مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:152 |تعداد مقالات:6

مقدمه: پرتو درمانی در بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان پستان در سیر درمان به کار می رود. با وجود کاهش بسیاری از عوارض درمان با بهبود تکنیک های پرتو درمانی، درماتیت حاد ناشی از اشعه همچنان در بخش قابل توجهی از بیماران آزارنده و گاه حتی باعث توقف های ناخواسته در دوره پرتو درمانی می شود. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر کورکومین (Curcumin) خوراکی در پیش گیری از بروز درماتیت حاد ناشی از اشعه بود.روش ها: 40 بیمار دریافت کننده پرتو درمانی (دوز بیش از 45 گری) به ناحیه پستان به علت سرطان پستان، به صورت دوسو کور در دو گروه مورد و شاهد (هر کدام 20 نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه، از 2 روز قبل از شروع تا پایان پرتو درمانی، روزانه در سه نوبت، 4 عدد کپسول 500 میلی گرمی حاوی کورکومین یا دارونما را به صورت خوراکی مصرف کردند. در پایان هر هفته از پرتو درمانی، درجه درماتیت 2 گروه ثبت شد.یافته ها: درجه درماتیت در هر دو گروه در طول مدت درمان در حال افزایش بود. میانگین درجه درماتیت در دو گروه در هفته 5 و 6 پرتو درمانی با یکدیگر اختلاف معنی دار داشت. عارضه دارویی عمده ای گزارش نشد. برتری گروه کورکومین نسبت به دارونما با سن بیماران، نوع جراحی، وضعیت گیرنده هورمونی و HER2/neu و انرژی اشعه به کار رفته ارتباطی نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد کورکومین خوراکی می تواند در کاهش درماتیت حاد ناشی از اشعه در بیماران تحت پرتو درمانی ناحیه پستان به علت سرطان پستان نقش داشته باشد.

مقدمه: کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع Insulin dependent diabetes mellitus) I یا (IDDM به شدت در معرض ابتلا به نفروپاتی دیابتی در سنین نوجوانی و بزرگ سالی هستند. درمان اختلال عملکرد اندوتلیوم در این بیماران می تواند باعث طول عمر آن ها گردد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اصلاح عملکرد اندوتلیوم در بیماران دچار نفروپاتی دیابتی پس از مصرف مهار کننده های گیرنده های آنژیوتانسین بود.روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی آینده نگر بود که در سال های 1389 و 1390 در شهر اصفهان انجام گرفت. در این مطالعه 32 بیمار مبتلا به IDDM که بیماری آن ها در سن کمتر از 15 سالگی آغاز شده بود و در دو نمونه ادرار، آلبومینوری اثبات شده داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. سطح شاخص های عملکرد اندوتلیوم شامل نیتریک اکسید Nitric oxide) یا(NO ،(Vascular cell adhesion molecule) VCAM و Fetuin-A قبل و بعد از مصرف 1 ماهه والزارتان (مهار کننده گیرنده آنژیوتانسین) اندازه گیری شد. داده ها جمع آوری گردید و مورد آنالیز آماری قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه 32 بیمار دیابتی نوع I مبتلا به نفروپاتی دیابتی با میانگین سنی 2.16 ± 24.66 سال بررسی شدند. 34.4 درصد افراد مورد مطالعه مرد بودند. میانگین Fetuin-A قبل از درمان 0.03 ± 0.36 و بعد از درمان به 0.02 ± 0.25 میلی گرم در دسی لیتر بود. میانگین NO قبل و بعد از درمان به ترتیب 0.02 ± 0.23 و 0.01± 0.29 میلی گرم در دسی لیتر بود. میانگین VCAM قبل از درمان 18.5 ± 251.1 نانوگرم در میلی لیتر و بعد از درمان 11.2 ± 211.5 نانوگرم در میلی لیتر بود.نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه درمان دارویی با والزارتان و یا دیگر مهار کننده های گیرنده آنژیوتانسین می تواند در بهبود عملکرد اندوتلیوم موثر باشد. بنابراین توصیه می شود برای بهبود عملکرد اندوتلیوم از داروهای ضد گیرنده آنژیوتانسین استفاده شود.

مقدمه: برونشیولیت حاد یک بیماری فصلی شایع دستگاه تنفسی تحتانی در شیرخواران است. ویروس سنسیشیال تنفسی Respiratory syncytial virus) یا (RSV مسوول بیش از 50 درصد موارد آن می باشد. علایم بیماری شامل سرفه، ویز، افزایش تعداد تنفس و رتراکشن است. درمان آن اغلب حمایتی می باشد. مطالعه حاضر به بررسی میزان اثربخشی نبولایز سولفات منیزیم در درمان برونشیولیت حاد پرداخته است.روش ها: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی دوسو کور بر روی 60 کودک که 2 ماه تا یک سال از ابتلای آن ها به برونشیولیت حاد می گذشت و در سال های 90-1389 در بیمارستان های الزهرا (س)، شریعتی و امین اصفهان بستری شده بودند، انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به 2 دسته 30 تایی در 2 گروه A و B تقسیم شدند گروه A با سولفات منیزیم، اپی نفرین و نرمال سالین و گروه B با اپی نفرین و نرمال سالین درمان شدند. شدت علایم بیماری توسط میزان درجه حرارت (Tem)، تعداد تنفس Respiratory rate) یا(RR ، تعداد نبض Pulse rate) یا (PR و اشباع اکسیژن (SPO2) و نیز درجه بندی (Respiratory distress assessment instrument) RDAI که بر اساس ویز و رتراکشن است، از بدو ورود تا 3 روز پس از درمان، بررسی شد. داده های جمع آوری شده توسط آزمون Student-t و Repeated measure ANOVA بین دو گروه مقایسه گردید.یافته ها: مقادیر میانگین و انحراف معیارTem ، SPO2، PR، RR و RDAI در بدو مراجعه و در طول مدت بستری پس از تجویز دارو در گروه A و B اختلاف معنی داری نداشت، اما با از بین بردن اثر مخدوش کنندگی تفاوت بدو ورود RDAI در دو گروه با استفاده از آنالیز کوواریانس مشخص شد که RDAI روز 2 و 3 در گروه A به طور معنی داری کمتر از گروه B بود (.(P<0.01نتیجه گیری: در این مطالعه، درمان با سولفات منیزیم تاثیری در بهبود علایم بروشیولیت حاد نداشت و تنها توانست به صورت تاخیری در روزهای دوم و سوم بستری از میزان RDAI بکاهد.

