مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1393 | دوره:32 | شماره:274 |تعداد مقالات:6

گروه هدف: پزشکان خانوادهاهداف آموزشیفراگیر باید در پایان مطالعه این خودآموز:1- انواع سوء هاضمه و تعاریف آنها را بداند.2- اقدامات تشخیصی و درمانی رایج در مورد انواع سوء هاضمه را بداند.3- نحوه رویکرد به انواع مختلف سوء هاضمه در روزه داری را فراگرفته باشد.4- تعریف زخم اثنی عشر و انواع آن را بداند.5- اقدامات تشخیصی و درمانی رایج در مورد انواع زخم اثنی عشر را بداند.6- نحوه رویکرد به زخم اثنی عشر در روزه داری را فرا گرفته باشد.7- تعریف بیماری ریفلاکس گاستروازوفاژیال و انواع آن را بداند.8- اقدامات تشخیصی و درمانی رایج در مورد بیماری ریفلاکس گاستروازوفاژیال را بداند.9- نحوه رویکرد به بیماری ریفلاکس گاستروازوفاژیال در روزه داری را فرا گرفته باشد.مطابق احکام دینی مسلمانان، چنانچه روزه داری منجر به وارد آمدن ضرر جسمی به فرد روزه دار شود، روزه گرفتن صحیح نیست و با توجه به این که بیماران اغلب پزشک را به عنوان مرجع تعیین ضرررسان بودن یا نبودن روزه داری برای خود در نظر می گیرند، این راهکار با هدف تسهیل اتخاذ تصمیم توسط پزشکان در زمینه رویکرد به بیماری های دستگاه گوارش فوقانی در روزه داری تدوین شده است. در این راهکار، سعی شده است به توصیف حالت های مختلف بالینی بیماری های دستگاه گوارش فوقانی، با محوریت سوء هاضمه و ریفلاکس پرداخته شود و با توجه به شواهد موجود و نظرات متخصصین، راهنمایی عملی و روزآمد برای پزشکان خانواده جهت مواجهه با این بیماری ها تدوین گردد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی با سلامت روان در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود.روش ها: روش پژوهش توصیفی- همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان اعم از پرسنل (معاونت درمان، معاونت آموزشی، معاونت دانشجویی- فرهنگی، معاونت پشتیبانی، معاونت غذا و دارو، معاونت بهداشتی، معاونت پژوهشی) در سال 1391 (1647 نفر) بود. حجم نمونه آماری بر اساس فرمول 332 Koukran نفر محاسبه شد و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با جامعه آماری انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسش نامه فعالیت بدنی با 16 سوال و پرسش نامه سلامت روانی با 28 سوال بود که روایی پرسش نامه ها بر اساس نظرات استادان و محققین و پایایی پرسش نامه از طریق Cronbach’s alpha به ترتیب 0.76 و 0.86 محاسبه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری، آزمون t تک متغیره، تحلیل رگرسیون و ضریب همبستگی استفاده شد.یافته ها: سطوح فعالیت بدنی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان پایین تر از سطح متوسط بود. سلامت روانی افراد گروه نمونه در وضعیت مناسبی بود. همبستگی مثبت و معنی داری بین سطوح فعالیت بدنی ورزش و اوقات فراغت با سلامت روانی وجود داشت. در حالی که بین سطوح فعالیت بدنی کار با سلامت روانی همبستگی معنی داری قابل مشاهده نبود.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت فعالیت بدنی در افزایش بهره وری کارکنان یک سازمان و با عنایت به یافته های این پژوهش، توجه به این نکاتی از جمله افزایش فعالیت بدنی بیشتر از فعالیت های معمولی کاری در محل کار، ترویج فعالیت بدنی ورزشی و ایجاد شرایط و امکانات ورزشی برای کارکنان و نیز پر کردن اوقات فراغت کارکنان به وسیله ورزش ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: از آن جا که برخی تحقیقات نشان داده اند استفاده از آنتی بیوتیک ها به همراه درمان مکانیکال پریودنتال در بهبود شرایط کلینیکی بیماران موثر می باشد، این تحقیق با هدف بررسی اثر درمان فاز اول پریودنتال به همراه آنتی بیوتیک داکسی سایکلین بر بهبود کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت غیر وابسته به انسولین، انجام گردید.روش ها: در این کارآزمایی بالینی شاهددار و تصادفی دو سوکور، 80 نفر بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 که به پریودنتیت متوسط نیز مبتلا بودند، تحت درمان جرم گیری به همراه تسطیح سطح ریشه و دارونما (گروه شاهد 40 نفر) و یا جرم گیری و تسطیح سطح ریشه و داکسی سایکلین (گروه مورد 40 نفر) به میزان 100 میلی گرم در روز به مدت 21 روز مورد مطالعه قرار گرفتند. شاخص های پریودنتال، شامل خونریزی حین پروبینگ (BOP یا Bleeding)، میزان از دست رفتن اتصالات (CAL یا Clinical attachment loos)، شاخص پلاک میکروبی (PI یا Plaque index)، میزان عمق پروب (PD یا Pocket depths) و شاخص متابولیک HbA1c در ابتدای مطالعه و 3 ماه بعد، اندازه گیری شدند.یافته ها: پس از 3 ماه، تمام شاخص های پریودنتال و میزان HbA1c در هر گروه، بهبود معنی داری یافت (P<0.001)، اما میزان کاهش شاخص های پریودنتال و HbA1c بین دو گروه شاهد و مورد، از نظر آماری معنی دار نبود (BOP=0.799، HbA1c=0.301، PD=0.989، PI=0.253، CAL=0.667).نتیجه گیری: جهت بهبود کنترل متابولیک افراد مبتلا به دیابت باید به درمان و حذف بیماری پریودنتال ایشان اقدام کرد تا در صورت وجود بیماری، اقدام درمانی مناسبی صورت گیرد.

