مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1391 | دوره:34 | شماره:1 |تعداد مقالات:28

زمینه و اهداف: استفاده از ابزار تشخیصی درماتوسکوپی برای تشخیص ضایعات پیگمانته پوستی بر اساس یکسری از معیارهای تشخیصی ساده و راحت استوار است و حتی از آن می توان برای پیگیری های مکرر بیماری مثل موارد مشکوک به ملانوم و سایر بدخیمی های پوستی غیر ملانوسیتیک (BCC، سبورئیک کراتوزیس و ....) استفاده کرد.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی - تحلیلی، 67 بیمار مشکوک به کارسینوم سلول بازال یا خال ملانوستیک صورت به طور تصادفی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. از اول تیر ماه سال 1388 لغایت خرداد ماه سال 1389 هجری شمسی به مدت 12 ماه، ضایعه بیماران با استفاده از ابزار تشخیصی درماتوسکوپی بررسی و نتایج با تشخیص پاتولوژیکی بر نمونه بیوپسی مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه، میانگین سنی بیماران، 49.5±18.9 سال بود که در محدوده سنی 82-24 سال قرار داشتند. 25 نفر(41 درصد) از بیماران مرد و 36 نفر (59 درصد) زن بودند. معیار Asymmetry به تنهایی در 14 مورد (23 درصد) از بیماران، معیار Blue-white structures به تنهایی در 1 مورد (1.6 درصد) وجود داشت. معیار Atypical network به تنهایی در هیچ یک از بیماران وجود نداشت. در 27 مورد (46.6 درصد) از بیماران تشخیص خالهای ملانوسیتیک، 28 مورد (48.3 درصد) کارسینوم سلول بازال و 3 مورد (5.2 درصد) تشخیص mixed گذاشته شد که ارتباط بین جنسیت بیماران و تشخیص درماتوسکوپیک در بیماران از لحاظ آماری معنی دار بود (0.0001=P). در مورد کارسینوم سلول بازال حساسیت و ویژگی روش درماتوسکوپی به ترتیب 100 درصد و 97 درصد است و در مورد خالهای ملانوسیتی 96.4 و 97 درصد می باشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه گویای آن است که حداقل اهمیتی که می توان برای درماتوسکوپی در نظر گرفت این است که هرچند در حال حاضر نمی توان آنرا بعنوان جایگزین پاتولوژی در تعیین بدخیم یا خوش خیم بودن ضایعات قرار داد، ولی می توان از آن در بالا بردن دقت تشخیص بالینی و سوق دادن ضایعات بدخیم missed شده به طرف بررسی پاتولوژیکی و حتی در ارزیابی بعدی ضایعات مشکوک یا عود کننده بهره جست.

زمینه و اهداف: عملکرد جنسی مناسب یکی از عوامل مهم امنیت خانواده و کیفیت زندگی زنان می باشد. عملکرد جنسی زنان از عوامل متعددی متاثر می شود. به نظر می رسد تغییرات آناتومیک کف لگن با ایجاد ضعف و پرولاپس احشاء کف لگن باعث اختلال در رفتار جنسی می شود. این مطالعه جهت بررسی تاثیر ترمیم پرولاپس احشاء لگنی در بهبود عملکرد جنسی با تاکید بر حفظ مخاط واژن طراحی شده است.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر از اول اسفند ماه 86 تا آخر تیرماه 87، سی بیمار زن که بعلت پرولاپس احشاء لگنی، اختلال عملکرد جنسی، با یا بدون بی اختیاری ادراری به کلینیک ارولوژی زنان واقع در مرکز آموزشی، درمانی امام رضا (ع) مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. جهت ارزیابی اولیه بیماران از پرسشنامه های ICIQ-SF و PISQ-R استفاده گردید. بیماران تحت عمل جراحی اسلینگ مجرای ادراری و کولپورافی با حفظ مخاط واژن قرار گرفتند. و سه ماه پس از عمل مجددا پرسشنامه PISQ-R جهت ارزیابی عملکرد جنسی بیماران تکمیل شد و سپس وضعیت قبل و بعد بیماران با استفاده از تست های آماری مقایسه شد.یافته ها: کلیه بیماران با بی اختیاری ادراری حین مقاربت پس از عمل بهبودی کامل پیدا کردند و عملا ترس از بی اختیاری و یا خروج توده از مهبل باعث اختلال عملکرد جنسی آنان نشد. در 63.4% از بیماران یا درد بهبود یافته بود و یا تشدید نشده بود. با این وجود تماس جنسی و علاقه به مقاربت کاهش یافته بود (%1=P) و میزان رضایت مندی از عملکرد جنسی غالبا بدون تغییر مانده بود (P=%13).نتیجه گیری: علیرغم اینکه این روش جراحی باعث افزایش درد حین مقاربت در بیماران نشده است به نظر می رسد اختلال عملکرد جنسی چند عاملی است و عمل جراحی کولپورافی در مجموع رضایتنمندی بیماران را افزایش نداده است.