مقدمه: از جمله مشکلات حین بیهوشی در عمل جراحی چشم بروز رفلکس چشمی- قلبی می باشد که در اثر فشار به کره چشم یا تحت کشش قرار گرفتن ساختمان های اطراف چشم رخ می دهد. این رفلکس در بیشتر مواقع به صورت برادیکاردی خود را نشان می دهد، ولی در بعضی مواقع می تواند به صورت آریتمی های دیگر که می تواند تهدید کننده جان بیمار و یا حتی ایست کامل قلبی بروز کند. هدف از اجرای این مطالعه، ارزیابی تاثیر عمق بیهوشی با استفاده از پروپوفول بر رفلکس چشمی- قلبی بر اساس بی اسپکترال ایندکس در جراحی استرابیسم کودکان و نوجوانان بود.روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دوسو کور بود که در بیماران 2 تا 18 ساله مبتلا به استرابیسم که جهت عمل جراحی اصلاح استرابیسم به اتاق عمل بیمارستان فیض مراجعه کرده بودند، انجام شد. بیماران بر حسب ورود به اتاق عمل به صورت تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. گروه ها بر اساس عمق بیهوشی تقسیم شدند. در گروه I،4 ± 40 (Bispectral index) Bis ، گروه II 4 ± 50 و گروه 60 ±4 III بود. برای مقایسه میانگین متغیرهای کمی بین سه گروه از آزمون One way ANOVA و برای مقایسه فراوانی متغیرهای کیفی بین سه گروه از 2 χاستفاده شد.یافته ها: در این مطالعه 3 گروه 25 نفره از کودکانی که تحت عمل جراحی استرابیسم قرار گرفته بودند، مطالعه شدند. در گروه I و 40 II درصد پسر و 60 درصد دختر و در گروه 52 III درصد پسر و 48 درصد دختر بودند. بروز رفلکس چشمی- قلبی در سه گروه مورد مطالعه متغیر و بین 20 درصد در گروه I تا 60 درصد در گروه III متغیر بود. آزمون One way ANOVA نشان داد که تفاوت میانگین ضربان قلب بین گروه اول و دوم معنی دار نبود ((P>0.05، اما بین گروه اول و سوم و بین گروه دوم و سوم معنی دار بود ( .(P<0.05به علاوه میانگین فشار خون سیستولیک بین سه گروه تفاوت معنی داری نداشت. در گروه I در 20 درصد موارد، در گروه II در 28 درصد موارد و در گروه III در 60 درصد موارد عارضه رخ داده بود. آزمون  χ2نشان داد بروز آریتمی و نیاز به دارو برای رفع آریتمی در سه گروه یکسان نبود ((P>0.05، اما بروز تهوع و استفراغ در سه گروه یکسان بود.نتیجه گیری: بروز رفلکس چشمی- قلبی در حین انجام اعمال جراحی چشم بین 30 تا 90 درصد است. نتایج مطالعه ما نشان داد که این میزان در سه گروه مورد مطالعه متغیر و بین 20 درصد در گروه I تا 60 درصد در گروه III متغیر بود. همچنین نتایج مطالعه ما نشان داد در گروه I و II رفلکس چشمی- قلبی به طور معنی داری کمتر از گروه III بود.

مقدمه: پیش گیری ثانویه به صورت تشخیص زودرس در بیماری هایی مانند سرطان مثانه، نقش بسزایی در پاسخ به درمان و یا کاهش عوارض بیماری دارد. بنابراین در این پژوهش فاصله زمانی بین شروع علایم تا تشخیص قطعی و عوامل موثر بر آن را به منظور ارائه راهبردی جهت کوتاه تر شدن این زمان مورد بررسی و تحلیل قرار دادیم.روش ها: در این مطالعه 82 بیمار مبتلا به سرطان مثانه بررسی شدند.یافته ها: میانگین فاصله زمانی بین شروع علایم تا تشخیص قطعی بیماری 3.8 ماه بود. میانگین تاخیر بیماران در مراجعه به پزشک پس از شروع علایم، 2.76 و میانگین تاخیر پزشک عمومی در ارجاع بیمار به متخصص اورولوژی 0.98 ماه بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که تاخیر بیماران در مراجعه به پزشک و تعلل پزشکان عمومی در ارجاع به موقع بیماران دو عامل اصلی تاخیر در تشخیص بود. این امر نشان دهنده لزوم اطلاع رسانی عمومی در راستای مراجعه زود هنگام بیماران پس از شروع علایم و بهبود آموزش پزشکان عمومی است.