پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1399 | دوره:6 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: کاهش خودکارآمدی و عزت نفس از عوارض شایع بعد از سکته مغزی است. توانبخشی بیماران پس از ابتلا به سکته مغزی امری اجتناب ناپذیر است. آموزش استفاده از وسایل کمک حرکتی باعث افزایش سطح فعالیت و استقلال بیماران میشود. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر آموزش مهارت استفاده از وسایل کمک حرکتی بر خودکارآمدی و عزت نفس بیماران سکته مغزی انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی شاهد دار است که بر روی 62 بیمار مبتلا به سکته مغزی در سال 1397 در بیمارستان کاشانی شهرکرد انجام شد. افراد نمونه به شیوه نمونه گیری آسان انتخاب و بر اساس اعداد تولید شده توسط نرم افزار random allocation به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. قبل از ترخیص گروه مداخله آموزش استفاده از وسایل کمک حرکتی را دیدند و گروه شاهد آموزشها و درمانهای معمول را دریافت کردند. در مراجعه بعدی به پزشک معالج )حداقل دو هفته بعد( خودکارآمدی و عزت نفس آنها اندازه گیری شد. دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و به کمک آزمونهای آماری توصیفی و استنباطی تحلیل گردیدند سطح معنی دار 05 / 0 در نظر گرفته شد. یافتهها: بیماران دو گروه مداخله و کنترل از نظر متغیرهای جمعیت شناختی همسان بودند. بررسی میزان خودکارآمدی و عزت نفس قبل و بعد آموزش در گروه شاهد، سطح معنا داری وجود نداشت )خودکارآمدی 221 / 0 = P، عزت نفس 102 / 0 = P( بود. 05 / 0 ≥ P ولی درگروه مداخله تفاوت معنا دار داشت و بهبود یافته بود. 05 / 0 ≤ P. بررسی خودکارآمدی و عزت نفس گروه مداخله نسبت به گروه شاهد در آزمون کواریانس )خودکارآمدی 704 / 50 = f، عزت نفس 62 / 59 = f معنادار بود. لذا خودکارآمدی و عزت نفس گروه مداخله نسبت به گروه شاهد تفاوت معناداری پیدا کرده بود. نتیجه گیری: آموزش وسایل کمک حرکتی به بیماران سکته مغزی سبب بهبود عزت نفس و خودکارآمدی آنان در کنترل عوارض مربوط به بیماری میگردد. بنابراین توصیه میشود آموزش استفاده از این وسایل برای افزایش عزت نفس و خودکارآمدی مد نظر باشد.

مقدمه: آسیب مغزی تروماتیک یکی از عوامل مهم مرگ و ناتوانی جسمی و روانشناختی است که میتواند بر حافظه کلامی، مدیریت استرس و نارسایی هیجانی تأثیر بگذارد. در نتیجه، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی گروه درمانی بازتوانی شناختی بر حافظه کلامی، مدیریت استرس و نارسایی هیجانی در مبتلایان به آسیب مغزی تروماتیک انجام شد. روش کار: روش این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پسآزمون با گروههای آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش مبتلایان به آسیب مغزی تروماتیک مراجعه کننده به بیمارستان های شهر بیرجند در سال 1397 بودند. پس از بررسی ملاک های ورود به مطالعه تعداد 40 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 10 جلسه )دو بار در هفته( با روش گروه درمانی بازتوانی شناختی آموزش دید و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش خرده مقیاسه ای حافظه کلامی و مدیریت استرس و مقیاس نارسایی هیجانی بودند. دادهها در نرمافزار SPSS نسخه بیست و دو به روشهای فیشر، خیدو، تی مستقل و تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مرحله پیش آزمون گروه های آزمایش و کنترل از نظر حافظه کلامی، مدیریت استرس و نارسایی هیجانی تفاوت معنی داری نداشتند ) 05 / 0 < P (، اما در مرحله پس آزمون از نظر هر سه متغیر تفاوت معنیداری داشتند ) 05 / 0 > P. ) به عبارت دیگر، گروه درمانی بازتوانی شناختی باعث افزایش حافظه کلامی ) 001 / 0 > P، 905 / 137 = F ( و مدیریت استرس ) 001 / 0 > P، 883 / 34 = F ( و کاهش نارسایی هیجانی ) 001 / 0 > P، 43 / 91 = F ( در مبتلایان به آسیب مغزی تروماتیک شد. نتیجه گیری: نتایج نشاندهنده اثربخشی گروه درمانی بازتوانی شناختی در بهبود حافظه کلامی، مدیریت استرس و نارسایی هیجانی در مبتلایان به آسیب مغزی تروماتیک بود. بنابراین، درمانگران میتوانند از روش گروه درمانی بازتوانی شناختی برای بهبود ویژگی های روانشناختی بهویژه افزایش حافظه کاری و مدیریت استرس و کاهش نارسایی هیجانی استفاده کنند.

