مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1382 | دوره:46 | شماره:82 |تعداد مقالات:18

مقدمه: سیکلوسپورین داروی ایمونوساپرسیو قوی است که جهت افزایش طول عمر کلیه پیوندی استفاده می شود. پایش غلظت سیکلوسپورین در خون کامل، نقش اصلی را در تعیین دوز تجویزی، ارزیابی بالینی مسمومیت دارویی و برآورد پذیرش دارو توسط بیمار دارد. در این مطالعه میزان غلظت خونی سیکلوسپورین و غلظت های موثر (غلظت هایی که کمترین اثرات سمی را در پیگیری های سال اول و دوم و سوم دارا بوده است) و عوامل موثر بر غلظت خونی سیکلوسپورین در گیرندگان کلیه پیوندی مرکز پیوند بیمارستان امام رضا (ع) مورد مطالعه قرار گرفته است. روش کار: در این مطالعه توصیفی، پرونده 146 بیمار دریافت کننده کلیه پیوندی از سال 80-1377 که جهت پیگیری به مرکز پیوند کلیه بیمارستان امام رضا (ع) مراجعه کرده اند، بررسی شد. در پرونده های مورد مطالعه، حداقل 4 و حداکثر 10 غلظت خونی سیکلوسپورین ثبت شده بود. اطلاعات جمعیت شناسی و بالینی و آزمایشگاهی و غلظت خونی سیکلوسپورین (با روش RIA مونوکلونال) جمع آوری و سپس با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در 146 بیمار مورد بررسی، سن، وزن، دوز (میلی گرم، میلی گرم/کیلوگرم) و رژیم درمانی مهمترین عوامل موثر بر غلظت بودند. موثرترین غلظت در سال اول پس از پیوند، 250-200 نانوگرم در میلی لیتر و در سال دوم و سوم پس از پیوند 150-100 نانوگرم در میلی لیتر به دست آمد. نتیجه گیری: غلظت های موثر سیکلوسپورین در افراد متنوع بوده و متاثر از روش اندازه گیری سیلکلوسپورین، زمان گذشته از پیوند، جمعیت مورد مطالعه و رژیم درمانی می باشد.

مقدمه: گزارش های معدودی در مورد نتایج دراز مدت آمپوتاسیون تحتانی در بازماندگان جنگ ها (علیرغم تعداد زیاد موارد آمپوتاسیون) وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی عوارض و کارکرد این بیماران بعد از سال ها از آمپوتاسیون اندامشان است. این بیماران افراد جوانی بودند که از دیگر جهات سالم بوده اند. روش کار: این مطالعه طولی شامل بررسی و معاینه و مرور شرح حال کامل 168 جانباز ایرانی با آمپوتاسیون اندام است که در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در فاصله سال های 1367-1359 دچار آمپوتاسیون اندام تحتانی شده اند. در یک پرسشنامه کامل تمام اطلاعات ثبت شده و تحلیل آماری صورت گرفته با معدود گزارش های مشابه که در منابع علمی وجود داشت، مقایسه گردید. جهت پردازش اطلاعات از آزمون کای اسکوئر استفاده شد. یافته ها: از نظر تروما، شایعترین عامل آمپوتاسیون اندام تحتانی مین های زمینی و تله های انفجاری بود که 60.7% موارد را شامل می شد. متوسط سن بیماران در زمان حادثه 06/32 سال و میانگین سن بیماران در زمان بررسی 55/41 سال بود. متوسط پیگیری بیماران نیز 36/17 سال بود. در نمونه های مورد مطالعه شایعترین سطح آمپوتاسیون زیر زانو (B.K) است. سمپتوم های اندام آمپوته شامل 76% حس فانتوم، 9/30% درد فانتوم و 6/47% درد استامپ است. همچنین شیوع کمر درد و درد زانو یا هیپ مقابل اندام آمپوته به ترتیب 5/59% و 38.6% بوده است. از 168 بیمار مورد مطالعه 168 مورد (100%) متاهل و 162 مورد (96.4%) دارای فرزند بوده و 60 مورد (7/35%) آنان از مراقبت های و خدمات روانپزشکی استفاده می کردند. آمار اشتغال نیز 5/53% بود. نتیجه گیری: این مطالعه وضعیت خانوادگی (ازدواج و بچه دار شدن) و نیاز به مراقبت های روانپزشکی را نسبت به نمونه های مورد مطالعه مشابه دیگر کشورها بهتر، ولی میزان استخدام و اشتغال آنان را پایین تر از دیگر نمونه های گزارش شده خارجی نشان داد. اگر چه شیوع حس فانتوم، درد فانتوم و درد استامپ در این بیماران بالا بود، ولی باز هم در مقایسه با مطالعات مشابه بازماندگان دیگر جنگ ها کمتر بود.

