نشریه جراحی ایران
سال:1392 | دوره:21 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

آزمایش بر روی حیوانات:آزمایش و تحقیق بر روی حیوانات در دو سطح با تحقیقات جراحی تلفیق شده است. ابتدا این که مشکلات گیج کننده ای که در طبابت با آنها مواجه هستیم، برای ساده کردن و یافتن راه حلشان به آزمایشگاه هایی که در آن جا بر روی حیوانات تحقیق می شود، برده می شوند و دیگر این که معمولا در گسترش و آزمودن روش ها و رویکردهای جدید نسبت به امر مراقبت و تسکین بیماری ها و ناتوانی ها، حیوانات اولین موارد تحت آزمایش محسوب می شوند. آزمایش بر روی حیوانات به عنوان تحقیقی مفید هم برای انسان هم برای حیوانات درک و پذیرفته شده است. تحقیقات علمی و زیست پزشکی بر روی حیوانات، دارای تاریخچه ای طولانی، پربار و مهیج می باشد. گذر از این تاریخچه در خلال یک پاراگراف بی عدالتی نسبت به بسیاری از محققان و کارهای بی شمار آنان در این زمینه خواهد بود. فهرستی طولانی از اسامی جراحان، از آناتومیست ها و طبیعت شناسان توسط جان هانتر (John Hunter 1728-1793) و فهرست اسامی فیزیولوژیست ها توسط کلودبرنارد (Claud Bernard 1813-1878) ارائه شده است.

زمینه و هدف: چسبندگی یکی از مشکلات شایع پس از اعمال جراحی شکمی و عامل درصد بالایی از بیماری هایی مانند: انسداد روده کوچک، نازایی و درد مزمن ناحیه شکمی است. هدف از این مطالعه بررسی اثر محلول نرمال سالین در جلوگیری از ایجاد چسبندگی پس از اعمال جراحی شکمی در نمونه موش های صحرایی می باشد.مواد و روش ها: در این تحقیق از تعداد 30 سرموش صحرایی ماده بالغ نژاد Albino Wistar به وزن 200-250 گرم استفاده گردید. موش ها به صورت تصادفی به 3 گروه 10 تایی شامل: گروه نرمال سالین (NS)، گروه شاهد و گروه بدون مداخله (تنها جهت مقایسه تغییرات وزنی)، تقسیم شدند. جهت انجام مطالعه پس از بیهوشی عمومی حیوان، برشی به طول 3 سانتیمتر روی خط میانی شکم داده شد. سکوم و سطح قدامی غشای سروزی آن با استفاده از گاز استریل اندکی خراش داده شد. در گروه شاهد سکوم (پس از ایجاد خراش) به مدت 1 دقیقه در هوای آزاد قرار گرفت و در گروه NS میزان 1 میلی لیتر محلول نرمال سالین داخل حفره پریتوئن ریخته شد و شکم بسته شد. سپس تمام حیوانات در شرایط کاملا یکسان از لحاظ خوراک، دما و رطوبت نگهداری و پس از 2 هفته معدوم شدند. میزان چسبندگی در ناحیه شکمی این حیوانات از دو طریق مشاهده ماکروسکوپی و بررسی پاتولوژیک بوسیله رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین ارزیابی شد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون غیر پارامتریکKruskal-Wallis  همراه با آنالیزآماری Mann-Whitney U و از نرم افزار SPSS 13.5 استفاده گردید و اختلاف معناداری در این مطالعه P-value£0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: مشاهدات ماکروسکوپی در قالب دو شیوه ارزیابی شدت چسبندگی و درصد چسبندگی ارائه گردید و نشان از کاهش معنادار (P<0.05) چسبندگی در گروه نرمال سالین داشت. همچنین بررسی های پاتولوژیک کاهش معنی دار (P<0.05) شاخص های پاتولوژیک چسبندگی در گروه نرمال سالین را مشخص کرد.نتیجه گیری: استفاده از نرمال سالین پس از اعمال جراحی شکمی، در جلوگیری از ایجاد چسبندگی در ناحیه شکمی موثر است.

