مجله گوش، گلو، بینی و حنجره ایران
سال:1387 | دوره:20 | شماره:2 (پیاپی 52) |تعداد مقالات:12

مقدمه: آسم بیماری التهابی راه های هوایی کوچک است که شیوع آن رو به افزایش می باشد. همراهی آسم و پولیپوز بینی و تشدید آسم به علت پولیپوز بینی دیده شده است. هدف از این مطالعه، بررسی آسم پس از جراحی پولیپوز بینی به روش آندوسکوپی است.روش کار: این مطالعه به شکل مقطعی، آینده نگر از سال 1380 لغایت 1385 بر روی تعداد 50 بیمار مبتلا به پولیپوز بینی و آسم انجام شده است. جهت مقایسه میانگین داده ها از آزمون مشاهدات t زوجی استفاده شد و سپس اطلاعات جمع آوری شده توسط آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: تعداد 50 بیمار مبتلا به پولیپوز بینی و آسم مداوم مورد مطالعه قرار گرفته اند که میانگین سنی آن ها 32.5±14.3 سال و نسبت جنسی مرد به زن، 2.3 به 1 بوده است. از تعداد 50 بیمار مبتلا آسم و پولیپوز بینی، در 38 مورد شدت علایم آسم و میزان FEV1 بهتر شده است. همه بیماران مورد مطالعه در مرحله آسم شدید و مداوم بر طبق برنامه ملی موسسه قلب، ریه و خون (NHLBI)  و برنامه ملی پیشگیری و آموزش آسم (NAEPP)  قرار داشته اند وFEV1  آن ها نیز کمتر از 60% بود. میانگین FEV1 در بیماران قبل و بعد از پولیپکتومی به روش آندوسکوپی سینوس، از 1.68 به 2.52 لیتر افزایش یافت.نتیجه گیری: باز کردن راه هوایی فوقانی و بهبود تنفس از راه بینی به دنبال عمل جراحی آندوسکپی سینوس باعث بهتر شدن شدت علایم بیماری آسم می شود. از طرفی یکی از علل تشدید بیماری آسم و مقاومت به درمان های طبی همراهی آن با پولیپوز بینی، رینیت و سینوزیت است. از این رو در هر بیمار مبتلا به آسم شدید  و مقاوم به درمان های طبی، امکان وجود پولیپوز بینی و درمان جراحی آندوسکوپی سینوس را باید در نظر داشت.

مقدمه: در روش معمول تمپانوپلاستی تقریبا همه جراحان گوش از ژلفوم در گوش میانی جهت حمایت گرافت در مقابل حاشیه پرفوراسیون پرده تمپان استفاده می کنند. در این مطالعه از ژلفوم در گوش میانی استفاده نشده است و نتایج گرفتن گرافت در دو گروه با استفاده و بدون استفاده از ژلفوم در گوش میانی مقایسه شده است.روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی در مدت 2 سال 181 بیمار با اوتیت مدیای مزمن تحت تمپانوپلاستی به روش گذاشتن گرافت به صورت underlay قرار گرفتند. در 83 بیمار از ژلفوم در گوش میانی برای تمپانوپلاستی یا تمپانوماستوئیدکتومی (با حفظ و بدون حفظ، دیواره خلفی کانال) استفاده شد. در 98 بیمار از ژلفوم در گوش میانی استفاده نشد.نتایج: در 83 بیمار با استفاده از ژلفوم، میزان گرفتن گرافت در 59 مورد تمپانوپلاستی و  %91 CCTM در 24 مورد %83 OCTM بود. در 98 بیمار بدون استفاده از ژلفوم، میزان گرفتن گرافت در 61 مورد تمپانوپلاستی و %89 CCTM و در 37 مورد %84 OCTM بود.نتیجه گیری: در این مطالعه، نتایج گرفتن گرافت در دو گروه مشابه بود. مزیت این روش، بهبود سریع شنوایی بیمار بلافاصله بعد از خارج کردن روز باد از مجرای گوش خارجی است. علاوه بر این، واکنش سیستم ایمنی بدن نیز در این روش کمتر ازروش معمول است. با توجه به مزایای فوق، این روش می تواند در تمپانوپلاستی و تمپانوماستوئیدکتومی به طور معمول مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: امروزه عمل جراحی آندوسکوپیک سینوس از درمان های اصلی سینوزیت مزمن می باشد. در این عمل جراحی مقادیر اندک خونریزی می تواند باعث کاهش دید جراح و اختلال در جریان عمل گردد. در این مطالعه به بررسی شرایط عمل در بیماران بی هوش شده با رمی فنتانیل در مقایسه با هالوتان پرداخته شده است.روش کار: در این مطالعه 60 بیمار تحت عمل جراحی آندوسکوپیک سینوس تحت مونیتورینگ کامل پس از پره مدیکاسیون با رمی فنتانیل و میدازولام تحت القا با پروپوفول و آتراکوریوم قرار گرفتند. سپس در دو گروه جهت نگهداری بی هوشی از هالوتان و یا رمی فنتانیل استفاده شد و میزان خونریزی محاسبه شده و شرایط عمل از دید جراح ارزیابی شد.نتایج: بیماران دو گروه از نظر متغیرهای فردی مثل سن و جنس همسان بودند. در گروه رمی فنتانیل، فشار خون سیستولیک بیماران در حین عمل افت بارزی داشت که در مقایسه با گروه هالوتان تفاوت معنی دار بود، اما تفاوت ایجاد شده در فشار خون دیاستولیک و متوسط فشار شریانی و ضربان قلب در اثر القا و نگهداری بی هوشی در دو گروه تفاوت بارزی نداشت. مدت ریکاوری نیز در گروه رمی فنتانیل به  طور  قابل توجهی کوتاه تر از گروه هالوتان بود و در نهایت خونریزی کمتر و شرایط عمل بهتری در گروه رمی فنتانیل گزارش شد.نتیجه گیری: رمی فنتانیل داروی مناسبی برای ایجاد یک بی هوشی ایده آل در اعمال آندوسکوپیک سینوس می باشد.

