مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:264 |تعداد مقالات:7

مقدمه: آلزایمر یک نوع اختلال در عملکرد مغزی است که طی آن، به تدریج توانایی های ذهنی بیمار تحلیل می رود. مطالعات نشان داده اند که نقص سلول های اندوتلیال می تواند منجر به بیماری های التهابی عصبی مزمن و حاد شود. تیازولیدین دیون ها (TZDs یا Thiazolidinediones) داروهای آگونیست گیرنده پراکسی زوم پرولیفراتور اکتیویتور گاما (PPAR-gamma یا Peroxisome proliferator-activated receptor-gamma) هستند، TZDs (پیوگلیتازون ها) نه تنها می توانند آسیب ناشی از تخریب های عصبی را در برخی بیماری های خود ایمن تضعیف کنند، بلکه باعث بهبود عملکرد عروق، حفظ سلول های اندوتلیال و مانع از پیشرفت بیماری های آترواسکلروتیک می شوند. برخی داروها نظیر انالاپریل نیز که از خانواده مهار کننده های آنزیم تبدیل گر آنژیوتانسین ACE-I (Angiotensin converting enzyme- inhibitor) می باشند، دارای نقش فعالی در سیستم رنین آنژیوتانسین در نقص عملکرد عروق و حفظ این سلول ها می باشند. با توجه به اثرات مفید ACE-I و TZDs بر روی نقص عملکردی سلول های اندوتلیال و حفظ این سلول ها، پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان آپوپتوز در سلول های اندوتلیال ورید نافی تیمار شده با سرم بیماران مبتلا به آلزایمر و مقایسه اثر محافظتی این دو دارو انجام شد.روش ها: در این بررسی، 10 نفر به عنوان گروه شاهد و 10 نفر به عنوان گروه مورد انتخاب شدند. برای ارزیابی اثر انالاپریل و پیوگلیتازون بر روی سلول های اندوتلیال تیمار شده با سرم بیماران آلزایمری، نمونه ها به 4 گروه تقسیم شدند. پس از آماده سازی گروه ها، میزان آپوپتوز با استفاده از کیت تشخیص مرگ سلولی و دستگاه فلوسیتومتری بین گروه های شاهد و مورد، 24 ساعت قبل و بعد از اضافه کردن انالاپریل و پیوگلیتازون مقایسه شدند. نتایج حاصل از این مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون ANOVA یک طرفه با P<0.05 آنالیز شدند.یافته ها: میزان آپوپتوز در گروه اول که با سرم بیماران آلزایمری تیمار شدند، نسبت به گروه تیمار شده با سرم افراد سالم به طور معنی داری بالاتر بود. در گروه تیمار شده با انالاپریل 24 ساعت قبل و بعد از افزودن سرم این بیماران، میزان آپوپتوز در سلول های اندوتلیال در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافت. اما در مقایسه، پیوگلیتازون زمانی که 24 ساعت قبل از تیمار با سرم این بیماران اضافه شد، به میزان بیشتری توانست میزان آپوپتوز را کم کند. در هر دو گروه دارویی، میزان دی اکسید نیتریک بین تیمار 24 ساعت قبل و بعد کاهش یافت، اما تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد.نتیجه گیری: پیوگلیتازون در مقایسه با انالاپریل بهتر می تواند سطح اکسید نیتریک و عوامل آپوپتوزی را در بیماران آلزایمری کم کند. به نظر می رسد که پیوگلیتازون باعث فعال سازی پروتئین های ضد آپوپتوزی بیشتری می شود.

