از افلاطون تا فارابی و حتی تا به امروز بشر در جستجوی بهشت زمینی بوده است. هر دو فیلسوف در پی اتوپیا بوده اند. به نظر می رسد عدم اتفاق نظر اندیشمندان و برزخ به ظاهر ناپیمودنی آرمان ذهنی و واقعیت عبوس عینی، باعث شده بشر نتواند به سادگی به اتوپیای آرمانی دست یابد. روشن کردن اختلاف نظر اندیشمندان و آسیب شناسی آن، شاید بتواند روزی در رسیدن به اتوپیا، بشر را یاری دهد. این نوشتار با روش توصیفی تحلیل اسنادی و نگرشی تطبیقی، نوشته شده است. هدف این تحقیق بررسی تفاوت اندیشه های افلاطون و فارابی در زمینه حقوق پزشکی است. برای رسیدن به این راه، به ناچار باید از معبر حقوق عمومی گذشت، چون هیچ کدام ازاین دو اندیشمند در مورد حقوق پزشکی رساله خاصی تدوین نکرده اند. هر کدام از این دو فیلسوف برای رسیدن به جامعه آرمانی راهی را برگزیدند. افلاطون با توسل به ایده آلیسم ناب یا شاید حتی بتوان گفت افراطی سعی در رسیدن به آرمانشهر داشت، در حالی که راه های رسیدن فارابی به جامعه مطلوب با وجود نگرش ایده آلیستی، تلطیف تر شده بود. با توجه به این که فارابی تغییر و هماهنگی با نغییر، را سرلوحه دانش خود قرار داده بود، به نظر می رسد این نگرش بسیار قابل اتکاتر از شیوه نگرش افلاطون بوده باشد و بتواند بشر را به سمت جامعه آرمانی هدایت کند. ثبات و تغییر دو واژه کلیدی در مسیر اندیشه افلاطون و فارابی است، تمامی اندیشه های افلاطون بر محور ثبات و تمامی اندیشه های فارابی بر محور تغییر استوار است.