گرچه عمده شهرت ملاصدرا در فلسفه است ولی در سایر علوم از جمله فقه و تفسیر و حدیث هم مقام والایی دارد. این اعجوبه دانش و بینش از آن فلاسفه ای نیست که از علوم دینی و منسوب به وحی و شریعت محروم می باشند و فقط از یک روزنه به جهان می نگرند. از این روست که وقتی به علم فقه می رسیم باز او را بر منصب فقه حاضر می بینیم.شاید برخی گمان کنند که چون کتابی در علم فقه از ملاصدرا باقی نمانده پس فقیه نبوده و از فقه چیزی نمی دانسته اما این گمانی باطل است که عقل سلیم و طبع دقیق آن را نمی پذیرد، به چند دلیل: اول آنکه او، بگفته خودش، سالها علوم نقلی (فقه و اصول و حدیث و...) را نزد شیخ بهاالدین عاملی فقیه بزرگ و قاضی و شیخ الاسلام دوران صفویه و شاگرد محقق دوم، فقیه نامور آن زمان، می آموخته و علوم نقلیه منحصر به حدیث و رجال نیست و بیشتر به فقه و اصول بر می گردد.دوم آنکه آموزش فقه و علوم شریعت، بوسیله طلاب علوم عقلیه، طبق سنت دیرینه، کاری رایج بوده و از قدیم و زمان شیخ الرییس – که می گوید نخست به آموختن فقه پرداخته – تا ازمنه اخیر بدان عمل می شده است و رسم تخصصی کردن و متخصص شدن، سوغاتی بود که از غرب آمد.