مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1392 | دوره:35 | شماره:6 |تعداد مقالات:16

زمینه و اهداف: نیتریک اکسید به عنوان مولکول سیگنال دهنده اصلی در مجرای معده ای- روده ای که توسط ایزوفرم هایی از آنزیم نیتریک اکسید سنتتاز (NOs) از آرژینین تولید می شود، در طیف گسترده ای از فعالیت های فیزیولوژیکی و پاتوفیزیولوژیکی نظیر ایجاد سرطان روده نقش دارد. مطالعات زیادی دلالت دارند که نیتریک اکسید به عنوان یک مولکول سیگنال دهنده کلیدی است که مسیرهای ایجاد تومور را تنظیم می کند. از آن جایی که امواج الکترومغناطیس می توانند بر میزان نیتریک اکسید بافت ها تاثیرگذار باشد و با توجه به استفاده روزافزون از وسایل تولیدکننده میدان های الکترومغناطیس ضعیف در منازل، محیط های کاری، بیمارستان ها و غیره، لذا هدف از تحقیق حاضر اثر قرارگیری دراز مدت در معرض میدانهای الکترومغناطیس ضعیف بر میزان نیتریک اکسید در روده بزرگ ایزوله می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر بالغ به سه گروه تقسیم شدند: گروه آزمایشی ((سوانویید روشن) به مدت 140 روز تحت تاثیر میدان الکترومغناطیس با شدت 1 میلی تسلا و فرکانس 50 هرتز قرار گرفت)، گروه شاهد ((سولنویید خاموش) در شرایط مشابه گروه اول ولی در دستگاه خاموش قرار گرفت) و گروه کنترل (در شرایط طبیعی نگهداری شد). بعد از 140 روز پاسخ مکانیکی حلقه های طولی روده ایزوله شده به L-NAME توسط سیستم powerlab-AtoD ثبت گردید.یافته ها: علرغم تغییرات اندک در پاسخ مکانیکی بافت در گروه آزمایشی در مقایسه با گروه های دیگر، این تغییرات از نظر آماری معنی دار نمی باشد (P>0.05). نتیجه گیری: قرار گرفتن دراز مدت در معرض میدانهای الکترومغناطیس با فرکانس پایین در میزان نیتریک اکسید در روده بزرگ تغییراتی ایجاد نمی کند.

زمینه و اهداف: بخش بندی تصاویر با تشدید مغناطیسی (MRI) قلب به عنوان یکی از روشهای تشخیص و بررسی روند بهبود بیماریها حائز اهمیت می باشد. تاکنون روشهای مختلفی پیشنهاد و پیاده سازی شده اند. هدف از انجام این مطالعه بکارگیری روشی جهت بخش بندی لایه آندوکارد بطن چپ در تصاویرMR  قلب می باشد که نسبت به روشهای قدیمی و رایج از دقت بیشتری برخوردار باشد. مواد و روش ها: در این مقاله از روش کانتور فعال بهبود یافته استفاده شده است. یک روش نیمه اتوماتیک نیز جهت برآورد مقدار نیروی بالون مناسب برای هر تصویر بر مبنای متوسط شدت روشنایی ناحیه بطن چپ پیشنهاد گردیده است. پایگاه داده مورد استفاده شامل 2039 تصویر MR از 18 کودک با نمونه گیری تصادفی می باشد. مطالعه بصورت مقایسه ای می باشد. نتایج بدست آمده بر اساس دو استاندارد میزان همپوشانی (DM) و متوسط کوتاهترین فاصله عمودی بین نقاط کانتور اتوماتیک و کانتور دستی (P2C) با استفاده از روش آماری ناپارمتریک مان- ویتنی با نتایج مقالات قبلی مقایسه گردیدند. یافته ها: جهت پیاده سازی الگوریتم، سیکل کامل قلبی شامل فاز انبساطی و انقباضی و سه سطح برش Base، Mid و Apex در نظرگرفته شده است. نتایج حاصل نسبت به نتایج مشابه در مقالات دیگر از نظر استانداردهای تعریف شده مقادیر مناسبتری را نشان می دهند. در فاز انبساطی نسبت به انقباضی و در سطح برش Base نسبت به سایر سطوح نتایج بهتری بر اساس دو استاندارد به دست آمده است. نتیجه گیری: با بخش بندی بطن چپ با استفاده از کانتور فعال بهبود یافته و الگوریتم پیشنهادی جهت استخراج نیروی بالون مناسب، در مقایسه با مقاله مشابه، مقدار متوسط%19.6 DM در فاز انبساطی و 49.5% در انقباضی و مقدار متوسط P2C بترتیب 43.8% و 39.6% در فاز انبساطی و انقباضی بهبود داشته است.