زمینه و هدف: به دنبال شکست و عدم کارایی روش های غیر جراحی در درمان بیماران مبتلا به چاقی مفرط، روش های نوین جراحی جهت کمک به بیماران معرفی گردید. گذاشتن حلقه معده با استفاده از روش لاپاروسکوپی یکی از روش های مورد علاقه بیماران و پزشکان در سال های اخیر بوده است. مطالعه حاضر به منظور بررسی نتایج و یافته های این روش و نیز عوارض ناشی از آن در 165 بیمار مراجعه کننده به یکی از مراکز خصوصی در ایران طراحی شده است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی بوده که در فاصله سال های 1384-1390 بر روی بیماران مبتلا به چاقی با شاخص توده بدنی 32-50 کیلوگرم / مترمربع که تحت درمان با روش گذاشتن حلقه معده با استفاده از لاپاروسکوپی قرار گرفته بودند، صورت گرفته است. عوارض احتمالی در طول دوره پیگیری بیماران ثبت می گردید. در آنالیز نتایج از شاخص های آماری فراوانی و نیز تست های آماری کای اسکوار و T-Test استفاده گردید.یافته ها: میانگین زمان انجام جراحی، از زمان ورود اولین پورت تا زمان آخرین گره بخیه، 20.1±2.3 دقیقه، میانگین زمان بستری در بیمارستان 17.8±0.8 ساعت و میانگین زمان بازگشت به کار 6.1±0.4 روز بوده است. میانگین کاهش وزن بیماران در زمان پیگیری 21.4±0.9 کیلوگرم بوده است. از میان 165 بیمار مبتلا به چاقی، 39 بیمار (%23.6) دچار عوارض شدند. 21 مورد (%12.7) جابجایی حلقه، 11 مورد (%6.6) عفونت پورت و 6 مورد (%3.6) ایجاد زخم در معده و یک مورد (%0.6) تحریک عصب فرنیک در طول مدت 16.9±0.9 ماه پیگیری این بیماران رخ داده بود.نتیجه گیری: استفاده از روش های نوین جراحی چاقی می تواند به عنو ان یکی از راهکارهای مناسب جهت کاهش وزن، مورد توجه قرار گیرد. انتخاب صحیح بیماران و ارائه توضیحات کافی در مورد عوارض عمل می تواند به بهبود روند درمانی بیماران و انتظار واقع بینانه از نتایج درمان کمک نماید.

جراحی اصلاحی کیفواسکولیوز ممکن است به صدمات نخاعی و ضایعات عصبی منجر شود. با روش مانیتورینگ چند جانبه نوروفیزیولوژیک حین جراحی (MIOM) می توان ضایعات احتمالی ریشه های عصبی و نخاع را هنگام عمل مشخص و از پیدایش آن جلوگیری کرد. سه مورد جراحی اصلاح کیفواسکولیوز، برای اولین بار در کشور انجام شد. در این بیماران پتانسیل های برانگیخته حسی پیکری (SSEPs)، تحریک الکتریکی قشر حرکتی از روی جمجمه(tceMEPs) ، پتانسیل های برانگیخته قشری نخاعی (csEPs)، امواج حرکتیD  از نخاع (D motor waves)، الکترومیوگرافی (EMG) دائمی یا پس از تحریک، در مراحل مختلف جراحی و حسب لزوم انجام می شد. پس از عمل، هیچ یک از سه بیمار تغییر معنی داری در پاسخ های SSEP یا رادیکولوپاتی هایی جدا از آنچه قبل از عمل مشخص شده بود، نداشتند. در این سه جراحی، در %78.3 از تحریکات tceMEPs پاسخ عضلانی پایدار ثبت شد. از نظر بیهوشی، پروپوفول یا ترکیب پروپوفول، کتامین و نارکوتیک برای داشتن پاسخ های حرکتی پایدار از عضلات مناسب هستند. پیشنهاد می شود از روش MIOM برای جراحی های اصلاحی ستون فقرات در بیماران اسکولیوز استفاده شود. این روش ها عملا احتمال پیدایش آسیب های نورولوژیک را کم می کند.

