مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:396 |تعداد مقالات:5

مقدمه: متاستاز، مرحله ی پیشرفته ی سرطان است که سلول های سرطانی با جدا شدن از توده ی اولیه به مناطق دیگر بدن مهاجرت می کنند و با تکثیر خود توده های جدید ایجاد می کنند. می توان از مدل های حیوانی جهت بررسی روند مراحل متاستاز و همچنین پیش گیری و درمان آن استفاده کرد. رده ی سلولی کارسینومای 4T1، یک رده ی سلولی متاستاتیک است که با تکثیر شدید سلولی و با تهاجم می تواند به بافت های کبد، ریه، مغز و غدد لنفی وارد شده و آن ها را مورد تهاجم قرار دهد.روش ها: حدود 500000 سلولی 4T1به موش های BALB/c تزریق شد و پس از قابل لمس شدن بافت سرطانی، میزان رشد تومور، بقای حیوان و سایر علایم ظاهری بررسی و ثبت شد. جهت بررسی متاستاز، بافت های کبد، ریه و مغز جدا شده و با روش هماتوکسیلین- ائوزین (H-E یا Hematoxilin-Eosin) رنگ آمیزی شدند و نفوذ سلول های سرطانی در این بافت ها بررسی شد.یافته ها: با گذشت زمان، میزان رشد تومور به طور فزاینده ای افزایش یافت و میزان بقای موش های سرطانی به 7-8 هفته کاهش یافت. با این که بافت های کبد و ریه ملتهب و حاوی توده های متعدد سرطانی و سلول های متاستاتیک در حال نکروز بودند، در بافت مغز متاستاز سلول های سرطانی مشاهده نشد.نتیجه گیری: در این مدل موشی، تکثیر بالای سلول های سرطانی با کاهش شدید بقای موش ها همراه بود. همچنین، بافت های نرم ریه و کبد از بافت های در معرض متاستاز هستند. احتمال می رود این متاستاز به مغز با تزریق میزان بیشتری از سلول سرطانی و با سپری شدن مدت زمان بیشتر رخ می دهد.

مقدمه: بیماری هوچکین (Hodgkin’s disease) نوع خاصی از لنفوم یا سرطان می باشد که با رشد غیرطبیعی سلول ها در دستگاه لنفاوی همراه است. این مطالعه، جهت بررسی توزیع دز در طرح درمان های مختلف در زنان مبتلا به بیماری هوچکین انجام شد. به علت وجود اندام های حساس در این ناحیه و بروز بیماری ها و سرطان های ثانویه بعد از رادیوتراپی، بررسی طرح درمان های مختلف در این ناحیه حایز اهمیت است.روش ها: از اطلاعات Computed tomography scan (CT scan) 18 بیمار زن مبتلا به بیماری هوچکین با درگیری مدیاستن استفاده شد. در مرحله ی بعد، توسط نرم افزار طراحی درمان بیمارستان سیدالشهدای (ع) اصفهان، کانتورینگ تمام اندام های حساس داخل فیلد و حجم درمانی انجام گرفت. سپس، مقایسه هایی بین درمان رایج موازی- مخالف با انرژی 6 و 18 مگاولتاژ و تکنیک چهار میدان با وزن های مختلف صورت گرفت.یافته ها: ماکزیمم دز رسیده به پستان در تکنیک چهار فیلدی نسبت به تکنیک رایج دو فیلد مقابل، 33 درصد کاهش یافت. از طرفی، تکنیک چهار فیلدی دز میانگین رسیده به پستان را حدود 3 برابر افزایش می دهد. متوسط دز میانگین رسیده به حجم درمانی در تکنیک های دو فیلدی، 100-102 درصد و در تکنیک چهار فیلدی، 99.5 درصد بود.نتیجه گیری: برای زنان مبتلا به بیماری هوچکین با درگیری مدیاستن، استفاده از تکنیک دو فیلدی با فوتون 18 مگاولتاژ با وزن 1.5 از قدام و 0.5 از خلف، نسبت به فوتون 6 مگاولتاژ نتایج قابل قبول تری دارد و استفاده از تکنیک چهار فیلدی، منجر به کاهش V20 برای کل ریه و کاهش دز میانگین رسیده به مری،آئورت، نخاع و نیز V30 قلب می گردد.