مقدمه: از شواهد امر چنین بر می آید که دانش آموختگان پزشکی در غرب علاقه چندانی به ادامه تحصیل در رشته روان پزشکی ندارند. در این زمینه، برای دانش آموختگان ایرانی مطالعه مستندی یافت نشد. هدف اصلی این مطالعه، دستیابی به دلایل متقنی است که دستیاران روان پزشکی و دانش آموختگان این رشته، یعنی روان پزشکان را به انتخاب این حرفه تخصصی سوق داده است.روش ها: جامعه پژوهش در این مطالعه مقطعی- توصیفی، 1183 دانش آموخته رشته روان پزشکی و دستیاران کل کشور در سال 1391 بودند. یک پرسش نامه 65 سوالی که در برگیرنده دلایل متعدد مربوط به چهار دوره زندگی حرفه ای شرکت کنندگان (قبل از ورود به رشته پزشکی، حین تحصیل، بعد از فراغت از تحصیل در پزشکی عمومی و در زمان انتخاب رشته) بود، بین آن ها توزیع گردید که 277 نفر پرسش نامه های کامل شده را مرجوع نمودند. داده های خام به کمک نرم افزار SPSS و اجرای آزمون های توصیفی، تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در مطالعه 39.3±7.0 سال و بالغ بر نیمی از آن ها (57 درصد) مرد بودند. بیش از 70 درصد شرکت کنندگان، متخصصین روان پزشکی بودند. تجارب و عوامل مربوط به دوران تحصیل پزشکی عمومی، بیشترین تاثیر را از نظر پاسخ دهندگان داشتند. متخصصان نسبت به دستیاران، این مرحله را بیشتر موثر دانستند که در این بین «اهمیت درمان بیماری های روانی در آینده» در دستیاران و «شخصیت و سلوک استادان و دستیاران روان پزشکی و رشته های مرتبط» در بین متخصصان بیشترین فراوانی را داشت. در بین متخصصان، عوامل مربوط به بعد از فراغت از تحصیل پزشکی عمومی تاثیر نسبی در انتخاب رشته داشت که در این میان گزینه «احساس مسوولیت در قبال بیماران روانی» و در مورد دستیاران «شخصیت روان پزشکان و سایر دست اندر کاران» بیشترین فروانی را داشت. عوامل موثر حین انتخاب رشته، تفاوت معنی داری بین دستیاران و متخصصان داشت، دستیاران «سهولت نسبی و کشیک های کم استرس» و متخصصین «علاقه» را بیشترین علت ذکر کرده بودند. در زنان و مردان، تفاوت معنی دار در پاسخ ها مشاهده نشد.نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر، به نظر می رسد که دلایل شرکت کنندگان گاهی مشترک و در پاره ای زمینه ها متفاوت بود. این تفاوت ها، با توجه به تجارب متفاوت زندگی شرکت کنندگان در مطالعه، قابل توجیه است.

مقدمه: هیدروکسی اوره یک عامل شیمی درمانی شناخته شده است که به منظور درمان سرطان مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو منجر به القای سنتز g-globin می شود و بنابراین می تواند برای درمان بتا تالاسمی مورد استفاده قرار گیرد. مطالعات مختلف نشان داده است که در بعضی از این بیماران، دارو سطح گلوبین کل و HbF (Hemoglobin F) را افزایش می دهد. با وجود این، تاثیر بالینی هیدروکسی اوره در بیماران مبتلا به تالاسمی هنوز مورد بحث است. در مطالعه حاضر، پاسخ کلینیکی بیماران نسبت به دارو، مورد بررسی قرار گرفته است.روش ها: این مطالعه تجربی از نوع وابسته به آینده بود. جامعه مورد مطالعه، بیماران بتا تالاسمی اینترمدیای مراجعه کننده به بیمارستان سیدالشهدای (ع) اصفهان بین سال های 91-1389 بودند. تاثیر دارو در 46 بیمار از طریق تعیین تغییرات سطح Hb (Hemoglobin) و HbF قبل و پس از یک سال درمان با دارو مورد بررسی قرار گرفت. درمان، بر اساس وزن بدن به صورت کپسول 500 میلی گرمی به میزان 20 mg/kg/day انجام گرفت. بیماران از نظر عوارض دارو نیز تحت نظر قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سطح هموگلوبین کل پس از درمان به میزان 0.47±1.12 gr/dl و میانگین سطح HbF به میزان 6.04±1.43 درصد افزایش داشت که میانگین اول از لحاظ آماری معنی دار بود، اما میانگین دوم معنی دار نبود. همچنین مصرف دارو سبب بهبود وضعیت بیمار شد و عارضه ای به دنبال نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد داروی هیدروکسی اوره در اکثر بیماران مبتلا به بتا تالاسمی اینترمدیا موثر است و می تواند برای درمان آن ها مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی به علت آنمی، نیاز به مصرف مکرر و طولانی مدت اریتروپوئیتین وجود دارد. هدف از طرح حاضر، تهیه یک فرم قابل استنشاق از اریتروپوئیتین به صورت پودر خشک و مقایسه آن با فرم تزریقی در افزایش رتیکولوسیت های خون بود.