ایرانیان از همان ابتدای تاریخ خود علاقه وافری به جواهرات و هنر جواهرسازی نشان می دادند و هر گاه سلسله های قدرتمندی در کشور حاکمیت پیدا می نمود، اقتصاد کشور نیز پویاتر می شد و در پی آن خزاین مملکت غنی تر می گردید و مجموعه ای از گرانبهاترین گوهرها و زیورآلات در آن جمع آوری می شد. دوران باشکوه صفویه نیز از این امر مستثنا نبوده و در این دوران جلوه های هنر اصیل ایرانی در عرصه های گوناگون نمایانگر شده است. یکی از این هنرها هنر زرگری و جواهر سازی بوده است. سیاحانی مانند کمپفر، ژان باتیست تاورنیه، شوالیه شاردن، برادران شرلی وسانسون در سفرنامه های خود مطالب سودمندی در این موارد نوشته اند و با توصیفی از گنجینه های شاهان صفوی، ویژگیهای بعضی از سنگهای قیمتی و چگونگی ساخت و پرداخت آنها را شرح داده اند. سلاطین صفوی نه تنها برحفظ جواهرات همت می گماردند، بلکه به خرید و جمع آوری مجموعه سنگها و جواهرات ارزشمند نیز اهتمام می ورزیدند و گوهرهایی از هندوستان، عثمانی، ایتالیا و فرانسه خریده، به اصفهان می آوردند، و دستور ساخت آثار بی نظیری را می دادند. با هجوم افغانها و اشغال اصفهان، گنجها و دفاین، به یغما رفت و خزاین و بیوتات پادشاهی نابود گردید. این تحقیق بر آن است تا با استفاده از نوشته های سودمند منابع تاریخی، همچنین سفرنامه ها و نوع دیگر از منابع، به روشن ساختن زرگری و جواهر سازی و موارد استفاده آنها در ایران عصر صفوی و نقش آن در سیاست و تمدن این دوره بپردازد. روش تحقیق در این مقاله به صورت کتابخانه ای و تطبیق و تحلیل منابع موجود، به خصوص منابع اصلی بوده است. در این تحقیق تاریخی، پس از جمع آوری اطلاعات لازم، به سازماندهی اطلاعات و تجزیه و تحلیل و سرانجام استنتاج آنها پرداخته شده است.