زمینه و اهداف: برای تعیین بقای بیماران سیروتیک شاخص های مختلفی مانند Child – Pugh score و MELD Score استفاده می شوند. اما به جهت اینکه هر کدام دارای مشکلاتی هستند اخیرا نقش پیش بینی کنندگی سدیم در رابطه با بقای این بیماران مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه تعیین نقش غلظت سدیم، در پیش بینی میزان بقای بیماران مبتلا به سیروز کبدی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی -تحلیلی 106 بیمار مبتلا به سیروز جبران نشده واجد معیارهای ورود به مطالعه که طی 9 ماه به بیمارستان امام رضای دانشگاه علوم پزشکی تبریز مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران که همگی در ابتدای پژوهش زنده بودند طی یکسال و به فواصل سه ماهه مورد پیگیری قرار گرفتند و وضعیت بقا یا عدم بقای آنها ثبت گردید.یافته ها: میانگین سطح سرمی سدیم در بیماران زنده 141.64±4.22 meq/l و در بیماران فوت شده 137.66±5.18 meq/l بود (P<0.001). بررسی سطوح مختلف سدیم سرم برحسب وضعیت بیماران نشان داد که مقادیر پایین سدیم بیشتر به افراد فوت شده تعلق داشت بطوریکه در سدیم سرمی کمتر از 130 meq/l، 85.7 درصد از بیماران فوت کرده بودند.در بین بیماران مورد مطالعه سطح سدیم 132.5 meq/l دارای حساسیتی معادل 83 درصد بود و در سطح سرمی سدیم 125،حساسیت به 100 درصد رسیده بود.نتیجه گیری: سطح سرمی سدیم، علاوه بر سایر شاخص های موجود به عنوان یک شاخص مستقل در پیش بینی بقای بیماران سیروز جبران نشده کبدی مفید واقع می شود و به نظر می رسد افزودن آن به MELD Score قدرت پیش بینی آنرا افزایش می دهد.

زمینه و اهداف: بررسی های مقطعی، شروع اختلالات عملکرد تیروئید را در افراد مبتلا به دیابت نوع1، بین %18-4 گزارش کرده اند. اکثر مطالعات انجام شده، بررسی های مقطعی بوده و مطالعات طولی بسیار اندک است. از آنجا که عدم تشخیص به موقع و اصلاح مناسب اختلال عملکرد تیروئید در مبتلایان به دیابت نوع 1، می تواند تاثیرات منفی متعددی بدنبال داشته باشد، لذا غربالگری بیماران برای اختلالات عملکرد تیروئید، هم در موقع تشخیص دیابت و هم بصورت برنامه ریزی شده هر چند مدت یکبار در جریان پیگیری بیماران ضروری است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی وضعیت عملکرد تیروئید، پروالانس و انسیدانس اختلالات اتوایمیون تیروئید و سیر طبیعی (Natural history) اختلالات تیروئید ایجاد شده در پیگیری بلندمدت جمعیت بزرگی از بیماران مبتلا به دیابت تیپ 1 بود.مواد و روش ها: 386 بیمار با دیابت تیپ 1 که قبل از ابتلا به دیابت بیماری شناخته شده تیروئید نداشتند، از 1 تا 17 سال (میانگین 9.8±4) بطور منظم تحت پیگیری قرار گرفتند. تمامی بیماران هر 12-6 ماه از نظر تیروئید معاینه و غلظت سرمی TSH در اولین مراجعه و TSH و تیتر Anti TPO در فواصل منظم هر 2-1 سال تا پایان مطالعه اندازه گیری شد. در پایان مدت پیگیری، اطلاعات لازم از پرونده بیماران استخراج و با نرم افزار آماری SPSS ویرایش 15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از بین 386 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 (159 مذکر و 227 مونث) با میانگین سنی 15.6±7.7 سال، 63 نفر (%16.3) در طول مدت پیگیری دچار اختلال عملکرد تیروئید شدند. 29 بیمار (%7.5) کم کاری بالینی، 24 مورد (%6.2) کم کاری تحت بالینی، 9 نفر (%2.3) پرکاری تیروئید و 2 نفر تیروئیدیت بعد از زایمان به هم زدند. از بین افراد با اختلال عملکرد تیروئید، 54 نفر (%85.7) مونث و 9 نفر (%14.3) مذکر بودند (p<0.001). در این بررسی طولی در 115 مورد (%30) از بیماران تیتر آنتی بادی تیروپراکسیداز مثبت بود. از بین 115 بیمار دارای آنتی بادی تیروپراکسیداز مثبت، 57 مورد (%50.4) در طی پیگیری دچار اختلال عملکرد تیروئید بودند. در نمودار کاپلان مایر، %50 قبل از 10 سال از زمان شروع دیابت و %50 افراد بعد از 10 سال دچار مشکل تیروئید شدند. بررسی به تفکیک جنسیت نشان داد که بیماران مذکر، در صورت ابتلا به اختلال اتوایمیون تیروئید، بیماری را در فاصله زمانی کوتاهتری (4 سال بعد از شروع دیابت)، نسبت به زنان ( بعد از 11 سال) بروز دادند (0.002=p). اختلال عملکرد تیروئید با متغیرهایی همچون جنس، طول مدت پیگیری، طول مدت دیابت، سابقه فامیلی بیماری های اتوایمیون تیروئید و سابقه شخصی ابتلا به سایر اختلالات اتوایمیون در ارتباط بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که اختلالات اتوایمیون تیروئید در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، از بروز بالایی برخوردار است. تعداد بیشتری از این افراد در جریان پیگیری بلندمدت دچار اختلالات تیروئید می شوند. غربالگری سالانه بیماران با دیابت نوع 1 برای بیماریهای اتوایمیون تیروئید توصیه می شود.

