مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:371 |تعداد مقالات:6

مقدمه: در سطح جهانی، مطالعات اندکی در مورد روش ارجح زمان بندی جراحی گردن و کمر در بیماران مبتلا به درگیری هم زمان ستون فقرات گردنی و کمری با فرایندهای دژنراتیو از قبیل تنگی کانال هم زمان کمری و گردنی انجام شده است که اغلب این مطالعات، گذشته نگر هستند. از این رو، کارآزمایی بالینی حاضر، با هدف مقایسه پیامدها و عوارض عمل جراحی یک مرحله ای با دو مرحله ای طراحی گردید.روش ها: مطالعه حاضر یک کار آزمایی بالینی بود. 20 بیمار مبتلا به تنگی هم زمان فقرات گردنی و کمری که بر اساس معیارهای بالینی نیازمند مداخله الزامی جراحی روی هر دو ناحیه گردنی و کمری بودند، به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه یک مرحله ای، رفع فشار، وسیله گذاری و جوش دهی ستون فقرات گردنی و کمری به صورت هم زمان و طی یک عمل توسط دو تیم جراح انجام شد. در بیماران گروه دو مرحله ای، جراحی های گردن و کمر به صورت جداگانه و طی دو عمل مجزا انجام شد. خونریزی حین عمل، تعداد واحد گلبول قرمز ترانسفیوژن شده حین و بعد از عمل، مجموع زمان عمل، زمان ریکاوری، روزهای بستری در بیمارستان، مجموع هزینه ها و عوارض بعد از عمل میان دو گروه مقایسه شد. همچنین، نتایج بهبود بالینی اولیه در پایان ماه اول پس از اعمال جراحی با استفاده از پرسش نامه گردنی و کمری Oswestry میان دو گروه ارزیابی شد. از آزمون های t، x2 و همبستگی Pearson جهت آنالیز داده ها استفاده شد.یافته ها: زمان عمل، زمان ریکاوری، تعداد روزهای بستری در بیمارستان و هزینه های کلی در گروه یک مرحله ای، به شکل معنی داری کاهش یافته بود. اختلاف آماری معنی داری میان دو گروه از لحاظ میزان خونریزی حین عمل، تعداد واحد خون تزریق شده و عوارض بعد از عمل وجود نداشت. نتایج بهبود بالینی اولیه، پس از اعمال جراحی در دو گروه یکسان بود (P>0.05).نتیجه گیری: انجام عمل به شیوه یک مرحله ای در صورت اجازه شرایط عمومی بیمار و وجود امکانات و تیم های مجرب جراحی، نتایج بالینی قابل مقایسه ای با روش دو مرحله ای دارد و عوارض بالقوه و خطرات بیشتری نیز ندارد.

مقدمه: لرز بعد از عمل، یکی از شایع ترین عوارض بعد از اعمال جراحی است که روش های مختلفی نظیر استفاده از داروهایی مانند پتیدین، کتامین و اندانسترون جهت پیش گیری از آن معرفی شده اند، اما مقایسه ای بین این سه دارو انجام نشده بود. از این رو، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر سه داروی پتیدین، کتامین و اندانسترون بر روی لرز پس از عمل جراحی انجام شد.روش ها: طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 105 بیمار در سه گروه 35 نفره توزیع شدندکه در گروه اول 0.5 میلی گرم/کیلوگرم پتیدین وریدی، در گروه دوم 0.5 میلی گرم/کیلوگرم کتامین وریدی و در گروه سوم مقدار 8 میلی گرم اندانسترون به صورت وریدی در 30 دقیقه قبل از اتمام بیهوشی تزریق گردید و بروز لرز بعد از عمل، در سه گروه مقایسه شد.یافته ها: هیچ بیماری از گروه پتیدین در ریکاوری دارای لرز نبود، اما 3 نفر (8.6 درصد) از گروه کتامین و 3 نفر (8.6 درصد) از گروه اندانسترون لرز داشتند.(P=0.240)  3 نفر (8.6 درصد) از گروه کتامین و 2 نفر (5.7 درصد) از گروه اندانسترون دارای لرز خفیف بودند و 1 نفر (2.9 درصد) از گروه اندانسترون، لرز متوسط داشت و شدت لرز در سه گروه اختلاف معنی داری نداشت (P=0.370).نتیجه گیری: هر سه داروی پتیدین، کتامین و اندانسترون، در پیش گیری از لرز پس از عمل جراحی شکم موثر هستند و بسته به شرایط جسمی بیمار و تشخیص متخصص بیهوشی و جراح، می توان از هر یک از این سه دارو استفاده نمود.

