مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران (نامه دانشگاه)
سال:1389 | دوره:20 | شماره:78 |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف: کمردرد یکی از شایعترین و پر هزینه ترین اختلال عضلانی اسکلتی بوده که یکی از عوامل بوجود آورنده آن اختلال درثبات ستون فقرات می باشد. گروهی از عضلات در حفظ ثبات ستون فقرات نقش دارند که یکی از آنها عضلات کف لگن می باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه میزان قدرت و استقامت عضلات کف لگن بین زنان مبتلا به کمردرد و افراد سالم بود.مواد و روش ها: این مطالعه مورد- شاهدی (Case-Control) بر روی 20 بیمار زن مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی و 20 زن سالم، در دامنه سنی 20 تا 50 سال انجام شد. شرکت کنندگان در مطالعه بطور تصادفی انتخاب و دردو گروه بیمار و سالم قرار گرفتند. قدرت و استقامت عضلات کف لگن در هر دو گروه توسط دستگاه پرینئومتر اندازه گیری می شد. همچنین شدت درد توسط معیار دیداری سنجش درد (Visual analogue scale) و ناتوانی عملکردی توسط Oswestry disability questionnaire در گروه بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: تنایج نشان داد که اختلاف معنی دار آماری در میزان قدرت و استقامت عضلات کف لگن بین گروه بیماران مبتلا به کمردرد و گروه سالم وجود داشت (P<0.05 در هر دو مورد). ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که رابطه معنی داری بین سن و میزان استقامت و قدرت عضلات در گروه بیماران و گروه سالم وجود نداشت (P>0.05در همه مورد). اما رابطه معنی داری بین میزان درد و ناتوانی با میزان استقامت و قدرت عضلات در گروه بیماران مشاهده شد (P<0.05 در هر دو مورد). همچنین رابطه شاخص توده بدن و تعداد زایمان با استقامت عضلات آن هم در گروه بیماران از نظر آماری معنی دار بوده است (P<0.05 در هر دو مورد).استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میزان قدرت و استقامت عضلات کف لگن در افراد مبتلا به کمردرد مزمن در مقایسه با افراد سالم بطور معنی داری کمتر می باشد. با اینحال مطالعات آتی با استفاده از نمونه های بیشتر جهت حمایت از یافته های این مطالعه و همچنین پیشگیری از این معضل در زنان توصیه می گردد.

سابقه و هدف: قدرت عضلانی از سبک زندگی افراد و فعالیتهای فیزیکی و تفریحی آنها تاثیر می پذیرد. ضعف عضلات ضدجاذبه اندام پایینی نقش مهمی در سقوط افراد دارد. نظر به اهمیت تعادل و قدرت در سلامت سالمندان، اهداف مطالعه حاضر بررسی اثر افزایش سن بر قدرت عضلانی و تعیین محدوده سنی کاهش قدرت در زنان رده های سنی 21 تا 80 سال بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی تعداد 101 زن سالم شرکت کردند. آزمودنی ها در 6 گروه سنی 15 تا 20 نفره قرار داده شدند. حداکثر نیروی ایزومتریک چهار گروه عضلانی در هر کدام از اندام های پایینی با استفاده از دستگاه دینامومتر دستی اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد که نیروی عضلانی با افزایش سن به طور معنی داری کاهش می یابد (P<0.0001). تغییر نیرو در عضلات اکستانسور ران و دورسی فلکسور مچ پا از 20 تا 40 سالگی معنیدار نبود، اما بعد از آن بطور معنی داری کاهش یافت (P<0.0001). نیروی عضلات اکستانسور زانو و ابداکتور ران تا 50 سالگی تغییر معنی داری نداشت، اما پس از آن به طور معنی داری کاهش پیدا کرد.استنتاج: باتوجه به نتایج بدست آمده می توان پیشبینی کرد که با افزایش سن و کاهش نیروی عضلانی، ثبات و تعادل ایستاده افراد کاهش می یابد. لذا برنامه ریزی برای فعالیت های جسمی کافی در گروه های در معرض خطر ضروری می باشد و با اجرای برنامه های تمرینی مناسب می توان از اختلالات تعادلی و سقوط های احتمالی این گروه از افراد پیشگیری کرد.

