بیهوشی و درد
سال:1398 | دوره:10 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: درد ناحیه پایینی ستون فقرات ( کمردرد) از شیوع بالا و قابل توجهی درکلیه جوامع برخوردار است؛ به نحوی که اکثر مردم در طول زندگی خود حداقل یکبار کمردرد را تجربه می کنند. چنانچه تشخیص قطعی کمردرد به وسیله متدودهای اخیر که توسط رادیولوژی ایجاد می شود، قابل تشخیص نباشد، به عنوان کمردرد مزمن طبقه بندی می شود. هدف از مطالعه حاضر به تعیین رابطه درد و ناتوانی عملکردی با میزان فعالیت عضات تنه و مقایسه فعالیت این عضات در بین زنان و مردان می پردازد. مرد) مبتا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی به منظور شرکت در تحقیق 22 زن، 25 نفر از ورزشکاران رشته های قدرتی ( 47 مواد و روش ها: انتخاب شدند. از الکترومیوگرافی سطحی عضات جهت ثبت فعالیت عضات مولتی فیدوس، ارکتور اسپاین، ترنسورس آبدومینوس و رکتوس جهت سنجش درد و از پرسشنامه اوسوستری جهت سنجش ناتوانی عملکردی استفاده گردید. به منظور vasآبدومینوس استفاده شد. از مقیاس و از روش همبستگی پیرسون جهت تعین رابطه درد و ناتوانی عملکردی با میزان فعالیت spss نرم افزار 20 تجزیه و تحلیل داده ها از نسخه در نظر گرفته شد. 0. 05 مستقل جهت مقایسه فعالیت این عضات در بین زنان و مردان استفاده گردید و سطح معناداری t عضات و از آزمون یافته ها: نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین فعالیت عضات لوکال تنه با میزان درد و ناتوانی عملکردی همبستگی معکوس و معناداری وجود داشته و همچنین در میزان فعالیت عضات منتخب لوکال و گلوبال تنه بین زنان و مردان مبتا به کمردرد. )p<0. 05مزمن اختاف معناداری وجود ندارد. ( نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در افراد مبتا به کمردرد مزمن فعالیت عضات لوکال کمتر می شود و در نتیجه درد و ناتوانی عملکردی این افراد افزایش می یابد و این حالت منجر به بی ثباتی ستون فقرات می شود در نتیجه در توانبخشی بایستی تقویت عضات لوکال بایستی انجام شود.

هدف و زمینه: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر درد و دامنه های حرکتی اندام تحتانی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو بود. نفر مرد بیمار در این مطالعه شرکت نمودند. بر اساس شاخص کلگرن-لورنس و شاخص بصری درد 42 نفر مرد سالم و 21 مواد و روش ها: گروه همگن تجربی وکنترل بیمار تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. برای 2بیماران به استفاده گردید. Vicon Nexus 1. 8. 5، Polygon 4. 1. 2 و نرم افزارهای T سری Vicon ارزیابی دامنه های حرکتی از سیستم تحلیل حرکتی )، چرخش داخلی-خارجی مفصل ران P = 0/047 و P = 0/014 یافته ها: قبل از تمرین تنها بین دامنه فلکشن-اکستنشن مفصل زانو ( ) افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو با افراد سالم اختلاف معنی داری وجود P = 0/00 و P = 0/00) و میزان درد (P = 0/001 و P = 0/001( داشت. نتایج حاکی از کاهش میانگین چرخش داخلی-خارجی مفصل ران گروه تجربی و عدم تفاوت معنی دار با گروه سالم بعد از کاهش درد، )P =0/028 و P =0/026تمرین، افزایش تیلت قدامی-خلفی لگن در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل و افراد سالم ( ) داشت. P = 0/00 ادراکی در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل ( نتیجه گیری: تغییرات برخی از پارامترها به علت مکانیسم های جبرانی و برخی تابع شدت استئوآرتریت می باشد. استئوآرتریت زانو بر دیگر مفاصل مجاور اثر می گذارد. پروتکل گیت به عقب بر روی دامنه های حرکتی مفاصل زانو، ران و درد ادراکی بیماران اثر مثبت داشته است.