زمینه و اهداف: هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه ویژگی های شخصیتی بر اساس مدل پنج عاملی شخصیت، با علایم افسردگی، ناامیدی و افکار خودکشی در جمعیت دانشجویی بود.مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال تحصیلی 90-1389 بودند که بر اساس جدول مورگان از بین آنها 200 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه های افسردگی بک (BDI-II)، آزمون NEO-FFI-R، مقیاس ناامیدی بک (BHS) و مقیاس انگاره پردازی خودکشی بک (BSSI) پاسخ دادند. برای تحلیل داده های پژوهش از آزمون همبستگی و رگرسیون چندگانه استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان دادند که ارتباط معنادار مثبتی بین عامل روان رنجوری با افسردگی، افکار خود کشی و ناامیدی وجود دارد. همچنین برون گرایی و با وجدان بودن با نشانه های افسردگی، ناامیدی و افکار خودکشی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. عامل روان رنجوری 73 درصد از واریانس افسردگی، 61 درصد از واریانس ناامیدی و 59 درصد از واریانس خودکشی را تبیین می کند.نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت که روان رنجوری یک عامل مرتبط با خلق پایین، ناامیدی و افکار خودکشی است، در حالی که برون گرایی و با وجدان بودن رابطه ای منفی با این متغیرها دارند.

«اخلاق پزشکی» دانشی میان رشته ای است که موضوع آن مسائل و مباحث اخلاقی در حوزه علوم پزشکی است و در شاخه های مختلف علوم پزشکی به عنوان حرفه، پژوهش های پزشکی و سیاستگذاری نظام سلامت مطرح هستند. محتوای این مباحث از رشته های گوناگون دانش و معرفت بشری به اخلاق پزشکی وارد شده و در شکل گیری این حوزه از دانش دخیل بوده اند. در این میان، فلسفه اخلاق، حقوق، الهیات، فقه، ادبیات، جامعه شناسی، روان شناسی، اقتصاد و تاریخ، تاثیر و نقش بیشتری داشته اند. این شاخه از معارف بشری همچون دیگر مفاهیم در متون فارسی جایگاه ویژه ای دارد. از این جهت در این مقاله بازتاب اخلاق پزشکی در این متون کاویده می شود چرا که اخلاق یکی از زمینه های اصلی فرهنگ زبان فارسی است و بسیاری از این متون منعکس کننده علم و فلسفه آن می باشند. علم پزشکی در متون ادب فارسی از تقدس ویژه ای برخوردار بوده است.هدف از تحقیق حاضر، یافتن بازتاب اخلاق پزشکی میان طبیبان ایرانی، در متون دسته اول فارسی است و مولفان بر اساس روش استقرایی می کوشند، نشان دهند که متون فارسی نه تنها سرشار از پندها و اندرزهای اخلاقی است که بخشی از آن، دربرگیرنده ویژگی های اخلاقی طبیبان است. در سفارش های بزرگان ادب فارسی می توان نوع نگاه و اندیشه آنان را در باب اخلاق پزشکی بررسی کرد و نتیجه اخلاقی مورد نظر را بر مبنای آداب و سنن و عقیده شاعران و نویسندگان به دست آورد. خوانش این متون نشان می دهد که اخلاق طبیب در خلقیات و روحیات او جمع می گردد و در این باب علاوه بر حسن برخورد با بیمار و اخلاق حسنه ای همچون رازداری و امانت و درستکاری، به رابطه متقابل پزشک و بیمار توجه زیادی شده است.

زمینه و اهداف: اکثر جراحی های گوش میانی توسط میکروسکوپ انجام می گیرد که در آن عاری بودن فیلد عمل از خون نقش تعیین کننده ای در دید جراح و در نتیجه کیفیت جراحی دارد. روش های مختلفی برای کاهش فشار خون سیستمیک با هدف نیل به منظور فوق وجود دارد. دو مورد از بهترین روش ها شامل بیهوشی کامل وریدی (TIVA) با ترکیب پروپوفول و رمی فنتانیل و روش بیهوشی استنشاقی با ایزوفلوران می باشد. این مطالعه تغییرات همودینامیک ناشی از این دو روش را در جراحی های گوش میانی با هم مقایسه کرده است.مواد و روش ها: در این مطالعه 60 نفر بزرگسال با وضعیت فیزیکی کلاس I, II (انجمن بیهوشی آمریکا) که قبلا کاندید جراحی گوش میانی شده اند، انتخاب شده و در دو گروه 1 (روش استنشاقی) و گروه 2 (روش کامل وریدی) برای جراحی فوق بیهوش می شدند، سپس از نظر تغییرات همودینامیک حین عمل در عمق بیهوشی برابر با هم مقایسه می شدند. نوع مطالعه، کار آزمائی بالینی تصادفی –یک سویه کور-می باشد.یافته ها: دو گروه از نظر سن و جنس همسان بودند. تغییرات فشار متوسط شریانی٬ میزان رضایت جراح از خونریزی محل عمل٬ میانگین اندکس بیسپکتورال و میانگین اشباع اکسیژن شریانی طی زمان مطالعه بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری نداشت. میانگین ضربان قلب بعد از انتوباسیون و نیز در طی عمل جراحی به طور معنی داری در گروه 1 بیشتر از گروه 2 بود.نتیجه گیری: با حفظ اندکس بیسپکتورال در محدوده 45±5 طی جراحی های گوش میانی میزان افت فشار متوسط شریانی و میزان رضایت جراح در دو روش بیهوشی استنشاقی (با ایزوفلوران) و روش بیهوشی کامل وریدی (با پروپوفول و رمی فنتانیل) تفاوت معنی داری با هم ندارد ولی میزان افت ضربان قلب در روش بیهوشی کامل وریدی به طور معنی داری بیشتر از روش استنشاقی است.

