در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران هزاران نفر از رزمندگان ایران به دلیل کاربرد سولفورموستارد توسط رژیم عراق دچار بیماریهای مزمن ریه شده اند که می توان به برونشیت مزمن، برونشیولیت ، برونشکتازی، تنگی در تراشه و برونشهای اصلی و فیبروز ریه اشاره کرد. تلاش درمانی در این بیماران در محدوده کنترل علایم تنفسی، کاهش عوارض و درمان عفونتهای ریوی بوده و برای این منظور از کورتیکواستراوئیدها، ایمونوساپرسیوها استفاده شده است که در بهبود ضایعه کمک موثری نمی نماید و پیشرفت ضایعه باقی است و بیماران همچنان از ضایعات مزمن ریوی و ترشحات آن رنج می برنند. تنظیم پاسخهای ایمنی به تعادل .TH1 و TH2 بستگی دارد و مطالعات بافت ریه و خون در افراد متبلا به فیبروز ریه نشان داده است که یک نقص نسبی و با کامل از تولید TH1 از INF-γ در مقایسه با سیتوکین های مترشحه از TH2 وجود دارد که پرولیفراسیون بیش از حد فیبروبلاست و تجمع و ذخیره کلاژن موجود ناشی از فعالیت بیش از حد TH2 در ریه باعث افزایش تعداد فیبروبلاست شده و سطح TGF-β زیاد و باعث تجمع کلاژن ها می شود. مطالعات نشان داده است کا گاما اینترفرون (INF-γ)TH1 تظاهر ژن TGF-β را که یک فاکتورفیبروژنیک قوی است کاهش می دهد ( Down Regulate) می کند. در این مطالعه 2 گروه افراد که از ضایعات مزمن ریوی ناشی از گاز خردل رنج می بردند به صورت اتفاقی انتخاب شده، یک گروه تحت درمان معمول و گروه دیگر تحت درمان با 200μgگامااینترفرون تزریقی به صورت 3 بار در هفته همراه با7.5mg/d پرونیزولون خوراکی به مدت یک سال قرار گرتفند و پارامترهای علایم بالینی ( تنگی نفس، میزان بستری در بیمارستان، میزان نیاز به اکسیژن) و تستهای عملکرد ریوی ( PFT) و HRCT ،ABG بعنوان پایه و هر 1، 3، 6 و 12 ماه مورد مطالعه قرار گرفتند. از نظر عوارض جانبی دارو نیز عملکرد کلیه (BUN, Cr) و عملکرد کبدی (SCPT, SCOT, CPK, BIL) و شمارش کامل خون و پلاکت مورد ارزیابی قرار گرفت. در گروه Case تغییر قابل توجهی در علایم بالینی (کاهش تنگی نفس، کاهش میزان بستری در بیمارستان، کاهش نیاز به اکسیژن) نبت به گروه کنترل مشاهده گردید(p<0.001). از نظر تغییرات عملکرد ریوی ( PFT) افزایش قابل توجه آماری روی FVC نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (P<0.001) . همچنین افزایش قابل توجهی در Pao2 بیماران تحت درمان نسبت به گروه کنترل دیده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که استفاده از داروی فوق نسبت به درمانهای معمول می تواند در روند پیشرفت ضایعات مزمن ریه که علایم بالینی و عملکرد ریوی را تحت تاثیر قرار می دهد موثر واقع شود.