مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1391 | دوره:30 | شماره:176 |تعداد مقالات:5

مقدمه: بی تحرکی و عدم فعالیت بدنی خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی، دیابت، پرفشاری خون و انواع دیگری از بیماری ها را افزایش می دهد و فعالیت و ورزش منظم می تواند بسیاری از این عوامل خطرزا را تعدیل کند. هدف ما در این مطالعه، بررسی اثر تمرین مقاومتی بر سطح پلاسمایی برخی عوامل موثر بر آنژیوژنز شامل نیتریک اکساید (Nitric oxide یا NO)، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (Vascular endothelial growth factor یا VEGF) و گیرنده نوع VEGF1 Vascular endothelial growth factor receptor 1) یا VEGFR1) در رت های نر سالم می باشد.روش ها: مطالعه حاضر به صورت تجربی بر روی 20 موش صحرایی نر نژاد ویستار انجام شد. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه تحت تمرین و شاهد تقسیم شدند. به موش های گروه تمرین به مدت 4 هفته تمرین مقاومتی داده شد که شامل بالا رفتن از یک ستون یک متری بود که با اضافه کردن وزنه به دم موش ها انجام شد. تمرینات 3 روز در هفته و یک روز در میان انجام و پس از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرین، نمونه گیری خون انجام شد و سطح پلاسمایی NO، VEGF و VEGFR1 اندازه گیری گردید.یافته ها: سطح پلاسمایی NO در گروه تمرین با گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت (P>0.05). سطح VEGF پلاسما در گروه شاهد و تمرین کرده به ترتیب 142.73±3.74 و 144.5±5.1 پیکوگرم در میلی لیتر بود و معنی داری نبود (P>0.05). سطح پلاسمایی VEGFR1 نیز بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. همچنین تمرین مقاومتی نتوانست نسبت VEGF به VEGFR1 را تغییر دهد (p>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات مقاومتی اثری بر سطح پلاسمایی عوامل موثر بر آنژیوژنز شامل NO، VEGF و VEGFR1 حداقل در حیوانات سالم ندارند که دلایلی مانند زمان تمرین، شدت آن و همچنین زمان نمونه گیری می توانند بر نتایج موثر باشند. قضاوت در خصوص اثر تمرین مقاومتی بر آنژیوژنز در عضله اسکلتی نیاز به مطالعات بیشتری دارد.

مقدمه: یکی از مسایل اصلی قابل توجه در مورد (S. pneumoniae) Streptococcus pneumoniae ظهور مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها به ویژه پنی سیلین است. هدف از این پژوهش ارزیابی نقش ژن های متصل شونده به پنی سیلین در مقاومت به پنی سیلین در سویه های S. pneumoniae جدا شده از بخش مراقبت های ویژه بود.روش ها: این پژوهش یک بررسی مقطعی - توصیفی بود که بر روی 62 سویه مشکوک به S. pneumoniae جدا شده از بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه بیمارستان های نمازی و شهید فقیهی شیراز از سال 1388 تا 1389 انجام شد. در ابتدا کلنی های مشکوک با استفاده از تست های فنوتیپی و بیوشیمیایی تعیین هویت مقدماتی شدند. تایید سویه های جداسازی شده بر اساس وجود ژن lytA انجام گرفت. مقاومت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش استاندارد دیسک دیفیوژن (Clinical and laboratory standard institute) CLSI انجام شد. مقاومت مولکولی نسبت به پنی سیلین با استفاده از پرایمرهای اختصاصی ژن های (Penicillin-binding protein 1a) pbp1a، (Penicillin-binding protein 2b) pbp2b و (Penicillin-binding protein 2x) pbp2x انجام شد.یافته ها: از مجموع نمونه های مورد بررسی، در 50 مورد (80.64 درصد) S. pneumoniae با استفاده از آزمونPolymerase chain reaction (PCR)  تایید گردید. از S. pneumoniae های جدا شده، 20 سویه (40 درصد) نسبت به پنی سیلین حساس، 10 سویه (20 درصد) نیمه حساس و 20 سویه (40 درصد) مقاوم بودند. در ارزیابی سویه های نیمه حساس و مقاوم 6 مورد (20 درصد) دارای ژن pbp1a و 1 مورد (3.33 درصد) ژن pbp2x بودند. ژن pbp2b در هیچ کدام از سویه ها شناسایی نشد.نتیجه گیری: به دلیل فراوانی اندک ژن های مقاومت pbps ارزیابی سایر مکانیسم های مولکولی مقاومت به پنی سیلین پیشنهاد می گردد.

مقدمه: مایکوباکتریوم های غیر توبرکلوزیس که پیش تر تنها به عنوان مایکوباکتریوم های محیطی شناخته می شدند، به دلیل افزایش بیماری های نقص ایمنی در دهه های اخیر اهمیت ویژه ای پیدا کرده اند. بنابراین بررسی حساسیت باکتری مایکوباکتریوم در جهت درمان بیماران مبتلا به عفونت های مایکوباکتریال از اهمیت بسزایی برخوردار است.روش ها: در این مطالعه نمونه های آب از منابع مختلف اصفهان جهت بررسی وجود مایکوباکتریوم های محیطی تهیه و کشت داده شد. پس از تعیین گونه، برای تعیین حساسیت 14 ایزوله مایکوباکتریوم غیر توبرکلوزیس (Non tuberculosis mycobacterium یا NTM) از روش E-test (Epsilometer test) استفاده گردید.یافته ها: میزان حداقل غلظت مهاری (Minimal inhibitory concentration یا MIC) برای 8 آنتی بیوتیک رایج علیه ایزوله های مایکوباکتریوم غیر توبرکلوزیس مورد بررسی قرار گرفت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد مقاومت گونه های مختلف مایکوباکتریوم غیر توبرکلوز نسبت به ریفامپین و ایزونیازید بالا و نسبت به سایر داروها بسته به گونه باکتری متفاوت می باشد.