مقدمه: هماچوری از شکایات شایع بیماران دارای مشکلات کلیوی است. یکی از اولین مراحل ارزیابی بیمار مبتلا به هماچوری، تعیین گلومرولی و غیر گلومرولی بودن آن است. بررسی مورفولوژیک اریتروسیتهای ادرار با میکروسکوپ فاز کنتراست صورت می گیرد. با توجه به کمبود مطالعات انجام شده در این زمینه، این مطالعه در مرکز درمانی امام خمینی تهران با هدف تعیین صحت تشخیصی مشاهده آکانتوسیتوری با میکروسکوپ فاز کنتراست جهت افتراق هماچوری گلومرولی از غیر گلومرولی انجام گردید.روش کار: در یک مطالعه مقطعی که از مهرماه 1376 لغایت دی ماه 1377 در مجتمع بیمارستانی امام خمینی تهران انجام شد، 67 بیمار مبتلا به هماچوری مطالعه شدند. نمونه ادرار صبحگاهی به میزان 8-10 میلی لیتر تهیه شده و پس از سانتریفوژ با درشت نمایی 40 میکروسکوپ فاز کنتراست مورد بررسی قرار گرفت. در تمام بیماران حداقل دو نمونه ادرار در فاصله 30-15 روز بررسی شد. فرم مخصوص مطالعه شامل اطلاعاتی در زمینه مشخصات فردی بیمار، شکایت اصلی، معاینات فیزیکی، بررسی های پاراکلینیکی مانند آزمایشات روتین، آزمایشات سرولوژیک بررسی کننده علل ثانویه بیماری های گلومرولی، سونوگرافی، KUB، سی تی اسکن پیلوگرافی رتروگراد، آنژیوگرافی و سیستوسکوپی بود که هر یک بر حسب ضرورت و امکان انجام از طرف بیمار، تکمیل شد. یافته ها: از 67 بیمار مورد مطالعه، 42 بیمار ( (%62.6گلبولهای قرمز دیسمورفیک داشتند. از کل 42 بیمار دارای گلبولهای قرمز دیسمورفیک، 32 بیمار (54%) آکانتوسیتوری داشتند. در 7 بیمار (16.6%) آکانتوسیتوری زیر 5% بود. آکانتوسیتوری در 73.3% بیماران مبتلا به ضایعه گلومرولی و 23.8% بیماران مبتلا به ضایعه غیر گلومرولی بدون توجه به درصد آن مشاهده گردید. آکانتوسیتوری بیش از 5%، در 53.3% بیماران مبتلا به ضایعه گلومرولی و 7/4% بیماران مبتلا به ضایعه غیر گلومرولی مشاهده گردید و آکانتوسیتوری توام با پروتئینوری در 100% بیماران مبتلا به ضایعه گلومرولی و 5% بیماران مبتلا به ضایعه غیر گلومرولی مشاهده گردید. حساسیت و اختصاصیت مشاهده آکانتوسیتوری، آکانتوسیتوری بیش از 5% و آکانتوسیتوری توام با پروتئینوری در افتراق هماچوری گلومرولی از غیر گلومرولی به ترتیب: 73.3% و 76.1%، 53.3% و 95.2% و بالاخره 100% و 95% بود.نتیجه گیری: اگر چه این مطالعه روی تعداد محدود بیمار انجام شد، اما به نظر می رسد استفاده از روش فاز کنتراست در بررسی میکروسکوپی ادرار و بهره گیری از مورفولوژی گلبولهای قرمز به خصوص جستجوی فرم خاصی از آن به صورت آکانتوسیت خصوصا اگر توام با پروتئینوری باشد، در تعیین منشا خونریزی و افتراق علل گلومرولی و غیر گلومرولی از حساسیت بالایی برخوردار است.