زمینه و اهداف: عوارض بعد از عمل جراحی گاستروکتومی در بیماران کانسر معده تاثیر مهمی بر تمام جنبه های کیفیت زندگی این بیماران دارد. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر آموزش برنامه خودمراقبتی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان معده بعد از گاسترکتومی در بیمارستانهای شهر تبریز انجام گرفت.مواد و روش ها: بدین منظور 54 بیمار مبتلا به سرطان معده کاندید گاسترکتومی در دو گروه تجربی و شاهد انتخاب و داده ها با استفاده از سه پرسشنامه دموگرافیک، کیفیت زندگی بیماران سرطانی و کیفیت زندگی بیماران سرطان معده با روش مصاحبه جمع آوری گردید. در گروه تجربی آموزش برنامه خودمراقبتی به روش چهره به چهره به مدت 30 دقیقه قبل از ترخیص انجام شد. کیفیت زندگی بیماران در هر دو گروه در دو مرحله قبل از عمل جراحی و یک ماه بعد از ترخیص به وسیله پرسشنامه های مذکور سنجیده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی کلی بر اساس پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران سرطانی، قبل و بعد از مداخله در گروه شاهد و تجربی معنی دار نبود، ولی در گروه تجربی در ابعاد کیفیت زندگی گلوبال (P=0.04)، عملکرد عاطفی (P=0.04) و مشکلات جسمی(P=0.03) اختلاف معنی داری مشاهده شد. کیفیت زندگی کلی بیماران بر اساس پرسشنامه کیفیت زندگی اختصاصی بیماران سرطان معده، قبل و بعد از مداخله در گروه شاهد معنی دار نبود ولی در گروه آزمون با (P=0.04) تفاوت معنی دار گردید و در ابعاد سختی بلع (P=0.01) درد و ناراحتی در معده (P=0.001) و مشکلات روحی و روانی (P=0.04) کیفیت زندگی افزایش نشان داد، اختلاف میانگین کیفیت زندگی کلی بین دو گروه ، قبل و بعد از اجرای مداخله بر اساس دو پرسشنامه معنی دار نبود. ولی در ابعاد عملکرد عاطفی (0.006) و روحی روانی (P=0.007) تفاوت وجود داشت.نتیجه گیری: اجرای برنامه خودمراقبتی بعد از گاسترکتومی، علاوه بر اینکه کیفیت زندگی کلی را بر اساس پرسشنامه اختصاصی بیماران سرطان معده افزایش داده، بر ارتقاء کیفیت زندگی در برخی ابعاد روحی و روانی، عاطفی و کیفیت زندگی گلوبال و بر کاهش مشکلات جسمی و مشکلات مربوط به خوردن نیز موثر واقع شد.

زمینه و اهداف: آنزیمهای بتالاکتاماز وسیع الطیف یکی از دلایل بروز مقاومت دارویی در ایزوله های اشریشیاکلی است. هدف از این تحقیق بررسی الگوهای حساسیت آنتی بیوتیکی نسبت به انتی بیوتیک های بتالاکتام و تحقیق پیرامون وجود ژن (TEMbla) در ایزوله های اشرشیاکلی جمع اوری شده از نمونه های بالینی می باشد.مواد و روش ها: در مدت 5 ماه، 188 ایزوله اشرشیاکلی از بیمارستان های امام رضا (ع) و شهید مدنی تبریز و مراکز درمانی خوی جمع آوری و از طریق تست های افتراقی، تعیین هویت شدند. برای تعیین الگوی حساسیت جدا شده ها نسبت به انتی بیوتیک ها، از روش Disk diffusion استفاده گردید. تولید ESBLs در ایزوله های مقاوم به سفتازیدیم بوسیله CDT تعیین گردید. PCR جهت کشف وجود ژن (TEMbla) مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: از 94 ایزوله جمع آوری شده از تبریز به ترتیب 29 (30.85%) و 38 (40.42%) مورد مقاوم به سفتازیدیم و سفوتاکسیم بودند که در میان آنها 38 (56.71%) ایزوله به عنوان تولیدکننده ESBL تشخیص داده شدند. هفت و هشتاد و نه درصد (7.89%) از ایزوله های تولیدکننده ESBL حاوی ژن blaTEM بودند. از 94 ایزوله جمع آوری شده از خوی 24 (25.53%) مورد مقاوم به سفتازیدیم و 25 (26.59%) ایزوله مقاوم به سفوتاکسیم کشف گردید. در میان ایزوله های مقاوم به بتالاکتام ها 24 (52.12%) مورد تولیدکننده ESBL بدست آمد که 12.5% از آنها حاوی ژن blaTEM بودند.نتیجه گیری: تشخیص این نوع مقاومت ها با استفاده از روش های ملکولی به همراه روش های فنوتیپی و کنترل مصرف آنتی بیوتیک ها امری ضروری تلقی می شود.

