مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:267 |تعداد مقالات:7

مقدمه: سندرم تونل کارپ (CTS یا Carpal tunnel syndrome) یک بیماری شایع است که در آن عصب مدین حین عبور از تونل کارپ تحت فشار قرار می گیرد و فلج تدریجی آن رخ می دهد. بعد از استفاده یا عدم استفاده از آتل اختلاف نظر وجود دارد. از این رو، مطالعه حاضر با هدف مقایسه نتایج بهبود بیماران بعد از جراحی سندرم تونل کارپ در دو گروه دارای آتل و فاقد آن در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به انجام رسید.روش ها: این مطالعه در سال 1390 در مرکز آموزشی- درمانی کاشانی اصفهان به انجام رسیده است. 64 بیمار تحت عمل جراحی CTS انتخاب و به روش تخصیص تصادفی به دو گروه 32 نفره تقسیم شدند. در گروه اول، پس از عمل جراحی، اسپلینت تجویز شد و در گروه دوم، که به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند، اسپلینت داده نشد. بیماران در فاصله 3، 6 و 12 هفته پس از عمل جراحی، تحت پیگیری قرار گرفتند و وضعیت بهبودی در حس، حرکت و درد بر اساس معیار VAS (Visual analogue scale) در آنان مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نمره درگیری حسی در هفته های 3 و 6 بعد از درمان در گروه دارای اسپلینت بالاتر از گروه فاقد اسپلینت بود، اما 12 هفته بعد از درمان نتایج یکسان بود. میانگین نمره درد در 3 هفته بعد از درمان در گروه فاقد اسپلینت بیشتر و در 6 هفته بعد از درمان، در دو گروه به طور تقریبی مشابه بود، اما در 12 هفته بعد از درمان، شدت درد در گروه فاقد اسپلینت به طور قابل ملاحظه ای کمتر بود. روند تغییرات شدت درد در دو گروه مورد مطالعه اختلاف معنی دار نداشت (P=0.970).نتیجه گیری: احتمال دارد استفاده از اسپلینت در بعد از عمل جراحی آزادسازی عصب مدین، موجب تاخیر در بهبودی حسی، حرکتی و درد در بیماران گردد، اما با توجه به تاثیر نوع اسپلینت به کار رفته، این موضوع هنوز مورد تردید می باشد و لازم است مطالعات مداخله ای وسیع تری در این خصوص به انجام برسد.

مقدمه: آنزیم های لیپواکسیژناز نقش مهمی در انواع مکانیسم های موجودات زنده ایفا می کنند. تا کنون مطالعات زیادی بر روی عملکرد لیپواکسیژناز در انسان و سایر موجودات انجام گرفته است. فعال شدن این آنزیم در یوکاریوت ها و اثرگذاری روی سوبسترای خود (اسید آراشیدونیک) باعث تولید واسطه های گوناگونی می شود. یکی از محصولات واکنش این آنزیم لکوترین است. این واسطه التهابی نقش مهمی در فرایند ترمیم زخم ایفا می کند. مطالعات اخیر نشان داده است که آنزیم لیپواکسیژناز LOXe استخراج شده از یک دوزیست (Ambystoma mexicanum) در مقایسه با لیپواکسیژناز انسانی تاثیری به مراتب بیشتر در فرایند بهبود زخم از خود نشان می دهد. تا به حال، همسانه سازی و بیان این ژن در باکتری انجام نشده است و از آن جا که اولین قدم برای شناسایی و تعیین ویژگی های هر پروتئین، در دست داشتن مقادیر زیادی از آن است، در تحقیق حاضر، همسانه سازی و بیان لیپواکسیژناز اکسولوتل (LOXe) مورد توجه قرار گرفت.روش ها: ابتدا توالی کد کننده لیپواکسیژناز اکسولوتل بر اساس توالی آمینو اسیدی پروتئین مورد نظر، طراحی و پس از بهینه سازی کدون ها برای بیان حداکثری در باکتری E. coli (Escherichia coli)، در ناقل pUC57 قرار گرفت. قطعه کد کننده سنتز شده پس از هضم با آنزیم های برشی مورد نظر، در چهارچوب خواندن ناقل بیانی pET21-a قرار داده شد و در میزبان بیانی E. coli-BL21 برای بیان پروتئین 71 کیلو دالتونی LOXe (623 اسید آمینه) در حضور IPTG (Isopropyl-beta-D-thiogalactopyranoside) القا گردید.یافته ها: کلونینگ LOXe با صحت انجام گرفت و بیان این آنزیم در باکتری E. coli امکان پذیر است.نتیجه گیری: آنالیز SDS-PAGE (Sodium dodecyl sulfate polyacrylamide gel electrophoresis) نشان دهنده بیان فراوان پروتئین مورد نظر در مقایسه با نمونه شاهد بود.