مقدمه: عفونت ادراری شایعترین عارضه آسیب نخاعی است، با توجه به عوارض درمان نامناسب همچون تخریب کلیه و مرگ و میر در نزد بیماران، مطالعه حاضر در خصوص تفاوت های بین انواع ضایعات نخاعی و اثر آنها بر شیوع عفونت شکل گرفت.روش کار: تعداد 98 بیمار با آسب نخاعی در دو گروه بیماران مبتلا به مثانه نوروژنیک اسپاستیک 52) بیمار) و بیماران با مثانه نوروژنیک فلاکسید (46 بیمار) در یک دوره 18 ماهه مورد بررسی قرار گرفتند و از لحاظ فراوانی عفونت های ادراری و عوامل خطر موثر در بروز عفونت و عواقب پایدار کلیوی در دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که کشت مثبت ادرار، رفلاکس وزیکویورترال گردی 3 و 4، هیدرونفروز و اسکار کلیوی در گروه مثانه نوروژنیک اسپاستیک با فراوانی بیشتری در مقایسه با گروه مثانه نوروژنیک فلاکسید وجود داشت ولی باقیمانده ادراری قابل توجه در بیماران مثانه نوروژنیک فلاکسید بیشتر گزارش شد. موارد کشت مثبت در دو گروه از لحاظ شیوع پیوری تفاوت آماری نداشتند. شایعترین اجرام مسوول بروز عفونت ادراری در بیماران ارگانیسم های گرم منفی هوازی روده ای شامل اکولای، پروتئوس، پسودومونا و کلبسیلا بود. عفونت های ادراری پلی میکروبیال گرچه در گروه مثانه نوروژنیک اسپاستیک بیشتر ملاحظه شد ولی دو گروه تفاوت آماری معنی داری را نشان ندادند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بررسی حاضر که با آمار منتشر شده در منابع جهانی نیز همخوانی دارد، به نظر می رسد که مثانه فلاکسید در مقایسه با مثانه اسپاستیک لااقل در کوتاه مدت با عوارض کمتری همراه است و تشخیص و درمان مناسب بیماران می تواند مشکلات ناشی از آن را به حداقل برساند.

مقدمه: تیروئیدیت هاشیماتو شایعترین علت هیپوتیروئیدیسم اکتسابی در کودکان و نوجوانان است. تظاهر کلینیکی بیماری به سه شکل هیپوتیروئید، یوتیروئید و به طور نادر هیپرتیروئید می باشد. این مطالعه با هدف بررسی سیر بالینی و تاثیر درمان بالوتیروکسین سدیم در کودکان مبتلا به تیروئیدیت هاشیماتو انجام گرفت.روش کار: در این مطالعه آینده نگر که بر روی مراجعین به کلینیک غدد و متابولیسم کودکان بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال های 81-1379 انجام شده است. ابتدا 43 کودک مبتلا به گواتر و تیروئیدیت هاشیماتو به روش نمونه گیری آسان، انتخاب شدند. تشخیص تیروئیدیت هاشیماتو بر اساس اندازه گیری TPOAb و TGBA تایید شد. بیماران به دو گروه هیپوتیروئید (26 بیمار) و یوتیروئید (17 بیمار) تقسیم بندی شدند و درمان با لوتیروکسین برای میانگین زمانی 20 ماه انجام شد. سپس پیگیری بیماران پس از قطع درمان به مدت 11 ماه انجام گرفت و اثرات قطع دارو بررسی گردید. قد و وزن بیماران در شروع و خاتمه مطالعه با منحنی های استاندارد مقایسه شد و در هر دو گروه میزان رشد قدی و وزنی متناسب با منحنی ها افزایش نشان داد. یافته ها: در 95% بیماران هیپوتیروئید و 75% بیماران یوتیروئید، کاهش مشخص سایز گواتر در طی درمان مشاهده گردید. 100% بیماران هیپوتیروئید در طی درمان از نظر فونکسیون یوتیروئید شدند و پس از قطع درمان در طی 3 تا 6 ماه، در 92% موارد عود هیپوتیروئیدی در 50% افزایش مجدد سایز گواتر به وجود آمد. در گروه یوتیروئید پس از قطع درمان، در 24% بیماران هیپوتیروئیدی و در 16% بیماران بزرگی مجدد سایز گواتر دیده شد. در هر دو گروه پاسخ تقریبا کامل به شروع مجدد درمان با لوتیروکسین و طبیعی شدن تست های فونکسیون تیروئید و کوچک شدن مجدد سایز گواتر مشاهده گردید. نتیجه گیری: از میان تمام بیماران مورد مطالعه، در 6 مورد بروز فامیلی بیماری، همراهی با IDDM و نیز ندول سرد مشاهده شد. با توجه به نتایج مطالعه، استفاده از درمان با لوتیروکسین در گروه بیماران هاشیماتو نوع هیپوتیروئید و نیز درگروه یوتیروئید با اندازه بزرگ، توصیه می شود و در گروه بیماران یوتیروئید با گواتر کوچک توصیه به ارزیابی منظم دوره ای از نظر احتمال بروز هیپوتیروئیدیسم می شود. 

