مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:253 |تعداد مقالات:7

مقدمه: بی حسی موضعی در جراحی آب مروارید (شایع ترین عمل جراحی در چشم پزشکی) مزایای زیادی نسبت به سایر روش ها دارد، اما با وجود شیوع بسیار زیاد این روش جراحی، تا زمان انجام این پژوهش، تحقیقی در مورد گرم کردن داروی بی حسی موضعی صورت نگرفته بود. همچنین به لحاظ اهمیت بی حسی موضعی و یافتن روشی برای افزایش شدت و طول اثر آن، مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت بی حسی موضعی حاصل از تتراکائین گرم شده و مقایسه آن با تتراکائین با دمای معمولی برای عمل جراحی آب مروارید به انجام رسید.روش ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور بود که در سال 1391 در مرکز آموزشی - درمانی فیض اصفهان به انجام رسید. جامعه پژوهش، بیماران تحت عمل جراحی آب مروارید با بی حسی موضعی بودند. روش کار بدین صورت بود که پس از ثبت داده های دموگرافیک بیماران از قبیل سن، جنس، وزن و غیره، تمامی بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تتراکائین گرم و معمولی تقسیم شدند. یک دقیقه پس از تجویز تتراکائین، از بیمار در مورد میزان سوزش چشم وی سوال می شد. بر حسب جواب وی، میزان سوزش در محدوده خفیف، متوسط و شدید در پرسش نامه ثبت می گردید. پس از پایان عمل، در ریکاوری از بیمار در مورد شدت درد و میزان رضایت وی از بی دردی ضمن عمل، سوال می شد و در پرسش نامه ثبت می گردید. داده های مطالعه پس از جمع آوری، وارد رایانه شد و به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 20 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین نمره درد در حین عمل، در دو گروه تتراکائین سرد و گرم به ترتیب 0.23±0.70 و 0.10±0.27 بود و طبق آزمون t، اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (0.09=P). میانگین نمره درد بعد از عمل نیز در این دو گروه به ترتیب 0.32±1.13 و 0.27±1.00 بود و طبق آزمون t، اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (0.75=P).نتیجه گیری: استفاده از تتراکائین گرم شده در حین عمل جراحی کاتاراکت، می تواند شدت درد کمتر، عوارض بعد عمل کمتر و رضایتمندی بالاتری را در بیماران به دنبال داشته باشد. با توجه به این که گرم کردن تتراکائین تا دمای 40 درجه سانتی گراد، تاثیری در تغییر شکل و تاثیر فارماکولوژیک دارو ندارد، ضمن توصیه به مصرف شکل گرم شده دارو، پیشنهاد می گردد مطالعات وسیع تری در این زمینه به انجام برسد.

مقدمه: کاتاراکت از بیماری های رایج دنیا و شایع ترین علت کاهش دید و نابینا شدن در جهان است. در حال حاضر تنها درمان بیماری کاتاراکت جراحی است. هدف ما در این پژوهش بررسی روند فراوانی عمل کاتاراکت اکتسابی در ساکنین اصفهان و همچنین بررسی روند فراوانی 4 عامل خطر موثر بر کاتاراکت در طی 5 سال بود.روش ها: این مطالعه، یک مطالعه مقطعی بود که در سال 1391 بر روی تمامی بیماران ساکن اصفهان که از سال 1386 تا 1390 جهت انجام عمل کاتاراکت به مرکز آموزشی - درمانی بیمارستان فیض مراجعه کردند، انجام شد و روند توزیع فراوانی عمل کاتاراکت اکتسابی در 5 سال مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از بین بیماران فوق تعداد 1155 نمونه به صورت سیستماتیک انتخاب شدند و از نظر سن، جنس، مصرف سیگار، دیابت و سابقه تروما مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: این بررسی بر روی 29558 بیمار انجام شد. از این تعداد 16491 بیمار ساکن اصفهان بودند و از این تعداد 0.92 درصد آن ها مبتلا به کاتاراکت مادرزادی و 99.08 درصد مبتلا به کاتاراکت اکتسابی بودند. فراوانی کاتاراکت اکتسابی در بیماران مورد مطالعه کمابیش روند ثابتی داشت. از بین بیماران مورد مطالعه 1155 مورد از نظر سن، جنس، مصرف سیگار، دیابت و سابقه تروما بررسی شدند. 1.6 درصد این بیماران در سن کمتر از 40 سال قرار داشتند. از نظر توزیع جنسی، 50.3 درصد زن و 49.7 درصد مرد بودند. 20.9 درصد از بیماران مورد مطالعه، مبتلا به دیابت، 14.9 درصد سیگاری و 1.8 درصد دارای سابقه تروما بودند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، فراوانی نسبی عمل کاتاراکت اکتسابی در بیماران مورد بررسی، درسال های 1386 تا 1390 تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت. با توجه به محدود بودن مطالعه به یک مرکز، لازم است مطالعات گسترده مشابه در سایر مراکز انجام شود. روند فراوانی تروما و مصرف سیگار در گروه نمونه در 5 سال رو به افزایش بوده است و لازم است تمهیداتی در خصوص کاهش موارد تروما (به ویژه در زمینه رعایت ضوابط ایمنی در محیط کار) و مصرف سیگار اندیشیده شود.

