مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:535 |تعداد مقالات:5

مقدمه: تعداد قابل توجهی از بیماران تحت عمل جراحی دهان و فک و صورت، نیاز به لوله گذاری نازوتراکئال دارند. در انجام لوله گذاری نازوتراکئال، انتخاب مناسب ترین سوراخ بینی از نظر طبیعی بودن شرایط آناتومیک، می تواند در کاهش زمان لازم برای عبور دادن لوله در بینی و اپیستاکسی موثر باشد. به همین منظور، مطالعه ی حاضر با هدف ارزیابی تاثیر انتخاب مجرای بینی راست یا چپ جهت لوله گذاری نازوتراکئال در بروز عوارض پس از آن صورت گرفت. روش ها: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، تعداد 111 نفر از بیماران تحت جراحی های فک و صورت تحت لوله گذاری نازوتراکئال از سوراخ چپ بینی (55 نفر) و سوراخ راست بینی (56 نفر) قرار گرفتند. زمان لوله گذاری و عوارضی نظیر خونریزی موضعی، اپیستاکسی، برونکواسپاسم، استفراغ و لوله گذاری ساب موکوزال در تمام بیماران ثبت و بین دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: زمان لوله گذاری از سوراخ راست بینی (51/47± 55/27ثانیه)، اختلاف معنی داری با سوراخ چپ بینی (48/85± 57/36ثانیه) نداشت (0/826 = P). در مقابل، بروز اپیستاکسی در لوله گذاری از سوراخ راست بینی (0/25 درصد)، به طور معنی داری کمتر از مجرای چپ بینی (43/6درصد) بود (0/039 = P). نتیجه گیری: بر اساس یافته ها: ی این مطالعه، اگر چه زمان لوله گذاری از دو سمت سوراخ بینی در بین دو گروه اختلاف نداشت، اما بروز اپیستاکسی و شدت آن در لوله گذاری از سوراخ راست بینی به مراتب کمتر از سوراخ چپ بینی بود. بنابراین، به نظر می رسد سوراخ راست بینی در بیماران با بینی به ظاهر طبیعی، می تواند به عنوان یک مسیر لوله گذاری مناسب باشد.

مقدمه: این مطالعه با هدف تعیین تاثیر کاپتوپریل در پیش گیری و درمان سندرم دست و پا، در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال تحت شیمی درمانی با کپسیتابین انجام شد. روش ها: در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 66 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال تحت شیمی درمانی با رژیم حاوی کپسیتابین، در دو گروه 33 نفره توزیع شدند. گروه اول، روزانه 50 میلی گرم کاپتوپریل و گروه شاهد، دارونما با دز مشابه از یک هفته قبل از شروع شیمی درمانی تا پایان دوره ی سوم درمان دریافت کردند. بیماران دو گروه در سه و شش هفته بعد از شروع شیمی درمانی و چهار هفته بعد از پایان سه دوره ی شیمی درمانی، از نظر بروز سندرم دست و پا بررسی و مقایسه شدند. یافته ها: در انتهای مطالعه، 2 نفر (6/1 درصد) از گروه مورد و 8 نفر (24/2درصد) از گروه شاهد مبتلا به سندرم دست و پا بودند (0/039 = P). بروز سندرم دست و پا در دو گروه مورد و شاهد، در سه هفته بعد از شروع درمان، صفر و در شش هفته بعد از شروع درمان در دو گروه مورد و شاهد، به ترتیب 3 مورد (9/1درصد) و 5 مورد (15/2درصد) بود (0/450 = P) و در چهار هفته بعد از اتمام سه دوره ی شیمی درمانی، 2 مورد (6/1درصد) و 8 مورد (24/2درصد) بود (0/039 = P). نتیجه گیری: تجویز کاپتوپریل در بیماران تحت شیمی درمانی حاوی کپسیتابین، باعث کاهش بروز علایم سندرم دست و پا در چهار هفته بعد از اتمام سه دوره ی شیمی درمانی گردید و با توجهبه تشابه پاتوژنز سندرم دست و پا با دیگر اختلالات عروقی، به نظر می رسد تجویز کاپتوپریل با کاهش بروز علایم سندرم دست و پا همراه باشد.

مقدمه: امروزه، الکتروشوک درمانی به عنوان یکی از روش ها: ی درمانی کارامد در اختلالات روان پزشکی مورد استفاده قرار می گیرد. با این وجود، هم تحریک اولیه ی ایجاد شده توسط Electroconvulsive therapy (ECT) و هم تشنج ایجاد شده منجر به افزایش تعداد ضربان قلب و فشار خون به شکل قابل توجهی می گردد و به حدی می رسد که در بیماران با خطر بالا، می تواند منجر به ایسکمی و بیماری کرونری گردد. در این مقاله به مقایسه ی اثرگذاری دو دز دارویی لابتالول بر روی تغییرات همودینامیک ناشی از الکتروشوک درمانی پرداخته شد. روش ها: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی متقاطع بر روی 36 بیمار، برای دو نوبت درمان ECT به صورت تصادفی، در هر بار یک دز لابتالول شامل دزهای 0/2 و 0/4 میلی گرم/کیلوگرم استفاده گردید. همچنین، تمام بیماران سوکسینیل کولین 0/5 میلی گرم/کیلوگرم و تیوپنتال سدیم با دز 2 میلی گرم/کیلوگرم دریافت نمودند. فشار خون، ضربان قلب، میزان اشباع اکسیژن، مدت ریکاوری و زمان ایجاد تنفس خودبه خودی پس از ECT و عوارض در دو ترکیب درمانی ثبت و مقایسه گردید. یافته ها: در دو گروه میانگین فشار خون متوسط، سیستول و دیاستول تفاوت معنی داری در مقایسه با هم نداشتند و میزان تهوع و استفراغ به طور معنی داری در گروه با دز کم لابتالول نسبت به گروه با دز بالای لابتالول کمتر و این تفاوت معنی دار بود (0/020 = P). نتیجه گیری: هر دو دز 0/2 و 0/4 میلی گرم/کیلوگرم لابتالول، بدون تاثیر بر کیفیت و زمان تشنج، می تواند همودینامیک پایداری را طی الکتروشوک درمانی ایجاد نماید، اما از نظر بروز عوارض، دز کم لابتالول مطلوب تر است.

