مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:382 |تعداد مقالات:6

مقدمه: چاقی، یکی از عوامل مرتبط با اختلال رفلاکس معدی- مروی می باشد. با این حال، یافته های حاصل از مطالعات انجام شده در رابطه با چاقی و رفلاکس، ضد و نقیض هستند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارتباط میان چاقی با رفلاکس در گروه بزرگی از جمعیت بزرگسال ایرانی بود.روش ها: در این مطالعه مقطعی انجام شده روی 4457 بزرگسال، اطلاعات در مورد متغیرها با استفاده از پرسش نامه خود- اجرا به دست آمد. با استفاده از اندازه های تن سنجی برگرفته از این پرسش نامه، افراد بر اساس شاخص توده بدنی به سه دسته افراد با وزن طبیعی، افراد با اضافه وزن و افراد چاق و بر اساس اندازه دور کمر به سه دسته افراد با دور کمر طبیعی، افراد دارای اضافه وزن شکمی و افراد با چاقی شکمی طبقه بندی شدند. شیوع رفلاکس با توجه به معیارهای ROME III مشخص شد.یافته ها: شیوع رفلاکس معدی- مروی در بین افراد مورد مطالعه، 23.9 درصد بود. در مدل خام، افراد چاق در مقایسه با افراد با وزن طبیعی، 58 درصد شانس بیشتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند (نسبت شانس= 1.58، 95 درصد فاصله اطمینان: 1.98- 1.25)، اما با تعدیل اثر تمامی عوامل مخدوشگر، ارتباط بین چاقی و اندازه دور کمر از حالت معنی داری خارج شد (نسبت شانس = 1.06، 95 درصد فاصله اطمینان: 1.48- 0.75). پس از تعدیل برای متغیرهای بالقوه از جمله رفتارهای تغذیه ای، افراد با چاقی شکمی 43 درصد شانس بیشتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند (نسبت شانس= 1.43، 95 درصد فاصله اطمینان: 1.85- 1.13)؛ با این وجود، وقتی متغیر وزن تعدیل شد، این ارتباط از حالت معنی داری خارج شد (نسبت شانس = 1.26، 95 درصد فاصله اطمینان: 1.65- 0.96). آنالیزها به تفکیک جنس، نشان دهنده عدم وجود ارتباط بین چاقی و ابتلا به رفلاکس در مردان بود. زنان با چاقی عمومی 43 درصد و زنان با چاقی شکمی 51 درصد، شانس بیشتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند؛ اما تعدیل بیشتر برای دور کمر و شاخص توده بدنی این ارتباط ها ناپدید شد. پس از تعدیل برای عوامل مخدوشگر بالقوه، ارتباط معنی داری بین چاقی و چاقی شکمی با تکرر و همچنین شدت علایم رفلاکس یافت نشد.نتیجه گیری: ارتباط مثبت معنی داری بین چاقی عمومی و اختلال رفلاکس معدی- مروی مشاهده شد که پس از در نظر گرفتن رفتارهای تغذیه ای و اثرات متقابل دور کمر، از بین رفت. افراد با چاقی شکمی نیز نسبت به افراد با دور کمر طبیعی، شانس بالاتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند.

مقدمه: عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز (BDNF یا Brain-derived neurotrophic factor)، پروتئینی است که نقش مهمی در حفاظت نورونی، نورون زایی و شکل پذیری سیناپسی دارد و به واسطه آن، می تواند نقش مهمی در یادگیری حرکتی ایفا کند. وجود پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی val66met در یکی از نواحی ژن BDNF، منجر به اختلال در بیان این پروتئین می شود. هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی تاثیر این پلی مورفیسم بر یادگیری مهارت حرکتی پیچیده بود.روش ها: 100 دانشجو از دانشگاه های شهر کاشان (با میانگین سنی 21.60±2.20) به صورت تصادفی انتخاب شدند و پس از انجام آزمایش های ژنتیک، 46 نفر فاقد پلی مورفیسم val66met و 54 نفر تحت تاثیر این پلی مورفیسم شناسایی شدند. 28 نفر از افراد هر دو گروه ژنتیک (56 نفر)، پس از اجرای پیش آزمون، به 10 جلسه تمرین دراپ کنترلی بدمینتون پرداختند و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، پس آزمون اجرا شد. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها، از آزمون Kolmogorov–Smirnov و برای تحلیل داده ها، از آزمون های Independent t وRepeated masseurs ANOVA ، در سطح معنی داری a=0.05 استفاده شد.یافته ها: هر چند هر دو گروه، پیشرفت قابل توجهی در اثر تمرین داشتند، تفاوت معنی داری در مراحل پیش و پس آزمون بین دو گروه وجود نداشت.نتیجه گیری: در کل، نتایج این تحقیق نشان از عدم تفاوت بین افراد دارای پلی مورفیسم val66met و افراد فاقد این پلی مورفیسم در یادگیری مهارت دراپ کنترلی بدمینتون بود. این عدم تفاوت، می تواند ناشی از عوامل بسیاری از جمله نوع تکلیف و شیوه نامه تمرینی مورد استفاده در این تحقیق باشد.