مقدمه: اطلاع از ویژگی های متعدد اپیدمیولوژیک، کلینیکی و پیش آگهی انفارکتوس میوکارد پیش نیاز اولیه جهت برنامه ریزی های درمانی و بهداشتی است. به همین دلیل مطالعه حاضر روی کلیه بیماران بستری در بخش های سی سی یو یزد طی سال های 78-1377 انجام گرفت.روش کار: این مطالعه توصیفی و مقطعی بوده و با توجه به پرونده های کلیه بیماران، بر روی 1071 نفر با تشخیص انفارکتوس میوکارد بستری در سال های 78-1377 انجام گرفت. متغیرهای متعدد کمی و کیفی مورد تحقیق شامل: اطلاعات دموگرافی، زمان شروع درد تا بستری شدن در سی سی یو تظاهرات بالینی، دسته بندی کلیپ، میزان مرگ و میر بیمارستانی و دریافت استرپتوکیناز بودند. یافته ها: طی دو سال جمعا 1071 بیمار با تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد در بخش های سی سی یو شهر یزد بستری شدند: 361 بیمار (33.7%) زن و 710 بیمار (66.3%) مرد بودند. سن متوسط مردان 59.64 و زنان 66 سال بود. میزان مرگ و میر داخل بیمارستانی 9.1% بود که برای جمعیت زنان 17.5% و مردان 4.8% محاسبه گردید. متوسط سن بیماران که فوت نمودند 69 سال و کسانی که زنده ماندند 61 سال بود. 53.3% از بیماران در زمان کمتر از 6 ساعت از شروع درد در سی سی یو بستری شدند. 488 بیمار (46.3%) استرپتوکیناز دریافت کردند. به طور کلی 6.8% از آنها که استرپتوکیناز دریافت داشتند و 11.2% از کسانی که این دارو را دریافت نداشتند، دچار مرگ داخل بیمارستان شدند (P=0.014). شیوع تظاهرات بالینی به ترتیب شامل درد سینه در 90% موارد، نفس تنگی 17% موارد، تعریق 55% و تهوع و استفراغ 40% موارد تعیین گردید. از نظر درجه بندی کلیپ، 69.9% در کلاس I و 15.1% در کلاس II و 6.7% در کلاس III و 7.4% در کلاس IV بودند. تجویز استرپتوکیناز با تاثیر مثبت از نظر کاهش مرگ و میر در کلاس های II، IV همراه بود.(P<0.05) نتیجه گیری: اطلاعات دموگرافی بالینی بیماران مبتلا به سکته حاد قلبی می تواند استراتژی های تشخیصی و درمانی این بیماری را ارزیابی و در بهبود آن کمک کند. استفاده از تجربیات این مطالعه می تواند زمینه ساز ثبت سالیانه موارد سکته حاد قلبی و بررسی بیماران مستعد به انفارکتوس بوده و مورد استفاده سیاستگزاران سیستم بهداشتی و درمانی قرار گیرد.

مقدمه: برونکوسکوپی فایبروپتیک اقدام تشخیصی تهاجمی است که غالبا با انقباض برونش قابل توجهی همراه می باشد. برای کاهش این عارضه، از داروهای مختلفی استفاده شده است. در این مطالعه اثرات سالبوتامول و ایپرآتروپیوم بروماید از طریق استنشاقی بر روی تست های عملکرد ریه در 60 بیمار که تحت برونکوسکوپی فایبروپتیک تشخیصی قرار گرفتند، بررسی شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی و کارآزمایی بالینی که در بیمارستان قائم (عج) مشهد در سال 1381 به روش تصادفی انجام شد. بیماران به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول چهار پاف از دارونما، گروه دوم چهار پاف سالبوتامول از طریق آئروسل و گروه سوم چهار پاف ایپرآتروپیوم بروماید (با استفاده از محفظه اسپاسر) قبل از برونکوسکوپی دریافت نمودند. همه بیماران 0.5 میلی گرم آتروپین عضلانی و بی حس کننده موضعی لیدوکائین 15 دقیقه قبل از انجام برونکوسکوپی دریافت کردند. در تمام بیماران اسپیرومتری FVC، FEV1، PEFR قبل از برونکوسکوپی و بعد از اتمام برونکوسکوپی انجام شد. اشباع اکسیژن شریانی قبل و در حین انجام برونکوسکوپی توسط پالس اکسی متر کنترل شد.یافته ها: برونکوسکوپی سبب کاهش قابل ملاحظه معیارهای اسپیرومتری PEFR، FVC، FEV1 و اشباع اکسیژن شریانی در مقایسه با مقادیر پایه (قبل از برونکوسکوپی) شد.(P<0.001)  گرچه کاهش در معیارهای اسپیرومتری بعد از استنشاق پیش درمانی سالبوتامول و ایپرآتروپیوم در برونکوسکوپی کمتر از گروه دارونما بود ولی این تفاوت از نظر آماری قابل ملاحظه نبود و نیز ارزیابی بیماران از انجام برونکوسکوپی و ارزیابی برونکوسکوپیست از تحمل بیماران در سه گروه تفاوت معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که سالبوتامول و ایپرآتروپیوم بروماید استنشاقی به عنوان پیش درمانی بر روی عارضه انقباض برونش ناشی از برونکوسکوپی اثری نداشته و نیز نقش مهمی در تحمل بیشتر بیمار برای برونکوسکوپی ندارد.