زمینه و اهداف: هدف از روش ضد عفونی یک مرحله ای کل دهان حذف یا کاهش سریع تمام پاتوژنهای اوروفارنژیال بواسطه جرم گیری و تسطیح سطح ریشه، شستشوی زیر لثه ای پاکتهای پریودنتال و ضد عفونی سطح زبان است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر این روش بر میزان IL-17 و IL-23 سرمی در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط تا پیشرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه کلینیکی بر روی 24 بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن جنرالیزه متوسط تا پیشرفته که به طور تصادفی برای مطالعه انتخاب شدند انجام گرفته است. 20 (11 مرد- 9 زن) سالم از لحاظ پزشکی و بدون تاریخچه دارو درمانی در 6 ماه گذشته وارد مطالعه شدند. نمونه خونی بیماران بلافاصله قبل از درمان گرفته شد. ضد عفونی یک مرحله ای کل دهان در یک جلسه انجام گرفت. نمونه خونی دوم 6 هفته بعد از درمان گرفته شد. نمونه ها به روش ELISA از نظر میزان IL-17 و IL-23 سرمی بررسی شدند. آنالیز آماری به روش ناپارامتری ویلکاکسون با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 15.0 انجام گرفت. یافته ها: میانگین مقادیر قبل و بعد از درمان IL-17 سرمی به ترتیب 10.38±38.6pg/ml و14.1±8.6pg/ml  می باشد (0.003=P) و میانگین مقادیر قبل و بعد از درمان IL-23 سرمی به ترتیب 124.9±40.1pg/ml و17±8.8pg/ml  می باشد (0.001=P)؛ که در هر دو مورد تفاوت معنی دار است. نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط تا پیشرفته میزان IL- IL-17 و IL-23 سرمی بعد از ضد عفونی یک مرحله ای کل دهان به طور معنی داری کاهش می یابد.

زمینه و اهداف: در بسیاری از مقالات گوش، حلق و بینی رفلاکس اسید معده به مری بعنوان یک عامل زمینه ای قوی در اختلالات حنجره ای و خارج حنجره ای شناخته شده است. ولی هنوز مکانیسم دقیق ایجاد این عوارض بحث برانگیز است. مطالعه حاضر برای بررسی ارتباط رفلاکس اسید معده به مری و بیماری های گوش،حلق و بینی در کودکان طراحی شده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- مقطعی بوده و جامعه آماری آن شامل کودکان مبتلا به رفلاکس اسید معده به مری در طی یک دوره یکساله میباشد. که تشخیص (GERD (Gastroesophageal reflux disease بر اساس علایم و یافته های رادیولوژیک و اندوسکوپیک وپرسشنامه مسجل شده است. چهل کودک (1-14 ساله)، قبل از شروع درمان از نظر علایم گوش، حلق و بینی توسط متخصص گوش، حلق و بینی معاینه شده و پس از ثبت یافته ها در پرسشنامه ای که برای این پژوهش تنظیم شده بود، درمان GERD و مشکلات گوش حلق بینی توسط همکار فوق تخصص گوارش کودکان و متخصص گوش، حلق و بینی صورت گرفت. یک و شش ماه بعد از درمان مجددا از نظر گوش، حلق و بینی و گوارش معاینه و نتایج با همدیگر مقایسه گردید. متغیرهای دموگرافیک و علایم بالینی ابتدا،یک ماه و شش ماه بعد از شروع درمان ثبت شد. یافته ها: در طی این بررسی 30 درصد از کودکان مورد آزمون زیر یک سال سن داشتند. در 85 درصد از کودکان سابقه خانوادگی رفلاکس منفی گزارش شد. سرفه، شایعترین موارد شکایت بالینی بود. یک ماه پس از درمان 10 درصد از علائم گوارشی و 35 درصد از علائم ENT بطور کامل بهبود داشتند. شش ماه پس از درمان 64.86 درصد از علائم گوارشی وENT بطور کامل بهبود یافتند. نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که رفلاکس گاستروازوفاژال باید در تمام کودکانی که علائم گوش، حلق و بینی مقاوم به درمان دارند باید مدنظر قرار گرفته، تشخیص و درمان گردد.

