مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1393 | دوره:32 | شماره:319 |تعداد مقالات:8

مقدمه: بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مصرف کننده داروهای آنتی سایکوتیک، بسیار مستعد اختلالات متابولیک نظیر افزایش وزن، دیس لیپیدمی و مقاومت به انسولین می باشند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات داروهای آنتی سایکوتیک آتییپک و سنتی بر روی سطح چربی خون بود.روش ها: در این مطالعه، 128 بیمار دچار اسکیزوفرنی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه، داروی آنتی سایکوتیک سنتی و دیگری داروی آنتی سایکوتیک آتیپیک دریافت کردند. هیچ کدام از دو گروه، طی سال گذشته هیچ داروی آنتی سایکوتیکی دریافت نکرده بودند. برای هر یک از شرکت کنندگان، اطلاعات دموگرافیک و پرسش نامه غذایی تکمیل شد. سطوح پروفایل چربی های خون و آپولیپوپروتئین A و B ار طریق نمونه گیری خون پس از 12 ساعت ناشتا، از ورید آنته کوبیتال، اندازه گیری شد. آزمون Student-t برای مقایسه دو گروه مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: در دو گروه، تفاوت معنی داری از نظر سن، جنس، مدت زمان بیماری و مصرف دارو و سن در زمان شروع بیماری وجود نداشت. بیماران گروه آتیپیک، از داروهای کلوزاپین و رسپریدون (46.9 درصد) بیشتر از الانزاپین استفاده کردند. در حالی که در گروه سنتی، 81.3 درصد از بیماران داروهای فتوتیازین مصرف کردند. مقایسه سطح چربی خون در دو گروه نشان داد که کلسترول تام (P=0.01)، لیپوپروتئین با چگالی کم (Low-density lipoprotein یا LDL) (P=0.03) و آپولیپوپروتئین (P<0.01) B در گروه سنتی به طور واضحی بالاتر از گروه آتیپیک بود.نتیجه گیری: در هر دو گروه مصرف کننده داروی آتیپیک و سنتی، و به خصوص در گروه سنتی، سطوح چربی خون بالا رفته بود. بنابراین، اثرات داروهای آنتی سایکوتیک روی چربی خون باید به صورت دوره ای (متناوب) چک شود.

مقدمه: میگرن یکی از رایج ترین انواع سردرد در بیمارانی است که به مراکز درمانی مراجعه می کنند. میگرن، یکی از دلایل مهم غیبت از کار یا امتناع از هر گونه فعالیت شخصی و اجتماعی است. وقوع مکرر سردرد، اثرات نامطلوب زیادی بر سبک زندگی و فعالیت های اجتماعی بیمار می گذارد.روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه شاهد، 40 بیمار مبتلا به میگرن مراجعه کننده به درمانگاه های تخصصی مغز و اعصاب بیمارستان های شهر اهواز در فاصله زمانی مهرماه تا آذرماه سال 1392، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به روش تصادفی ساده به دو گروه مساوی مداخله شاهد تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش نامه ثبت نشانه های سردرد و پرسش نامه کیفیت زندگی بود. درمان روانی - اجتماعی در هشت جلسه درمانی 60 دقیقه ای اجرا شد. پرسش نامه ها در دو مرحله قبل و بعد از درمان 8 جلسه ای، برای هر دو گروه تکمیل شد. برای مقایسه تعداد و شدت حملات میگرن و کیفیت زندگی پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه مداخله و شاهد از آزمون تحلیل واریانس (Analysis of covariance یا ANOVA) استفاده گردید.یافته ها: مقایسه دو گروه نشان داد که بین تعداد سردرد (P=0.0001؛ F=46.78)، شدت آن (P=0.0001؛ F=184.87)و مدت ادامه سردرد (P=0.0001؛ F=1107.74) تفاوت معنی داری وجود داشت. تاثیر درمان روانی - اجتماعی در تعداد سردردهای میگرنی، 53، در شدت سردردها، 83 و در مدت آن، 76 درصد بود. همچنین، نمرات میانگین تعدیل شده کیفیت زندگی و عملکرد جسمی و روانی آن پس از درمان، افزایش معنی داری داشت (P=0.0001؛ F=18.08)؛ تاثیر درمان روانی - اجتماعی بر کیفیت زندگی بیماران، 33 درصد نشان داده شد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق، درمان روانی - اجتماعی بیماران مبتلا به میگرن موجب بهبود حملات میگرن از نظر تعداد، شدت و مدت سردردهای میگرنی و همچنین، بهبود کیفیت زندگی بیماران در عملکرد جسمی و روانی می شود. پیشنهاد می شود، از این الگو برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران استفاده گردد.

