مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:528 |تعداد مقالات:5

مقدمه: ایست قلبی-ریوی، یکی از مهم ترین اولویت های فوریت های پزشکی است که تعداد موارد موفق آن، یکی از شاخص های مهم کیفیت عملکرد واحدهای اورژانس و شناسایی موانع احیای موفق محسوب می شود. از این رو، شناسایی موانع و علل عدم موفقیت تیم احیا، از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی موانع موفقیت تیم احیا در عملیات احیای قلبی-ریوی از دیدگاه پزشکان و پرستاران در بیمارستان های منتخب اصفهان در سال های 97-1396 بود. روش ها: این مطالعه ی تحلیلی- مقطعی در سال 97-1396 در بیمارستان های شریعتی و غرضی اصفهان انجام شد. نمونه ی مورد مطالعه، شامل 126 نفر از پزشکان و پرستاران شاغل در این بیمارستان ها بودند. افراد با رضایت و آگاهی کامل، بر اساس معیارهای ورود به مطالعه، مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه ها به روش تصادفی ساده، جمع آوری شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه ی محقق ساخته ای بود که روایی و پایایی آن بین 87/0 و 90/0 گزارش شده است. داده های حاصل از پرسش نامه ها با استفاد از نرم افزار SPSS و آزمون های Mann-Whitney و Friedman تجزیه و تحلیل گردید. 050/0 > P به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه، بیشترین گروه سنی در رده ی 54-35 سال (76 درصد) بودند. 4/75 درصد از پرسنل را مردان تشکیل دادند و 3/68 درصد از پرسنل مورد بررسی از بخش اورژانس هر دو بیمارستان انتخاب شدند. در بین حیطه های مورد بررسی، به ترتیب عوامل وابسته به بیمار دارای بالاترین میانگین (42/1 ± 95/1) و برنامه و امکانات آموزشی دارای کمترین میانگین (80/0 ± 68/0) بودند. بین دیدگاه پزشک و پرستار تنها در بعد تجهیزات و وسایل مورد نیاز، اختلاف معنی داری وجود داشت (002/0 = P). نتیجه گیری: باتوجه به نتایج پژوهش، می توان گفت با بررسی ویژگی های بیماران، تامین پرسنل کافی و آموزش دیده، ارزیابی مناسب، آماده و سالم بودن تجهیزات و ارایه ی بازخوردهای مناسب به تیم احیا، می توان میزان موفقیت را ارتقا داد.