زمینه و اهداف: دفورمیتی زانو مرتبط با استئوآرتریت یکی از شایعترین شکایت های مراجعه کننده به جراحان ارتوپدی است. استئوتومی فوقانی تیبیا یکی از روش های درمانی پذیرفته شده برای استئوآرتریت داخلی زانو با دفورمیتی واروس است. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج روش های استئوتومی گوه باز و گنبدی در بیماران مبتلا به دفورمیتی ژنوواروم است. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی، 30 بیمار با دفورمیتی ژنوواروم مورد مطالعه قرار گرفتند. آنها به دو گروه 15 نفره تقسیم بندی شده و با یکدیگر مقایسه شدند. بیماران با استئوتومی گوه باز و گنبدی شکل درمان شده و برای مدت 6 ماه بعد از جراحی مورد پیگیری قرار گرفتند.یافته ها: شیوع عوارض بعد از جراحی استئوتومی گوه باز 6 مورد (40%) و گنبدی شکل 4 مورد (26.7%) بود. مهمترین عارضه در روش گوه باز شکستگی داخل مفصلی و اختلاف طول اندام و در روش گنبدی فلج عصب پرونئال و یک مورد عدم جوش خوردگی و دو مورد عدم اصلاح زاویه بود. از نظر مدت جراحی، مدت توانایی تحمل وزن بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. میانگین دفورمیتی واروس در گنبدی شکل 12.7 درجه و در گوه باز 9.3 درجه بوده است. از نظر عملکردی بر اساس امتیاز Knee Society Score تفاوت آماری معنی داری در امتیاز عملکردی نداشتند. اندکس Insall Salvati تفاوتی در موارد استئوتومی گنبدی شکل و گوه باز در قبل و بعد از عمل نداشت. نتیجه گیری: استئوتومی گوه باز و گنبدی شکل پروگزیمال تی بیا دارای نتایج مطلوب درمانی و با عملکرد نهایی مشابه است ولی استئوتومی گنبدی شکل روش آسان و مفید در موارد درگیری یکطرفه با دفورمیتی واروس شدید است.

زمینه و اهداف: مورفین به عنوان یک داروی اعتیادآور باعث فعالیت بیش از حد سیستم های دوپامینرژیک مغز و ایجاد وابستگی شدید در مصرف کنندگان می شود. با توجه به تداخل عمل نورون های دوپامینرژیک با نورون های گاباارژیک در مغز، این مطالعه با هدف بررسی اثر داروی ضداضطرابی فنوباربیتال که به عنوان آگونیست گابا عمل می نماید، بر روی ترجیح مکان شرطی (CPP) القاء شده با مورفین صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 56 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم و سن حدودا 80 روزه انجام گردید که به گروه های کنترل، شاهد و 5 گروه تجربی تیمار با مورفین، تیمار با فنوباربیتال با دوز حداقل و حداکثر و تیمار با مورفین+فنوباربیتال با دوز حداقل و تیمار با مورفین+فنوباربیتال با دوز حداکثر تقسیم گردیدند. برای تشخیص ایجاد وابستگی از روش CPP استفاده شد. داده ها با کمک آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) و با کمک نرم افزار SPSS-18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین گروه کنترل و شاهد اختلاف معنی داری در ترجیح مکان خاصی وجود ندارد، همچنین بین گروه کنترل با گروه تجربی تیمار با فنوباربیتال با دوز حداقل نیز اختلاف معنی داری در ترجیح مکان خاصی مشاهده نشد، اما بین گروه کنترل و گروه تیمار با فنوباربیتال با دوز حداکثر و بین گروه کنترل و تیمار با مورفین اختلاف معنی داری در ترجیح مکان دریافت دارو مشاهده گردید و بین گروه تیمار با فنوباربیتال با دوزهای حداقل و حداکثر+مورفین نسبت به گروه تیمار با مورفین به تنهایی کاهش غیر معناداری در ترجیح مکانی نشان داده شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که فنوباربیتال به عنوان آگونیست گیرنده های GABA از طریق تداخل عمل با مسیرهای دوپامینرژیک بر CPP القاء شده با مورفین تاثیر می گذارد.