سابقه و هدف: امروزه مطالعات لوکالیزه کننده قبل از عمل پاراتیروئیدکتومی، موجب شده تا روشهای جراحی دو طرفه جای خود را به اکسپلور یک طرفه بدهند. هدف از این مطالعه، بررسی استفاده همزمان از اولتراسونوگرافی و اسکن سستامیبی جهت لوکالیزه کردن قبل از عمل غده پاراتیروئید پرکار بود.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی گذشته نگر از نوع Case series بوده که در طی سال های 1377 الی 1387 بر روی بیماران هیپرپاراتیروئیدی که ابتدا تحت اولتراسونوگرافی و اسکن سستامیبی قرار گرفته و سپس جراحی شده بودند، انجام گرفت. در این مطالعه مجموع های از اطلاعات جمعیت شناسی، بیوشیمیایی، تصویربرداری و نیز پاسخ پاتولوژی و جراحی به صورت گذشته نگر جمع آوری شده و در نهایت نتایج مطالعات تصویربرداری با یافته های بافت شناسی و جراحی مقایسه گردید.یافته ها: کاربرد همزمان هر دو روش برای تعیین آدنوم ها حساسیت بالاتری (53 درصد و 83 درصد) نسبت به غدد هیپرپلاستیک داشت (50 درصد و 66 درصد). حساسیت و PPV در استفاده همزمان از اولتراسونوگرافی و اسکن سستامیبی جهت لوکالیزه کردن آدنوم منفرد به ترتیب 84 درصد و 100 درصد بود.استنتاج: از آنجایی که اولتراسونوگرافی نتوانست حتی یک غده پاراتیروئید را به تنهایی شناسایی کند، در مطالعه ما تفاوت معنی داری بین حساسیت اسکن سستامیبی و استفاده همزمان از هر دو روش وجود نداشت. لذا در صورت استفاده از روش لوکالیزه کننده قبل از عمل، انجام اسکن سستامیبی توصیه می شود.

سابقه و هدف: امروزه تجمع مواد سمی در غذا، آب، زمین و هوا یکی از بحث های مهم برای سلامتی بشر و محیط زیست می باشد. در این مطالعه میزان باقیمانده حشره کش دیازینون، در روزهای مختلف پس از سمپاشی و همچنین فرآیندهای موثر در کاهش این ترکیب شیمیایی مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: در این بررسی ابتدا یک گلخانه کاشت میوه خیار احداث و بوته خیار در آن کاشته شد، سپس بوته های حامل میوه خیار با غلظت های معین سم دیازینون سمپاشی شدند. پس از برداشت میوه خیار، روند کاهش سم طی ده روز مورد آنالیز کمی قرار گرفت. بخش دیگر آزمایشات به ارزیابی تاثیر فرآیندهایی چون نگهداری در سردخانه 4ºC به مدت 10 روز، انواع شستشو و پوستگیری نمونه های جمع آوری شده خیار که حاوی باقیمانده سم بود، اختصاص یافت. نمونه های جمع آوری شده پس از آماده سازی مقدماتی و مراحل استخراج با استفاده از دستگاه کروماتوگرافی گازی و با شناساگر ربایش الکترونی تعیین مقدار شد.یافته ها: با افزایش زمان نگهداری میوه، از میزان باقیمانده سم کاسته شد. فرآیندهای ماده غذایی مانند شستشو با آب آشامیدنی، شستشو با آب و مایع ظرفشویی و پوستگیری به ترتیب موجب حذف 19 درصد، 35 درصد و 46 درصد از باقیمانده سم شد. دو روز نگهداری در یخچال موجب حذف 6 درصد از باقیمانده سم شد در حالیکه پس از ده روز نگهداری این کاهش به 69 درصد رسید.استنتاج: میزان باقیمانده سم دفع آفات نباتی توسط فرآیندهای متداول خانگی تا حد زیادی کاهش می یابد که میتوان هر یک از این فرآیندها را برای تقلیل دریافت این ترکیبات شیمیایی توصیه نمود.