مقدمه: لوسمی میلوئید مزمن (CML یاChronic myeloid leukemia ) یک بدخیمی کلونال سلول های بنیادی هماتوپتیک است. نوع فیوژن ها در بیماران CML اهمیت بالینی دارد و به درک بهتری در فهم پاتوژنز سلول های لوکمیک دارای t (9:22) کمک می کند. هدف از انجام این پژوهش، بررسی شیوع موتاسیون های BCR -ABL و تعیین فراوانی فیوژن های گوناگون ژن BCR -ABL در بیماران مبتلا به CML با روش Reverse transcription polymerase chain reaction (RT-PCR) بود.روش ها: با کسب اطمینان از مبتلا بودن بیماران و جلب رضایت ایشان، به روش آسپتیک، 8-5 میلی لیتر خون از بیماران گرفته شد. پس استخراج RNA از نمونه های خون، برای جداسازی سلول های تک هسته ای (MNCs یا Mononuclear cells) سانتریفیوژ انجام و RNA تام استخراج شد. واکنش Multiplex RT-PCR در 35 چرخه انجام شد.یافته ها: از 40 بیمار مورد بررسی از نظر فیوژن های BCR -ABL همه مثبت بودند که 21 نفر (52.5 درصد) دارای فیوژن b3a2 و 16 نفر (38.8 درصد) دارای فیوژن b2a2 و 3 نفر (5.5 درصد) دارای فیوژن ela2 بودند.نتیجه گیری: یکنواختی محصولات در واکنش و نتایج به دست آمده در این مطالعه، نشان داد که روش RT-PCR به عنوان روشی سریع، حساس و مطمئن برای بررسی شیوع فیوژن های ژن BCR -ABL در نمونه برداری از خون محیطی به آسانی قابل انجام است. همچنین، تفاوت در میزان شیوع فیوژن ها می تواند به دلیل تفاوت نژادی در جامعه مورد بررسی باشد.

مقدمه: مطالعات نشان داده اند که بقای پیوند کلیه از اهداکننده زنده نسبت به اهدا کننده جسد بهتر است؛ در حالی که مطالعات دیگر، عملکرد خوب کلیه پیوندی و بقای مناسب آن را در اهدا کنندگان جسد ثابت کرده اند. این مطالعه، با هدف بررسی مقایسه ای بقای کلیه پیوندی و عوارض جراحی در دو گروه بیماران دریافت کننده از انسان زنده و جسد انجام شد.روش ها: در این مطالعه هم گروهی تاریخی، دو گروه بیمار بررسی شدند. گروه یک، شامل 69 بیمار که کلیه پیوندی را از جسد دریافت کرده بودند و گروه دو، شامل 143 بیمار که از دهنده زنده کلیه دریافت کرده بودند.یافته ها: اختلاف معنی داری در عوارض جراحی بین دو گروه مشاهده نشد. بقای کلیه پیوندی در گروه یک در پی گیری 1، 3 و 4 ساله 99 درصد، 85 درصد و 85 درصد بود و در گروه دو، 99 درصد، 96 درصد و 78 درصد بود. اختلاف معنی داری در میزان بقای کلیه پیوندی در دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: دریافت کلیه از دهنده جسد با بقای خوبی همراه است و عوارض جراحی کمی دارد. همچنین، این مزیت وجود دارد که دیگر اندام های جسد برای پیوند استفاده شود. بنابراین، طبق یافته های این مطالعه، دهنده جسد یک انتخاب بسیار مناسب برای پیوند کلیه می باشد.

کاهش شنوایی حسی- عصبی پیش رونده در طی افزایش سن، پیرگوشی نامیده می شود. پیرگوشی، یکی از شایع ترین بیماری های مزمن کهن سالی است. این بیماری، به دلیل پیشرفت آرام و شیوع بالا، اغلب ناچیز شمرده می شود. همراهی عوامل محیطی با ژن های مستعدکننده از طریق آسیب به سلول های ناحیه حلزون گوش، مسوول ایجاد این بیماری هستند. این سلول ها، توانایی بازسازی را از دست داده اند. درنتیجه، پیرگوشی غیرقابل برگشت است و درمانی ندارد. پیرگوشی، به مرور بر روی ارتباطات افراد تاثیر می گذارد و ثمره آن وابستگی، انزوا، ناامیدی و در نهایت کاهش کیفیت زندگی فرد بیمار و اطرافیانش خواهد بود. این اختلال، بار اجتماعی- اقتصادی زیادی را بر سلامت عمومی دارد. تمرکز بر رویکردهای زیست پزشکی جدید از قبیل سلول و ژن درمانی و پزشکی بازساختی، امیدهای جدیدی را برای درمان این بیماری ایجاد کرده است. به دلیل روند رو به رشد جمعیت پیر، شیوع پیرگوشی نیز رو به افزایش است. از این رو، هم اکنون باید به فکر تصمیم گیری برای مواجهه با این امر بود. این تنها راه برای افزایش کیفیت زندگی جمعیت کهن سال آینده است که منجر به صرفه جویی اقتصادی و ارتقای سلامت گوش نیز می شود. در این مقاله، با هدف پررنگ کردن اهمیت بیماری و نشان دادن نیاز برای انجام تحقیقات منسجم بر روی مکانیسم های درون سلولی ایجاد بیماری، به منظورتشخیص به موقع، مداخله موثر و درمان بیماری، به جنبه های مختلف بیماری از علل ایجاد آن تا چشم اندازهای درمانی پرداخته می شود.