زمینه و اهداف: تب مالت یکی از بیماریهای شایع عفونی مشترک بین انسان و حیوان است که سالانه حدود 500 هزار مورد از آن در سطح دنیا مشاهده می شود. این بیماری غالبا افرادی که با دام و فرآورده های آنها سر و کار دارند را درگیر میکند اگرچه بیماری در اغلب کشورهای توسعه یافته کنترل شده است ولی هنوز این بیماری در ایران به صورت بومی وجود دارد لذا هدف این مطالعه بررسی اپیدمیولوژیکی تب مالت انسانی در استان آذربایجان شرقی می باشد.مواد و روش ها: کلیه موارد جدید تب مالت انسانی شناسایی شده در استان در فاصله سالهای 84-87 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: از تعداد 5732 بیمار بررسی شده 3146 (54.8%) مورد مرد بودند. بروز سالیانه تب مالت در هر 100 هزار نفر از 27 تا 113 در فاصله سالهای80 تا 1384 روند افزایشی داشته و از 1385 موارد بروز بتدریج رو به کاهش گذاشت تا اینکه در سال 1388 به 45 در 100 هزار نفر رسید دامنه سنی بیماران 1 تا 92 سال و میانگین سنی مبتلایان 30.9±18 سال بود، از بین تمام موارد بیماری 1462 (25.259%) مورد در گروه سنی 15 الی 25 سال و 952 (16.9%) مورد در گروه سنی 25 الی 35 سال قرار داشت کودکان زیر 10 سال 9.8% کل موارد بیماری را تشکیل می دادند از اردیبهشت تا خرداد بیشترین موارد بیماری گزارش گردید. مردان کشاورز و زنان خانه دار بیشترین موارد بیماری را داشتند. 86.4 درصد از افراد سابقه مصرف شیر و فرآورده های شیری و نیز 80 درصد افراد سابقه تماس با دام را ذکر کردند.نتیجه گیری: بروسلوز به عنوان یکی از مهمترین مشکلات سلامتی در استان آذربایجان شرقی بوده و کنترل آن نیازمند تلاش عوامل درگیر بخصوص وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی و وزارت جهاد کشاورزی می باشد.

زمینه و اهداف: شکستگی های تنه تیبیا امروزه یکی از شایعترین شکستگی ها می باشند. درمان انتخابی این شکستگی ها جااندازی بسته و تثبیت با میله داخل کانال (IM Rod) اینترلاک می باشد که بدلیل سختی انجام آن در همه مراکز امکان جااندازی بسته وجود نداشته و لذا از روش جااندازی باز استفاده می شود. هدف مطالعه حاضر ارائه روشی آسان برای جااندازی بسته این شکستگی ها می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر از نوع تجربی، 30 بیمار با شکستگی تنه تیبیا تحت جااندازی بسته و تثبیت با میله داخل کانال اینترلاک روی تخت معمولی با کمک پایه (Post) کنار تخت قرار گرفتند. بیماران بمدت یکسال از نظر میزان جوش خوردگی، حرکت مفاصل، عفونت، راستای اندام، بازگشت به سطح فعالیت قبلی و توانائی استفاده از توالت ایرانی پی گیری شدند.یافته ها: متوسط سنی بیماران 32.30±11.70 سال بود. متوسط زمان عمل در گروهی که در 48 ساعت اول عمل شدند 62.7±13.5 دقیقه و در گروهی که بعد از 48 ساعت عمل شدند 68±15.62 دقیقه بود. سه مورد دچار محدودیت فلکشن زانو شدند. آسیب عصبی، عروقی و عفونت عمقی مشاهده نشد. زمان شروع جوش خوردگی بطور متوسط 5.93±1.45 هفته بود و بازگشت به فعالیتهای عادی بعد از 9.83±2.13 هفته میسر شد. تاخیر در جوش خوردن در 10% موارد، کوتاهی در 10% و چرخش غیرطبیعی در 16.7%موارد وجود داشت.نتیجه گیری: میزان موفقیت روش بکار گرفته در جااندزی شکستگی ها 100% بود و نتایج آن مشابه سایر روشهای جااندازی بسته می باشد. یک مورد بدلیل محدودیت فلکشن زانو قادر به استفاده از توالت ایرانی نشد که این امر باعث نارضایتی وی گردید. میزان چرخش غیرطبیعی و کوتاهی در حدی نبودند که باعث مشکل در عملکرد اندام شوند. نهایتا 96.7% بیماران قادر به انجام فعالیتهای قبل از شکستگی بوده و از نتیجه عمل راضی بودند. پایه کنار تخت یک روش بسیار موثر برای جااندازی بسته شکستگی های تنه تیبیا بوده و برای کسب نتایج مطلوب باید اهمیت حصول دامنه حرکتی کامل زانو و مچ پا بطور موکد با بیماران بحث شود.

