مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:530 |تعداد مقالات:5

مقدمه: امروزه، یافته ها: ی رادیولوژی در واحد اورژانس، کمک زیادی به تشخیص قطعی بیماران دچار تروما می کند. از طرفی، درخواست های رادیولوژی برای این بیماران، بسیار زیاد است. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی میزان اشعه ی دریافتی در بیماران دچار تروما در حین 48 ساعت ابتدای بستری انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، 200 بیمار که در سال های 97-1396 به علت تروما به واحد اورژانس بیمارستان الزهرا (س) مراجعه کردند، از لحاظ نوع و میزان اشعه، مورد مطالعه قرار گرفتند. در مورد هر بیمار، داده ها شامل تعداد موارد رادیوگرافی و سی تی اسکن انجام شده در بازه ی زمانی 48 ساعت اول جمع آوری شد. میزان اشعه ی ناشی از هر رادیوگرافی و سی تی اسکن بر اساس میلی سیورت (mSv) ثبت شد. یافته ها: میانگین کل موارد رادیوگرافی و سی تی اسکن درخواستی در بیماران به ترتیب 93/1 ± 96/5 و 51/0 ± 05/1 بود. بیشترین میانگین اشعه ی دریافتی ناشی از رادیولوژی در بیماران در کل ستون فقرات بود و همچنین، بیشترین میانگین اشعه ی دریافتی ناشی از سی تی اسکن در بیماران ناشی از سی تی اسکن توراسیک و ستون فقرات بود. میانگین کل اشعه ی دریافتی ناشی از رادیولوژی و سی تی اسکن به ترتیب 34/0 ± 57/0 و 28/2 ± 90/4 میلی سیورت بود. همچنین، میانگین کل اشعه ی دریافتی در بیماران، 62/2 ± 38/5 میلی سیورت بود. میانگین اشعه ی دریافتی در مردان به صورت معنی داری بیشتر از زنان بود (001/0 > P). نتیجه گیری: با توجه به عوارض زیاد انجام اقدامات تصویربرداری، می توان با بررسی ضرورت انجام روش ها: ی تشخیصی مبتنی بر اشعه، از انجام موارد غیر ضروری اجتناب نمود و از این طریق، موجبات کاهش هزینه ی بیمار و بیمارستان و نیز عوارض جسمانی وارد شده به بیمار و کادر درمان را فراهم کرد.

مقدمه: آسم، شایع ترین اختلال مزمن دستگاه تنفسی است که تاکنون روش ها: ی درمانی متعددی برای کنترل حملات آن ارایه شده است. این مطالعه، با هدف بررسی تاثیر به کارگیری راهنمای بالینی Pulmicort در مقایسه با درمان استاندارد در حملات حاد آسم انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 90 بیمار مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان الزهرا (س) با حمله ی فعلی آسم به طور تصادفی در دو گروه تقسیم شدند. بیماران گروه مورد، یک نوبت 5/0 میلی گرم Pulmicort استنشاقی همراه با راهنمای بالینی استاندارد حمله ی آسم و بیماران گروه شاهد، تنها راهنمای بالینی استاندارد حمله ی آسم را دریافت کردند. راهنمای بالینی استاندارد، عبارت از تجویز 5 میلی گرم استنشاق رادیکال سالبوتامول (10-4 بار اسپری) و به فاصله ی 20 دقیقه در سه دز از طریق نبولایزر برای یک ساعت و 5/0 میلی گرم ایپراتروپیوم استنشاقی در سه دز به فاصله ی 20 دقیقه و 50 میلی گرم پردنیزولون خوراکی می باشد. بیشینه ی میزان جریان بازدمی (Peak expiratory flow rate یا PEFR) و حجم بازدمی با تلاش در یک ثانیه (Forced expiratory volume in one second یا FEV1) و پارامترهای همودینامیک در دو گروه در دقایق 20، 40 و 60 تعیین و مقایسه شد. یافته ها: میانگین PEFR در دقیقه ی 20 در دو گروه مورد و شاهد به ترتیب 51/8 ± 04/180 و 25/6 ± 17/175 (003/0 = P)، در دقیقه ی 40 به ترتیب 34/13 ± 88/225 و 21/13 ± 68/219 (001/0 > P) و در دقیقه ی 60 به ترتیب 8/68 ± 02/424 و 44/75 ± 64/361 به دست آمد و تفاوت دو گروه معنی دار بود (001/0 > P). نتیجه گیری: به نظر می رسد اضافه کردن داروی Pulmicort به راهنمای بالینی استاندارد در حملات حاد آسم باعث بهبود روند درمان می شود.