مقدمه: ریزش مو می تواند همراه با نگرانی در مورد وضعیت ظاهری باشد که منجر به احساس بدشکلی یا کاهش اعتماد به نفس می گردد و علاوه بر این، می تواند باعث اضطراب و نگرانی شود و بر عملکردهای اجتماعی فرد مبتلا تاثیر بگذارد.روش ها: این مطالعه به فرم مقطعی بر روی دو گروه مورد و شاهد (98 نفر در هر گروه) انجام شد. به هر یک از افراد دو گروه 4 پرسش نامه اضطراب و افسردگی (Hospital anxiety and depression scale)، اعتماد به نفس (Rosenberg self-esteem scale)، کیفیت زندگی (WHOQOL-BREF یا World health organization quality of life instrument) و احساس بدشکلی (BIDQ یا Body image disturbance questionnaire) داده شد و سپس نتایج این پرسش نامه ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون t مستقل مقایسه شد.یافته ها: در این مطالعه بین افراد گروه مورد و شاهد از نظر اعتماد به نفس، اضطراب، افسردگی و کیفیت زندگی تفاوت معنی دار وجود نداشت، اما از لحاظ احساس بدشکلی بین دو گروه اختلاف معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری: افراد مبتلا به ریزش مو به وضوح دچار احساس بدشکلی در ظاهر خود هستند که می تواند روی عملکرد اجتماعی و میزان حضورشان در جامعه تاثیر بگذارد.

مقدمه: هدف از اجرای پژوهش، بررسی تاثیر عصاره هیدروالکلی گل ازگیل ژاپنی بر سطوح BDNF (Brain-Derived neurotrophic factor)، SOD (Superoxide dismutase) و MDA (Malondialdehyde) در هیپوکامپ موش های پارکینسونی به دنبال 12 هفته تمرین اختیاری در چرخ دوار بود.روش ها: موش های صحرایی به 6 گروه شاهد سالم، شاهد پارکینسونی، تمرین، تمرین- سم، عصاره- سم و تمرین- عصاره- سم تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 12 هفته تمرین انجام داد. گروه تمرین- سم، 12 هفته تمرین انجام داد. سپس در معرض سم نرونی قرار گرفت. گروه تمرین- عصاره به مدت 12 هفته تمرین کرد و هر هفته سه بار عصاره را به صورت صفاقی و به میزان 200 mg/kg دریافت کرد. تخریب هیپوکامپ با تزریق استریوتاکسی محلول 6-هیدروکسی دوپامین به داخل بطن مغز صورت گرفت. داده ها به روش One way analysis of variance (One way ANOVA) و آزمون تعقیبی LSD (Fisher’s least significant difference) تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تمرین، BDNF را افزایش داد، اما تمرین و عصاره به تنهایی نتوانستند از کاهش BDNF در اثر سم جلوگیری کنند و تفاوت بین گروه های شاهد سالم و گروه تمرین- عصاره معنی دار بود (P=0.001). تمرین به طور معنی داری موجب افزایش SOD در مقایسه با گروه شاهد شد (P=0.001)، اما نتوانست در مقابل آثار سم جلوگیری کند (P=0.001). تفاوت سطوح SOD بین گروه عصاره- تمرین با گروه شاهد معنی دار نبود (P=0.125). تمرین اثر پیشگیرانه در برابر افزایش MDA نداشت (P=0.001). تفاوت MDA بین گروه عصاره پارکینسون و شاهد سالم معنی دار نبود (P=0.904). همچنین اختلاف سطح MDA بین دوگروه شاهد سالم و گروه تمرین و عصاره معنی دار نبود (P=0.918).نتیجه گیری: ورزش اختیاری همراه با مصرف عصاره ازگیل سبب افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی هیپوکمپ می شود، اما نمی تواند مانع از کاهش معنی دار BDNF شود. احتمال دارد با افزایش SOD و کاهش MDA، دیگر نیازی به بالا رفتن سطح BDNF برای مقابله با استرس اکسایشی تولید شده به دنبال ورزش نباشد.