مقدمه: بیماری کاوازاکی، یک واسکولیت حاد و خود محدود شونده با اتیولوژی نامشخص است. اختلالات قلبی- عروقی، شایع ترین عارضه ی جدی بیماری کاوازاکی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اختلالات قلبی- عروقی زودرس و دیررس در کودکان مبتلا به کاوازاکی و عوامل خطر مرتبط با آن ها می باشد.روش ها: این مطالعه ی هم گروهی گذشته نگر، بر روی 85 بیمار مبتلا به کاوازاکی انجام شد. تمامی بیماران تحت اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند و همچنین، پرونده های بیماران بررسی شد. بیماران به گروه های دارای اختلالات قلبی- عروقی زودرس و دیررس و فاقد این اختلالات تقسیم شدند و بر روی داده ها آنالیز آماری صورت گرفت.یافته ها: شایع ترین اختلال قلبی- عروقی زودرس و دیررس به ترتیب، نارسایی میترال (45.9 درصد) و نارسایی تریکوسپید (20.0 درصد) بود. در آنالیز Logistic regression، دریافت دز دوم ایمنوگلوبولین داخل وریدی (IVIG یا Intravenous immunoglobulin) با نسبت شانس 2.81 به عنوان عوامل خطر اختلال قلبی- عروقی زودرس مشخص گردید. همچنین، افراد مبتلا به اختلال قلبی- عروقی در شروع بیماری، شانس بیشتری برای ابتلا به اختلالات قلبی- عروقی دیررس داشتند (نسبت شانس= 7.23 و حدود اطمینان= 1.95-26.8).نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص گردید که افراد دریافت کننده ی دز دوم IVIG در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات قلبی- عروقی زودرس هستند. ابتلا به اختلالات قلبی- عروقی در مرحله ی ابتدایی بیماری، به عنوان عامل خطر اختلالات قلبی- عروقی دیررس مطرح گردید. برای ارزیابی بهتر، مطالعاتی با حجم نمونه ی بیشتر و آینده نگر پیشنهاد می گردد.

مقدمه: مطالعات اندکی به بررسی ارتباط بین سندرم روده ی تحریک پذیر (IBS یا Irritable bowel syndrome) و چاقی پرداخته اند. مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی ارتباط IBS با چاقی و چاقی شکمی انجام شد.روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، 4763 بزرگ سال ایرانی پرسش نامه ی مربوط به اطلاعات دموگرافیک و IBS را تکمیل نمودند. اطلاعات حاصل از قد، وزن و دور کمر افراد جهت محاسبه ی شاخص توده ی بدنی و تعیین چاقی شکمی مورد استفاده قرار گرفت. شیوع و فرکانس علایم IBS و زیر گروه های آن با استفاده از نسخه ی فارسی شده ی ROME III مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: IBS در افراد با چاقی شکمی (25 درصد) در مقایسه با افراد طبیعی (18 درصد)، شایع تر بود. به علاوه، این افراد خطر بیشتری برای ابتلا به فرکانس بالاتر علایم حتی بعد از تعدیل عوامل زمینه ای بالقوه داشتند؛ هر چند کنترل این عوامل سبب کاهش این ارتباط می شود. همچنین، IBS-Mixed شیوع بیشتری در بین افراد دارای چاقی شکمی داشت (95 CI:1.09-6.72 درصد، OR=2.71 یا Odds ratio). هیچ ارتباط معنی داری بین شیوع IBS و چاقی عمومی وجود نداشت. هر چند افراد چاق بیشتر مستعد ابتلا به IBS-diarrhea بودند (95 CI:0.98-2.30 درصد، OR=1.51). به علاوه، افراد دارای اضافه وزن فرکانس بالاتری از علایم IBS-diarrhea را داشتند (95 CI:1.24-5.08 درصد، OR=2.51).نتیجه گیری: چاقی عمومی و شکمی، با فرکانس علایم IBS بیشتر از شیوع IBS ارتباط دارد. همچنین، این ارتباط بین چاقی و زیر گروه IBS-diarrhea بیشتر است.

مقدمه: ریز RNAها، RNAهای غیر کد کننده می باشند که انواع مختلف فرایندهای سلولی مانند تمایز و مرگ سلولی را تنظیم می کنند. چندین مطالعه با هدف تعیین پروفایل بیانی ریز RNAها در بیماران مبتلا به Multiple sclerosis (MS) انجام شده اند تا نشانگرهای زیستی مناسب حاصل شود. در مطالعات گذشته، مشخص شد که Micro RNA-145 (miR-145) افزایش بیان نشان می دهد. این افزایش در بیمارانی که مصرف دارو را شروع نکرده بودند، رخ داد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تاثیر مصرف داروی اینترفرون بتا بر بیان این ریز RNA در بیماران مبتلا به Multiple sclerosis انجام شد.روش ها: الگوی بیان miR-145 در 15 بیمار که مصرف اینترفرون بتا را شروع نکرده بودند و به اصطلاح Treatment naive بودند و 15 بیمار که تحت درمان بودند و همچنین، 15 فرد سالم، با استفاده از تکنیک Real-time polymerase chain reaction بررسی گردید.یافته ها: سطح بیان miR-145 در بیماران Treatment naive، 3.9 برابر افراد سالم بودند (P=0.005). در حالی که سطح بیان این ریز RNA در بین افراد سالم و بیماران تحت درمان، تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: کاهش بیان miR-145 در بیماران تحت درمان به میزانی که به حد افراد سالم برسد، نشان دهنده ی این است که احتمال می رود بتوان از این ریز RNA به عنوان نشانگر زیستی پیش بینی کننده استفاده کرد.