دلیریوم در بالغین یک عارضه شایع بعد از عمل است که می تواند با افزایش هزینه ها و بروز عوارض جدی همراه باشد. اخیرا ارتباط بین وقوع دلیریوم در مراحل اولیه بعد از عمل با وقوع دمانس دردراز مدت روشن شده است. هرچند عوامل متعددی در ایجاد دلیریوم بعد از عمل نقش دارند، برای جلوگیری از آن، سه راهکار عملی کنترل عمق بیهوشی، کنترل درد بعد از عمل و تشخیص زودهنگام دلیریوم با معیارهای تشخیصی دلیریوم، موثر و قویا توصیه می شوند.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک جلسه تمرینات معلق با استفاده از ابزار طراحی شده بر روی درد و ویژگی های ساختاری دیسک های بین مهره ای ناحیه کمری بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت شبه تجربی یک گروهی به صورت پیش و پس آزمون انجام شد که آزمودنی های آن تشکیل دادند. پس از ارزیابی میزان درد با L5-S1 وL4-L5 مرد مبتلا به درد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری در نواحی 12را 30 استفاده از مقیاس بصری درد و تعیین ویژگی های ساختاری دیسک با استفاده از تصویر برداری ام آر آی آزمودنی ها به مدت دقیقه به انجام تمرینات معلق با استفاده از صندلی طراحی شده پرداختند و بلافاصله پس از آن میزان درد و شاخص فتق دیسک ) استفاده گردید. p 0/05 همبسته و ویلکاکسون در سطح معنی داری ( t مجددا ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های یافته ها: نتایج حاکی از تغییرات معنادار درد در مراحل پیش و پس آزمون بودند که کاهش درد بیماران در پس آزمون به خوبی مشهود است و در رابطه با ویژگی های ساختاری دیسک های بین مهره ای علی رغم دیده شدن تغییرات محسوس در میانگین اطلاعات کسب شده نتایج آماری حاکی از عدم تغییر معنادار در پیش و پس آزمون بودند. نتیجه گیری: با توجه به اثرات مفید استفاده از ابزار ساخته شده در رابطه با کاهش درد و در نتیجه کاهش استفاده از داروهای مسکن و ضد التهاب می توان روش نامبرده را روشی زود بازده برای مراحل اولیه درمان دردهای ریشه ای در نظرگرفت.

زمینه و هدف: فیبرومیالژیا یک سندرم مزمن وناتوان کننده ای است که با درد پراکنده و چندجانبه عضلانی-استخوانی، وجود نقاط چندگانه و ناپایدار حساس به درد مشخص می شود که با برخی از متغیرهای روانشناختی همراه می شود. بنابراین، هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر مدل ارتقاء کیفیت زندگی بر فاجعه انگاری درد زنان مبتلا به بیماری فیبرومیالژیا بود. پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. – مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به بیماری فیبرومیالژیا مراجعه کننده به مطب های خصوصی متخصصان روماتولوژی بیمار به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش 30 شهر شیراز بود که از میان آنها نفر) تقسیم شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس فاجعه انگاری درد بود که شرکت کنندگان در مراحل پیش 15 نفر) و کنترل ( 15( آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل نمودند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر مدل ارتقاء کیفیت زندگی در کاهش فاجعه انگاری درد بیماران مؤثر بود. . نتیجه گیری: بکارگیری درمان های روانشناختی می تواند به کاهش فاجعه انگاری درد بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا کمک کند.

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو ( کاهش کیفیت زندگی می شود. استئوآرتریت زانو یک بیماری مزمن است و یکی از رایج ترین دلایل ناتوانی در افراد مسن می باشد. با روند سالمندی جمعیت و افزایش شیوع چاقی در جهان، افزایش چشمگیری در شیوع استئوآرتریت زانو و اختلالات مربوط به آن پیش بینی می شود. این بیماری به طور معمول، برای بیماران و جامعه از طریق اعمال هزینه های مستقیم و غیرمستقیم پرهزینه و گران است. هیچ درمان قطعی برای استئوآرتریت زانو شناخته شده نیست، اما پرولوتراپی یک درمان تزریقی مکمل برای درد اسکلتی عضلانی مزمن از جمله استئوآرتریت زانو است که برای تحریک ترمیم و بازسازی و کاهش درد مرتبط با آسیب مزمن بافت نرم مورد استفاده قرار می گیرد. لذا مطالعه حاضر با هدف ارزیابی انواع مختلف روش های درمانی پرولوتراپی در درمان بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو انجام گردید. PubMed, Scopus, Medline, Cochrane مواد و روش ها: یک مطالعه مرور نظام مند در پنج پایگاه داده الکترونیکی پزشکی شامل: انجام شد. ما مطالعات کارآزمایی بالینی تصادفی شده و غیر تصادفی که 2018 تا آپریل سال Collaboration and Google Scholar دکستروز را با اریتروپوئیتین، پلاسمای غنی از پلاکت و پالس رادیوفرکوئنسی برای درمان استئوآرتریت زانو در بزرگسالان مقایسه کرده بودند را وارد مطالعه نمودیم. ارزیابی خطر تورش و بهترین سنتز شواهد را انجام دادیم. جنبه های اصلی مرتبط با درمان این بیماران شامل کاهش سطح درد، سفتی، محدودیت های عملکردی و طیف حرکتی بیمار تحلیل شدند. بیمار به این مطالعه وارد شدند. نتایج آنالیز نشان داد که میزان کاهش سطح درد در 112 کارآزمایی بالینی شامل 2 یافته ها: در مجموع درصد از بقیه روش های درمانی بیشتر بود. میزان کاهش سفتی زانو، محدودیت های 52/6ماه اول پس از درمان در گروه اریتروپوئیتین با 53/7 و 52/3، 53/7 در ماه ششم پس از درمان به ترتیب با امتیازات PRP در بیماران درمان شده با WOMACعملکردی و امتیاز کلی درصد نسبت به گروه دکستروز بیشتر بود. محدوده حرکتی زانو نیز در بیماران درمان شده با اریتروپوئیتین در ماه سوم پس از درمان درصد بهبودی را نشان دادند که نسبت به سایر روش های درمانی موثرتر بود. 25/4 نتیجه گیری: با توجه به اطلاعات بدست آمده میزان اثربخشی روش های تزریق درون مفصلی برای درمان استئوآرتریت زانو جهت کاهش سطح درد این بیماران، به ترتیب اثربخشی شامل: اریتروپوئیتین، پالس رادیوفرکوئنسی، پلاسمای غنی از پلاکت و در نهایت دکستروز بود. لازم به ذکر است جهت برآورد اثربخشی این روش ها در طولانی مدت به پژوهش های بیشتری نیاز است.