مقدمه: هدف از این پژوهش، اندازه گیری میزان چگالی ماده معدنی استخوان (Bone mineral density یا BMD) در جانبازان و معلولین ورزشکار بسکتبالیست، وزنه بردار و شناگر و مقایسه آنها با یکدیگر و با گروه معلولین و جانبازان کم تحرک بود.روش ها: آزمودنی های این پژوهش، 35 نفر از جانبازان و معلولین آسیب نخاعی استان اصفهان بودند که شامل 10 نفر ورزشکار بسکتبالیست، 8 نفر ورزشکار وزنه بردار، 5 نفر ورزشکار شناگر و 11 نفر از معلولین آسیب نخاعی کم تحرک بودند. با استفاده از روش جذب اشعه ایکس با دو انرژی، تراکم استخوانی گردن استخوان ران و مهره های کمری 2 تا 4 اندازه گیری شد. همچنین سطوح کلسیم، فسفر، کراتینین، آلبومین، آنزیم آلکالین فسفاتاز و هورمون محرک تیرویید در سرم آنها در حالت ناشتا اندازه گیری گردید.یافته ها: تعداد 10 بسکتبالیست با میانگین سنی 46.3±5.47 سال، 8 وزنه بردار با میانگین سنی 43.37±2.13 سال، 5 شناگر با میانگین سنی 49.40±5.54 سال و 11 معلول آسیب نخاعی کم تحرک با میانیگن سنی 53.27±5.88 سال بررسی شدند. نتایج تحقیق نشان داد که هیچ تفاوت معنی داری در تراکم استخوان نواحی اندازه گیری شده بین گروه های تحت بررسی وجود نداشت و بین عوامل خونی اندازه گیری شده به جز کراتینین با تراکم استخوانی نواحی اندازه گیری شده رابطه ای مشاهده نشد. نتایج آزمون همبستگی Pearson نشان داد که بین دوره آسیب با تراکم استخوانی گردن استخوان ران پای چپ (P<0.001 و r=-0.53) و مهره های کمری (P<0.02 و r=-0.35) همبستگی منفی وجود داشت.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که تراکم استخوانی ورزشکاران جانباز و معلول آسیب نخاعی تفاوت قابل توجهی از نظر آماری با افراد معلول کم تحرک نداشت. به نظر می رسد که طول دوره آسیب دیدگی تاثیر بیشتری بر میزان تراکم استخوانی دارد و در پژوهش های بعدی بهتر است که آزمودنی ها از نظر تاریخ آسیب دیدگی همتاسازی شوند.

مقدمه: توکسوپلاسموز یک عفونت مشترک بین انسان و حیوان‍‍ات با شیوع جهانی می باشد که به وسیله انگل داخل سلولی به نام توکسوپلاسما گوندی ایجاد می شود و می تواند باعث عوارض شدید و مهمی در بیماران مبتلا به نقص ایمنی و جنین افراد حامله شود. با توجه به اهمیت این انگل در ایجاد توکسوپلاسموز مادرزادی و همچنین ایجاد عفونت فرصت طلب در افراد ایمنوساپرس، لازم است اطلاع جامعی از وضعیت ابتلای گروه های مختلف جمعیتی در نقاط مختلف کشور و میزان آلودگی میزبانان اصلی و واسطه در ایران جهت تشخیص و کنترل بیماری داشته باشیم.روش ها: ما در این مطالعه، اطلاعات مطالعات انجام شده در مورد توکسوپلاسموز در ایران را با استفاده از موتورهای جستجوگر جمع آوری نمودیم و نتایج 43 مطالعه انسانی و حیوانی را در پنج منطقه جغرافیایی معتدل و مرطوب شمالی، سردسیر و کوهستانی، معتدل و خشک کوهپایه ای، گرم و خشک مرکزی و گرم و مرطوب جنوبی بررسی کردیم.یافته ها: در مناطق معتدل و مرطوب شمال ایران شیوع عفونت در سنین پایین بالا و در حدود 70 درصد، در مناطق سردسیر و کوهستانی شمال غرب و غرب ایران شیوع کلی بیماری در حد 18 تا 38 درصد، در مناطق معتدل و خشک کوهپایه ای غرب ایران حدود 33 تا 68 درصد، در مناطق گرم و خشک مرکزی ایران شیوع کلی به نسبت پایین و در حد 39 درصد و در مناطق گرم و مرطوب جنوب ایران شیوع در حد 20 تا 35 درصد گزارش شده است.نتیجه گیری: بیشترین شیوع توکسوپلاسموز به ترتیب در مناطق معتدل شمالی سپس مناطق معتدل و خشک کوهپایه ای و پس از آن مناطق سرد و کوهستانی شمال غرب و مرکز ایران بود و شیوع در مناطق گرم و خشک مرکزی و گرم و مرطوب جنوب به نسبت پایین بود. بیشترین تغییر سرمی در زنان در سنین باروری و در نتیجه بیشترین احتمال عفونت مادرزادی در مناطق معتدل و خشک کوهپایه ای دیده شد. شیوع در جنس مونث بیشتر از جنس مذکر بود. از نظر شغلی زنان خانه دار در خطر بیشتر ابتلا بودند که بایستی در مورد ارتباط با مواد دارای احتمال انتقال بیماری به ویژه در زمان حاملگی آموزش کافی داده شود. ابتلای گربه ها در ایران بیشتر از مقادیر جهانی بود و بیشترین گوشت های آلوده به کیست انگل به ترتیب مربوط به گوسفند، بز، مرغ و گاو بود.