مقدمه: درد شدید به دلایل مختلف، یکی از مهم ترین شکایات مراجعین به بخش اورژانس می باشد که کنترل آن یکی از چالش های کارکنان بخش اورژانس است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، ارزیابی اثر کتورولاک در مقایسه با مورفین در کاهش درد بیماران دچار ترومای ستون فقرات در واحد اورژانس بود. روش ها: کارآزمایی بالینی حاضر، بر روی 100 بیمار با ترومای ستون فقرات انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه دریافت کننده ی کتورولاک (30 میلی گرم) و گروه دریافت کننده ی مورفین (1/0 میلی گرم/کیلوگرم) ارزیابی شدند. داروها برای بیماران هر دو گروه به صورت محلول در 100 سی سی نرمال سالین طی 15 دقیقه تزریق، تجویز شد. نمره ی درد بیماران بر اساس معیار دیداری سنجش درد (از صفر یعنی بی دردی کامل تا 10 یعنی شدیدترین درد ممکن) و عوارض جانبی به عنوان پیامدهای اصلی مطالعه در ابتدای مطالعه و دقایق 5، 15، 30، 45 و 60 پس از تزریق دارو در بیماران ارزیابی و مقایسه گردید. نمره ی درد بیماران در زمان های مورد مطالعه با استفاده از آزمون Independent t و فروانی عوارض جانبی با آزمون 2χ بین دو گروه مقایسه شد. یافته ها: نمره ی درد 45 و 60 دقیقه پس از تزریق در گروه کتورولاک به طور معنی داری کمتر از گروه مورفین بود (050/0 > P). در گروه مورفین، 8/34 درصد بیماران و در گروه کتورولاک تنها 1/2 درصد بیماران در طول مطالعه تهوع را گزارش نمودند (001/0 > P). روند تغییرات نمره ی درد در طول مطالعه بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت (106/0 = P). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر بهتر و عوارض جانبی کمتر کتورولاک نسبت به مورفین، به نظر می رسد کتورولاک می تواند به عنوان جایگزین مناسب در کنترل درد بیماران با ترومای ستون فقرات مراجعه کننده به واحد اورژانس مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، جداسازی، تعیین خصوصیات و بررسی کارایی فاژهای اختصاصی Acinetobacter baumannii مقاوم به چند دارو (Multidrug resistant یا MDR) بود تا با استفاده از آن، بتوان روش مناسب و کارامدی را جایگزین درمان آنتی بیوتیکی نمود و یا به عنوان یک ضد عفونی کننده ی سطوح بیمارستان از آن استفاده کرد. روش ها: در یک مطالعه ی مقطعی طی سال های 97-1395، 48 ایزوله ی مشکوک به Acinetobacter baumannii از بخش مراقبت های ویژه (Intensive care unit یا ICU) در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان جداسازی شد. برای تعیین هویت، ابتدا آزمایش های فنوتیپی و سپس، تکثیر ژن blaOXA-51 انجام گرفت. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه ها به روش دیسک دیفیوژن تعیین و پس از آن، فاژ اختصاصی Acinetobacter baumannii از منابع آب جدا شد. در نهایت، حساسیت Acinetobacter baumannii به فاژ، محدوده ی میزبانی فاژ و منحنی رشد آن بررسی گردید. یافته ها: تمام ایزوله های Acinetobacter baumannii تشخیص داده شد و میزان مقاومت به سیپروفلوکساسین 99 درصد، سفتازیدیم 96 درصد، سفپیم 97 درصد، آمیکاسین 82 درصد و ایمی پنم 100 درصد بود. فاژ از فاضلاب جداسازی شد و 27 ایزوله ی Acinetobacter baumannii نسبت به آن حساس بودند و فاژ تاثیری بر سایر باکتری ها نداشت. در نهایت، با بررسی منحنی رشد، پس از مرحله ی نهفتگی 30 دقیقه ای، در زمان 40 دقیقه مرحله ی آزادسازی فاژ رخ داد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از اثربخشی فاژ در مختل کردن رشد باکتری و با افزایش مقاومت Acinetobacter baumannii به بیشتر آنتی بیوتیک ها و مشکل در درمان عفونت های آن، فاژ درمانی می تواند به عنوان روش درمانی برای مقابله با عفونت های این باکتری مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: نوسانات همودینامیکی از عوارض شایع انواع جراحی ها می باشد. امروزه، جراحی های لاپاراسکوپی به دلیل عوارض کمتر نسبت به جراحی های باز، مورد استقبال قرار گرفته است. این مطالعه، با هدف بررسی تاثیر دو دز سولفات منیزیم بر تغییرات قلبی-عروقی حین بیهوشی عمومی در جراحی های لاپاراسکوپی زنان انجام شد. روش ها: مطالعه ی حاضر، یک کارآزمایی بالینی دو سو کور بود که بر روی 106 بیمار 65-18 ساله، کاندیدای اعمال جراحی لاپاراسکوپی انجام شد. بیماران به صورت تصادفی، به سه گروه دریافت کننده ی دارونما (شاهد) و 30 و 50 میلی گرم/کیلوگرم سولفات منیزیم تقسیم شدند. دارو، طی مدت زمان 15-10 دقیقه از شروع القای بیهوشی تا قبل از پنوموپریتونئوم تزریق شد و بعد از اتمام تزریق، گاز دی اکسید کربن توسط جراح دمیده شد. پارامترهای فشار خون سیستول و دیاستول، اشباع اکسیژن خون شریانی و ضربان قلب قبل از القای بیهوشی به عنوان پایه و بعد از القای بیهوشی و نیز بعد از اتمام داروی تزریق شده و بلافاصله قبل از پنوموپریتونئوم و در زمان های 5، 10، 20، 30 و 40 دقیقه بعد از پنوموپریتونئوم اندازه گیری و ثبت شد. یافته ها: تزریق سولفات منیزیم، باعث ایجاد تغییرات معنی دار در کاهش فشار خون سیستول و تعداد ضربان قلب (001/0 > P) و افزایش درصد اشباع اکسیژن (040/0 = P) و سطح سرمی منیزیم (001/0 > P) شد. در گروه های دریافت کننده ی دارو نیز به طور واضح، عوارض لرز و استفراغ کاهش داشت. نتیجه گیری: از دز 30 میلی گرم/کیلوگرم سولفات منیزیم، می توان به طور ایمن جهت بیهوشی با ثبات همودینامیک در جراحی های لاپاراسکوپیک زنان استفاده نمود.

مقدمه: با توجه به افزایش روزافزون بروز سکته ی قلبی حاد (Acute myocardial infarction یا AMI) در جامعه و نیز افزایش تعداد بیمارانی که با درد قفسه ی سینه (Chest pain یا CP) به اورژانس ها مراجعه می کنند، یافتن نشانگری که بتواند در تشخیص سریع تر این بیماری کمک کننده باشد، می تواند اثرات سودمندی برای بیماران داشته باشد. این مطالعه، با هدف مقایسه ی نشانگرهای تروپونین، تروپونین با حساسیت بالا و کوپپتین با یکدیگر در بیماران مراجعه کننده با درد قفسه ی سینه با خطر بالا انجام شد. روش ها: این مطالعه ی مقطعی در بیمارستان های آموزشی اصفهان و بر روی 90 بیمار تحت مراقبت های ویژه در واحد اورژانس انجام شد که دچار درد قفسه ی سینه به عنوان اولین نشانه از سکته ی قلبی بودند. مشخصات جمعیت شناسی و داده های بالینی شامل نشانگرهای تروپونین، تروپونین با حساسیت بالا وکوپپتین در زمان های بدو ورود و 2 و 6 ساعت بعد، جمع آوری و واکاوی گردید. یافته ها: میانگین سنی بیماران با درد قفسه ی سینه و خطر بالا، 23/1 ± 73/60 سال بود که از بین آن ها، 57 نفر (3/63 درصد) مرد بودند. در بدو ورود (0004/0 = P) و 2 ساعت بعد (0009/0 = P) تفاوت آماری معنی داری بین فراوانی سه نشانگر وجود داشت؛ اما در 6 ساعت بعد، نتایج تفاوت آماری معنی داری را نشان نداد (0010 < P). نتیجه گیری: تکرار اندازه گیری کوپپتین، منجر به پیش گیری موفق AMI بیشتری در مقابل نشانگرهای تروپونین و تروپونین با حساسیت بالا شد