مقدمه: اختلالات اسکلتی عضلانی یکی از شایعترین دلایل ناتوانی مرتبط با کار بوده و 65 درصد از بیماریهای شغلی را به خود اختصاص میدهند. از طرفی جهت شناخت بهتر این اختلالات توجه به شناسایی عوامل خطر مرتبط و استفاده از مهندسی محیط کار بسیار مهم است. لذا، این مطالعه با هدف ارزیابی ارگونومیک پوسچر و عوامل خطر ایجاد کننده اختلالات اسکلتی عضلانی در پرستاران شهر اراک به روش QES انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 101 پرستار شاغل در بیمارستان ولیعصر (عج) اراک در سال 1397 به طور تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات مطالعه پرسشنامه اختلالات اسکلتی-عضلانی نوردیک و چک لیست ارزیابی مواجهه سریع(QEC) بود. تحلیل داده های پژوهش با نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: سطح مواجهه با اختلالات اسکلتی-عضلانی در اکثر پرستاران شرکت کننده در مطالعه در حد بالا بود (47/5 درصد). بیشترین میزان مشکل در ناحیه گردن (60/4 درصد) و کمر (31/7 درصد) بود. ارتباط مستقیم و معنی داری بین فراوانی مشکلات اسکلتی-عضلانی با سطح مواجهه با اختلالات اسکلتی-عضلانی در پرستاران وجود داشت (P < 0. 05). نتیجه گیری: وقوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در پرستاران در ارتباط با کمبود آگاهی از اصول ارگونومیکی شایع است. لذا، تدوین یک برنامه آموزشی جامع و مداوم به منظور افزایش سطح آگاهی پرستاران از اصول ارگونومی محیط کار و فراهم کردن وضعیت ارگونومیک مناسب محیط کار میتواند نقش بسزایی در کاهش مشکلات و آسیب های اسکلتی-عضلانی پرستاران داشته باشد.

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر طول عمر کفش ورزشی بر طیف فرکانس منتخبی از عضلات اندام تحتانی در افراد سالم و ژنوواروم طی راه رفتن بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی می باشد. 15 دختر دارای ژنوواروم و 15 نفر فرد سالم داوطلب شرکت در این پژوهش شدند. داده ها تحت دو شرایط ویژه شامل راه رفتن با کفش نو و کفش کارکرده جمع آوری شد. مدت استفاده از کفش شش ماه بود. فعالیت الکتریکی عضلات با استفاده از دستگاه الکترومایوگرام سطحی ثبت گردید. آزمون تحلیل واریانس دو سویه با اندازه گیری های مکرر جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها مورد استفاده قرار گرفت. سطح معنی داری 0/05>P در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که عامل کفش اثر معناداری بر میزان طیف فرکانس فعالیت عضله های پهن داخلی در فاز اتکا (0/04=P)، درشت نئی قدامی در زیرفاز پاسخ بارگیری (0/01=P) و هل دادن (0/002=P)، و دوقلوی داخلی در زیرفاز هل دادن (0/003=P) دارد. به علاوه اثر گروه بر میزان طیف فرکانس فعالیت عضلات درشت نئی قدامی در فازهای اتکا (0/04=P) و نوسان (0/04=P) معنادار می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد افزایش طول عمر کفش، طیف فرکانس عضلات اندام تحتانی را در هر دو گروه سالم و گروه دارای ژنوواروم دچار تغییر می نماید. در برخی موارد این تغییر فرکانس عضلات ممکن است با افزایش احتمال آسیب همراه باشد.

مقدمه: زنان چاق از نظر جسمی و روانشناختی دارای مشکلات فراوانی هستند و در این زمینه تمرین های قدرتی با باند کشی می تواند کمک کند. بنابراین، هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر تمرین های قدرتی با باند کشی بر شاخص توده بدنی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی در زنان چاق بود. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون با گروه های آزمون و شاهد بود. جامعه پژوهش زنان چاق مراجعه کننده به کلینیک های تغذیه شهر قرچک در سال 1397 بودند که از میان آنان 40 نفر با روش در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه مساوی قرار گرفتند. گروه آزمون به مدت دو ماه (هفته ای سه جلسه) تمرین های قدرتی با باند کشی را توسط یک مربی ورزش آموزش دید و گروه شاهد در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده ها با ابزارهای شاخص توده بدنی و پرسشنامه های کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی جمع آوری و در نرم افزار SPSS-18 با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه های آزمون و شاهد در هر سه متغیر شاخص توده بدنی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی تفاوت معنی داری داشتند. به عبارت دیگر، تمرین های قدرتی با باند کشی باعث کاهش شاخص توده بدنی (388/761=f) و افزایش کیفیت زندگی (167/168=f) و بهزیستی روانشناختی (175/576=f) در زنان چاق شد (0/05>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، توصیه می شود که متخصصان تغذیه و مربیان باشگاه های ورزشی برای بهبود شاخص توده بدنی، کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی زنان چاق در کنار سایر روش ها از روش تمرین های قدرتی با باند کشی استفاده کنند.

