نشریه جراحی ایران
سال:1399 | دوره:28 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

جراحی کنترل آسیب برخورد مرحله ای در درمان بیماران بدحال ترومایی می باشد. این روش در ابتدا در مورد آسیب کبدی و کواگولوپاتی بعد از تروما استفاده گردید و سپس اندیکاسیون های استفاده از آن در درمان تروماهای خارج شکمی و سایر اورژانس های جراحی غیر ترومایی نیز گسترش یافت. پیشرفت واضح در زمینه تکنیک های احیاء بیماران ترومایی سبب بهبود پیش آگهی بیماران آسیب دیده و کاهش نیاز به جراحی کنترل آسیب شده است.

زمینه و هدف: کاهش مرگ و میر و ناتوانی هدف اصلی کرانیال دکامپرشن در بیماران با افزایش بدخیم فشار داخل جمجمه به علت های متفاوت از جمله آسیب تروماتیک مغزی، انفارکتوس ایسکمیک و غیره می باشد. در حال حاضر روش متداول جهت کرانیال دکامپرشن انجام دکامپرسیو کرانیوتومی می باشد که اثر مثبت آن روی کاهش فشار داخل جمجمه و پیش آگهی بیماران نشان داده شده است. در این مطالعه پیش آگهی کوتاه مدت و طولانی مدت بیماران مبتلا افزایش بدخیم فشار داخل جمجمه را در دو گروه دکامپرسیو کرانیوتومی و هینج کرانیوتومی با هم مقایسه می کنیم. مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی و تصادفی کنترل شده انجام شد، 38 بیمار با تشخیص افزایش بدخیم فشار داخل جمجمه به دلیل اثر فشاری ناشی از علت های انفارکتوس ایسکمیک، آسیب تروماتیک مغزی و خونریزی ایدیوپاتیک داخل مغزی و نیاز به انجام کرانیال دکامپرشن داشتند، به صورت تصادفی در دوگروه دکامپرسیو کرانیوتومی و کرانیوپلاستی هینج (لولا) قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه 38 بیمارمعیارهای ورود به مطالعه را داشتند که 19 بیمار تحت دکامپرسیو کرانیوتومی و 19 بیمار کرانیوپلاستی هینج (لولا) قرار گرفتند. میانگین تعداد روزهای تحت ونتیلاسیون، بستری دربخش مراقبت های ویژه و بستری در بیمارستان در گروه دکامپرسیو کرانیوتومی به ترتیب 27/26± 29، 30/26± 79/32 و 28/27± 16/47 و در گروه کرانیوپلاستی هینج (لولا) به ترتیب 21/30± 21/24، 30± 84/27 و 41/35± 53/38 بود که از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند. میزان مرگ و میر در طول یک سال برای هر گروه 3/26% بوده است. 9 بیمار در گروه دکامپرسیو کرانیوتومی و 6 بیمار در گروه کرانیوپلاستی هینج (لولا) تشنج داشته اند. در گروه دکامپرسیو کرانیوتومی 2 بیمار نیازمند تعبیه شانت شدند و برای یک بیمار جهت کنترل هیدروسفالی درناژ ونتریکولار (بطنی) تعبیه شد و در گروه کرانیوپلاستی هینج (لولا) برای 2 بیمار جهت کنترل هیدروسفالی درناژ ونتریکولار (بطنی) استفاده شد. دو بیمار در گروه کرانیوپلاستی هینج (لولا) دچاراستیومیلیت شدند و یک بیمار از گروه دکامپرسیو کرانیوتومی پس از کرانیوپلاستی دچار استیومیلیت شد و یک بیمار دچار عفونت فلپ استخوان در ربع فوقانی شکم در محل ذخیره فلپ شد. درصد اتساع مغزی در بیماران دکامپرسیو کرانیوتومی 22/10% که بیشتر از بیماران کرانیوپلاستی هینج (لولا) با 69/8% بوده که از نظر آماری معنادار نبود. در گروه دکامپرسیو کرانیوتومی 6 بیمار و در گروه کرانیوپلاستی هینج (لولا) 3 بیمار یافته های ساب دورال افیوژن داشتند. پیش آگهی فانکشنال بیماران در انتهای بازه زمانی 90-30 روز 90 تا 180 روز و 180 تا 365 روز با MRS و GOS در دو گروه دکامپرسیو کرانیوتومی و کرانیوپلاستی هینج (لولا) از نظر آماری تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد کرانیوپلاستی هینج (لولا) با توجه به عوارض کمتر و پیش آگهی کوتاه مدت و طولانی مدت مشابه با دکامپرسیو کرانیوتومی می تواند جایگزین مناسبی برای کرانیال دکامپرشن در بیماران افزایش بدخیم فشار داخل جمجمه با علت های انفارکتوس ایسکمیک، آسیب تروماتیک مغزی، خونریزی ایدیوپاتیک داخل مغزی باشد. با انجام کرانیوپلاستی هینج (لولا) تحمیل یک عمل جراحی ماژور (کرانیوپلاستی) و بار مالی از روی دوش بیمار و سیستم درمان برداشته می شود.