مقدمه: مراجعات مکرر بیماران به مراکز درمان بیماری سالک از منطقه براآن شمالی به خصوص دو روستای تیمیارت و فساران و همچنین گزارش های مکرر محلی مبنی بر ازدیاد جوندگان در این منطقه، احتمال گسترش بیماری سالک از مناطق مجاور به این مناطق را مطرح ساخت. پیش از این مطالعه ای جهت بررسی جنس و گونه جوندگان موجود در این منطقه انجام نگرفته است. در این مطالعه فون جوندگان منطقه و همچنین میزان آلودگی به Leishmania در جوندگان صید شده بررسی شد.روش ها: در این مطالعه مقطعی، ابتدا کلنی های فعال شناسایی شدند و با استفاده از تله زنده گیر جوندگان صید گردیدند و بر اساس مشخصات کلیدی تیره، جنس و گونه آن ها شناسایی شد. از زخم ها یا تغییرات بالینی قسمت های مختلف بدن مانند گوش ها، پوزه، پنجه، بینی و دم جهت تهیه لام مستقیم و کشت در محیطNNN) ) Novy-MacNeal-Nicolle نمونه گیری شد. سپس جونده تشریح شد و دو نمونه نیز از احشای داخل بدن (کبد و طحال) جهت تهیه اسمیر و کشت برداشت شد.یافته ها: در این مطالعه تعداد 53 جونده از گونه های Rhombomys opimus با فراوانی 71.7 درصد (38 جونده) و Meriones libycus با 28.3 درصد (15 جونده) به دست آمد. بررسی لام های تهیه شده از جوندگان، میزان آلودگی در گونه R.opimus را 18.4 درصد و در M. libycus، 3.13 درصد نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده گونه R.opimus به عنوان میزبان اولیه و گونه M.libycus به عنوان میزبان ثانویه در منطقه مورد مطالعه گزارش گردید.

مقدمه: Taxus baccata L به عنوان منبعی برای داروی ضد سرطان تاکسول به شمار می رود. مطالعه حاضر با هدف بررسی هم خوانی نتایج حاصله از معرفی یک سیستم بهینه حلال جهت استخراج تاکسان ها از گونه Taxus baccata با مطالعات بیولوژیک انجام گرفت.روش ها: سه رده سلولی MDA-MB-468، Hela و K562 در محیط RPMI-1640 با 10 درصد سرم جنین گاوی کشت داده شدند. پودر سر شاخه های گیاه T. baccata L. با استفاده از 8 سیستم حلال به روش ماسراسیون عصاره گیری شد. جهت استانداردسازی عصاره ها از روش HPTLC (High performance thin layer chromatography) استفاده شد. سمیت سلولی غلظت های مختلف عصاره ها (استون 100، 50 و 20 درصد و اتانول 96، 50 و 20 درصد و استون-دی کلرومتان 1 به 1 و متانول خالص) بر روی سلول های کشت داده شده با استفاده از روش MTT بررسی شد.یافته ها: نتایج تست MTT نشان داد که عصاره استون- دی کلرومتان و سپس استون خالص بیشترین سمیت سلولی را داشتند. به علاوه در بین 3 رده سلولی مورد آزمایش، بیشترین اثر سیتوتوکسیک این عصاره ها روی رده سلولی K562 مشاهده شد.نتیجه گیری: در بین عصارهای مورد مطالعه، اثر سیتوتوکسیک، بیشتر از عصاره استون - دی کلرومتان و سپس عصاره استون خالص دیده می شود، همان گونه که آنالیز ترکیبات توسط TLC Scanner و HPLC بیشترین میزان تاکسان ها را در عصاره های مذکور (استون-  دی کلرومتان و استون خالص) نشان می دهد، می توان نتیجه گرفت که ارتباط مستقیمی بین میزان تاکسان ها و اثر سیتوتوکسیک وجود دارد.

وپاتی IgA در سراسر جهان شایع ترین گلومرولوپاتی اولیه است (1). از زمان تشخیص اولیه آن در سال 1986، تا کنون تلاش های زیادی جهت شناخت عوامل تشدیدکننده آن انجام شده است (2-1). تخمین زده شده است که 40-20 درصد از بیماران مبتلا به این نفروپاتی، سطح بالایی از IgA سرمی دارند (2-1). با وجود هتروژنسیته نفروپاتی IgA و به خصوص دوره کوتاه پیشرفت بیماری، این نفروپاتی با پیشرفت نارسایی کلیه در مراحل آخر مرتبط است (4-2). در واقع مطالعات مختلف عوامل خطر بالینی (5-2) و مورفولوژیک (6-4، 2) مرتبط با افزایش خطر پیشرفت بیماری را نشان داده اند. این عوامل شامل نارسایی کلیوی در هنگام تشخیص، پروتیینوری سنگین یا طولانی مدت، فشار خون بالا و برخی آسیب های مورفولوژیک که به تازگی بر اساس طبقه بندی آکسفورد دسته بندی شده اند، می باشند (6-2). بنابراین شناسایی اولیه بیماران در معرض خطر نارسایی کلیوی موجب تسهیل به موقع مداخلات درمانی جهت پیشگیری از پیشرفت مراحل نهایی این بیماری می شود.