مقدمه: در این مطالعه نتایج تثبیت داخلی ستون فقرات کمری با استفاده از روش پیچ های پدیکولر در بیماران بخش های جراحی مغز و اعصاب دانشگاه علوم پزشکی مشهد از سال 1375 تا سال 1380 مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، ارزیابی میزان موثر بودن روش تثبیت داخلی ستون فقرات کمری با استفاده از وسایل مبتنی بر پیچ پدیکولر در بیماران دچار ضایعات مختلف ستون فقرات می باشد.روش کار: تعداد 125 بیمار (76 مرد و 69 زن) در محدوده سنی 12 تا 72 سال به طور پشت سر هم با استفاده از 3 نوع وسیله مبتنی بر پیچ پدیکولر در فاصله زمانی سال های 1375 تا 1380 در بخش های جراحی مغز و اعصاب دانشگاه علوم پزشکی مشهد تحت عمل جراحی تثبیت ستون فقرات کمری قرار گرفتند. پرونده بالینی بیماران نامبرده همراه با سوابق پیگیری گروهی که مراجعه نمودند (56.8%) تحت بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: به طور کلی 652 پیچ پدیکولر در کل بیماران کار گذاشته شده که در بیش از 96% موارد جاگذاری اولیه صحیح بود. تحکیم استخوانی ناشی از انجام پیوند استخوان در بیماران پیگیری شده. در 82% موارد در عرض متوسط 4 تا 5 ماه به وجود آمده است.مرگ و میر در زمان بستری بیماران در بیمارستان وجود نداشته و عوارض اولیه در زمان بستری در بیمارستان در 13.4% بیماران دیده شده، عوارض دیررس محتاج درمان بعدی، در بیماران پیگیری شده در 5.6% موارد بروز نموده. نتیجه گیری: این روش جراحی برای تثبیت ستون فقرات کمری در ضایعات مختلف ستون فقرات، با وسایل موجود در کشور کاربرد مطلوب و عوارض اندک و قابل قبول داشت.

مقدمه: ترمیم آترزی مری همراه با فیستول تراکئوازوفاژیال (TEF: tracheoesophageal fistula) در گذشته شامل استفاده روتین از لوله توراسیک(CT) ، گاستروستومی با لوله ترانس آناستوموتیک (TAT) بار تغذیه خوراکی و استفاده معمول از بلع مواد حاجب قبل از شروع تغذیه دهانی بود. امروزه تمایل به آسان کردن این موارد در عده ای از جراحان وجود دارد که هنوز فراگیر نشده است.هدف از این مقاله ارزیابی شیوه های آسانتر در اداره نوزادان جراحی شده به علت آترزی مری می باشد که در طی یک دوره 5/3 ساله در بیمارستان فوق تخصصی اطفال دکتر شیخ تحت عمل جراحی قرار گرفته اند. معیارهای جمعیت شناسی، زمان اولیه تغذیه خوارکی و عوارض زودرس ثبت شده است.روش کار: 36 بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند. 7 بیمار بدون لوله ترانس آناستوموتیک و بدون چست تیوب (گروه 1)، 14 بیمار با لوله ترانس آناستوموتیک کوتاه مدت و بدون چست تیوب (گروه 2) و 15 بیمار با لوله ترانس آناستوموتیک و چست تیوب (روش معمول) (گروه 3) بودند. پراکندگی جنس، سن حاملگی در زنان تولد، وزن در زمان تولد در هر سه گروه مقایسه گردید. یافته ها: تفاوت ارزشمندی در بقای بیماران با چست تیوب و بدون آن مشاهده نشد.نتیجه گیری: نوزادان دارای آترزی مری و فیستول تراکئوازوفاژ را می توان با اطمینان بدون استفاده از چست تیوب به طور معمول یا سنتی درمان کرد. لوله ترانس آناتوموتیک کوتاه مدت شاید بتواند در بهبود بقا نقش داشته باشد. شروع زودرس تغذیه دهانی در گروه بدون لوله ترانس آناستوموتیک با افزیش میزان عوارضی مانند فیستول همراه نبود.