زمینه و اهداف: آژیتاسیون پس از بیهوشی مشکلی شایع پس از عمل جراحی در کودکان است. این آژیتاسیون با تغییر در درک از محیط و علایمی چون منگی، حساسیت بیش از حد به تحریکات و رفتار حرکتی بیش فعال مشخص می شود. پیش درمانی خوراکی بطور گسترده ای در بیهوشی کودکان جهت کاهش اضطراب بکار گرفته می شود. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات بالینی میدازولام و کلونیدین خوراکی جهت پیشگیری از آژیتاسیون پس از بیهوشی مربوط به اعمال جراحی کودکان در اتاق ریکاوری است. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، 127 کودک کاندید عمل جراحی آدنوتانسیلکتومی و میرنگوتومی در مرکز آموزشی درمانی کودکان تبریز طی 12 ماه بررسی شدند. بیماران بطور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: گروه M (42 مورد) که میدازولام خوراکی (0.5mgkg-1) نیم ساعت پیش از جراحی گرفتند؛ گروه C (43 مورد) که کلونیدین خوراکی (4mkg-1) نیم ساعت پیش از جراحی گرفتند؛ و گروه P (42 نفر) که در همان زمان فقط دارونما گرفتند. نمره آژیتاسیون قبل از جراحی و در زمان ریکاوری تعیین شد. یافته ها: بیماران هر سه گروه از نظر سن، جنس و وزن همسان بودند. امتیاز نهایی آژیتاسیون در گروه های میدازولام خوراکی و کلونیدین خوراکی در مقایسه با گروه دارونما بطور معنی داری کمتر بود. طی اندازه گیری های جداگانه، متوسط نمره آژیتاسیون در گروه دارونما بطور معنی داری کمتر از گروه میدازولام خوراکی بود. فراوانی آژیتاسیون پس از بیهوشی در گروه دارونما و میدازولام خوراکی بلافاصله پس از ریکاوری بطور معنی داری کمتر از گروه دارونما بود، ولی با گذشت زمان (تا 20 دقیقه پس از ریکاوری) بطور معکوس در گروه های کلونیدین خوراکی و میدازولام خوراکی افزایش یافت. متوسط زمان ریکاوری در گروه های میدازولام خوراکی و کلونیدین خوراکی بطور معنی داری بیشتر از گروه دارونما بود. علایم حیاتی در گروه کلونیدین خوراکی در مقایسه با گروه میدازولام خوراکی از ثبات بیشتری برخوردار بود. متوسط مدت آژیتاسیون در سه گروه مشابه بود. نتیجه گیری: کلونیدین و میدازولام خوراکی ممکن است در کودکان باعث کاهش شدت آژیتاسیون پس از بیهوشی پس از جراحی گردد. این یافته در مورد کلونیدین بیشتر صدق می کند. از سوی دیگر، هر دو دارو ممکن است زمان ریکاوری و میزان بروز آژیتاسیون پس از بیهوشی پس از جراحی را افزایش دهند.

زمینه و اهداف: شکستگی های ساعد اطفال، از آسیبهای شایع هستند و درمان آن متفاوت از بالغین است. هدف از این مطالعه بررسی ریسک فاکتورها و چگونگی پیشگیری از جابجایی مجدد در این نوع شکستگی هاست. مواد و روش ها: در این کار آزمایی بالینی 86 بیمار به دو گروه بطور تصادفی تقسیم شدند. گروه اول باروش گچ بلند بازو و گروه دوم با روش اسپلینت Sugar tong درمان شدند و ریسک فاکتورهای جابجایی مجدد ارزیابی شدند. یافته ها: هشتاد و شش کودک زیر 15 سال با میانگین سنی 2.24±12.24 مورد مطالعه قرار گرفتند. ما دریافتیم که در مقایسه با شکستگی عرضی با 10 و 20 و 30 درجه افزایش در مایل بودن شکستگی، شانس جابجایی مجدد به ترتیب 3.23 و 5.82 و 12.14 برابر افزایش می یابد.نتیجه گیری: جابجایی اولیه کامل شکستگی و افزایش میزان مایل بودن خط شکستگی مهم ترین عوامل خطر برای جابجایی مجدد می باشند.