سابقه و هدف: لرز یکی از عوارض ناخوشایند و شایع پس از عمل جراحی بوده که با مشکلاتی از قبیل افزایش مصرف اکسیژن، افزایش فشار داخل جمجمه و عوارض دیگر همراه می باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه ترامادول و پپتیدین برای کنترل لرز بعد از عمل جراحی می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 50 بیمار که جهت جراحی عمومی و ارتوپدی به اتاق عمل بیمارستان امام خمینی مراجعه کرده بودند، در دو گروه 25 نفره پتیدین و ترامادول انجام شد. لرز پس از عمل جراحی با روش مشاهده مستقیم مورد ارزیابی و نتایج در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که زمان کنترل لرز پس از عمل جراحی در بین دو گروه با هم اختلاف دارد و ترامادول سریع تر از پتیدین موجب کنترل لرز شده بود (P=0.016). در دو گروه، استفراغی در مرحله بعد از عمل مشاهده نشد. اشباع اکسیژن شریانی در گروه ترمادول بیشتر از گروه پتیدین بوده است.استنتاج: ترامادول سریعتر و موثرتر از پتیدین، لرز پس از جراحی را کنترل می کند که این کنترل همراه با اکسیژن شریانی مناسب تری می باشد. لذا ترامادول می تواند جایگزین مناسب تری برای پتیدین که مصرف شایعی برای کنترل لرز پس از عمل دارد، باشد.

سابقه و هدف: شیوع لرز پس از بیهوشی 5 تا 65 درصد است و بیماران آن را یکی از علل مهم ناراحتی پس از عمل گزارش می کنند. لرز می تواند پیامدهای نامطلوبی مثل افزایش مصرف اکسیژن و برون ده قلبی نیز ایجاد کند. این مطالعه با هدف تعیین شیوع لرز پس از بیهوشی در اعمال جراحی زنان انجام شد و متغیرهای بالینی مرتبط با شیوع آن نیز گزارش گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی شیوع لرز پس از بیهوشی در 448 بیمار زن که در سال 1384 و در طول یک دوره 7 ماهه در بیمارستان جواهری تهران تحت بیهوشی عمومی، نخاعی یا تسکینی مورد اعمال جراحی زنان قرار گرفتند، بررسی شد. متغیرهای مربوط به خصوصیات و اطلاعات عمل جراحی و بیهوشی بیماران نیز ثبت گردید. دمای مرکزی بدن بیماران نیز در مرحله قبل از عمل و در اتاق ریکاوری اندازه گیری شد.یافته ها: در کل 83 بیمار (18.5 درصد) پس از بیهوشی دچار لرز شدند. بروز لرز در اعمال جراحی کوچک در مقایسه با اعمال جراحی بزرگ و متوسط و در روش بیهوشی تسکینی در مقایسه با روش های بیهوشی عمومی و نخاعی به طور معنی داری کمتر بود. در حالیکه داروهای هالوتان و N2O که جهت نگهداری بیهوشی عمومی و داروهای آتروپین وپروستیگمین که جهت برگشت دادن شلی عضلانی تجویز شدند و نیز تزریق حجم بالاتر کریستالوییدهای وریدی در حین عمل با افزایش شیوع لرز همراه بودند.استنتاج: نتایج نشان داد که به ترتیب اهمیت، داروی نگهدارنده بیهوشی هالوتان، تزریق حجم بالاتر کریستالوییدهای وریدی در حین عمل و روش بیهوشی نخاعی خطر شیوع لرز پس از بیهوشی را در اعمال جراحی زنان افزایش دادند، در حالی که هیپوترمی ارتباطی با بروز لرز نداشت.