زمینه و هدف: کمردرد یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی عضلانی منجر به ناتوانی در سراسر جهان است. در مطالعات مختلفی ارتباط ناراحتی و درد کمر با نشستن طولانی مدت نشان داده شده است. از طرفی نیز از ضعف ثبات مرکزی به عنوان یکی از عوامل مرتبط با کمردرد نام برده شده است. بنابراین هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارتباط ثبات مرکزی با ناراحتی و فعالیت عضلات کمر حین کار با لپ تاپ در وضعیت نشسته بود. مواد و روش ها: بیست دانشجوی مرد، کار با لپ تاپ (دو تکلیف کار با موس و تایپ کردن) را در وضعیت نشسته پشت میز دقیقه ابتدا و انتهایی هر تکلیف ثبت 2 انجام دادند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات کمر به همراه پوسچر ستون فقرات کمری در شد. همچنین بعد از پایان هر تکلیف، شرکت کنندگان میزان ناراحتی کمر خود را اعلام کردند. ثبات مرکزی نیز با استفاده از (شامل آزمون های فلکسور، اکستنسور و پل پهلوی راست و چپ) اندازه گیری شد. از آزمون همبستگی پیرسون McGill آزمون های و آزمون همبستگی جزئی برای بررسی همبستگی بین متغیرها استفاده شد. ) و r=-/57 وP =0/013 بالایی بین ثبات مرکزی و سطح فعالیت عضلات ارکتور اسپاینای کمری( ً یافته ها: همبستگی منفی و تقریبا. )r=0/08 و P =0/748) وجود داشت اما بین ناراحتی و ثبات مرکزی همبستگی مشاهده نشد(r=-/50 وP =0/034مولتیفیدوس چپ ( نتیجه گیری: به نظر می رسد که ثبات مرکزی عاملی تأثیرگذار بر الگوی فعالیت عضلات کمر در حین نشستن باشد. اما تأیید این مسئله مستلزم انجام تحقیقات بیشتری در این زمینه است. توصیه می شود که در طراحی مداخلات پیشگیری از کمردرد برای افرادی که زمان زیادی از شبانه روز را در وضعیت نشسته به سر می برند، عامل ثبات مرکزی مورد توجه قرار داده شود.

زمینه و هدف: کمردرد شایع ترین عارضه عضلانی استخوانی است. روش های متعددی برای درمان کمردرد وجود دارد اما دست یابی به روش مختصر، ساده تر و فشرده نیاز امروز جوامع صنعتی است. هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثر تمرینات منتخب در آب و خشکی با رویکرد ثبات مرکزی بر میزان درد و تعادل پویای زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود. خانم غیرورزشکار با کمردرد مزمن غیراختصاصی در این مطالعه شرکت نمودند. این افراد به طور تصادفی به 36 مواد و روش ها: نفر) تقسیم شدند. در گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای صورت نگرفت. 12نفر و تجربی دو: 12نفر، تجربی یک: 12سه گروه (کنترل: روز متوالی اجرا کردند. قبل 12 تمرینات ثبات مرکزی در خشکی را طی 2 تمرینات ثبات مرکزی در آب و گروه تجربی1گروه تجربی ) برای ارزیابی تعادل پویای افراد استفاده شد. برای SEBTو بعد دوره درمانی، از آزمون کبک برای ارزیابی درد و از آزمون ستاره ( بررسی نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیروویلک، همگنی واریانس گروه ها از آزمون لون، تغییرات درون گروهی از تی همبسته و تغییرات بین گروهی از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. ) نسبت P=0/001 (تمرین در خشکی) (2) و تجربی P =0/001 (تمرین در آب) (1 یافته ها: نتایج نشان داد که درد در هر دو گروه تجربی نیز به طور معناداری 2 نسبت به گروه تجربی1 به گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت؛ هم چنین میزان درد در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش 2 و تجربی1 )؛ هم چنین تعادل پویا در هر دو گروه تجربی P=0/001کاهش یافت (. )P<0/05 نیز به طور معناداری افزایش یافت (1 نسبت به گروه تجربی2 یافت؛ هم چنین تعادل پویا در گروه تجربی نتیجه گیری: تمرینات ثبات مرکزی در آب و خشکی در کوتاه مدت باعث کاهش درد و بهبود تعادل افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می شوند.