مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:392 |تعداد مقالات:9

مقدمه: مطالعات قبلی توصیه کرده اند که ترکیب محدودیت کالری و تمرین ورزشی هوازی، نسبت به تمرین هوازی به تنهایی، برای بهبود شاخص های متابولیک و سطوح ویسفاتین زنان سالمند چاق بهتر است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر 12 هفته تمرین هوازی با و بدون محدودیت کالری بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و شاخص های متابولیک در زنان یائسه ی سالمند بود.روش ها: 60 نفر از زنان یائسه ی سالمند با سن 60-80 سال، به طور تصادفی در یکی از 3 گروه 20 نفری تمرین هوازی به همراه رژیم غذایی، تمرین هوازی و رژیم غذایی به تنهایی قرار گرفتند. افراد در گروه رژیم غذایی و ورزش، علاوه بر داشتن برنامه ی رژیم غذایی، یک برنامه ی تمرین هوازی شامل 25-45 دقیقه، 3 بار در هفته با شدت 50-75 درصد حداکثر ضربان قلب را به مدت 12 هفته اجرا کردند. نشانگرهای متابولیک و سطوح ویسفاتین پلاسمایی در حالت پایه و پایان مطالعه اندازه گیری شد.یافته ها: پس از 12 هفته مداخله، کاهش قابل توجهی در کلسترول، تری گلیسرید، لیپوپروتئین کم چگال، گلوکز، انسولین، مقاومت انسولین و سطوح ویسفاتین پلاسما در هر سه گروه و افزایش معنی داری در لیپوپروتئین پرچگال در دو گروه ترکیبی و ورزش به تنهایی مشاهده شد (P<0.05). تغییرات بین گروهی تفاوت معنی داری در کلسترول تام، لیپوپروتئین کم چگال و تری گلیسیرید زنان یائسه ی سالمند پس از 12 هفته مداخله را نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: تمرین هوازی همراه با محدودیت کالری متوسط، موجب کاهش قابل توجه در نشانگرهای متابولیک و سطوح ویسفاتین پلاسما در زنان یائسه ی سالمند می شود.

مقدمه: سندرم وازوپلژیک، شکلی از شوک های گشاد کننده ی عروقی است که در نیمی از بیماران پس از جراحی بای پس قلبی- ریوی رخ می دهد و سبب افزایش مرگ و میر و بروز عوارض در این بیماران می شود. از این رو، هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی تاثیر پیش گیرانه ی داروی میدودرین بر وازوپلژی حین اعمال جراحی قلب بود.روش ها: این مطالعه، بر روی 71 بیمار تحت جراحی قلب انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه مورد، قرص میدودرین با دز 5 میلی گرم و در گروه شاهد، دارونما یک ساعت قبل از جراحی به بیماران تجویز شد. سپس، علایم حیاتی در دو گروه در مراحل مختلف جراحی مورد مطالعه قرار گرفت. برای مقایسه ی متغیرهای مورد مطالعه، از آزمون های t، χ2 و Mann-Whitney استفاده شد.یافته ها: بررسی میانگین اختلاف علایم حیاتی بیماران با قبل از القای بیهوشی در هر دو گروه مشخص نمود که میانگین اختلاف فشار خون دیاستول بعد از بیهوشی و بعد از پمپ با قبل از القای بیهوشی در گروه شاهد افت داشت؛ به گونه ای که به ترتیب 0.49 و 5.5 میلی متر جیوه افت با ارزش های اخباری مثبت 0.004 و 0.009 به دست آمد. در حالی که در گروه مورد، ثبات بیشتری وجود داشت و به ترتیب مقادیر 11.27 و 4.64 میلی متر جیوه افزایش فشار خون مشاهده شد. همچنین، میانگین دز تجویز شده ی افدرین در گروه مورد (20.71 میلی گرم) کمتر از گروه شاهد (41.56 میلی گرم) بود (ارزش اخباری مثبت 0.001).نتیجه گیری: تغییرات فشار خون سیستول و دیاستول در بیماران دریافت کننده ی میدودرین کمتر از گروه شاهد بود. از این رو، می توان دریافت که میدودرین سبب ثبات علایم حیاتی و کاهش خطر ابتلا به سندرم وازوپلژیک قلبی می شود.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی تاثیر کلرور سدیم 5 درصد و متیل سلولز 2.5 درصد در درمان ادم قرنیه بعد از عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکو امولسیفیکاسیون بود.روش ها: طی یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 70 چشم تحت عمل جراحی فیکو امولسیفیکاسیون که بعد از عمل دچار ادم قرنیه شدند، در دو گروه 35 تایی توزیع شدند. ضخامت قرنیه در مرکز و در فاصله ی 2.5 میلی متری از تمپورال سمت انسزیون فیکو، قبل از عمل اندازه گیری شد. در گروه اول، قطره ی کلرور سدیم 5 درصد و در گروه دوم قطره ی متیل سلولز 2.5 درصد هر سه ساعت تجویز شد و در روزهای اول، چهارم، هشتم، پانزدهم و سی ام بعد از عمل، ضخامت قرنیه در دو محل دوباره اندازه گیری و مقایسه گردید.یافته ها: اختلاف معنی داری در کاهش ضخامت قرنیه بین دو گروه متیل سلولز و کلرور سدیم مشاهده نگردید، اما سرعت کاهش ادم در دو گروه متفاوت بود؛ به طوری که در روز چهارم بعد از درمان، کاهش ادم قرنیه در گروه کلرور سدیم به مقدار 5.00 درصد و در گروه متیل سلولز به میزان 12.19 درصد بود و دو گروه، اختلاف معنی داری داشتند (P<0.001).نتیجه گیری: استفاده از قطره ی متیل سلولز در درمان ادم قرنیه بعد از عمل جراحی کاتاراکت، منجر به کاهش ادم قرنیه در مدت زمان کوتاه تر نسبت به قطره ی کلرور سدیم 5 درصد می گردد و بنابراین، استفاده از آن مشروط به عدم وجود تداخل دارو و عوارض، جهت درمان ادم قرنیه توصیه می گردد.