مقدمه: تهوع و استفراغ در 90-50 درصد بارداری ها رخ می دهد و دارای اثر وسیع و زیان آور بر زندگی زن، جامعه و حرفه او می باشد. اشتغال علاوه بر تاثیرات روانی، محیطی و اجتماعی مربوط به شغل با تداخلاتی که در زندگی روزمره و عادت یک زن باردار ایجاد می کند ممکن است در وقوع یا تشدید تهوع و استفراغ موثر باشد. پژوهش حاضر با هدف "مقایسه وقوع و شدت تهوع و استفراغ در زنان باردار شاغل و خانه دار" انجام شد.روش کار: این پژوهش مشاهده ای - تحلیلی از نوع مقطعی به شیوه نمونه گیری چند مرحله ای بر روی 310 زن باردار خانه دار و 150 زن باردار شاغل واجد شرایط مراجعه کننده به مراکز مراقبت های قبل از تولد شهر بجنورد در سه مقطع سه ماهه بارداری انجام شد. جهت تعیین وقوع تهوع و استفراغ در دو ماه گذشته از فرم مصاحبه و جهت تعیین شدت این علائم در هفته گذشته از مقیاس دیداری شدت تهوع و مقیاس چهار حالتی استفراغ استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط آزمون های مجذور کای، تی دانشجویی، من ویتنی، آنالیز واریانس یک طرفه، لگای خطی، کوواریانس و… با استفاده از نرم افزار SPSS با ضریب اطمینان 95 درصد انجام شد.یافته ها: وقوع تهوع و استفراغ در زنان باردار شاغل بیش از زنان خانه دار است (تهوع 56 درصد در مقابل 39.36 درصد، استفراغ 37.3 درصد در مقابل 26.7 درصد)، ارتباط بین وقوع تهوع و استفراغ و شغل معنی دار می باشد P<0.0001) تهوع و P=0.02 استفراغ). میانگین شدت تهوع (P<0.001) و استفراغ (P<0.003) در دو گروه تفاوت معنی دار داشته و در گروه شاغل بیشتر می باشد (تهوع: 6.52 در مقابل 4.93 و استفراغ: 2.06 در مقابل 1.59). همچنین وقوع تهوع (P=0.02) شدت تهوع (P=0.04) و شدت استفراغ (P=0.009) با میزان فعالیت مادر ارتباط معنی دار داشت. شدت استفراغ با سن ازدواج (P=0.002) و سطح تحصیلا(P=0.008) ت، وقوع تهوع (P=0.03) و استفراغ (P=0.04) با میزان رضایت از ازدواج ارتباط معنی دار داشت.نتیجه گیری: با توجه به اینکه زنان باردار شاغل از نظر وقوع و شدت تهوع و استفراغ در خطر بیشتری هستند، پیش بینی وضع قوانین مناسب و تسهیلات مناسب جهت کاهش تهوع و استفراغ آنان و اثراتی که برجامعه دارد، ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: داروی کلوفیبرات میتواند از طریق القا آنزیم کبدی گلوکورونیل ترانسفراز باعث افزایش دفع بیلیروبین گردد و نتیجه در درمان زردی دوران نوزادی به کار گرفته شود. هدف از این تحقیق بررسی اثر این دارو در درمان زردی نوزادان سالم و رسیده ایی است که علت زردی آنها بیماری های همولیتیک و ناسازگاری های خونی نباشد.روش کار: بر اساس یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو گروه نوزاد زرد رسیده (هر گروه 30 نفر) که علت زردی آنها ناسازگاری ABO و Rh و کمبود سطح آنزیم G6PD نبود، انتخاب گردیدند. به گروه مورد در شروع درمان با فتوتراپی یک دوز داروی کلوفیبرات 100 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت خوراکی داده شد و گروه شاهد فقط تحت درمان با فتوتراپی قرار گرفتند و بیلی روبین سرم در 24 ساعت اول هر 12 ساعت و سپس هر 24 ساعت تا وقتی سطح آن به کمتر از 14.5 میلی گرم در دسی لیتر رسید، اندازه گیری گردید. یافته ها: نتایج نشان داد، بیلی روبین توتال سرم ساعت 12، 24 و 48 در گروه مورد به طور کاملا معنی داری نسبت به گروه شاهد کمتر بود (به ترتیب P<0.0001، P<0.0001، P=0.004). همچنین مدت زمان نیاز به فتوتراپی در گروه مورد به طور کاملا معنی داری کمتر بود (P<0.0001). بر اساس معاینات مکرر هیچگونه عارضه جانبی ناخواسته در گروه مورد دیده نشد. نتیجه گیری: گر چه در مورد زردی نوزادی داروهای دیگری نظیر مزوپورفیرینها پیشنهاد شده است که با مکانیسم مهار تولید بیلی روبین منجر به کاهش بیلی روبین می گردد ولی چون تجارب بالینی با این داروها بسیار کم می باشد، هنوز به صورت مصرف عمومی به بازار ارائه نگردیده است و هم اکنون فقط در مرحله تحقیق و بررسی می باشد. داروی کلوفیبرات در واقع تنها داروی موثری است که فعلا در دسترس بوده و قابل استفاده بالینی می باشد.