زمینه و اهداف: در حال حاضر آزمون تشخیصی قابل اعتماد برای پلانتار فاشئیت (التهاب فاشیای کف پا) وجود ندارد و نمی توان بر اساس پیدا کردن خار پاشنه در رادیوگرافی به تشخیص رسید. اولتراسوند یک ابزار عالی برای ارزیابی مشکلات شایع مچ پا است. هدف از این مطالعه بررسی سونوگرافیک پلانتار فاشئیت می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر بر روی 36 بیمار با درد پاشنه و ویژگی های بالینی پلانتار فاشئیت انجام شد. علاوه بر این، پاشنه 36 داوطلب بدون علامت همسان از نظر سن و جنس به عنوان گروه کنترل وارد مطالعه شدند و جهت بررسی ظاهر پایه طبیعی پلانتار فاسیا مورد بررسی قرار گرفتند. ارزیابی های سونوگرافیک با اسکنر موجود انجام شد و ضخامت پد پاشنه چربی اندازه گیری گردید. یافته ها: افزایش معنی داری در ضخامت فاسیای پلانتار، لایه چربی پاشنه، دردپاشنه، درد صبحگاهی، شدت درد روزانه، شدت درد صبحگاهی، وزن، شاخص توده بدنی در بیماران پلانتارفاشیئت در مقایسه با گروه کنترل دیده شد (0.0001=P). ضخامت فاسیای پلانتار در محل اتصال به کالکانئوس به ترتیب و میلی متر در گروه مورد و کنترل بودند. این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار بود (0.0001=P). نتیجه گیری: اگرچه MRI روش انتخابی در ارزیابی مورفولوژیک ضایعات مختلف فاسیای پلانتار است، سونوگرافی نیز می تواند به عنوان یک ابزار موثر و شاید جایگزین MRI در تشخیص پلانتار فاشئیت باشد.

زمینه و اهداف: استئوتومی پری استابولار یک روش درمانی مناسب برای پایدارسازی دیسپلازی مفصل هیپ بزرگسالان است. هر چند که اطلاعات کمی در پیامد بیماران درمان شده وجود دارد ولی این روش جراحی به فراوانی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جراحی استئوتومی پری استابولار به دو روش محدود و کلاسیک در بیماران دارای دیسپلازی شدید در مفصل هیپ است. مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده ساده 20 بیمار دارای دیسپلازی شدید مفصل هیپ در دو گروه موازی تقسیم بندی شده و تحت درمان جراحی به روش استئوتومی کلاسیک و محدود قرار گرفتند. این بیماران برای شش ماه پیگیری شدند و نتایج نهایی درمان مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها: 20 بیمار دارای دیسپلازی شدید مفصل هیپ با میانگین سنی 26.7 سال شرکت کردند. 9 بیمار به روش استئوتومی محدود و 11 بیمار به روش استئوتومی کلاسیک درمان شده بودند. میزان خونریزی در روش محدود 477 میلی لیتر و در روش کلاسیک 661 میلی لیتر بود که تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (0.001=P). میزان عملکرد مفصل هیپ در دو گروه تفاوتی وجود نداشت. در کنترل درد بیماران تفاوتی بین دو روش وجود نداشت. نتیجه گیری: استئوتومی پری استابولار به تنهایی برای درمان دیسپلازی شدید مفصل هیپ موفق است. در روش استئوتومی محدود نسبت به روش کلاسیک میزان خونریزی کمتری رخ می دهد ولی از نظر نتایج نهایی درمان یکسان هستند و حفظ محل اتصال تاندون رکتوس فموریس تاثیری در نتایج درمان ندارد و هر دو روش در ایجاد پوشش کافی سر فمور موفق هستند.

