان داد که دوگروه از این نظر نیز دارای اختلاف آماری معنی داری نبودند. نتیجه گیری کلی: اگرچه به نظر می رسد صرف نظر از عامل مردانه و یا زنانه ناباروری، زنان در موارد مواجهه با ناباروری دچار استرس هستند ولیکن استرس کلی و استرس نیاز به والد شدن در زنان نابارور نسبت به همسران مردان نابارور بالاتر می باشد. مطالعه حاضر نشان داد که همسران مردان نابارور در بسیاری از حیطه ها به اندازه زنان نابارور دچار استرس می باشند. این مساله می تواند ناشی از آن باشد که حتی در زمانی که عامل ناباروری مردانه است، اعمال تشخیصی و درمانی غالبا بر دوش زنان سنگینی می کند و زنان نسبت به همسرانشان نگرانی های بیشتری را تجربه می کنند. در حقیقت زنان در مواجهه با ناباروری عکس العمل هایی نظیر اضطراب، استرس، افسردگی و اندوه را نشان می دهند. از مهمترین علل ایجاد استرس در این زنان، ترس از طلاق و احساس از دست دادن قابلیت مادر شدن است. این حقیقت وجود دارد که از آنجا که بارداری و نقش مادری مختص زنان است، توقعات اجتماعی از زنان بیشتر از مردان بوده و ترس از انگ اجتماعی نازایی در زنان بالاتر است. شاید بتوان گفت که به سبب مولفه های فرهنگی و انتظارات تعریف شده اجتماعی، اولین انتظار مهم و نقش پیش بینی شده برای زنان و مردانی که ازدواج می کنند، بچه دار شدن است به نحوی که در فرهنگ عامیانه ایرانی افراد نابارور را "اجاق کور" می نامند. این مساله نشان می دهد که در فرهنگ ایرانی نداشتن فرزند به معنی عدم داشتن یک زندگی بارور و منتهی به نتیجه و گرم محسوب می شود. بنابراین هرچند که داشتن حمایت اجتماعی از فرد در کاهش استرس های فرد موثر است اما احتمالا در خلوت زندگی افراد نابارور همچنان خلا نبود بچه می تواند بر چگونگی روابط زوجین تاثیرگذار باشد. علاوه بر این، به نظر می رسد داشتن فرزند برای زنان مهم تر از مردان بوده و مردان راحت تر زندگی بدون فرزند را می پذیرند. همچنین بدون توجه به عامل ناباروری، این مطالعه نشان داد که حمایت اجتماعی در هر دو گروه زنان نابارور و همسران مردان نابارور به یک اندازه بوده است.

زمینه و هدف: داشتن سابقه اقدام به خودکشی، مهم ترین عامل خطر خودکشی مجدد و موفق می باشد. برای دسترسی به خدمات بهداشت روان مناسب، یاری جویی ضروری می باشد. یاری جویی مناسب، دارای توانایی محافظت از فرد در برابر خطرات ناشی از پیشرفت افکار و رفتار خودکشی می باشد. یاری جویی از یک منبع حرفه ای یا شخصی که می تواند، دسترسی به کمک های روان شناختی حرفه ای را تسهیل کند، خطر فوری برای خودکشی موفق را در افرادی که افکار خودکشی را تحمل می کنند یا رفتار خودکشی را نشان می دهند، کاهش داده یا از بین می برد. در مناطقی که میزان خودکشی پایین تر می باشد، میزان یاری جویی بیشتر است. با توجه به نقش زمینه فرهنگی در یاری جویی، به نظر می رسد که انجام این بررسی در کشور ما نیز به منظور اطلاع از قصد یاری جویی برای افکار خودکشی ضرورت دارد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین قصد یاری جویی از منابع رسمی برای افکار خودکشی و ارتباط آن با عوامل جمعیت شناختی در مسمومین با سابقه قبلی اقدام به خودکشی پیش از مورد فعلی در مرکز آموزشی درمانی لقمان حکیم انجام گرفته است. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی می باشد. جامعه پژوهش شامل تمامی مسمومین با سابقه قبلی اقدام به خودکشی پیش از مورد فعلی که در حال ترخیص از بخش های مسمومین زنان و مسمومین مردان مرکز آموزشی درمانی لقمان حکیم وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بودند، می باشد. 130 نفر با نمونه گیری مستمر از اواخر فروردین تا اواخر خرداد سال 98 وارد پژوهش شدند. در پژوهش حاضر علاوه بر فرم اطلاعات جمعیت شناختی که جنس، سن، تحصیلات، وضعیت تاهل، وضعیت اشتغال، وضعیت اقتصادی، تعداد دفعات خودکشی، سابقه اقدام به خودکشی در اعضای درجه اول خانواده، سابقه استفاده از خدمات مشاوره و روان شناسی، سابقه استفاده از دارو های روان پزشکی تحت نظر پزشک و سابقه بستری در بخش روان پزشکی را شامل می شد از پرسش نامه یاری جویی عمومی (GHSQ)Questionnaire General Help-Seeking که در سال 2005 توسط Wilson و همکاران در استرالیا به منظور سنجش مقاصد یاری جویی طراحی شده است استفاده گردید. جهت تعیین روایی پرسش نامه GHSQ از فرآیند ترجمه-باز ترجمه