در منابع اسلامی توصیه شده است که اگر در عبادات و سوگواری اهل عصمت× گریه و بکاء مقدور انسان نبود، حالت گریه یا تباکی گرفته شود. مسیله این نوشتار بعد از تحلیل مفهومی، دسته بندی روایات و تبیین فلسفه و کارکردهای تباکی، بررسی جواز آن از منظر علم اخلاق است و اینکه در سوگواری حسینی ریا را مستثنی نموده و حتی جایز شمرده اند، چه اندازه وثاقت داشته و آیا شبهه ریای در عبادات در این مسیله موضوعیت می یابد یا خیر؟ با پژوهش صورت گرفته، به دست می آید که ریا در همه عبادات، از جمله عزاداری معصومین مردود بوده و نیت خالصانه شرط قبول فعل می باشد و تباکی که نوعی ایفای نقش و مدیریت باطن از راه ظاهر است، غیر از ظاهرسازی دروغین می باشد. این تظاهر مقابل اخلاص و مترادف با ریا نیست، بلکه ظاهر در برابر باطن است و اگر فعلی نمود خارجی و بیرونی یافت، لزوما از آن ریا فهمیده نمی شود.