مقدمه: مخچه در تعادل و حفظ تونسیته عضلانی نقش اصلی را دارد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر عصاره آبی شوید (Anethum graveolens) بر ساختار بافتی و تعداد سلول های پورکنژ قشر مخچه در موش سوری صرعی شده بود.روش ها: در این مطالعه تجربی، موش های سوری به صورت تصادفی به 5 گروه 10 تایی تقسیم شدند. چهار گروه، با ترزیق 12 دوز پنتلین تترازول (PTZ) به میزان 40 میلی گرم بر کیلوگرم، طی 24 روز صرعی شدند و سپس، یک گروه سرم فیزیولوژی و پنتلین تترازول و سه گروه دیگر، سه دوز متفاوت 250، و 500 و 750 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره شوید به مدت 21 روز دریافت کردند؛ گروه پنجم شاهد بود که سرم فیزیولوژی دریافت می کرد و صرعی نشد. موش های سوری پس از گذراندن دوره درمان، با اتر بی هوش شدند و مخچه آن ها خارج شد. پس از پاساژ بافتی و مقطع گیری کرونال، اسلایدها با هماتوکسیلین - ائوزین رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری به طور تصادفی سیستماتیک چهل میدان انتخاب و شمارش نورون های سالم پورکنژ انجام گرفت. با روش ایمونوهیستوشیمی نیز تغییرات مورفولوژی سلول های پورکنژ بررسی شد. داده ها با آنالیز واریانس یک طرفه (Analysis of variance یا ANOVA) تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین تعداد نورون های سالم سلول های پورکنژ قشر مخچه در موش های دریافت کننده 500 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره آبی شوید، بیشتر از گروه های دریافت کننده 250 و 750 میلی گرم بر کیلوگرم بود (P<0.001). اختلاف دو گروه دریافت کننده 250 و 750 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره آبی شوید، از این نظر معنی دار نبود. میانگین تعداد نورون های سالم سلول های پورکنژ در گروه صرعی شده که سرم فیزیولوژی می گرفتند، به صورت معنی داری کمتر از گروه سالم بود. تغییرات مورفولوژی، مانند متراکم شدن هسته، مشخص نبودن محدوده هسته از سیتوپلاسم و اسیدوفیلی زیاد سلول های پورکنژ قشر مخچه، در گروه که پنتلین تترازول دریافت می کردند، نسبت به گروه های دریافت کننده عصاره آبی شوید، بیشتر مشاهده شد.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که احتمال دارد، عصاره آبی شوید تا حد زیادی بتواند اثرات پنتلین تترازول را بر روی سلول های پورکنژ قشر مخچه موش های سوری صرعی شده کاهش دهد.

مقدمه: پ‍ی‍ت‍ری‍ازی‍س روب‍را پ‍ی‍لاری‍س (PRP یا Pityriasis rubra pilaris) ی‍ک ب‍ی‍م‍اری پ‍وس‍ت‍ی ن‍ادر اس‍ت ک‍ه ب‍ا ه‍ی‍پ‍رک‍رات‍وز ف‍ول‍ی‍ک‍ولار و اری‍ت‍م پ‍ری ف‍ول‍ی‍ک‍ولار، ه‍م‍راه ب‍ا ج‍زای‍ری از پ‍وس‍ت طب‍ی‍ع‍ی ک‍ه در ب‍ی‍ن پ‍اچ ه‍ای اری‍ت‍م‍ات‍و پ‍راک‍ن‍ده ش‍ده ان‍د، تشخیص داده می شود.معرفی بیمار: این گزارش، شرح وضعیت مردی 30 ساله است که به دنبال قرار گرفتن در معرض دولومیت، دچار پیترازیس روبرا پیلاریس توسعه یافته شد.نتیجه گیری: تشخیص بافتی PRP برای بیمار تایید شد و وی با اسی تریتین و سیکلوسپورین تحت درمان قرار گرفت.

مقدمه: بیماری دیابت ملیتوس یکی از شایع ترین بیماری ها و مهم ترین علل مرگ و میر در جهان به شمار می رود. این بیماری با عوارض متعددی همراه است. یکی از عوارض شایع این بیماری، که اغلب ناتوان کننده می باشد، زخم پای دیابت است؛ این عارضه، در موارد شدید می تواند به قطع عضو بیانجامد. درمان های مختلفی، از جمله درمان های موضعی، برای تسریع در بهبود زخم پای دیابت به کار برده شده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی درمان استاندارد و تاثیر اولیه درمان در این بیماری بود.روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی بیماران مبتلا به زخم پای دیابت انجام شد. بیماران پس از ارایه رضایت نامه و تکمیل پرونده، وارد مطالعه شده، تحت درمان استاندارد که شامل آموزش به بیمار، کنترل قندخون، استفاده از آنتی بیوتیک مناسب در صورت لزوم، برداشتن فشار از روی پا یا ارجاع به متخصص اورتوپدی، استفاده از کفش مناسب و دبریدمان به صورت هفتگی بود، قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه، 56 بیمار مبتلا به زخم پای دیابت با میانگین سنی 59.46±12.66 سال تحت برررسی قرار گرفتند. 62 درصد از بیماران بعد از میانگین زمانی 4.73±2.70 هفته بهبود یافتند و مساحت زخم و میزان عفونت در آنان نیز به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: میزان تاثیر بالا و بدون عوارض درمان استاندارد بر روی زخم پای بیماران مبتلا به دیابت، بر اهمیت این نوع درمان تاکید دارد. به کار گیری این رویکرد که دربر گیرنده استراتژی های مختلف درمانی به طور توام، بر اساس پاتوفیزیولوژی بیماری است، در درمان عارضه تاثیر به سزایی خواهد داشت.