زمینه و اهداف: آکتینیک کراتوزها ضایعاتی پیش بدخیم ناشی از اشعه ماوراء بنفش هستند که ریسک تبدیل به SCC را دارند. لذا تشخیص و درمان زودهنگام آنها اهمیت بسزایی دارد. در حال حاضر کرایوتراپی شایع ترین روش درمانی می باشد، با این حال روش های تخریبی فقط روی ضایعات کلینیکی اثر کرده و در درمان ضایعات ساب کلینیکی کاربرد ندارند. از این رو بنظر می رسد ترکیب آن با درمانهای دارویی موضعی روش مناسب تری باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی کرایوتراپی و ژل آکنالن 0.1% (یک رتینوئید موضعی) در مقایسه با کرایوتراپی و دارونما در درمان ضایعات آکتینیک کراتوز می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور انجام گرفت که در آن 112 بیمار با تشخیص بالینی حداقل 5 ضایعه آکتینیک کراتوز در صورت یا اسکالپ وارد مطالعه گردیدند. بیماران بطور تصادفی وارد یکی از دو گروه درمانی کرایوتراپی و آکنالن 0.1% یا کرایوتراپی و دارونما به مدت 100 روز شدند. تعداد ضایعات در روزهای صفر، 40، 70 و 100 بررسی گردید.یافته ها: یکصد بیمار با متوسط تعداد 7.54±3.66 ضایعه برای گروه آکنالن 0.1% و 7.20±3.60 برای گروه پلاسبو در روز صفر، مطالعه را به پایان رساندند. در گروه آکنالن 0.1% متوسط تعداد ضایعه به 3.44±2.71 (متوسط درصد کاهش: 54.79±3.8%) در روز 100 و در گروه پلاسبو به 3.68±2.97 (متوسط درصد کاهش: 48.60±4.5%) کاهش یافت. این تغییرات از لحاظ آماری معنی دار نبودند (0.62=P). میزان عوارض جانبی بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: کرایوتراپی و ژل آکنالن 0.1% در طی مدت 100 روز نمی تواند بیشتر از کرایوتراپی تنها در درمان ضایعات آکتینیک کراتوز کمک کننده باشد.

زمینه و اهداف: سنجش سلامت جامعه و پراکندگی آن و نیز عوامل موثر بر آن برای سیاست گزاری و برنامه ریزی در نظام سلامت امری ضروری است. سازمان بهداشت جهانی چارچوب شاخصهای خلاصه و ترکیبی و تعیین بار بیماری ها را برای سنجش سطح سلامت و پراکندگی آن در کشورها ابداع نمود. این مطالعه برای تعیین بار بیماری های شایع در استان آذربایجان شرقی طراحی و اجرا شد.مواد و روش ها: این مطالعه بر اساس الگوی تعیین بار بیماری ها در پروژه بین بخشی سازمان بهداشت جهانی طراحی و اجرا شد. در این پروژه Disability Adjusted Life Years (DALY) به عنوان شاخص بار بیماری استفاده شد. سالهای از دست رفته بر اثر مرگ زودرس بر اساس داده های جمعیتی سرشماری سال 1385 و مرگ های ثبت شده سال 1386 در نظام ثبت علتی مرگ و میر محاسبه شد. برای محاسبه سالهای سپری شده با ناتوانی از نتایج به دست آمده برای استان آذربایجان شرقی در پروژه ملی تعیین بار بیماری ها در سال 1382 استفاده شد.یافته ها: در استان آذربایجان شرقی در سال 1386 بار بیماری ها 739266 سال بود. 274530 سال آن در اثر مرگهای زودرس و 464736 سال در اثر ابتلا به بیماریها و ناتوانی های حاصله بود. در هر دو جنس 9.16 درصد بار بیماری ها در اثر بیماری های ایسکمیک قلبی، 7.57 درصد در اثر حوادث ترافیکی، 4.39 درصد در اثر بیماریهای عروقی مغز، 4.15 درصد در اثر افسردگی بود. 5.78 درصد مرگهای در اثر سکته قلبی در زیر 40 سال اتفاق می افتد. 17 درصد مرگها در زیر 50 سال اتفاق می افتد.نتیجه گیری: بیماری های قلبی عروقی، بیماری های روانی و حوادث بار اصلی بیماریها را در استان آذربایجان شرقی ایجاد می نمایند. شاخصهای خلاصه سلامت سیاستگزاران را در تعیین مشکلات سلامتی هر منطقه یاری می رساند. با توجه به اهمیت شاخص DALY در اختصاص منابع پیشنهاد می گردد در سطح استان ها با جمع آوری داده های مرگ و ابتلا، شاخص DALY محاسبه گردد.