مقدمه: انتقال اخبار ناگوار، یکی از مشکل ترین وظایف پزشکان می باشد که می تواند بسیار استرس زا باشد و در نتیجه، اثرات منفی بر رابطه ی پزشک با بیمار داشته باشد. با توجه به این که انتقال استرس طی اعلان خبر بد به بیمار می تواند عملکرد پزشک را مختل کند، این مطالعه با هدف بررسی میزان استرس پزشکان عضو هیات علمی و دستیاران دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در رابطه با انتقال خبر بد به بیماران و شیوه های مقابله با استرس انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، 334 عضو هیات علمی و دستیار رشته های تخصصی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک، شغلی و میزان استرس درک شده با استفاده از پرسش نامه ی طراحی شده جمع آوری گردید. همچنین، بررسی راه های مقابله با استرس با استفاده از پرسش نامه ی Endler و Parker صورت گرفت. یافته ها: در زمان انتقال خبر بد، 76 نفر (8/22 درصد) تعریق، 64 نفر (2/19 درصد) لرزش دست و 159 نفر (6/47 درصد) طپش قلب را تجربه کردند. میانگین نمره ی استرس درک شده در زنان (05/1 ± 96/2) به طور معنی داری بیشتر از مردان (10/1 ± 64/2) بود (006/0 = P). در خصوص راه های مقابله با استرس حین انتقال خبر بد به بیماران، 107 نفر (0/32 درصد) از روش مساله مدار، 48 نفر (4/14 درصد) از روش معنی مدار و 179 نفر (6/53 درصد) از روش هیجان مدار استفاده می کردند. نتیجه گیری: بسیاری از پزشکان حین انتقال خبر بد به بیماران دچار استرس می شوند که شایع ترین علامت همراه آن طپش قلب می باشد. در خصوص روش ها: ی مقابله با استرس، مدیریت شرایط استرس زا با استفاده از روش هیجان مدار، متداول ترین روش مورد استفاده توسط پزشکان حین انتقال خبر بد به بیماران می باشد که با میزان کمتری از استرس نیز همراه است.

مقدمه: ارگاسم در زنان، تجربه ی زیستی-روانی-اجتماعی است که تجربه ی ارتباط صمیمانه، احساس لذت و بارداری احتمالی در زنان را رقم می زند. مطالعات کارآزمایی بالینی اندکی در مورد اثربخشی داروها بر اختلال ارگاسم زنان انجام شده است. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی اثربخشی بوپروپیون بر عملکرد جنسی زنان ایرانی مبتلا به اختلال ارگاسم انجام شد. روش ها: این مطالعه، یک کارآزمایی بالینی مقدماتی بود که بر روی 32 زن با اختلال ارگاسم مراجعه کننده به درمانگاه روانی جنسی بیمارستان خورشید اصفهان انجام شد. بیماران با روش نمونه گیری آسان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مورد و شاهد (16 = n در هر گروه) تقسیم شدند. در گروه مورد، بوپروپیون با دز 75 میلی گرم آغاز شد و به صورت هفتگی تا 300 میلی گرم افزایش یافت و گروه شاهد، دارونما دریافت کردند. رضایت و عملکرد جنسی شرکت کنندگان به ترتیب با نسخه های فارسی پرسش نامه ی رضایت جنسی Larsson و شاخص عملکرد جنسی زنان پیش از مداخله و 2، 4، 6 و 8 هفته پس ازشروع مداخله در دو گروه ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون های Mann-Whitney و Friedman تحلیل شد. یافته ها: بین دو گروه مورد و شاهد در زیر مقیاس میل جنسی از هفته ی دوم به بعد و در برانگیختگی جنسی و رطوبت واژینال، از هفته ی چهارم به بعد تفاوت معنی داری ایجاد شد. این تفاوت معنی دار در زیر مقیاس های ارگاسم، رضایت جنسی و درد در هفته های ششم و هشتم مشاهده شد. همچنین، بین دو گروه مورد و شاهد، در نمره ی کل رضایت جنسی از هفته ی دوم تفاوت معنی داری مشاهده گردید (010/0 > P برای همه ی موارد). نتیجه گیری: بوپروپیون، منجر به بهبود رضایت جنسی زنان مبتلا به اختلال ارگاسم در تمام زیر مقیاس های عملکرد جنسی شد. انجام مطالعات بعدی با نمونه های بیشتر و دوره های طولانی تر پیشنهاد می شود

سرطان پروستات، دومین سرطان شایع و پنجمین علت مرگ و میر سرطان در مردان است. بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته، به علت فقدان درمان موثر فوت می کنند. بنابراین، راهبردهای جدید درمانی مورد نیاز است. با توجه به بیان موضعی آنتی ژن های سرطان پروستات، این احتمال وجود دارد که اندازه گیری میزان آن ها در بافت های سرطانی، باعث معرفی نشانگرهای جدید برای تشخیص، پیش آگهی و همچنین، درمان سرطان پروستات می شود. بنابراین، ایمنی درمانی خاص علیه آن ها ممکن است یک روش درمان جدید برای بهبود مدیریت سرطان پروستات باشد. ایمونوتوکسین درمانی، روش جدیدی در درمان هدفمند سرطان است که در آن، آنتی بادی به توکسین کانژوگه شده است. ایمونوتوکسین ها، به علت ویژگی آنتی بادی به طور انتخابی علیه سلول هدف عمل می کنند و سبب کشتن سلول ها از طریق توکسین باکتری یا گیاهی می شوند. بنابراین، ایمونوتوکسین یک داروی امیدوار کننده در زمینه ی درمان در بیماران مبتلا به سرطان پروستات است. با توجه به اهمیت ایمونوتوکسین ها در درمان بیماران مبتلا به سرطان پروستات، هدف از انجام این مطالعه، جمع بندی یافته های مطالعات پیش بالینی در ارتباط با انواع ایمونوتوکسین های به کار رفته در این بیماری و در نهایت، پیشنهادهای ارایه شده برای درمان هر چه بهتر سرطان پروستات در آینده می باشد...