زمینه و اهداف: ولوواژینیت کاندیدایی یک عفونت مخاطی متداول زنان می باشد که عمدتا توسط قارچ مخمر مانند فرصت طلب به نام کاندیدا آلبیکنس ایجاد می شود. در تعداد قابل توجهی از بیماران (5%) عود بیماری دیده می شود. تشخیص این بیماری بر اساس علائم بالینی و روشهای متداول آزمایشگاهی می باشد. در این مطالعه گونه های جدا شده از بیماران مبتلا به ولوواژینیت مراجعه کننده به مطب های خصوصی پزشکان متخصص زنان و زایمان تعیین هویت گردیدند. مواد و روش ها: این مطالعه در بین 120 نفر از بیماران دارای علائم بالینی مشکوک به ولوواژینیت کاندیدایی انجام گرفت. پس از نمونه برداری از ترشحات دهانه رحم و واژن، دو عدد لام مستقیم تهیه و به روش گرم رنگ آمیزی شدند. همچنین نمونه های برداشته شده در محیط کشت های مناسب کشت داده شده و در صورت رشد کاندیدا با استفاده از روشهای آزمایشگاهی تعیین گونه گردیدند. یافته ها: از 120 نمونه تهیه شده از بیماران، 77 نفر (65 درصد) مبتلا به عفونت کاندیدایی بودند. از نمونه های ایزوله شده 63 مورد (81.8 درصد) کاندیدا آلبیکنس، 9 مورد (11.7 درصد) کاندیدا گلابراتا، 4 مورد (5.2 درصد) کاندیدا پاراپسیلوزیس و 1 مورد (1.3 درصد) کاندیدا تروپیکالیس تعیین هویت گردید. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کاندیدا آلبیکنس عامل اصلی ولوواژینیت در بیماران مبتلا به ولوواژینیت کاندیدایی است و سایر گونه های کاندیدا در مرحله بعدی اهمیت قرار دارند.

زمینه و اهداف: هر اندازه که افراد از عوارض جانبی خطرناک آنتی بیوتیک های سنتزی مطلع می شوند، میزان تقاضا برای جایگزین های طبیعی این داروها افزایش پیدا می کند. مواد طبیعی، خطر این عوارض را کمتر می کنند و حتی اثرات جانبی مفیدی دارند. شلغم گیاهی دارویی است که در طب سنتی کاربردهای گوناگونی دارد. این مطالعه با هدف بررسی اثرات ضد باکتریایی عصاره الکلی گیاه شلغم بر روی تعدادی باکتری های بیماری زا صورت گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه از گیاه شلغم با نام علمی .Brassica Napus L استفاده شد. پس از تهیه عصاره الکلی گیاه، تاثیر غلظت های 50mg/ml، 100mg/ml، 200mg/ml و 400mg/ml از این عصاره به روش انتشار از چاهک و انتشار از دیسک بر روی باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس، باسیلوس سرئوس، اشریشیا کلی و سودوموناس آئروژینوزا مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش تعیین حداقل غلظت مهارکنندگی رشد باکتری ها و حداقل غلظت کشندگی باکتری ها (MIC/MBC) به روش رقت در لوله انجام گرفت. یافته ها: یافته ها نشان دادند که عصاره الکلی گیاه شلغم از رشد باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس، باسیلوس سرئوس، اشریشیا کلی و سودوموناس آئروژینوزا جلوگیری می کند. حداقل غلظت مهارکنندگی از رشد این باکتری ها از 12.5mg/ml تا 100mg/ml متغیر است.نتیجه گیری: عصاره الکلی گیاه Brassica Napus L در شرایط آزمایشگاهی بر رشد باکتری های بیماری زا اثرات مهارکنندگی قابل ملاحظه ای دارد. به منظور کاربرد بالینی این عصاره ها انجام تحقیقات بالینی ضروری است.

زمینه و اهداف: نیتریک اکساید مولکول پیام رسانی است که به وسیله عملکرد آنزیم سنتزکننده نیتریک اکساید (eNOS)، تولید می شود و در تنظیم تعداد زیادی از وقایع تولید مثلی که در لوله فالوپ اتفاق می افتد مشارکت دارد. هدف از این مطالعه بررسی بیان eNOS، در سلول های مژک دار و ترشحی اپیتلیوم لومینال لوله فالوپ و تغییرات آن در هنگام زایمان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه موردی- شاهدی تعداد 20 نمونه از بافت لوله های فالوپ دو گروه از زنان شامل: 10 نمونه از زنان غیر حامله که در فاز لوتئال از چرخه قاعدگی بودند و 10 نمونه از زنان حامله سالم ترم، در هنگام زایمان به دست آمد. سپس نمونه ها در فرمالین 10% فیکس شده و مقاطع پارافینی تهیه شده، مورد ارزیابی ایمونوهیستوشیمی قرار گرفتند. یافته ها: مکان یابی پروتئین eNOS در سلول های ترشحی و مژه دار اپیتلیوم لومینال در هر دو گروه مشاهده گردید. با این حال، بیان پروتئین eNOS در سلول های عضله صاف هیچکدام از گروه ها مشاهده نشد. از سوی دیگر، در رابطه با بیان پروتئین eNOS، در اپیتلیوم لومینال لوله فالوپ، بین زنان غیرحامله ای که در فاز لوتئال بودند و زنان حامله سالم، اختلاف معناداری مشاهده نگردید (P>0.05).نتیجه گیری: عدم وجود اختلاف معنادار، در سطح بیان پروتئین eNOS، در سلول های مژکدار و ترشحی اپیتلیوم لومینال زنان حامله ترم در مقایسه با زنان در فاز لوتئال، می تواند نشان دهنده یکسان بودن فعالیت و عملکرد مژک ها در این دو گروه باشد.