مقدمه: بازتوانی قلبی موجب بهبود ظرفیت عملکردی بیماران قلبی پس از عمل بای پس شریان کرونر (Coronary artery bypass graft یا CABG) می شود. بنابراین، هدف این مطالعه مقایسه هشت هفته تمرین تناوبی با تمرین تداومی بر متغیرهای فیزیولوژیک آزمون ورزشی در بیماران قلبی پس از عمل پیوند بای پس شریان کرونر بود.روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 30 بیمار قلبی مرکز قلب تهران که عمل جراحی CABG بر روی آن ها انجام شد، به طور تصادفی به دو گروه برنامه تمرینی تناوبی با شدت زیاد و تمرین تداومی با شدت متوسط (برنامه رایج) تقسیم شدند. برنامه گروه تناوبی شامل 6 تکرار 4 دقیقه ای با شدت 95-90 درصد ضربان قلب حداکثر و گروه تداومی 80-60 دقیقه با شدت 85-70 درصد ضربان قلب حداکثر سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته بود. قبل و بعد از برنامه تمرینی، ظرفیت عملکردی (VO2 peak یا Peak oxygen uptake)، مسافت طی شده، زمان رسیدن تا واماندگی و ضربان قلب بیشینه هنگام اجرای آزمون ورزشی بروس برآورد شد. داده های جمع آوری شده، با استفاده از آزمون One-way analysis of variance (One-way ANOVA) و آزمون تعقیبی LSD (Fisher’s least significant difference) تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: ظرفیت عملکردی به دنبال هر دو برنامه تمرینی، بدون تفاوت معنی دار بین دو گروه، افزایش معنی داری پیدا کرد (P<0.05). افزایش مسافت طی شده، زمان رسیدن تا واماندگی و ضربان قلب بیشینه، پس از برنامه تناوبی بیشتر از برنامه تداومی بود (P<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد هر دو برنامه تمرینی تناوبی با شدت زیاد و تداومی با شدت متوسط موجب بهبود ظرفیت عملکردی بیماران قلبی پس از عمل بای پس شریان کرونر می شوند. با این حال، تمرین تناوبی نسبت به تداومی در برخی پارامترها مثل مسافت طی شده، زمان رسیدن تا واماندگی و ضربان قلب بیشینه هنگام آزمون ورزشی موثرتر بود.

مقدمه: لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای از جمله پروسیجرهای خطرناکی هستند که در صورتی که وضعیت بیمار و ویژگی های فردی که منجر به لوله گذاری مشکل می گردند می تواند عواقب جدی و خطرناکی را برای بیمار به همراه داشته باشند. در ارتباط با پیش بینی لوله گذاری مشکل، تاکنون نظرات مختلفی اعمال شده که کاربردی ترین آنها معیار Cormack-Lehane می باشد که در اکثر مراکز درمانی مورد استفاهد قرار می گیرد، اما تاثیر شاخص های تن سنجی در لوله گذاری مشکل و پیش بینی این عوامل تا زمان اجرای این پژوهش مورد مطالعه قرار نگرفته بود، از این رو مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین شاخص های تن سنجی و تغییرات همودینامیک پس از لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل تراشه به انجام رسید.روش ها: این مطالعه یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که در سال 1391 در مرکز آموزشی درمانی کاشانی اصفهان به انجام رسید. در این مطالعه بعد از اخذ رضایت نامه آگاهانه کتبی از بیماران، 130 بیمار دارای معیارهای ورود، انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. داده های ثبت شده شامل سن، وزن، قد، قطر دور گردن، نسبت کمر به باسن و شاخص توده بدنی بودند. دشواری یا آسانی لوله گذاری هنگامی که بیمار کاملا بیهوش بود ارزیابی شد. به منظور بررسی نقش پیش گویی کنندگی شاخص های چاقی در لوله گذاری مشکل و تغییرات قلبی- عروقی پس از انتوباسیون، از آزمون ROC (Receiver operating characteristic) استفاده گردید.یافته ها: بهترین نقطه برش برای BMI (Body mass index)، 56.26 بود و بر حسب این نقطه برش، BMI دارای حساسیت 100 درصد، ویژگی 84.38، ارزش اخباری مثبت 8.10 و ارزش اخباری منفی 100 درصد بود. بهترین نقطه برش برای شاخص دور گردن مقدار 38 بود که بر مبنای آن، درصد حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی به ترتیب 7.85، 2.28، 2.40 و 1.91 درصد بود.نتیجه گیری: می توان از شاخص های تن سنجی نماینده چاقی جهت پیش بینی تغییرات قلبی و عروقی پس از لارنگوسکوپی و اینتوباسیون و نیز عوارض آن ها استفاده کرد. همچنین می توان از نقاط برش به دست آمده، نتیجه گرفت که مقادیر بالاتر از نقاط برش با ریسک بالاتری از عوارض قلبی و عروقی پس از لارنگوسکوپی و اینتوباسیون همراه هستند.

تلومر یک ساختمان ویژه می باشد که سبب محافظت انتهای کروموزوم از تحلیل رفتن می شود. تلومر در هر بار تقسیم سلولی کوتاه تر می شود. با این حال، تلومراز آنزیمی است که در سلول های سرطانی و رده زاینده فعال است که تلومر را بازسازی می کند. اما در ظاهر ارتباطی بین طول تلومر و فعالیت تلومراز وجود ندارد. فعالیت آنزیم تلومراز با بدخیمی تومور در ارتباط است. به طور کلی، فعالیت تلومراز و درجه هیستولوژیکی ارتباط نزدیکی با هم دارند و نتیجه مطالعات مشخص نموده است که فعالیت تلومراز، یک نشانگر مهم بدخیمی در تومورهای مغزی است. به عنوان نتیجه گیری نهایی، می توان گفت احتمال می رود که فعالیت تلومراز می تواند به عنوان نشانگر بیولوژیکی در پاسخ به درمان در نظر گرفته شود.