زمینه و هدف: استئوتومی عمل کلاسیک برای درمان بیماران مبتلا به استئوارتریت دژنراتیو اولیه و اصلاح دفورمیتی آن است. با توجه به اینکه درمان های مختلفی برای اصلاح ژنوواروم وجود دارد، ارزیابی های دقیق قبل از عمل و مقایسه آن با اندازه های پس از عمل نقش مهمی در تعیین موفقیت عمل و پیگیری بیماران دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات رادیولوژیک در این دسته از بیماران است.مواد و روش ها: در یک مطالعه Case Series در بازه زمانی 1383 تا 1389 در بیمارستان مبتلایان به استئوآرتریت علامت دار کمپارتمان داخلی زانو با زمینه بدشکلی واروس زانو که تحت عمل استئوتومی تیبیا با گوه باز قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند و با استفاده از رادیوگرافی رخ ایستاده از کل اندام و رادیوگرافی لترال شاخص های امتداد اندام قبل و بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در مجموع 29 بیمار، 36 زانو وارد مطالعه شدند، از این تعداد 14 نفر از آنها زن و 15 نفر مرد بودند. سن تمام بیماران کمتر از 50 سال بود (10.88±27.64). در آنالیز چند متغیره انجام شده متغییر شیب خلفی تیبیا و میزان آرتروز بعد از عمل جراحی افزایش یافته بود. ایندکس Insall-Salvati و ایندکس Blackburn-Peel در تمام بیماران تغییری پیدا نکرده بود. دو مورد از بیماران به علت دفورمیتی همزمان در دیستال فمور اصلاح کامل پیدا نکردند. 3 مورد از بیماران به علت اشکال در تکنیک عمل جراحی باعث شکستگی در پلاتو لترال حین عمل جراحی شدند که علت عدم جابجایی زیاد با درمان غیر جراحی در طول پیگیری ها بهبودی کامل پیدا نمودند.نتیجه گیری: استئوتومی به روش باز می تواند نتایج رضایت بخشی در یافته های رادیولوژیک بیماران مبتلا به استئوارتریت دژنراتیو اولیه و اصلاح دفورمیتی آنها داشته باشد. جهت دستیابی به نتایج خوب انتخاب صحیح بیماران و ارزیابی دقیق قبل از عمل جراحی نیاز می باشد.

زمینه و هدف: غربالگری سرطان و تشخیص به موقع آن یکی از راه های موثر در کاهش مرگ و میر و کاهش هزینه ها می باشد. آگاهی در مورد علایم سرطان پستان دلیل مهمی برای کشف زودرس بیماری است.مواد و روش ها: مطالعه توصیفی حاضر بر روی 400 نفر از زنان مراجعه کننده به بیمارستان الزهراء (س) انجام و نمونه ها به روش در دسترس و آسان جمع آوری گردید. روش جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای حاوی سه قسمت، مشخصات دموگرافیک زنان (13 سوال)، آگاهی (16 سوال) و عملکرد (4 سوال) بوده است. پایایی و روایی پرسشنامه تایید گردید. داده ها توسط نرم افزار  SPSS 16تجزیه و تحلیل شد و برای مقایسه از آزمون هایt-test ANOVA ، و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید.یافته ها: میانگین سن افراد مورد مطالعه 48.07±6.44 سال و میانگین نمره آگاهی آنها 5.16±2.98 بود. 57.2 درصد از افراد آگاهی کمی داشتند و تنها 4.5 درصد آگاهی بالا داشتند. انجام خودآزمایی و ماموگرافی به عنوان عملکرد افراد به ترتیب 43.8 و 23.25 درصد بود. بین سن با میانگین نمره آگاهی همبستگی مستقیم وجود داشته، (P=0.017). کسانی که خودآزمایی پستان و ماموگرافی را انجام می دادند نسبت به سایر افراد، نمره آگاهی بالاتری داشتند (P<0.05). همچنین نمره آگاهی در افراد متاهل نسبت به افراد مجرد بیشتر بود (P=0.04). ولی ارتباطی بین سطح سواد، شغل، وضعیت اقتصادی، تعداد حاملگی، تعداد فرزندان، سابقه سقط و سابقه سرطان پستان و تخمدان در خود فرد و بستگان وی با میانگین نمره آگاهی وجود نداشت.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه آگاهی و عملکرد در مورد سرطان پستان در سطح پایینی بوده، بنابراین پیشنهاد می گردد آگاهی آنان را برای کاستن از تشخیص بیماری در مراحل دیررس، افزایش داد.