روش ها: پودر استنشاقی توسط دستگاه اسپری درایر و مخلوط پلی متیل وینیل اتر مالئیک اسید، 2-هیدروکسی پروپیل آلفا سیکلودکسترین وترهالوز تهیه شد. محلول آبکی اریتروپوئیتین فریزر درای شد و با پودر اسپری درای شده، با نسبت 4 به 1 مخلوط گردید. اندازه ذره ای پودر و مقدار دارو در پودر نهایی خشک شده، تعیین شد. جهت مطالعات حیوانی، از 3 گروه 6 تایی رت یک گروه دریافت کننده پودر فاقد دارو، یک گروه دریافت کننده محلول معمولی تزریق زیر جلدی و یک گروه دریافت کننده پودر استنشاقی دارو بود. 6 روز قبل از تجویز دارو، معادل 1 درصد وزن غذایی رت ها، آهن به صورت گاواژ داده شد و 840 واحد دارو برای هر بار تجویز در هر رت در نظر گرفته شد. در روزهای 0، 1، 4 و 7، جهت شمارش رتیکولوسیت ها از گوشه چشم رت ها خون گیری به عمل آمد و شمارش رتیکولوسیت ها با استفاده از لام هموسیتومتر انجام شد.یافته ها: گروه های شاهد منفی، اریتروپوئیتین تزریقی (Eryth) و فرمولاسیون استنشاقی هیچ اختلاف معنی دار آماری در روزهای 0 و 1 مطالعه نداشتند. در روز 4 بین هر سه گروه، اختلاف معنی دار وجود داشت و تعداد رتیکولوسیت ها در فرمولاسیون استنشاقی با P<0.01 از گروه اریتروپوئیتین تزریقی و با P<0.001 از گروه شاهد منفی بیشتر بود. در این زمان، بین گروه اریتروپوئیتین تزریقی و شاهد منفی نیز اختلاف معنی دار با P<0.01 دیده شد. در روز 7 نیز نتایج مشابه روز 4 بود با این تفاوت کوچک که اختلاف فرمولاسیون استنشاقی با هر دو گروه اریتروپوئیتین و شاهد منفی با P<0.001 معنی دار بود.نتیجه گیری: پودر استنشاقی اریتروپوئیتین در مقایسه با تزریق زیر جلدی به مقدار بیشتر و طولانی تری می تواند در افزایش رتیکولوسیت های خون موثر باشد و به عنوان جایگزین مناسبی برای راه تزریقی این دارو در نظر گرفته شود.

مقدمه: بررسی ها نشان داده است که دستگاه تولید مثل، تحت تاثیر بیماری دیابت قرار می گیرد. بنابراین در این تحقیق، تاثیر تجویز عصاره هیدروالکلی میوه گیاه لگجی بر شاخص های باروری و میزان هورمون تستوسترون در موش صحرایی نر مبتلا به دیابت بررسی شد.روش ها: در این مطالعه تجربی، 48 سر موش صحرایی ویستار در محدوده وزنی 250-200 گرم به طور تصادفی به 6 گروه هشت تایی تقسیم شدند: گروه اول، شاهد که آب مقطر دریافت می نمودند. گروه دوم شاهد تحت درمان با دوز 20 mg/kg عصاره میوه لگجی، گروه سوم شاهد مبتلا به دیابت که آب مقطر دریافت کردند، گروه های چهارم و پنجم موش های مبتلا به دیابت که تحت درمان با دوز های 20 mg/kg و 30 عصاره میوه لگجی بودند. گروه ششم موش های مبتلا به دیابت که به میزان 100 mg/kg ویتامین E دریافت می نمودند. سپس میزان تستوسترون و شاخص های باروری اسپرم، اندازه گیری و ثبت گردید.یافته ها: عصاره هیدروالکلی گیاه لگجی با دوز 30 mg/kg منجر به افزایش معنی دار تحرک اسپرم (64.25±15.31 درصد) و شکل طبیعی اسپرم (70.38±19.78 درصد) در گروه مبتلا به دیابت تحت درمان نسبت به گروه شاهد مبتلا به دیابت گردید. اگر چه میزان هورمون تستوسترون در گروه های مبتلا به دیابت تحت درمان اندکی افزایش پیدا کرده بود، اما این میزان، به لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: عصاره هیدروالکلی میوه لگجی سبب بهبود شاخص های باروری اسپرم در موش های مبتلا به دیابت می گردد.