زمینه و اهداف: در نوزادان نارس خطر بروز سندرم دیسترس تنفسی وجود دارد. در مطالعات متعدد کاربرد فشار مثبت انتهای بازدمی به همراه سورفکتانت بسیار موثرتر از کاربرد آن به تنهایی می باشد. این روش درمانی INSURE ،Intubataion-Surfactant-Extubation)) نامیده می شود. در این مطالعه عواملی که در شکست این روش درمانی دخیل می باشند مورد مطالعه قرار خواهند گرفت. مواد و روش ها: یک مطالعه توصیفی تحلیلی در سال 1390 تا 1391 در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان مرکز آموزشی- درمانی الزهرای تبریز انجام شد. تمامی نوزادان نارس زیر 37 هفته که بر اساس علایم بالینی نیاز به سورفکتانت داشتند وارد مطالعه شده وبه روش INSURE سورفکتانت تزریق شد. نوزادانی که در بدو تولد انتوبه شدند از مطالعه خارج گردیدند. نوزادانی که در طی 72 ساعت پس از تزریق سورفکتانت نیاز به انتوباسیون مجدد نداشتند به عنوان گروه موفق و نوزادانی که نیاز به انتوباسیون مجدد پیدا کردند به عنوان گروه شکست در نظر گرفته شدند. یافته ها: از نظر جنسیت، نوع زایمان، عوامل خطر مادری، دریافت کورتون قبل از تولد توسط مادر، تجزیه گازهای خون شریانی ساعت اول تولد در بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. سن حاملگی و وزن تولد در گروه شکست 2.9±28.7 هفته و 545±1342 گرم و در گروه موفق 2.2±31 هفته و 472±1688 گرم بود (P<0.001). نمره آپگار دقیقه اول در گروه شکست 2.1±5.7 و در گروه موفق 1.3±7.5 و نمره آپگار دقیقه پنجم 1.5±7.6 و 1±8.8 به ترتیب در گروه شکست و موفق بود (P<0.001). نمره دیسترس تنفسی در گروه شکست 1±8.8 و در گروه موفق 1.3±7.1 بود (P<0.001). میزان غلظت اکسیژن دمی مورد نیاز (P<0.001)، شدت درگیری عکس سینه (P<0.001)، نیاز به تکرار سورفکتانت (P<0.001)، نیاز به تزریق خون (P<0.001) و وجود مجرای شریانی باز (P=0.003) و خونریزی داخل بطنی (P=0.001) بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری داشت. نتیجه گیری: در نوزادان نارس تر و کم وزن تر که نمره آپگار دقیقه اول و پنجم پایینی داشته در ساعات اول تولد به اکسیژن با غلظت بالایی نیاز داشته باشند و نمره دیسترس تنفسی آنها بالا باشد ممکن است تجویز سورفاکتانت به روش INSURE موفقیت آمیز نباشد و به انتوباسیون مجدد نیاز داشته باشند.

رابدومیوسارکوما شایع ترین سارکوم بافت نرم دوران کودکی می باشد که به سه نوع رویانی، آلوئولار و سارکومای تمایزنیافته تقسیم می شود. تشخیص زودهنگام و درمان بموقع این بیماری در افزایش میزان بقای بیماران موثر است. رابدومیوسارکوما بندرت در بافت پستانی بروز می کند. در این جا، ما بروز رابدومیوسارکومای رویانی متاستازی را در پستان چپ یک دختر 12 ساله گزارش می کنیم که دو سال قبل ضایعه توموری اولیه در ساق پای چپ او مورد جراحی قرار گرفته بود. همچنین یکسال بعد از جراحی اول، تومور دیگری در ران چپ کودک تحت جراحی مجدد قرار گرفت. نظر به بروز بسیار پایین و موارد گزارش شده ناکافی این نوع رابدومیوسارکوما، گزارش ما ممکن است در درک بهتر این بیماری کمک کند.