مقدمه: عوامل مختلفی در شلوغی اورژانس بیمارستان ها دخیل هستند. یکی از این عوامل که با وجود تاثیر احتمالی بالا، کمتر مورد توجه قرار گرفته است، مراجعه مجدد بیماران ترخیص شده از بخش اورژانس می باشد. از آن جایی که مطالعه ای در این زمینه انجام نشده بود، این پژوهش با هدف تعیین توزیع فراوانی مراجعه مجدد و عوامل مرتبط با آن، به انجام رسید.روش ها: این مطالعه تحلیلی - کاربردی در نیمه اول سال 1394 در بخش اورژانس بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام گرفت. جامعه آماری مورد مطالعه، بیماران مراجعه کننده به اورژانس این بیمارستان در نیمه اول سال 1394 بودند. در این مطالعه، 400 پرونده از مراجعات به اورژانس بیمارستان به صورت تصادفی انتخاب شدند و مراجعه مجدد آن ها به اورژانس، به همراه اطلاعات دموگرافیک و سایر اطلاعات، شامل فاصله زمانی بین دو مراجعه، علت اولیه و علت مراجعه مجدد، نوع ترخیص در اولین مراجعه و دیگر اطلاعات از آن ها استخراج و در پرسش نامه ویژه ثبت گردید. در صورتی که علت مراجعه مجدد، همان علت مراجعه اولیه و زمان مراجعه مجدد کمتر از یک هفته بود، به عنوان نقص درمان در نظر گرفته شد و علت آن بررسی و نتیجه، در مجموعه اطلاعات هر بیمار ثبت شد. اطلاعات جمع آوری شده، با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: 54 نفر (13.5 درصد) از بیماران مراجعه مجدد داشتند. میانگین فاصله زمانی بین دو مراجعه، 5.8± 7.4روز بود که در 30 نفر (55.6 درصد) کمتر از 7 روز و در 24 نفر (44.4 درصد) 7 روز و بیشتر بود. فراوانی مراجعه مجدد بر حسب گروه سنی بیماران اختلاف معنی دار داشت و درصد بیشتری از بیماران زیر 50 سال، دارای مراجعه مجدد بودند. همچنین، فراوانی مراجعه مجدد بر حسب شغل، تحصیلات و نوع ترخیص در اولین مراجعه اختلاف معنی دار داشت.نتیجه گیری: درصد قابل توجهی از بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان الزهرای (س) اصفهان دارای مراجعه مجدد هستند که حدود نیمی از این مراجعات تکراری، به علت بیماری اولیه بوده است. این امر، علاوه بر افزایش ترافیک بیمار در بخش اورژانس، منجر به هدر رفت منابع مالی، انسانی و تجهیزاتی بیمارستان می شود و بار اقتصادی بیشتری را نیز بر بیمار تحمیل می نماید. با توجه به این که بخشی از مراجعات مجدد بیماران به علت مدیریت ناصحیح بیمار در بخش اورژانس است و عوامل مختلفی نظیر عوامل مربوط به بیمار و عوامل مربوط به بیمارستان در آن دخیل هستند، لازم است تدابیر لازم در این زمینه اندیشیده شود و بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس، طوری مدیریت شوند که خدمات تشخیصی و درمانی مورد نیاز را در اولین مراجعه دریافت نمایند.

مقدمه: تحقیقات در زمینه دز دریافتی بیماران در بخش های رادیوگرافی، می تواند به بهینه سازی تکنیک های تصویربرداری و کاهش دز دریافتی بیمار کمک کند. هدف از انجام این مطالعه، برآورد دز دریافتی بیماران در بخش های رادیولوژی شهر یاسوج جهت تهیه اطلاعات لازم برای پرسنل پرتوکار، مردم جامعه و سازمان های مربوط بود.روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1393 بر روی 3 دستگاه مولد پرتوی ایکس در 5 مرکز رادیولوژی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی یاسوج، دز دریافتی اندام ها در آزمایش های رایج رادیوگرافی با استفاده از روش تجربی و محاسبات Monte Carlo ارزیابی شد. برای هر دستگاه، 12 بیمار مراجعه کننده به بخش رادیولوژی جهت انجام رادیوگرافی قفسه سینه به صورت تصادفی انتخاب شدند و مقادیر دز سطحی (ESD یا Entrance surface dose) برای آزمایش های مرسوم رادیوگرافی با استفاده از دزیمتر ترمولومی نسانس (TLD یا Thermoluminescence dosimeter) اندازه گیری گردید. سپس با استفاده از شبیه سازی، دز رسیده به بافت های داخلی به دست آورده شد.یافته ها: دز دریافتی پوست یا دز سطحی (ESD)، برای رادیوگرافی های مرسوم برای نمای خلفی- قدامی قفسه سینه در محدوده 1.28-0.29 میلی گری بود. این مقدار، برای نمای قدامی- خلفی جمجمه در محدوده 3.80-1.96 میلی گری اندازه گیری شد. بیشترین دز در تصویربرداری قفسه سینه به ریه بیماران زن رسیده بود. همچنین، در تصویربرداری جمجمه، بیماران زن دچار بیشترین تابش گیری ناخواسته بودند.نتیجه گیری: در تصویربرداری قفسه سینه و به ویژه تصویربرداری از بیماران زن، داشتن برنامه های کنترل کیفی (Quality control) یا تضمین کیفیت (Quality assurance) در مراکز رادیولوژی، امری اجتناب ناپذیر است که به دنبال آن، اخذ تصاویر با کیفیت بالا در ازای دز دریافتی کمتر خواهد بود.

مقدمه: هیپرپلازی جلدی لنفوئید خوش خیم، نوعی سودولنفوم سلول B با علت نامشخص است که صورت، بیشترین محل درگیر در آن است.معرفی بیمار: این گزارش معرفی 4 بیمار مبتلا به هیپرپلازی لنفوئید جلدی است که تحت درمان با ریتوکسیماب قرار گرفتند.نتیجه گیری: ریتوکسیماب می تواند در اشکال مقاوم و عود کننده Cutaneous lymphoid hyperplasia (CLH) که درمان های قبلی در آن ها با شکست مواجه شده است، به کار رود.