مقدمه: دیابت نوع دو یکی از شایع ترین بیماری های مزمن است که جریان منظم زندگی را مختل و پیامدهای جسمی و روانی بسیاری را در پی دارد. درمان مبتنی بر شفقت یکی از روش های درمانی موثر بر بهبود ویژگی های جسمی و روانشناختی است. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر احساس تنهایی، رفتارهای خودمراقبتی و قند خون در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه مرکزی آجودانیه شهر تهران در سال 1397 بودند. در کل 30 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمون 8 جلسه 90 دقیقه ای با روش درمان مبتنی بر شفقت آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسش نامه های احساس تنهایی و رفتارهای خودمراقبتی و تست قند خون بودند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-19 و به روش اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه های آزمون و کنترل در مرحله پیش آزمون از نظر احساس تنهایی، رفتارهای خودمراقبتی و قند خون تفاوت معنی داری نداشتند (0/05>P)، اما در مرحله پس آزمون و پیگیری از نظر هر سه متغیر تفاوت معنی داری داشتند (0/001

هدف: ازدواج یکی از تغییرات بزرگ روان شناختی، اجتماعی و عاطفی در زندگی هر فردی است. این امر در بخشی از افراد جامعه که کم بینا و نابینا محسوب می شوند با چالش ها و دغدغه هایی همراه است. ازدواج با تمام تغییرات و تحولاتی که در زندگی معلولین ایجاد می کند، با این حال، نیازی روانی، اجتماعی و جنسی است. از این رو، این پژوهش با هدف تبیین تجارب دختران کم بینا و نابینا پیرامون ازدواج و انتخاب همسر انجام شده است. روش کار: نوع پژوهش کیفی و با رویکرد پدیدارشناسی توصیفی می باشد. روش نمونه گیری در این پژوهش به صورت هدفمندو در سال 1397 در تهران انجام شد. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام شد. شرکت کنندگان در این پژوهش دختران کم بینا و نابینای شهر تهران بودند که در سازمان بهزیستی شهر پرونده داشتند و عضو انجمن نابینایان نیز بودند. داده ها با مصاحبه با 20 دختر به اشباع رسید. تجزیه و تحلیل داده ها بر پایه روش هفت مرحله ای کلایزی انجام شد. یافته ها: نتایج بررسی ها نشان داد که درون مایه یا اصلی ترین مفهوم " ازدواج در هاله ای از بیم و امید " می باشد. همچنین، تجربه های دختران کم بینا و نابینا شرکت کننده در پژوهش را می توان در قالب چهار مضمون اصلی شامل "نیازهای روانی و تجربه عشق و آزادی"، "ملاک های انتخاب همسر "، "ترس و نگرانی از فردای ازدواج" و " استیگمای اجتماعی " طبقه بندی کرد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش آشکار ساخت که، توجه به تجارب دختران کم بینا و نابینا از ازدواج و ملاک های همسرگزینی تصویری واقعی از نگرانی و چالش های پیش روی ازدواج آنها را در اختیار متخصصان بهداشت روان و مراقبان بهداشتی و توانبخشی قرار می دهد.

مقدمه: از آنجایی که سالمندی و بیماری های این دوره از زندگی موجب بالا رفتن هزینه های سیستم بهداشت و درمان می شود، بنابراین پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی، بر تنظیم هیجان و حساسیت اضطرابی سالمندان با سابقه بیماری قلبی مقیم سرای سالمندان شهر تهران انجام شد. روش کار: جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سالمندان مقیم در سرای سالمندان دارای سابقه بیماری قلبی شهر تهران در سال 1397 بودند که از میان آنها 50 نفر به شیوه ی نمونه گیری تصادفی انتخاب و با طرح پژوهش آزمایشی، پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل در گروهای آزمایش و کنترل تخصیص داده شد(25 نفر در گروه آزمایش و 25 نفر در گروه کنترل). مداخلات آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی به مدت 8 جلسه آموزشی 60 دقیقه ای یک جلسه در هفته بر روی سالمندان دارای سابقه بیماری قلبی انجام گرفت. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تنظیم هیجان(ERQ-10) گروس و جان و مقیاس حساسیت اضطرابی (ASS) تیلور و کاکس بود. داده ها توسط نرم افزار Spss-23 باروش تحلیل کواریانس چند متغیره تحلیل شدند. یافته ها: نتایج یافته ها حاکی از تفاوت معنادار بین گروها (کنترل و آزمایش) بود. همچنین نتایج آزمون تک متغیره نیز بیانگر وجود تفاوت معنادار در هر دو متغیر بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی می تواند در چگونگی تنظیم هیجانات و کاهش حساسیت های اضطرابی در افراد سالمند دارای سابقه بیماری قلبی موثر باشد، بدین معنا که روش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی یک راهبرد موثر و پیشگیرانه برای کاهش حساسیت های اضطرابی زیاد و نیز افزایش راهبردهای تنظیم هیجان است، بنابراین پیشنهاد می شود که متخصصان حوزه سلامت به آن توجه ویژه ای داشته باشند.