استفاده گردید و جهت تعیین پایایی پرسش نامه توسط 15 نفر از مسمومین واجد شرایط (غیر از نمونه های اصلی پژوهش) تکمیل شدند و ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شده برابر 70/0 بود که مورد تایید قرار گرفت. پس از اخذ رضایت نامه آگاهانه و توضیح دادن نحوه پاسخ دهی به پرسش نامه، فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه یاری جویی عمومی (GHSQ) برای هر نمونه توسط پژوهش گر و بر اساس پاسخ مددجو در همان لحظه بر بالین مددجو در مدت 15 تا 20 دقیقه تکمیل گردید. اطلاعات به دست آمده از 130 عدد پرسشنامه که به طور کامل تکمیل شده بودند وارد نرم افزار SPSS نسخه 16 شد و ابتدا با استفاده از آمار توصیفی در قالب جدول و شاخص های عددی به توصیف واحدهای پژوهش پرداخته شد و سپس داده ها جهت تعیین ارتباط بین متغیرهای جمعیت شناختی با قصد یاری جویی توسط آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس در سطح معنی داری 05/0P < مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 9/76 درصد شرکت کنندگان زن بودند. سن واحدهای مورد مطالعه بین 18 تا 57 سال (1/9 ± 76/26) بود. 0/40 درصد دیپلم داشتند. 9/56 درصد مجرد بودند. 5/61 درصد غیر شاغل بودند. 5/41 درصد وضعیت اقتصادی متوسط داشتند. دفعات اقدام به خودکشی در واحدهای مورد مطالعه بین 2 تا 14 مرتبه (3/2 ± 91/2) بود. 5/11 درصد واحدهای پژوهش سابقه خانوادگی اقدام به خودکشی داشتند. 5/41 درصد سابقه استفاده از خدمات مشاوره و روان شناسی نداشتند. 3/52 درصد سابقه استفاده از دارو های روان پزشکی تحت نظر پزشک را نداشتند. 8/20 درصد افراد سابقه بستری در بخش روان پزشکی را داشتند. قصد یاری جویی برای افکار خودکشی از منابع رسمی با میانگین 18/1 ± 51/2 (از دامنه قابل کسب 7-1) در سطح پایین بود بیشترین قصد یاری جویی از میان منابع رسمی به ترتیب مربوط به روان شناسان)65/2 ± 78/3(، روان پزشکان)58/2 ± 64/3 و خطوط تلفن های امداد اجتماعی)08/2 ± 34/2(بود. از میان متغیر های جمعیت شناختی، قصد یاری جویی از منابع رسمی با جنس، سن، تحصیلات، وضعیت تاهل، وضعیت اشتغال، وضعیت اقتصادی، تعداد دفعات خودکشی، سابقه استفاده از خدمات مشاوره و روان شناسی، سابقه استفاده از دارو های روان پزشکی تحت نظر پزشک و سابقه بستری در بخش روان پزشکی ارتباط آماری معنی دار نداشت. تنها متغیر جمعیت شناختی که با قصد یاری جویی از منابع رسمی ارتباط معنی دار آماری داشت، سابقه اقدام به خودکشی در اعضای درجه اول خانواده بود (021/0 P=) و میانگین نمره قصد یاری جویی از منابع رسمی در افرادی که سابقه خانوادگی خودکشی داشته اند، بیشتر بود. نتیجه گیری کلی: قصد یاری جویی از منابع رسمی در افراد با سابقه اقدام به خودکشی مجدد، پایین بود. از آن جا که یاری جویی یک راهکار مقابله ای موثر در زمان تجربه نمودن افکار خودکشی می باشد و دسترسی به کمک های روان شناختی حرفه ای را تسهیل نموده و در کاهش میزان خودکشی نقش دارد، لذا تلاش برای ارتقای یاری جویی ضروری می باشد. افراد در معرض خطر خودکشی به مداخلات توسعه یافته در جهت بهبود مراقبت های بهداشت روان به ویژه در مراقبت های اولیه برای تشویق یاری جویی سریع تر و از منابع مناسب نیاز دارند. بنابراین می توان با اقداماتی نظیر عادی سازی یاری جویی از منابع رسمی، تحت پوشش بیمه قرار دادن خدمات سلامت روان، تقویت مهارت های ارتباطی در خانواده افرادی که سابقه خودکشی دارند به عنوان تسهیل کننده یاری جویی از منابع رسمی و آموزش، شناسایی و ارجاع به افراد در دسترس مانند مدرسین، روحانیون و همچنین آشنایی افراد با منابع مختلف یاری جویی مانند خطوط تماس امداد اجتماعی و کمپین های رسانه ای برای افزایش یاری جویی، دسترسی افراد به منابع یاری جویی را تسهیل نمود. علاوه بر این باید موانع یاری جویی در افراد اقدام کننده به خودکشی شناسایی و رفع شوند. همچنین در مطالعه حاضر فقط حدود نیمی از افرادی که سابقه اقدام به خودکشی داشتند، سابقه مراجعه به روان شناس یا مصرف داروهای روان تحت نظر پزشک را داشتند که در آنان نیز قصد یاری جویی از منابع رسمی پایین بود. بنابراین برای پیشگیری از خودکشی، سرمایه گذاری برای ایجاد یک تصویر مثبت از مراقبت های بهداشت روان مهم است و باید آن را در حد امکان در دسترس کسانی که نیاز به یاری جویی از منابع رسمی دارند قرار داد.