زمینه و هدف: بررسی ها نشان داده اند، افزایش قند خون که حین عمل جراحی قلب اتفاق می افتد با افزایش عوارض و مرگ و میر همراه است. در سال های اخیر اداره افزایش قند خون حین جراحی قلب کانون توجه تحقیقات بوده است. این تحقیق با هدف بررسی میزان تغییرات قند خون در بیماران تحت عمل پیوند عروق کرونر و عوامل مرتبط با آن در بیمارستان دکتر حشمت وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گیلان به عنوان یک مرکز ارجاعی، آموزشی، درمانی و تنها مرکز فوق تخصصی قلب در استان گیلان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی طی سال های 99-98 انجام شد. بیماران دارای شرایط کاندید عمل جراحی قلب وارد تحقیق شدند و پرسشنامه ای شامل سوالات مربوط به اطلاعات دموگرافیک و اندازه گیری قند خون در پنج ایستگاه، پر شد. در نهایت داده های جمع آوری شده وارد SPSS نسخه 21 گردید و پس از بررسی نرمالیته داده ها، از آزمون های Independent t Test جهت مقایسه و جهت تعیین عوامل مرتبط با تغییرات قند خون در بیماران تحت عمل پیوند عروق کرونر از آزمون های همبستگی و کای اسکوار استفاده شد. همچنین جهت مقایسه میانگین تغییرات قند خون در بیماران تحت عمل پیوند عروق کرونر در زمان های قبل از القای بیهوشی، قبل از شروع پمپ، در اواسط پمپ، پس از اتمام پمپ و در پایان عمل از آزمون Repeated Measure استفاده شد. یافته ها: اطلاعات حاصل از 55 بیمار آنالیز شد. روند تغییرات قند خون از پایه تا پایان عمل افزایشی و معنی دار بود (001/0 ˂ P). بیماران با طبقه بندی انجمن بیهوشی آمریکا (ASA Class) بالاتر، سن بالاتر از 60 سال، شاخص توده بدنی (BMI) بالای 30، سابقه ابتلا به دیابت بالای 10 سال به طور معنی داری با قند خون های بالاتری در تمام ایستگاه های اندازه گیری همراه بود (05/0 ˂ P). نتیجه گیری: براساس نتایج این تحقیق کنترل قند خون در این مرکز در وضعیت قابل قبولی می باشد. اما به بیماران با کلاس بالاتر در طبقه بندی انجمن بیهوشی آمریکا، سن بالاتر از 60سال، شاخص توده بدنی بالای 30، سابقه ابتلا به دیابت بالای 10 سال و اعمال جراحی بیش از 180 دقیقه، باید توجهات ویژه ای اعمال شود.

زمینه و هدف: شیوع ویروس کووید-19 یکی از مباحث مهم در جهان محسوب می شود و به دست آوردن روش هایی برای کنترل و یا درمان آن می تواند کمک بسیار مهمی به جامعه بشری نماید. هدف از این مقاله ارایه روشی برای پایش وضعیت بیماران مبتلا به ویروس کووید-19 به کمک طراحی یک رابطه تابعی، بنام پروفایل می باشد. مواد و روش ها: در این مقاله راهکاری برای کنترل و پایش وضعیت بیماران مبتلابه کووید-19 با توجه به وجود رابطه تابعی بین سلول های CD4 T و تعداد لنفوسیت ها و با استفاده از رویکرد پروفایل ارایه شده است. اعتبارسنجی مدل ارایه شده با استفاده از اطلاعات بیماران مبتلا به کووید-19 در منابع علمی انجام پذیرفته است. یافته ها: هرچند که اکنون در فرایند درمان بیماران مبتلا به کووید-19، تغییر تعداد سلول هایCD4 T و تعداد لنفوسیت ها در مقاطع مختلف مورد توجه قرار می گیرد، ولی این مقاله نشان می دهد این دو پارامتر باید در یک رابطه تابعی بررسی شوند. یافته های این مقاله نشان می دهد، بررسی رابطه تابعی و پایش پروفایل آن، شرایط قضاوت بهتری را برای پزشکان فراهم می آورد. نتیجه گیری: نتایج این مقاله نشان می دهد، که با رویکرد پروفایلی، می توان شرایط یک بیمار مبتلا به کووید-19 را در یک رابطه تابعی بینCD4 T و تعداد لنفوسیت ها بهتر تجزیه و تحلیل کرد. بعلاوه آنکه از نتایج این تحقیق و رویکرد پیشنهادی این مقاله، می توان برای تحقیق و ارزیابی واکسن و یا داروهای تهیه شده برای این بیماری نیز بهره گرفت.