مقدمه: اندازه گیری تیز بینی در کلینیک معمولا به وسیله چارت اسنلن و در پروژه های تحقیقاتی با چارت استاندارد لندولت رینگ صورت می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط تیزبینی اسنلن در شرایط کلینیکی و تیزبینی لندولت رینگ در شرایط استاندارد می باشد. روش کار: به منظور بررسی این ارتباط، دید 52 نفر به طور مصنوعی تار شد و تیزبینی آنها با هر دو وسیله چارت اسنلن و تست لندولت رینگ (لندونت C) با معیار قابل قبول 8 از 10 اندازه گیری شد. یافته ها: با بررسی و مقایسه مقادیر میانه ها و مقادیر P.value مشخص شد که ضریب وابستگی بالایی حدود 0.92 میان این دو تست وجود دارد.نتیجه گیری: اگر چه پیش گویی میزان تیزبینی چارت اسنلن از روی چارت لندولت به خوبی میسر است، این احتمال وجود دارد که در تیزبینی های بالا این مقدار کمتر محاسبه گردد.

مقدمه: رشد کودکان نشانه وضعیت سلامت و بازتابی از کیفیت خدمات بهداشتی، تغذیه و اقتصاد هر منطقه است. الگوی رشد اگر طبیعی باشد نشانه سلامت کودک است، از طرف دیگر هر حالت غیر طبیعی یا بیماری های مختلف موجب اختلال رشد می شود.قد و وزن دو معیار مهم رشد کودکان می باشد. در این مطالعه شاخص های تن سنجی کودکان زیر شش سال روستایی شهرستان طبس مورد بررسی و با وضعیت استانی و کشوری مقایسه گردیده است.روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 1379 به مدت یک ماه در مناطق 5 گانه طبس انجام شده است. 4256 کودک زیر 6 سال از نظر شاخص های کم وزنی، کوتاه قدی و لاغری بررسی گردیدند. اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی پردازش گردید.یافته ها: از 4256 کودک مورد بررسی، 51.5 درصد پسر و 48.5 درصد دختر بودند. 17.2 درصد از این کودکان، کم وزنی و 41.1 درصد لاغر و 28.9 درصد کوتاه قدی داشتند. این نتایج در مقایسه مناطق 5 گانه نیز اختلاف معنی داری داشتند.نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای کم وزنی. کوتاه قدی و لاغری در هر 5 منطقه، توجه به آموزش تغذیه مطلوب متناسب با فرهنگ و امکانات منطقه، تاکید بر مراقبت های بهداشتی مثل پایش رشد مستمر کودکان، توجه به برنامه های کشوری CDD و ARI به منظور پیشگیری و کنترل بیماری های حاد تنفسی و اسهالی توصیه می شود.

مردی 27 ساله، به علت دو نوبت هماتمز و ملنای شدید در اورژانس داخلی بستری شد. بیمار از بی اشتهایی و کاهش وزن حدود ده کیلوگرم در دو ماه اخیر شاکی بود. او سابقه کشیدن سیگار را داشته است، ولی اعتیاد به الکل، مواد مخدر و یا مصرف داروی خاصی را ذکر نکرد. در بدو ورود به شدت آنمیک و مخاط ها کاملا رنگ پریده، فشار خون 85.40 میلی متر جیوه و نبض 130 در دقیقه بود. تب نداشت. در معاینه رکتال، مدفوع ملنایی رویت شد.

ادم ریوی فشار منفی یکی از عوارض نسبتا نادر بعد از بیهوشی است و به علت انسداد راه هوایی با وجود تلاش های دمی موثر بیمار و فشار منفی خیلی زیاد در داخل مجاری هوایی ایجاد می شود. این پدیده باعث تراوش مایعات به داخل بافت بینابینی و آلوئولها می گردد. شیوع کلی این بیماری کمتر از 0.1% است.هدف از این مقاله شناخت بیشتر ادم ریوی فشار منفی به عنوان یکی از علل ادم ریوی به دنبال انسداد راه هوایی بعد از بیهوشی است. روش تشخیص، تشخیص افتراقی از علل دیگر مثل آسپیراسیون و درمان نیز در این مقاله بحث شده است.سه بیمار در این مقاله مورد بررسی قرار گرفتند. نوع خفیف با هیپوکسی و علائم سمعی ریوی و نوع شدید با علائم بارز ریوی در این مقاله گزارش شده است. در نمونه اول تحریک لوله تراشه، در نمونه دوم خونریزی بعد از جراحی لوزه و در نمونه سوم افزایش ترشحات علت لارنگواسپاسم و انسداد راه هوایی فوقانی بوده است. هر سه بیمار با تشخیص ادم ریوی تحت درمان با اکسیژن، تهویه مکانیکی، استروئید، دیورتیک و آمینوفیلین قرار گرفته و بعد از چند ساعت به خوبی به درمان پاسخ داده بودند و هیچ عارضه خاصی ایجاد نشده بود.نکته مهم در تشخیص بیماری، شک به ادم ریوی فشار منفی است. این بیماری در افراد جوان، سالم و ورزشکار شایعتر است. در افراد در معرض خطر باید مراقب اسپاسم حنجره و انسداد راه هوایی هنگام خروج لوله تراشه، ساکشن مرتب ترشحات راه هوایی بود و در صورت ایجاد اسپاسم حنجره و هر گونه انسداد راه هوای، فورا در صدد رفع انسداد بود. درمان اصلی در ادم ریوی فشار منفی حفظ اکسیژناسیون مطلوب، باز نگه داشتن راه هوایی و در صورت نیاز تهویه مکانیکی و استفاده از PEEP & CPAP است.

