مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1396 | دوره:35 | شماره:428 |تعداد مقالات:6

مقدمه: تعبیه لید ضربان ساز سبب ایجاد آسیب در میوکارد می شود که می تواند با افزایش قطعه ST همراه باشد. تغییر در میزان قطعه ST، می تواند با تغییرات آستانه تحریک (Threshold)، حس (Sense)، میدان نوسان (Amplitude)، مقاومت ظاهری (Impedance) و حساسیت (Sensitivity) در ارتباط باشد. از طرفی، رابطه میزان عددی افزایش قطعه ST با عملکرد ضربان ساز روشن نیست.روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه هم گروهی آینده نگر بود که بر روی 83 بیمار مراجعه کننده به بخش قلب بیمارستان بوعلی سینای قزوین جهت تعبیه ضربان ساز دایمی (Permanent pacemaker یا PPM) در فاصله زمانی آذرماه 1390 تا اردیبهشت 1392 انجام شد. کلیه بیماران در یک مرکز و توسط یک الکتروفیزیولوژیست مورد تعبیه ضربان ساز دایمی قرار گرفتند. اطلاعات با مشاهده و ثبت داده های آنالیز ضربان ساز دایمی (تغییرات ST، آستانه تحریک، حس و مقاومت ظاهری) در حین کارگذاری با استفاده از پرسش نامه جمع آوری گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی بیماران 71.7±1.4 سال بود. 48.1 درصد از بیماران مورد پژوهش مذکر و 51.8 درصد مونث بودند. برای 25 بیمار ضربان ساز دایمی تک حفره ای و 58 بیمار ضربان ساز دایمی دو حفره ای تعبیه شد. متوسط تغییرات ST لید دهلیزی 3.95±1.27 میلی ولت و در لید بطنی 16.71±3.41 میلی ولت بود. میزان تغییرات پارامترها (حس، مقاومت ظاهری و آستانه تحریک) به طور جداگانه در لید دهلیزی و بطنی به دست آمد و با تغییرات قطعه ST مقایسه شد. رابطه تغییرات ST فقط در دهلیز راست با تغییرات آستانه تحریک و حس دهلیزی ارتباط معنی دار داشت (P=0.003).نتیجه گیری: در پژوهش حاضر، رابطه معنی داری بین تغییرات ST و سایر پارامترها دیده نشد. می توان چنین استنباط کرد که استفاده از تغییرات ST پیش بینی کننده مناسبی جهت عملکرد ضربان ساز دایمی در آینده نیست.