سابقه و هدف: از عوامل موثر بر مرگ و میر نوزادان، انتقال نوزاد به روش صحیح از محل تولد به بخش نوزادان یا بخش مراقبت های ویژه نوزادان (NICU) می باشد. شناخت عوامل موثر در روند انتقال می تواند نقش مهمی در بهبود پیش آگهی و نجات جان آنان داشته باشد. در این مطالعه وضعیت انتقال نوزادان نیازمند بهNICU ، به بیمارستان بوعلی ساری بررسی شد.مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی در مدت 6 ماه، تمامی موارد انتقال از سراسر استان مازندران به NICU بیمارستان بوعلی ساری مورد بررسی قرار گرفت. گردآوری داده ها از طریق دو پرسشنامه شامل اطلاعات دموگرافیک مادر و نوزاد، شرح مشکلات، سرانجام نوزادان در بیمارستان مقصد، اقدامات قبل و حین انتقال و وضعیت آماده بودن بیمارستان مقصد انجام گرفت.یافته ها: در مجموع 148 نوزاد به NICU بیمارستان بوعلی منتقل شدند. بیشترین شیوع انتقال در سن حاملگی 28 تا 32 هفته (32.4 درصد) و در 24 ساعت اول تولد (69.6 درصد) بود. بیشترین علت انتقال شامل RDS (65.5 درصد) و بعد TTN (12.8 درصد) بود. نتایج در مورد تثبیت نوزاد نشان داد که ABG و CXR و قندخون در حدود تقریبا فقط 50 درصد بیماران انجام شده و 10 درصد بیماران با هیپوترمی و 39.2 درصد با سیانوز به مقصد رسیدند. بیشترین میزان انتقال از بیمارستان امام خمینی ساری (68.2 درصد) بوده است. وضعیت بیمارستان مقصد جز خرابی آسانسور (12.8 درصد) در سایر موارد مناسب به نظر میرسید. از 148 نوزاد، 26 نفر (17.6 درصد) فوت کردند. بین سن حاملگی و ضریب آپگار با میزان مرگ و میر این نوزادان ارتباط معنیدار وجود داشت (P<0.05).استنتاج: روند انتقال نوزاد در استان مازندران نیازمند بهبود وضعیت فعلی از نظر هماهنگی با بیمارستان مقصد، تثبیت نوزاد قبل از اعزام و استفاده از یک تیم ماهر و آموزش دیده می باشد. به علاوه لازم است جهت بهبود وضعیت تجهیزات انتقال شامل انکوباتور پرتابل و آمبولانس دارای ونتیلاتور و توجه به انتقال هوایی برنامه ریزی شود.

سابقه و هدف: چگونگی نقش بتاکاروتن در متابلیسم گلوکز در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو نامشخص می باشد. لذا مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیرآب هویج غنی شده با بتاکاروتن برسطح شاخص های گلیسمی دراین بیماران طراحی گردید.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور کنترل شده برروی 44 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 صورت گرفت. ابتدا بیماران به طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده 200 میلیلیتر آب هویج غنی شده با 10 میلیگرم بتاکاروتن (گروه الف) و آب هویج معمولی (گروه ب) تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت 8 هفته، هرروز آب هویج را در وعده ناهار (به جای یک واحد غلات) دریافت نمودند. یادآمد 24 ساعته خوراک در 3 روز متوالی و 6 روز غیر متوالی در ابتدا و انتهای مطالعه گرفته شد. سطوح گلوکز، انسولین و بتاکاروتن سرم در نمونه های خون ناشتا در شروع و پایان هفته هشتم اندازه گیری و مقاومت انسولین محاسبه شد. درنهایت داده های بررسی مصرف مواد غذایی با  Nutritionist IV و نرم افزار SPSS 11.5 مورد آنالیز قرار گرفتند.یافته ها: سطح بتاکاروتن سرم به طور معنی داری در گروه الف، نسبت به گروه ب، افزایش یافت. سطح شاخص های گلیسمی مورد نظر در این تحقیق طی 8 هفته مداخله به صورت جزیی تغییرکردند که این تغییرات به لحاظ آماری معنی دار نبودند.استنتاج: در این گروه از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مصرف روزانه 200 میلی لیتر آب هویج غنی شده با 10 میلیگرم بتاکاروتن به مدت 8 هفته بدون تغییر معنی داری در شاخص های گلیسمیک، سبب افزایش سطح آنتی اکسیدانی سرم گردید.

سابقه و هدف: رتهای وحشی به عنوان یک عامل مهم انتشار آلودگی در نواحی شهری مورد توجه هستند. در سالهای اخیر، رتهای وحشی در تهران به طور وسیعی پراکنده شده اند. بنابراین، بررسی مقاومت آنتیبیوتیکی باکتریهای رودهای جدا شده از رتها به علت احتمال انتقال مقاومت آنتیبیوتیکی به انسان اهمیت دارد. هدف این تحقیق، بررسی میزان مقاومت آنتیبیوتیکی باکتری های خانواده انتروباکتریاسه جدا شده از مدفوع رتهای وحشی بود که در نقاط پر جمعیت شهر تهران زندگی می کنند.مواد و روش ها: چهل رت وحشی (Rattus rattus) از مناطق شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز تهران به دام انداخته شده و به صورت زنده به آزمایشگاه منتقل شدند. سکوم حاوی مدفوع در شرایط استریل خارج و محتویات آن کشت شد. سپس حساسیت آنتیبیوتیکی سویه های جدا شده با روش انتشار از دیسک تعیین شد.یافته ها: اشریشیا کلی (10 ایزوله)، سالمونلا تیفی موریوم (7 ایزوله)، شیگلا سونئی (1 ایزوله)، پروتئوس میرابیلیس (3 ایزوله)، سیتروباکتر فروندی (17 ایزوله) و انتروباکتر (4 ایزوله) از رتها جدا شدند. مقاومت آنتیبیوتیکی در تمام گونه های جدا شده انتروباکتریاسه بسیار بالا بود.استنتاج: نتایج نشان داد که رتهای بدست آمده از نواحی مورد مطالعه شهر تهران، حامل باکتریهای بیماریزای مقاوم به آنتیبیوتیک نظیر سالمونلا و شیگلا در سکوم خود می باشند. این موجودات ممکن است مخازن مهمی برای انتقال باکتریهای مقاوم به دارو به انسان باشند. بنابراین کنترل جمعیت رتها و مدیریت بهتر سیستمهای فاضلاب اهمیت زیادی دارد.