زمینه و هدف: بسیاری از بیماران پس از جراحی قلب به علت استرس پس از جراحی، با اضطراب و افسردگی مواجه می شوند که این موضوع بر کیفیت زندگی بیماران و در نتیجه پیگیری روند درمانی تاثیر سوئی دارد، از این رو هدف از این مطالعه تعیین تاثیر ماساژ درمانی بر افسردگی، استرس و اضطراب بعد از عمل بیماران تحت جراحی پیوند عروق کرونر می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی است. شرکت کنندگان این مطالعه شامل 72 بیمار واجد معیارهای ورود بودند که از میان 165 بیمار تحت عمل جراحی بای پاس عروق کرونر مراجعه کننده به بیمارستان شهید چمران شهر اصفهان، در محدوده زمانی 1/10/1389 تا 31/2/1390 انتخاب شدند و سپس بطور تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. بیماران گروه آزمون (36 نفر) ماساژ استروک سطحی به مدت 20 دقیقه و به مدت 12 جلسه هفته ای 3 جلسه بعد از عمل جراحی دریافت کردند و بیماران گروه شاهد تنها مراقبت های روتین را دریافت کردند. افسردگی، اضطراب و استرس بیماران بر اساس پرسشنامه استاندارد [Depression Anxiety Stress Scale 42 (DASS 42)] قبل از انجام مداخله و در روز آخر مداخله مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار  SPSS 18و روش های آماری توصیفی و استنباطی (تی مستقل، تی زوج، کای اسکوئر) استفاده گردید.یافته ها: قبل از مداخله میانگین (انحراف معیار) نمرات افسردگی، اضطراب و استرس در گروه آزمون و شاهد در مورد افسردگی به ترتیب 21.6 (6.6) و 24.1 (6.2)، در مورد اضطراب به ترتیب 14.4 (6.6) و 18.5 (8.4) و در مورد استرس به ترتیب 25 (6.5) و 27.8 (8.4) بود که تفاوت آماری معنی داری را نشان نمی دهد (P>0.05). پس از مداخله میانگین (انحراف معیار) نمرات افسردگی، اضطراب و استرس در گروه آزمون و شاهد در مورد افسردگی به ترتیب 12.6 (7.1) و 23.9 (6.5)، در مورد اضطراب به ترتیب 8.2 (4.9) و 17.9 (8.7) و در مورد استرس به ترتیب 14.2 (8) و 27.3 (8.3) بود که موید تفاوت معنادار بود (P<0.001).نتیجه گیری: استفاده از ماساژ درمانی می تواند باعث کاهش افسردگی، اضطراب و استرس بعد از عمل بیماران تحت جراحی پیوند عروق کرونر شود و با توجه به سادگی و کم هزینه بودن این روش، شاید بتوان بعنوان مکمل مناسبی برای دارو درمانی و مداخلات بعد از عمل در این بیماران مورد استفاده قرار بگیرد.

سرطان پستان یکی از علل اصلی مرگ زنان در دوره سنی 65-35 سال می باشد. کارسینوم داکتال درجا یک تکثیر کلونال از سلول های به ظاهر بدخیم است که در لومن های مجرای پستانی تجمع می یابند و هیچ شواهدی از تهاجم به زیرغشای پایه اپی تلیوم در بافت استرومای مجاور آن وجود ندارد.در این مطالعه مروری، کارآزمایی های بالینی شاهد موردی و همچنین مطالعات باز که دارای اعتبار کافی بودند، بررسی شدند. از کلیدواژه هایی نظیر: کارسینوم داکتال درجا، اکسیزیون موضعی وسیع، گیرنده 2 فاکتور رشد اپی درمال انسانی، تاموکسیفن در سایت های معتبر جهت جستجو استفاده شد (مانند ISI, PUBMED, EMBASE). مهمترین فاکتورهای پیش بینی کننده رفتار کارسینوم داکتال درجا، درجه، سایز و وضعیت حاشیه تومور است. در حدود %50 سلول های توموری به صورت تکه ای مارکرهای نورواندوکرین را بیان می کند مانند: کرومو گرانین A، سیناپتوفیزین، CD56، سوماتواستاتین. MRI یک روش بسیار مفید برای تشخیص کارسینوم داکتال درجا است. جراحی حفظ کننده پستان به همراه سونوگرافی یا ماموگرافی یک روش مطمئن برای درمان بیماران مبتلا داکتال کارسینوم درجا بدون در نظر گرفتن نوع بافت شناسی است.