مقدمه: مطالعات پیشین نشان داده است که بخش های مراقبت های ویژه با میزان بروز بالای مرگ و میر مواجه هستند، اما عوامل موثر در مرگ بیماران بستری در این بخش، به طور کامل بررسی نشده است. از این رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین ویژگی های دموگرافیک، اپیدمیولوژیک و علل بستری بیماران در بخش مراقبت های ویژه مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان در سال 1394 انجام شد.روش ها: طی یک مطالعه مقطعی، 400 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه انتخاب شدند و اطلاعات دموگرافیک و بالینی و بروز مرگ و میر و علت مرگ در آن ها تعیین و ثبت شد و نقش این عوامل در مرگ بیماران مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از 400 بیمار بستری شده در بخش مراقبت های ویژه در سال های 94-1390، 138 نفر (34.5 درصد) فوت کردند که 44 نفر (31.9 درصد) در روز اول بستری، 55 بیمار (39.9 درصد) در فاصله زمانی 6-1 روز، 28 نفر (20.3 درصد) در فاصله 12-7 روز و 11 نفر (8.0 درصد) در فاصله زمانی 24-13 روز از موقع ورود به بخش مراقبت های ویژه فوت نمودند. از بین عوامل مورد بررسی، سن بیمار، وضعیت علایم حیاتی در بدو ورود، ابتلا به بیماری زمینه ای، زمان ورود به بخش مراقبت های ویژه و برخی یافته های آزمایشگاهی در مرگ بیماران تاثیر معنی داری داشتند.نتیجه گیری: میزان مرگ و میر در بخش مراقبت های ویژه بالا می باشد که عوامل مختلفی در آن نقش دارد. از این رو، لازم است امکانات و تجهیزات بخش های مراقبت های ویژه با توجه به ویژگی های بیماران و علل شایع مرگ و میر در این بخش فراهم گردد.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، بررسی تغییرات سطح پروتئین Occludin و ارتباط آن با دز مثانه در بیماران تحت پرتودرمانی خارجی پروستات بود.روش ها: در این تحقیق، 64 بیمار از میان مردان مبتلا به سرطان پروستات که کاندیدای پرتودرمانی بودند، انتخاب شدند. برای پردازش اطلاعات طرح درمان بیماران، برنامه ای در محیط نرم افزار Matlab (version 2008a، MathWorks، USA) نوشته شد. با کمک این برنامه، میزان دز مثانه به صورت میانگین دز کل حجم مثانه به دست آمد. نمونه های ادرار بیماران، در فواصل زمانی مشخص و به منظور بررسی سطح پروتئین Occludin جمع آوری شد. الگوی زمانی انجام آزمایش ها، شامل قبل و بعد از هر 5 جلسه از پرتودرمانی تا اتمام درمان و سپس، هر 1 ماه از اتمام پرتودرمانی تا 3 ماه یا به عبارت دیگر، 3 مرتبه بعد از اتمام پرتودرمانی بود.یافته ها: افزایش در بیان Occludin مثانه بیماران از جلسه پنجم درمان شروع شد (P=0.046) و در جلسه پانزدهم به بیشترین میزان خود (تا 24.7 نانوگرم بر میلی لیتر) رسید. بر اساس روش محاسباتی دز میانگین مثانه، میزان دز برای ایجاد چنین آسیبی 25.5 گری محاسبه شد. علاوه بر این، تغییرات در بیان نشانگر Occludin در توافق خوبی با آسیب های تکرر ادرار، عجله در تخلیه ادرار و درد حین دفع ادرار قرار داشت (P<0.050).نتیجه گیری: افزایش معنی دار در بیان Occludin، می تواند به عنوان یک روش تشخیصی در بررسی آسیب ناخواسته مثانه بیماران تحت پرتودرمانی خارجی پروستات مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: انگ یا استیگما (Stigma)، یک برچسب منفی است که مردم اغلب به گروه ها و افرادی که در جنبه هایی مانند ظاهر، نژاد، سلامت جسم و روان با آن ها متفاوتند، نسبت می دهند. استیگما، تاثیرات مخرب زیادی بر تمام ابعاد زندگی افرادی که برچسب خوردند، می گذارد. از آن جایی که بیماران مبتلا به اختلالات روان پزشکی، گروهی از این افراد هستند و یکی از شایع ترین این بیماری ها افسردگی است، این پژوهش در جهت شناخت عوامل موثر بر روی استیگمای افسردگی در بین دانشجویان اجرا شد تا زمینه اطلاعاتی برای مداخلات احتمالی در آینده باشد.روش ها: مطالعه حاضر، یک پژوهش مقطعی بود. میزان استیگما در نگرش 553 نفر از دانشجویان دانشگاه اصفهان، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و دانشگاه هنر اصفهان نسبت به افسردگی سنجیده شد. استیگما، بر اساس ترجمه پرسش نامه Griffiths و همکاران سنجیده شد که شامل دو معیار استیگمای شخصی و استیگمای ادراک می باشد. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی، تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: تجربه شخصی مثبت افسردگی با کاهش استیگمای شخصی افسردگی، ارتباط معنی داری داشت (P=0.007). دانشجویان متاهل، به طور معنی داری میزان استیگمای شخصی کمتری داشتند (P=0.030) و دانشجویان دانشگاه اصفهان، نمره استیگمای ادراک شده بیشتری نسبت به دو دانشگاه دیگر کسب کردند که این اختلاف معنی دار بود (P=0.009).نتیجه گیری: سابقه مثبت ابتلا به افسردگی، متاهل بودن و دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی و یا دانشگاه هنر بودن، از عوامل محافظت کننده در برابر استیگمای افسردگی در میان دانشجویان می باشد.

مقدمه: Pseudomonas aeruginosa یکی از مهم ترین پاتوژن های عامل عفونت در بیماران سوختگی است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین فراوانی ژن های exoU و exoS و الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی Pseudomonas aeruginosa جدا شده از بیماران سوختگی در کرمانشاه بود.روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، تعداد 194 نمونه با استفاده از روش های استاندارد باکتری شناسی بررسی شدند. پس از سنجش حساسیت آنتی بیوتیکی ایزوله ها به روش انتشار از دیسک، از پرایمرهای اختصاصی جهت فراوانی ژن های exoU و exoS در میان ایزوله ها استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از مجموع 91 ایزوله Pseudomonas aeruginosa شناسایی شده، 72 مورد (79.1 درصد) آن ها، Multidrug resistance (MDR) داشتند. بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی در برابر جنتامایسین (79.1 درصد) و سفتازیدیم (74.7 درصد) و همچنین، بیشترین حساسیت نسبت به کلیستین (100 درصد) و پلی مکسین B (92.3 درصد) بود. فراوانی ژن های exoU و exoS برابر با 80.2 درصد و 68.1 درصد بود. بین فراوانی ژن exoU و مقاومت به سفتازیدیم (P=0.041) و سفوتاکسیم (P=0.050) از نظر آماری رابطه معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به نقش باکتری Pseudomonas aeruginosa در ایجاد عفونت های زخم سوختگی و نقش ژن های سیتوتوکسین و ژن های مقاومت آنتی بیوتیکی در کلونیزاسیون و بقای این باکتری، پرهیز از درمان های تجربی، تشخیص دقیق نوع عوامل ویرولانس (Virulence) و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی جهت انتخاب آنتی بیوتیک مناسب و کارا به منظور جلوگیری از عفونت، امری ضروری به نظر می رسد.