سندرم QT طولانی ارثی یک گروه اختلال فامیلیال است که افراد مبتلا را مستعد وقایع مهم قلبی مثل سنکوپ، تاکی کاردی بطنی پلی مورفیک و مرگ ناگهانی میکند. این سندرم که شیوعی در حدود 1 تا 2 مورد در 10000 نفرجمعیت دارد عمدتا کودکان و جوانان را مبتلا می سازد. با توجه به زمینه خانوادگی و ژنتیک بیماری و نیز فاکتورهای مستعدکننده برای ایجادآریتمی های کشنده در افراد دارای زمینه مثل مصرف برخی داروها، فاکتورهای متابولیک و ... شناسایی به موقع علایم بیماری و فاکتورهای زمینه ساز آن و نیز بکارگیری تدابیر لازم درمانی و جلوگیری از آریتمی و مرگ ناگهانی قلبی ناشی ازآن اهمیت ویژه ای دارد. این گزارش به معرفی بیماری می پردازد که دچار سنکوپ و فیبریلاسیون بطنی در زمینه QT طولانی شده بود و طی مراجعه به مرکز آموزشی درمانی حضرت فاطمه زهرا (س) ساری تحت درمان قرار گرفت.

کرامت یکی از مباحث اساسی و بسیار مهم در فلسفه اخلاق بوده است و همواره دانشمندان الهی و طبیعی در اهمیت آن بحث کرده اند. در اسلام نیز کرامت از اهمیت ویژه برخوردار است. کرامت در انسان یک نوع کمال نفسانی است یعنی دراصل، متعلق به روح است. اما جسم نیز به عنوان ابزار و خدمتگزار روح از این کرامت بهره مند است. انسان از دیدگاه قرآن از دو نوع کرامت ذاتی و اکتسابی برخوردار است.کرامت ذاتی انسان همان برتری او نسبت به سایر مخلوقات است و کرامت اکتسابی به معنی پیراستن از پستی ها وآراستن به خوبی ها است. بنابراین جسم و روح انسان محترم است و نباید آن را آلوده یا نابود کرد. از طرف دیگر امروزه مبحث «اتانازی، Euthanasia» نیز یکی از مباحث مهم در حوزه اخلاق است که به همراه خود سوالهای زیادی را در حوزه دین و به ویژه در حقوق و اخلاق پزشکی مطرح کرده است. با توجه به اینکه کرامت و اتانازی هر دو در اخلاق مورد بحث قرار می گیرند، هدف ما در این مقاله پاسخ به این سوال است که، رابطه اتانازی با شان و کرامت انسانی از منظر اخلاق اسلامی چگونه است؟ در این مقاله که یک مطالعه مروری است با مراجعه به منابع مختلف قدیم و جدید منتشر شده و جستجو از طریقGoogle ،Yahoo  و پایگاه های مختلف علمی، متغیرهای اصلی این مطالعه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتیجه گیری شد که اتانازی، در واقع نوعی قتل نفس است و قتل نفس اگرچه با انگیزه ترحم و دلسوزی باشد، از لحاظ اخلاق قبیح ورذیلت است و با اصل مهم اخلاقی "کرامت انسانی"، مورد تاکید در اخلاق اسلامی، سازگاری ندارد. انگیزه دلسوزی (حسن فاعلی)، مستلزم نیک شدن فعل (حسن فعلی) نیست. خروج از این اصل - قبح قتل نفس - دلیل قاطع و حجت شرعی می طلبد.