کیست اپیدرموئید بیضه ضایعه خوش خیمی است که 2-1% توده های بیضه را به خود اختصاص می دهد. منشا جنینی این نئوپلاسم خوش خیم نامشخص است و اغلب در دهه دوم تا چهارم زندگی دیده می شود. شایع ترین تظاهر کلینیکی آن توده قابل لمس در بیضه است. تشخیص قطعی آن پس از برداشت توسط جراحی و بررسی هیستوپاتولوژیک می باشد.در این مقاله دو مورد کیست اپیدرموئید یک طرفه بیضه گزارش شده است که اولین مورد در جوانی 18 ساله که با واریکوسل بیضه چپ به اورولوژیست مراجعه کرده و دومین مورد جوانی 20 ساله با کیست اپیدرمال بیضه راست بوده که با تشخیص کلینیکی کریپتورکیدیسم و هیپوسپادیاس به اورولوژیست مراجعه کرده است.

مقدمه: ویروس لنفوتروپیک انسانی نوع  (HTLV-1) 1یک ویروس متعلق به خانواده رترو ویروسهاست. تا کنون ارتباط این ویروس با لوسمی / لنفوم سلول T بالغین و پاراپارزی اسپاستیک تروپیکال/ میلوپاتی مرتبط باHAM/TSP) HTLV-1 ) مسلم شده است. ارتباط آن با بیماری های دیگر نظیر یووئیت نیز مطرح شده است. خراسان در ایران از مناطق اندمیک عفونت HTLV-1 تلقی می شود (شیوع 3/2%). ویتیلیگو از بیماری های نسبتا شایع پوستی است که مکانیسم های اتوایمیون در پیدایش آن دخیل هستند. گزارشات قبلی حاکی از اینست که  5%مبتلایان به ویتیلیگو، ایریتیس و 8% مبتلایان به یووئیت ایدیوپاتیک، ویتیلیگو دارند. با توجه به همراهی ویتیلیگو و عفونت HTLV-1 با بیماری های اتوایمیون و از جمله یووئیت ایدیوپاتیک به نظر می رسد بین ویتیلیگو و عفونت HTLV-1 ارتباط وجود داشته باشد. روش کار: در این مطالعه که در سال 1380 انجام شد، 76 بیمار مبتلا به ویتیلیگو که جهت فتوکموتراپی به بخش پوست بیمارستان امام رضا (ع) مشهد مراجعه کردند، برای بررسی سرولوژیک عفونت HTLV-1 به روش الایزا انتخاب شدند. یافته ها: بر اساس گزارش آزمایشگاه نمونه های آزمون الایزا در 76 بیمار منفی بود. با توجه به مطالعات قبلی که نشان دهنده شیوع 2.3 درصدی عفونت HTLV-1 در مشهد می باشد و بر اساس این تحقیق، ارتباط معنی داری بین عفونت HTLV-1 و ویتیلیگو وجود ندارد. اگر ارتباطی هم وجود داشته باشد. ضعیف و بی اهمیت خواهد بود. نتیجه گیری: برای بررسی بیشتر این موضوع پیشنهاد می شود که یک تحقیق با حجم نمونه بزرگتر صورت گیرد.

همانژیوپری سیتوم استخوان نئوپلاسم نادری است که بر اساس اطلاعات تا سال 1994 تنها 13 مورد از آن توسط میوکلینیک گزارش شده است. این تومور در بالغین شایع تر بوده و سن متوسط بروز آن 46 سال می باشد. از نظر بالینی به صورت توده توپر با حد مشخص با رشد آهسته تظاهر می کند و از نظر هیستولوژیک دارای طرح عروقی متشکل از عروق شاخ گوزنی و سلول های دوکی پری سیت است.این سلول ها مارکرهای سلول های عضلانی، غلاف عصبی و سلول های پوششی را ندارند، بنابراین تشخیص آن بر اساس رد سایر تشخیص های مطروحه است و درمان انتخابی آن اکسزیون تومور می باشد.در این مقاله خانمی 27 ساله با تشخیص همانژیو پری سیتوم استخوان معرفی می شود.