مقدمه: پوکی استخوان (استئوپروز)، یکی ازمهم ترین بیماری های شایع در سالمندان است. از عوامل موثر بر استئوپروز، سابقه ی حاملگی در نوجوانی (سنین 13-18 سالگی) است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر احتمالی بارداری در دوران نوجوانی بر تراکم استخوان در دوران پس از یائسگی بود.روش ها: تعداد 94 خانم یائسه در دو گروه شامل 64 نفر با سابقه ی حاملگی نوجوانی (گروه مورد) و 32 نفر بدون سابقه ی حاملگی نوجوانی (گروه شاهد) وارد مطالعه شدند. پس از جمع آوری اطلاعات لازم، بیماران تحت سنجش تراکم استخوانی به روش جذب سنجی با انرژی دوگانه قرار گرفتند و دو معیار میزان تراکم استخوانی و عدد معیار T در نواحی مهره های کمری دوم تا چهارم، گردن فمور، تروکانتر و لگن به دست آمد. در نهایت، این اعداد بین دو گروه مقایسه شد.یافته ها: میانگین سنی در گروه مورد و شاهد به ترتیب 59.89 و 60.81 سال بود. میانگین سن یائسگی در گروه مورد (51.51±2.98 سال) در مقایسه با گروه شاهد (49.50±0.87 سال) و شاخص توده ی بدنی در گروه مورد (29.83±4.64 کیلوگرم/ مترمربع) در مقایسه با گروه شاهد (27.77±2.98 کیلوگرم/مترمربع) به طور معنی داری بیشتر بود. مقایسه ی میزان تراکم استخوانی و معیار T در دو گروه، تفاوت معنی داری را در هیچ یک از نواحی نشان نداد؛ هر چند میزان تراکم در گروه شاهد بیشتر بود.نتیجه گیری: در گذشته، مطالعات کمی تاثیر حاملگی نوجوانی بر استئوپروز را بررسی کرده و اغلب، مدعی تاثیر منفی آن شده اند. اگر چه این مطالعه نتایج قبلی را تایید نمی کند، اما فراوانی بیشتر استئوپروز در گروه مورد، دال بر آن است که با افزایش حجم نمونه و رفع محدودیت ها در مطالعات آتی، ممکن است ارتباط معنی داری بین این دو به دست آید.

مقدمه: یکی از مهم ترین عوامل خطر مرگ و میر در سطح جهان، عدم فعالیت فیزیکی می باشد. مطالعه ی حاضر با هدف تعیین ارتباط میزان فعالیت فیزیکی بر روی مشکلات سلامتی بیان شده توسط خود در دختران نوجوان دبیرستانی شهر اصفهان انجام گردید.روش ها: در این مطالعه، ارتباط میزان فعالیت فیزیکی با وضعیت سلامت عمومی 360 دختر نوجوان 15 و 16 ساله در شهر اصفهان بررسی شد. داده های وضعیت سلامت عمومی بر اساس پرسش نامه ی استاندارد Health behaviour in school-aged children-symptom checklist (HBSC-SCL) و میزان فعالیت فیزیکی بر حسب معیار +PACE ارزیابی شد. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری X2 و Logistic regression تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: 86.8 درصد دانش آموزان فعالیت فیزیکی ناکافی داشتند و 62.5 درصد از دانش آموزان از مشکلات مربوط به سلامت عمومی رنج می بردند که از نظر آماری بر اساس میزان فعالیت فیزیکی انجام شده توسط دانش آموزان ارتباط معنی داری وجود نداشت. در افرادی که فعالیت فیزیکی کافی نداشتند، شانس بروز سردرد 0.470 برابر، سرگیجه 0.439 برابر و خستگی 0.478 برابر کمتر از افرادی بود که فعالیت فیزیکی کافی داشتند و این ارتباط معنی دار بود. مصرف صبحانه بر روی سلامت عمومی (1.699) تاثیر داشت و سردرد، سوزش سردل، خستگی و پرخاشگری را به طور معنی داری کاهش می داد. به علاوه، نمایه ی توده ی بدنی با فعالیت فیزیکی ارتباط داشت.نتیجه گیری: بین سطح فعالیت فیزیکی و خوردن صبحانه به ترتیب با نمایه ی توده ی بدنی و برخی مشکلات سلامتی، ارتباط معنی داری وجود داشت. بنابراین، تدوین برنامه های آموزشی مناسب و تشویق نوجوانان به فعالیت فیزیکی و اصلاح سبک زندگی، به ویژه مصرف صبحانه، جهت بهبود وضعیت سلامت عمومی در دختران نوجوان نسل آینده ی کشور ضروری به نظر می رسد.