زمینه و اهداف: در این مطالعه به روش quasi experimental بین خرداد 1385 تا فروردین 1386، 30 بیمار با رفلاکس مثانه ای حالبی (43 حالبی رفلاکسی) تحت عمل اندوسکوپیک الکتروکواگولاسیون قرار گرفتند. بیماران در فاز اول 3 تا 6 ماه پس از عمل از نظر میزان موفقیت و عوارض زودرس پس از عمل تحت پیگیری قرار گرفتند و در فاز دوم بیماران بهبود یافته در طی سه سال پس از عمل جراحی از نظر پایداری عمل و عوارض دیررس تحت عمل جراحی تحت پیگیری و مطالعه قرار گرفتند و نتایج با استفاده از آزمون chi – square و T مستقل توسط نرم افزار SPSS بررسی و آنالیز شدند. ملاحظات اخلاقی لحاظ و رضایت نامه اخذ شد.مواد و روش ها: بین خرداد 1385 تا فروردین 1386، 30 بیمار با رفلاکس مثانه ای حالبی (43 حالبی رفلاکس) تحت عمل آندوسکوپیک الکتروکواگولاسیون قرار گرفتند. بیماران در فاز اول 3 تا 6 ماه پس از عمل از نظر میزان موفقیت و عوارض زودرس پس از عمل تحت پیگیری قرار گرفتند و در فاز دوم بیماران بهبود یافته در طی سه سال پس از عمل جراحی از نظر پایداری عمل و عوارض دیررس تحت عمل جراحی تحت پیگیری و مطالعه قرار گرفتند و نتایج با استفاده از آزمون Chi – square و T مستقل توسط نرم افزار SPSS بررسی و آنالیز شدند. ملاحظات اخلاقی لحاظ و رضایت نامه اخذ شد.یافته ها: 30 بیمار (43 واحد رفلاکس) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. بهبودی کامل در 69.8% بیماران مشاهده شد. عوارض اولیه، شامل علائم تحریکی و هماچوری بود که در چند روز اول پس از عمل برطرف گردید. در فاز دوم 20 بیمار (28 واحد حالبی) تحت مطالعه قرار گرفت، که موفقیت ماندگاری 100% بود و هیچگونه عوارض طولانی مدت حاصل از عمل در این بیماران مشاهده نشد.نتیجه گیری: تکنیک آندوسکوپیک الکتروکواگولاسیون روش کم تهاجمی با نتایج مشابه سایر روش های آندوسکوپیک و پایدار با عوارض گذرا می باشد.

زمینه و اهداف: تجویز مخدر داخل نخاعی یکی از روش های اداره بی دردی پس از عمل جراحی است. مطالعات تجربی نشان داده اند که نیتروگلیسیرین جلدی قادر به افزایش بی دردی حاصل از مخدرهاست. مطالعه به منظور تعیین اثر نیتروگلیسیرین جلدی بر بی دردی ناشی از ترکیب سوفنتانیل و لیدوکائین داخل نخاعی در بیماران تحت جراحی ارتوپدی انجام شد.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی دو سوکور که در سال 1383 در بیمارستان مباشر کاشانی همدان انجام شد؛ 24 بیمار کاندید عمل جراحی پلاک گذاری درشت نی یا نازک نی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در تمامی بیماران بی حسی نخاعی با تزریق 100 میلی گرم لیدوکائین 5% و 5 میکروگرم سوفنتانیل انجام شد. 25 دقیقه پس از تزریق در 12 بیمار (گروه نیتروگلیسرین) برچسب نیتروگلیسیرین جلدی و در 12 بیمار دیگر (گروه دارونما) بر چسب دارونما بر روی قفسه سینه چسبانده شد. طول مدت بی دردی، وقوع درد، مصرف مسکن و سنجش بصری درد (VAS) در 24 ساعت پس از عمل ارزیابی گردید. داده ها با آزمون های آماری تی و دقیق فیشر تحلیل شدند.یافته ها: سن، جنس، قد و وزن بیماران دو گروه یکسان بود (p<0.05). میانگین مدت زمان بی دردی در گروه نیتروگلیسیرین (15.71±9.02 ساعت) به طور معنی داری طولانی تر از گروه دارونما (5.08±0.93 ساعت) بود (0.001=P). وقوع درد طی 24 ساعت پس از عمل در گروه نیتروگلیسیرین %50 و در گروه دارونما %100 بود (0.014=P). میزان مصرف مسکن (0.01=P) و میانگین VAS (P=0.034) در 24 ساعت پس از عمل در گروه نیتروگلیسیرین کمتر بود.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، نیتروگلیسیرین جلدی طول مدت بی دردی پس از عمل با سوفنتانیل و لیدوکائین داخل نخاعی را افزایش داده و شدت درد و مصرف مسکن را کاهش می دهد.

زمینه و اهداف: یافته های اخیر نشان داده است که شرایین کرونری فاقد بافت چربی اپیکارد، علیه پیشرفت آترواسکلروزیس محافظت شده هستند، بطوریکه بافتهای چربی با خاصیت آتروژنیکی بالا، میزان تبادل بالایی از اسیدهای چرب، با دیواره شرایین مجاور خود را دارند. همچنین گزارش شده که ترکیب چربیهای رژیم غذایی، تنوع و مقدار اسیدهای چرب در بافت چربی را تعیین می کند. با توجه به خاصیت آتروژنیکی متفاوت اسیدهای چرب گوناگون، در مطالعه حاضر تاثیر رژیم غذایی غنی از کلسترول بر الگوی اسیدهای چرب بافتهای چربی اپیکارد در خرگوشها مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: 16 خرگوش سفید نیوزیلندی به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه کنترل رژیم استاندارد (نرمال) دریافت کرد، در حالیکه گروه آزمایش با رژیم غذایی غنی از کلسترول طی دو ماه تغذیه شد. در پایان خرگوشها بیهوش و 1 الی 5 میلی گرم بافت چربی اپیکارد جدا گردید و ترکیب اسیدهای چرب بافتهای چربی به روش گاز کروماتوگرافی تعیین مقدار شدند.یافته ها: رژیم غذایی با کلسترول بالا، موجب افزایش معنی دار LDL و تری گلیسرید و کاهش معنی دار HDL گردید. بعد از دو ماه در بافت چربی اپیکارد، اسیدهای چرب 16:0، 18:1t و SFA افزایش معنی دار (P<0.05) نشان داد، در حالیکه اسیدهای چرب 12:0، 18:1، 18:2، 18:3، MUFA، PUFA، w3 ، w6 یک کاهش معنی داری (P<0.05) داشت.نتیجه گیری: مصرف رژیم غذایی غنی از کلسترول در طی دو ماه موجب افزایش معنی دار اسیدهای چرب آتروژن و کاهش معنی دار اسیدهای چرب ضد آتروژن در بافت چربی اپیکارد می گردد.