زمینه و هدف: بخش ریکاوری یکی از بخش های مهم و نیازمند توجه ویژه می باشد. بیماران در این بخش می توانند دچار عوارضی از جمله درد، لرز، تهوع استفراغ و بی ثباتی همودینامیک شوند که در صورت عدم مداخله درمانی به موقع می تواند پیامدهای ناگواری در پی داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی عوارض پس از بیهوشی عمومی در اعمال جراحی غیر اورژانس زنان و برخی عوامل همراه در بخش ریکاوری بیمارستان الزهراء رشت انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، کلیه بیمارانی که جهت انجام عمل جراحی غیراورژانس زنان تحت بیهوشی عمومی در طی سال 99 قرارگرفته بودند، به صورت نمونه گیری تصادفی وارد مطالعه شدند و در بخش ریکاوری مورد ارزیابی قرار گرفتند و براساس یک چک لیست مشخص، علایم حیاتی و عوارضی مانند درد، تهوع استفراغ و لرز بیماران ثبت شد. در نهایت داده-های جمع آوری شده وارد نرم افزار SPSS-V. 21 گردید و برای تجزیه وتحلیل داده ها در جهت تعیین ارتباط متغیرها از آزمون های پیرسن و اسپیرمن و آزمون کای اسکوار و آزمون دقیق فیشر استفاده شد. سطح معنی داری آزمون ها (05/0> P) در نظر گرفته شد. یافته ها: در این تحقیق 174 بیمار بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 36/10± 35/40 سال، میانگین شاخص توده بدنی بیماران برابر 55/5 ± 01/29 کیلوگرم بر متر مربع و متوسط زمان بیهوشی 74/100 دقیقه بود. 73 (127%) بیماران در طبقه بندی انجمن بیهوشی آمریکا در کلاس I قرار داشتند. در مورد ثبات همودینامیک فقط دو بیمار افزایش فشار خون بالای 20 درصد پایه و 2 نفر درصد اشباع اکسیژن خون زیر 94% را تجربه نمودند. 81/0% بیماران از هیچ دردی شکایت نداشتند و فقط 4/3% بیماران از تهوع استفراغ بعد عمل و 7/1% از لرز شکایت داشتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه مشخص گردید، بیمارانی که تحت اعمال جراحی غیراورژانسی در این مرکز قرار گرفتند، در بخش ریکاوری از عوارض محدودی شکایت داشتند. اما سن پایین بیماران و وضعیت سلامتی مناسب آنها را نیز باید در نظر داشت.