مقدمه: کانسر پاپیلاری تیروئید پیش آگهی طولانی مدت بسیار خوبی دارد و بقای عمر 10 ساله در بیش از 90% موارد دیده می شود. تشخیص کانسر پاپیلاری تیروئید ممکن است به دنبال لوبکتومی تیروئید و پس از بررسی آسیب شناسی بافتی اتفاق افتد. ضرورت انجام تیروئیدکتومی تکمیلی هنوز مورد بحث است. در این مطالعه میزان شیوع کانسر پاپیلاری تیروئید در لوب مقابل در بیمارانی که تحت عمل جراحی تیروئیدکتومی تکمیلی قرار گرفته بودند، بررسی شد.روش کار: در این مطالعه گذشته نگر 82 نفر از بیمارانی را که در طی سال های 1376 لغایت 1386 با تشخیص کانسر پاپیلاری تیروئید ابتدا تحت عمل جراحی لوبکتومی تیروئید و سپس تیروئیدکتومی تکمیلی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتندنتایج: از میان 82 بیمار مورد مطالعه، در 33 نفر (40%) در لوب مقابل کانسر پاپیلاری مشاهده شد. هیچ ارتباط معناداری بین سن، جنس، اندازه تومور اولیه، فاصله بین دو عمل جراحی و میزان شیوع کانسر پاپیلاری در لوب مقابل دیده نشد، اما چند کانونی بودن تومور و وجود متاستاز به غدد لنفاوی، همراه با افزایش خطر عود تومور دربافت باقی مانده تیروئید بود. عوارض بعد از عمل تیروئیدکتومی تکمیلی شایع نبود و در 6 بیمار (7.3%) فلج موقت عصب راجعه حنجره، در 2 بیمار (2.5%) فلج دایمی عصب راجعه حنجره،  در 9 بیمار (11%) هیپوکلسمی گذرا و در یک بیمار (1.2%) هیپوپاراتیروئیدیسم دایمی دیده شد. هم چنین در 5 بیمار (6%) هماتوم بعد از عمل اتفاق افتاد که در 2 مورد نیاز به باز کردن مجدد پیدا کرد. میزان شیوع کانسر پاپیلاری تیروئید در بافت باقی مانده در لوب مقابل نسبتا بالا بوده و قابل توجه است. ما اعتقاد داریم که این بیماران باید تحت درمان جراحی تیروئیدکتومی تکمیلی قرار گیرند. تیروئیدکتومی تکمیلی می تواند با حفظ سلامت بیمار و میزان عوارض قابل قبول انجام گردد.