زمینه و اهداف: داروهای مختلفی در درمان درماتیت سبورئیک استفاده شده است اما کارایی بسیاری از آنها در کارآزمایی های بالینی تصادفی بررسی نشده است. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور برای بررسی اثربخشی کرم تربینافین 1 درصد در مقایسه با کرم کتوکونازول 2 درصد و دارونما در بیماران مبتلا به درماتیت سبورئیک صورت طراحی شده است.مواد و روشها: 90 بیمار پس از اخذ رضایت نامه کتبی به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند (هر گروه 30 نفر). میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه 33.15±11.60 سال بود. بیماران 4 هفته روزی 2 بار از یکی از داروها استفاده کردند. شدت بیماری بر اساس اریتم، پوسته گذاری و خارش که هر کدام از صفر تا 3 درجه بندی شد، در شروع کارآزمایی، هفته 4 و هفته 12 ثبت شد. مشخصات دموگرافیک و شدت بیماری سه گروه در شروع مطالعه متعادل بود.یافته ها: میانگین ± انحراف معیار اسکور کل در گروههای تربینافین، کتوکونازول و دارونما به ترتیب از 5.04±2.02، 5.04±1.50 و 4.97±1.71 در شروع مطالعه به 1.78±2.47، 1.81±2.43 و 3.73±1.74 در هفته دوازدهم کاهش یافت. میانگین اسکور کل در گروههای کتوکونازول و تربینافین کاهش قابل توجه نسبت به گروه دارونما داشت (P=0.003). اما گروه کتوکونازول و گروه تربینافین تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند (P>0.05). عارضه جانبی جدی گزارش نشد و میزان عود و عارضه جانبی بین سه گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: کرم تربینافین 1 درصد و کرم کتوکونازول 2 درصد در درمان درماتیت سبورئیک موثر و ایمن هستند.

ویروس HTLV-1 Human T Cell Lymphotropic Virus عامل دو بیماری شناخته شده انسانی می باشد که عبارتند ازATLL : (Adult T Cell Leukemia/Lymphoma) و میلوپاتی ناشی از ویروس HTLV-1 HAM) HTLV-1 associated Myelopathy). در اینجا بیماری معرفی می شود که با تظاهرات جلدی مشابه لیویدورتیکولاریس و علائم روماتوژیک مانند آرترالژی و تست مثبت فاکتور روماتوئید به عنوان یک بیماری روماتولوژیک تحت بررسی قرار گرفت و در نهایت با تظاهرات کم خونی ترومبوسیتوپنی، عدم توانایی راه رفتن و درگیری کلیه مراجعه نمود. بعلت سرولوژی مثبت HTLV-1 و ارتشاح لنفوماتوز پوست تشخیص ATLL ناشی از HTLV-1 داده شد.

نکروز چربی زیرجلدی (subcutaneous fat necrosis) دوره نوزادی یک پدیده نادر و خوش خیم در نوزاد ترم و Post term می باشد که بعلت زجرجنین رخ می دهد. این حالت گذرا بوده ولی هیپرکالسمی ممکن است عارضه بالقوه تهدیدکننده حیات در روند این بیماری خودبخود محدودشونده باشد. بیمار مورد معرفی نوزاد پسر 15 روزه می باشد که بعلت بروز ندول های سفت و اریتماتو در ناحیه پشت و بازو به درمانگاه مراجعه و در بیوپسی ضایعه، نکروز چربی زیرجلدی برای بیمار مطرح شد.

پیلونفریت آمفیزماتو (مولد گاز) از عفونتهای کلیوی با در صد مرگ و میر بسیار بالا می باشد. در اغلب مبتلایان این بیماری، سابقه دیابت شیرین در بیمار گزارش شده است. علائم بیماری معمولا به صورت پیلونفریت مقاوم به درمان و تشخیص قطعی با CT اسکن است. استراتژی درمانی به صورت استفاده از آنتی بیوتیک و تخلیه عفونت می باشد. در موارد نادری ممکن است تظاهرات غیرمعمولی از بیماری وجود داشته باشد. در این گزارش دو بیمار با پیلونفریت آمفیزماتو که در آنها یکی از تظاهرات بیماری فتق مغبنی بوده است بررسی و معرفی شده اند.