زمینه و هدف: اسکفلدهای (داربست ها) موجود توانایی محافظت از صدمات و آلودگی ها به وسیله ی میکرواورگانسیم ها به صورت ایده آل را ندارند. هدف از انجام این پژوهش ساخت اسکفلد PU-نشاسته، ژل رویال و هیالورونیک اسید با انجام تست های سلولی وآزمایشگاهی می باشد، درنهایت به داربستی دست یافت که دارای ویژگی های مناسب بیولوژیکی برای درمان جراحات پوستی باشد. مواد و روش ها: برای ساخت داربست نانوالیافی، ابتدا 10% وزنی/وزنی PU در دمای محیط به مدت 2 ساعت حل شده است. ژل رویال در نسبت های 3، 6و 8%، نشاسته و هیالورونیک اسید (1% وزنی/وزنی) به محلول PU اضافه شد و الکتروریسی انجام شد. برای بررسی مورفولوژی نانوالیاف از میکزوسکوپ الکترونی روبشی (SEM) بهره گرفته شد. به منظور ارزیابی بیولوژیکی آزمون برون تن و در نهایت آزمون درون تن انجام گردید. داده ها به صورت میانگین ± انحراف معیار (MEAN± SD) به دست آمده و برای تحلیل آماری از نرم افزار SPSS (ویرایش 16) استفاده گردید و از آزمون آماری واریانس یک طرفه (ANOVA) استفاده شد، سطح معنی دار بودن اختلافات با 05/0>P محاسبه گردید. یافته ها: با افزودن ژل رویال، ویسکوزیته محلول افزایش یافته و قطر الیاف الکتروریسی بیشتر شده است. سلول های فیبروبلاست L929 بر روی داربست پلی یورتان، نشاسته، ژل رویال و هیالورونیک اسید تکثیر بسیار بهتری نسبت به داربست پلی یورتان-نشاسته، هیالورونیک اسید نشان داد. مطالعات حیوانی نشان می دهد درصد بهبودی در گروه تحت درمان با داربست پلی یورتان-نشاسته، حاوی هیالورونیک اسید و ژل رویال از روز هفتم تا چهاردهم بعد از جراحت بیشتر از درصد بهبودی زخم در گروه های دیگر و گروه کنترل معنادار می باشد. نتیجه گیری: داربست الکتروریسی شده پلی یورتان و نشاسته با محتوی 1 درصد وزنی هیالورنیک اسید و 6 درصد حجمی ژل رویال از نظر بیولوژیکی مناسب برای استفاده در بافت پوست به منظور ترمیم زخم می باشد. ژل رویال تکثیر سلولی را بهبود بخشیده و افزودن آن به داربست چسبندگی سلولی داربست را نیز بیشتر نمود. یافته های این مطالعه نشان می دهد استفاده از این داربست الکتروریسی شده می تواند برای ترمیم کنندگی زخم موثر واقع گردد.

زمینه و هدف: سرطان تیرویید پاپیلاری و سرطان تیرویید مدولاری دو نوع متفاوت از سرطان های تیرویید هستند که منشا متفاوتی دارند. ارتباط بین سرطان تیرویید پاپیلاری و مدولاری نادر است و به صورت ضایعات جدا از هم یا ضایعات مختلط اتفاق می افتند. ما یک بیمار مبتلا به سندروم مدولاری و به صورت همزمان سرطان پاپیلاری همراه با متاستاز غدد لنفاوی دو طرفه را معرفی خواهیم کرد. معرفی بیمار: بیمار آقای 36 ساله ای بود که به دلیل بالا بودن میزان آنتی ژن کارسینوامبریونیک سرم (CEA) طی یک سال گذشته تحت پیگیری قرار گرفت. در طی بررسی تیرویید، ندول ها در هر دو لوب غده تیرویید قابل لمس بود. بررسی FNA زیر گاید سونوگرافی، سرطان پاپیلاری لوب راست تیرویید را نشان داد، اما بررسی تشخیصی برای نمونه لوب چپ امکان پذیر نبود. به همین دلیل تیروییدکتومی به صورت کامل انجام شد و بعد از جراحی، تشخیص همزمان سرطان مدولاری و سرطان پاپیلاری با استفاده از یافته های پاتولوژیک تایید گردید. نتیجه گیری: از یافته های پاتولوژی بعد از جراحی در بیمار، وجود همزمان سرطان مدولاری و سرطان پاپیلاری به همراه متاستاز گره لنفاوی دو طرفه می باشد. ما توصیه می کنیم برای جلوگیری از تشخیص نادرست، به ظهور همزمان این تومورهای تیروییدی در مردان توجه بیشتری شود.

مطالبی درباره بیماری های دستگاه ادراری برای نخستین بار در سال 1832 میلادی منتشر و گزارش دو مورد بیماری رکتال که با اسپاسم اسفنکتر مقعدی همراه بود در سال 1835 میلادی نگاشته شد و مقاله ای در مورد تومورهای سروکیستیک پستان در 1840 میلادی به چاپ رسید. در سال 1846 میلادی کتاب 352 صفحه ای مطالب بالینی درباره جراحی و کتاب مهم مطالبی مصور درباره موضوعات مختلف پاتولوژی و جراحی همزمان به چاپ رسید. در کتاب اخیر حاوی نخستین توصیف بالینی از لنگش متناوب در انسان بود. برودی همواره در تشکیلات و سازمان های طبی نیز شرکت داشته و به عنوان رییس کالج سلطنتی جراحان (1844 میلادی)، انجمن سلطنتی (1858 میلادی) و سازمان نظام پزشکی (1858 میلادی) خدمت نمود...

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.