مقدمه: امروزه، پرتوهای فوتونی پرانرژی در درمان انواع سرطان ها استفاده ی بسیاری دارد. با این وجود، تولید الکترون به عنوان ذرات آلوده کننده در مسیر فوتون ها، ضرورت تحقیق در این زمینه را فراهم می آورد. روش ها: با استفاده از کد BEAMnrc، کلاهک درمان شتاب دهنده ی Varian2100C/D با انرژی 6 مگاولت شبیه سازی شد و با استفاده از تکنیک های پیشرفته ی کاهش واریانس، منحنی های دز عمقی محور مرکزی به دست آمد و با منحنی های اندازه گیری شده مقایسه گردید. برای محاسبه ی Percentage depth dose (PDD) و پروفایل، از کد DOSXYZ استفاده شد. همچنین، اثر حذف آلودگی الکترونی توسط فیلترهای Al، Pb، (methyl methacrylate)Poly (PMMA)، خلا و کیسه ی هلیم بین ستون هوای کلاهک شتاب دهنده و تخت درمان و ترکیب آن ها بررسی شد. یافته ها: با افزایش Source to surface distance (SSD) و افزایش ستون هوا، انتظار افزایش سهم آلودگی الکترون می رفت، اما نشان داده شد که افزایش ارتفاع ستون هوا، خود مانند یک فیلتر عمل می کند و الکترون های کم انرژی را جذب می کند. حضور هلیم به جای ستون هوا، دز سطحی را تا حدود 10 درصد نسبت به ستون هوا کاهش می دهد و برای عناصر سبک نظیر Al و PMMA نه تنها آلودگی الکترون کاهش نیافت، بلکه افزایش پیدا کرد و تنها برای فیلتر سربی کاهش 3/5 درصد مشاهده گردید. نتیجه گیری: جهت فیلتراسیون آلودگی الکترون ناشی از کلاهک دستگاه و کولیماتورهای ثانویه، استفاده از مواد با عدد اتمی و چگالی بالا و کیسه ی هلیم به طور هم زمان پیشنهاد می شود.

با وجود هزینه های هنگفت و زمان بسیاری که در مراحل پیش کارآزمایی های بالینی صرف می شود، بیش از نیمی از فراورده های دارویی به دلیل عدم اثربخشی یا بروز عوارض جانبی از چرخه ی تولید حذف می گردند. این در حالی است که بروز مقاومت های دارویی و تفاوت های فردی، در بیماری های پیچیده ای همچون سرطان و نیز گسترش روزافزون مفهوم پزشکی شخصی، نیاز به ارایه ی مدل های کارآمد و مؤثر را در بررسی های دارویی بیش از پیش نمایان می سازد. کشت های سلولی، ابزارهای مهمی بررسی های دارویی هستند که در مراحل پیش کارآزمایی بالینی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرند. امروزه، مسجل شده است که سهم عظیمی از عدم موفقیت مراحل پیش کارآزمایی بالینی به عدم موفقیت کشت های سلولی در شبیه سازی شرایط بدن بر می گردد. به همین دلیل، امروزه ظهور کشت های سه بعدی، پنجره ای جدید را به روی مطالعات دارویی گشوده است. مطالعات متعددی نشان می دهند که شیوه های نوین کشت سلول با توانایی شبیه سازی تعاملات سلول-سلول، سلول-ماتریکس و ایجاد شیب غلظت دارو، اکسیژن، متابولیت ها و مواد غذایی، مشابه با شرایط بدن، به طور مستقیم یا غیر مستقیم (از طریق تأثیرگذاری بر بیان ژن ها و ایجاد فنوتیپ طبیعی)، مطالعات دارویی را قابل اعتمادتر کرده است. به تازگی، برای تطابق بیشتر با بدن، از کشت های سه بعدی در تراشه های میکروسیالی نیز استفاده می شود. ریزتراشه ها، به دلیل اندازه ی نزدیک به سلول ها و عروق بدن، امکان کشت سلول به شیوه ی پویا و غیره، شباهت بیشتری با بدن فراهم می کنند. در مقاله ی پیش رو، ضمن مروری بر روش های مختلف کشت سه بعدی، کاربردهای آن در مطالعات دارویی نیز مطرح می گردد.