مقدمه: انحراف سپتوم بینی و هیپرتروفی آدنوئید ها و لوزه های کامی، دو مورد از علل شایع انسداد نازوفارنکس و به دنبال آن تنفس دهانی در کودکان هستند. امروزه پذیرفته شده است که تنفس دهانی مزمن بر رشد و تکامل کرانیوفاسیال تاثیر می گذارد. هدف از این مطالعه ارزیابی تفاوت های مورفولوژی کرانیوفاسیال در کودکان دارای دو عامل سببی مختلف تنفس دهانی می باشد.روش کار: این تحقیق بین سال های 86-1384 بر روی 47 کودک 10-6 ساله که عمدتا تنفس دهانی داشتند، انجام شد. پس از معاینات معمول گوش، گلو و بینی، بیماران بر اساس علت انسداد نازوفارنکس به دو گروه تقسیم شدند: گروه 1، باهیپرتروفی آدنوئید و گروه 2، با انحراف سپتوم بینی، جهت ارزیابی مورفولوژی کرانیوفاسیال، سفالومتری لترال از بیماران به عمل آمد. اطلاعات به دست آمده با  آزمون های T-student و Mann-Whitney  مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.نتایج: از لحاظ شیب پلان های مندیبولار و پالاتال، رابطه قدامی خلفی ماگزیلا و مندیبل نسبت به قاعده جمجمه و نسبت های ارتفاع صورت، تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه کودکان با تنفس دهانی مشاهده نشد. تنها زوایای گونیال و کرانیوسرویکال در کودکان با هیپرتروفی آدنوئید به طور معنی داری بیشتر بود (p<0.05).نتیجه گیری: در این مطالعه تفاوت مورفولوژیک قابل توجهی بین کودکان با هیپرتروفی آدنوئید و کودکان با انحراف سپتوم بینی یافت نشد. به نظر می رسد وضعیت دهانی باز و تغییرات دروضعیت زبان و مندیبل به دنبال تنفس دهانی می تواند منشا اصلی تغییرات کرانیوفاسیال در این بیماران باشد و علت این وضعیت تاثیر قابل ملاحظه ای بر تغییرات به وجود آمده ندارد.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه ارزیابی کیست های آراکنوئید اینتراکرانیال از نظر محل، ویژگی های بالینی و روش های درمانی آن در بخش جراحی مغز و اعصاب بیمارستان قائم (عج) مشهد بوده است.روش کار: 20 بیمار با کیست آراکنوئید از مهر ماه 1375 تا شهریور ماه 1385 تحت درمان جراحی قرار گرفتند. 12 مورد مذکر و 8 مورد مونث بودند. سن این بیماران از 5 تا 68 سال متغیر بود (متوسط 32.4سال). 12 مورد از این بیماران تحت عمل جراحی باز قرار گرفتند. برای یک بیمار فنستراسیون با آندوسکوپ و در 7 مورد دیگر عمل جراحی شنت سیستوپریتونئال (با فشار متوسط) انجام گردید. پیگیری بیماران در تمام موارد حداقل تا 6 ماه پس از عمل جراحی انجام شده است.نتایج : در ضمن مطالعه، 20 بیمار با کیست آراکنوئید تحت درمان قرار گرفتند. کیست آراکنوئید بیشتر از همه در ناحیه گودال میانی وجود داشت (12 مورد 60%)، یک مورد (5%) در ناحیه فوق زین ترکی، یک مورد (5%) در سطح مغز، 2 مورد (10%) در گودال خلفی، 3 مورد (15%) در زاویه بین مخچه و پونز و یک مورد دیگر (5%) در سیسترن کوادری ژمینال قرار داشت. در تمام این موارد کیست آراکنوئید به صورت یک طرفه وجود داشت که 12 مورد (60%) در سمت چپ و 8 مورد (40%) در سمت راست مشهود بود. شایع ترین علامت بیماری در زمان تشخیص به ترتیب، تشنج (46%)، افزایش فشار داخل جمجمه (34%)، اختلال بینایی (5%)، سردرد (10%) و نشانه های مخچه ای (5%) بود.نتیجه گیری: کیست های آراکنوئید بیشتر از همه در میدل فوسا بودند که با توجه به نظریه ی اختلال تکاملی مننژیال، قابل توجیه می باشد. ما در این مطالعه نشان دادیم که اندیکاسیون های اصلی جراحی کیست های آراکنوئید شامل تشنج غیر قابل کنترل، افزایش فشار داخل جمجمه و فشار روی بافت های عصبی می باشد. وجود سر درد به تنهایی از اندیکاسیون های جراحی محسوب نمی شود.

مقدمه: هیپرپلازی پاپیلری لنفوئیدی یک ضایعه خوش خیم نادر در لوزه های کامی است که سبب نمای پاپیلاری غیر طبیعی در سطح لوزه ها می گردد که می تواند با کارسینوم یا پاپیلوم اشتباه شود.گزارش مورد: بیمار یک دختر 7 ساله با ضایعات پاپیلوماتوز سطح هر دو لوزه کامی می باشد.

مقدمه: شوانوم عصب فاسیال در ناحیه پاروتید نادر است. در این مقاله دو مورد شوانوم عصب فاسیال اینتراپاروتید معرفی شده است.گزارش مورد: در این دو مورد، تومور تظاهرات تومور پلئومورفیک آدنوم را تقلید کرده و به صورت یک توده بدون علامت ظاهر شده است. علاوه بر آن اختلال عصب فاسیال قبل از عمل یافت نگردید.نتیجه گیری: جهت تشخیص شوانوم عصب فاسیال توجه دقیق و ضریب شک بالا، لازم است و نمونه برداری با سوزن خیلی کمک کننده نیست. تصمیم برای زرکسیون جراحی مبتنی بر عملکرد عصب فاسیال، وسعت تومور و رضایت بیمار دارد.