زمینه: اثر کافئین بر تشنج در مدل هایحیوانی صرع متناقض می باشد. کافئین آنتاگونیست غیراختصاصی گیرنده هایA1 و A2A آدنوزین است. از طرفی مسیر نیتریک اکساید-گوانیلات سیکلاز محلول-آدنوزین منو فسفات حلقوی (NO-sGC-cGMP) تا حدی در اثرهای مرکزی کافئین دخیل است. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر مواجهه حاد کافئین بر آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول و اندازه گیری متابولیت های نیتریک اکساید انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 35 سر موش سوری نژاد NMRI (وزن 25 تا 30 گرم) به 5 گروه (هر گروه 7 حیوان) تقسیم شدند. آستانه تشنج کلونیک ناشی از انفوزیون داخل وریدی پنتیلن تترازول (PTZ) در گروه کنترل دست نخورده یا 30 دقیقه بعد از تجویز حاد کافئین (5، 100 و 150 میلی گرم بر کیلوگرم) یا سالین اندازه گیری شد. در پایان آزمایش ها، اندازه گیری متابولیت های نیتریک اکساید در بافت های مغز همه گروه ها صورت گرفت. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و پس آزمون توکی جهت مقایسه معنی داری گروه ها استفاده شد. یافته ها: تجویز حاد دوز 5 میلی گرم بر کیلوگرم کافئین آستانه تشنج را به نسبت گروه سالین به صورت معنی داری کاهش داد (0/01P<). در حالی که دوزهای 100 و 150 میلی گرم بر کیلوگرم کافئین تغییری در آستانه تشنج ایجاد نکرد. سطح متابولیت های نیتریک اکساید متعاقب تجویز حاد دوزهای 100 و 150 میلی گرم بر کیلوگرم کافئین به نسبت گروه سالین به صورت معنی داری کاهش یافت (0/05P<). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کافئین در دوزهای مختلف اثرهای متفاوتی داشته و این احتمال وجود دارد که اثر دوزهای بالای کافئین تا حدی به واسطه کاهش تولید نیتریک اکساید باشد.